Ondanks het feit – iedereen die mij kent, zal dit graag bevestigen – dat ik door en door optimistisch van aard ben, wordt mij wel eens verweten dat ik te zwartgallig, en te pessimistisch zou zijn – waar halen ze het?
Ondertussen kan echter niemand meer onder de boodschap uit dat het met België, en dus ook met Vlaanderen, niet de goede kant uitgaat. In de afgelopen maanden heb ik hierover heel wat cijfermateriaal bijeengebracht, commentaren samengevat, dat is juist. Want deze crisis grijpt dieper in dan wat hiervoor door crisissen werd teweeggebracht. Daarnaast heb ik ook proberen aan te tonen dat Vlaanderen, ondanks zijn sterke economische weefsel met zijn vele familiale ondernemingen en zijn gezonde arbeidsethos, dreigt meegezogen te worden door de negatieve Belgische spiraal.
Steeds meer politieke commentatoren komen trouwens tot dezelfde slotsom, soms via andere wegen dan de mijne. Neem nu An Goovaerts in Trends (11.06.2009) in haar commentaar over de verkiezingen en hoe het nu verder moet. “Dat een staatshervorming nu het gespreksonderwerp is in Vlaanderen is evident (…) Zondag is echter bewezen dat de taalgrens wel degelijk een scheidingslijn is. De politieke spreidstand tussen de landsgedeelten is immens groot”.
Ecolo pleit voor de opname van N-VA in een regering, niet omdat deze Vlaams-nationale partij de verkiezingen heeft gewonnen, maar om “tot een compromis te komen waarin iedereen zich kan vinden. Als we een institutioneel akkoord willen bereiken, is het belangrijk dat er geen sluipschutters op de achtergrond rondhangen. Dan is het belangrijk dat iedereen mee in bad gaat”. Voilà: een cordon rond het Vlaams Belang, en de N-VA genekt door een compromis.
Ze is niet mals voor de klassieke partijen, en ook dat is een verfrissend geluid: “Leden van Sp.a en Open VLD laten nu al weten dat er eerst werk gemaakt moet worden van sociaaleconomische maatregelen en dat deze belangrijker zijn dan een staatshervorming. Zo proberen ze de druk van de ketel te halen. Dat is zand in de ogen strooien. Zonder verdere staatshervorming kan er niet efficiënt gewerkt worden aan economische én sociale plannen. De rijkdom van Vlaanderen is een illusie”.
