Het was me het weekend wel! Vooraleer zelf commentaar neer te schrijven, vond ik het beter te wachten tot het meeste stof was gaan liggen. Maar enkele bedenkingen zijn toch wel op hun plaats.
Bijvoorbeeld de vraag of we ons opnieuw in een (de hoeveelste ondertussen al?) institutionele crisis bevinden? Bijvoorbeeld hoelang CD&V nog in dezelfde spagaat kan blijven staan? Hoelang ‘kiezen voor het kartel’ en tezelfdertijd blijven beweren dat men ernstig met de Franstaligen over een staatshervorming aan het onderhandelen is, terwijl men de mensen al 15 maanden van alles belooft en er niets, maar dan ook helemaal niets is gerealiseerd? Hoelang wil CD&V nog besturen met een ploeg die zelfs geen meerderheid meer heeft aan Vlaamse kant? “Was het niet CD&V zelf dat zei dat het ondenkbaar was dat er een federale regering zou aantreden die geen meerderheid had aan Vlaamse kant (…)?”, aldus De Morgen (22.09.2008).
Maar ook N-VA, de zogenaamde Vlaamse sterkhouder, moet best niet te luid juichen, vind ik. Want als men – los van het enthousiasme van hun partijcongres tijdens het weekend – de houding van die partij nuchter analyseert, dan kan men niet anders vaststellen dat N-VA eigenlijk tot hetzelfde besluit als het Vlaams Belang komt – alléén: met 15 maanden vertraging: met de Franstaligen valt er niet te onderhandelen, zij willen geen grote staatshervorming, en zij blokkeren de gewone democratische gang van zaken. Om dus nu reeds van ‘herwonnen geloofwaardigheid’ te spreken is het nog wel wat vroeg. Tot die tijd blijft de N-VA een partij die – zoals ze vandaag zelf heeft moeten erkennen – vooral veel tijd heeft verloren in het Belgische overlegmodel, terwijl het Vlaams Belang bij voorbaat had voorspeld wat er zou gebeuren, namelijk niets.
Tijd dus voor het plan B, met B van boedelscheiding. Durft N-VA die stap ook te zetten, resoluut, waardig, maar ook tot in de consequenties? Want uit de commentaren in de Franstalige pers blijkt ook dat de Franstaligen zich van geen kwaad bewust zijn, en de mening blijven verspreiden dat ze zich ‘onvoorstelbaar soepel’ hebben opgesteld in de communautaire dialoog. Le Soir bijvoorbeeld (22.09.2008): “Verkiezingen vandaag zijn onverantwoord omdat de Franstalige en Vlaamse gemeenschappen ondanks alles akkoord zijn om een brede dialoog op te gang te brengen over een grote staatshervorming. De tekst van de bemiddelaars vaag? Maar verdorie, dat is normaal. Het is het enige belang van die tekst”.
Nu gaan de echte tsjevenstreken pas goed beginnen. Houd u dus maar vast!
