Het Belgisch discours volgt een hobbelig pad, het verliest terrein, maar probeert wanhopig te redden wat er nog te redden valt. Lukte het enkele decennia geleden nog het gewone – Vlaamse – volk met sentimentele prinselijke beeldjes emotioneel aan België te binden, dan werd deze blekkendozenromantiek de jongste jaren ingehaald door de economische en politieke realiteit. Het Manifest van de werkgroep in de Warande verrichtte in deze baanbrekend werk. Sindsdien zijn er belgicistische pogingen om de conclusies van het Manifest onderuit te halen, tevergeefse pogingen echter.
Belgicisten en onversneden verdedigers van een verstarde Belgische status-quo-politiek gooien het dan maar over een andere boeg: ze proberen de mensen bang te maken. Caroline Gennez, voorzitster van het zelfverklaarde progressieve Vlaanderen, stapt merkwaardig genoeg mee in dit verhaal: “Wie gelooft dat in een onafhankelijk Vlaanderen elk sociaaleconomisch probleem opgelost wordt, maakt de mensen iets wijs. Vlaanderen zou verarmen, want de staatsschuld moet worden verdeeld (…)” (De Morgen, 08.09.2008), waarmee deze ‘linkse’ dame zich in hetzelfde kamp bevindt van het Belgische grootkapitaal, conservatieve politieke kringen en andere restanten van een middeleeuws obscurantisme, dat ze nochtans zou moeten bestrijden.
In dezelfde afschrikkingsstrategie moet ongetwijfeld het proza van ‘expert’ Aernoudt worden gesitueerd. De man, die één van de trekkers van de Belgicistische denktank ‘België Anders’ is, en – als wij ons niet vergissen – adviseur is van Jean-Marie Dedecker, beweert de kostprijs van de scheiding van België te hebben berekend. Waarbij hij – oh, wonder – tot de conclusie komt dat de scheiding elke deelstaat financieel pijn gaat doen. Niet toevallig luidt zijn conclusie dat iedereen belang heeft bij het in stand houden van België en niet toevallig is hij een zoethouder van een Belgicistisch clubje.
Zelfs De Standaard (09.08.2008) heeft ernstige bedenkingen bij de werkwijze van ‘expert’ Aernoudt. “Eigenaardig” bijvoorbeeld is toch dat Aernoudt eigenhandig de bedragen van de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië van 5,4 miljard euro reduceert tot 1,6 miljard euro. Op basis van wat?
Verder lijkt mij zijn redenering als zou een status quo voor Vlaanderen financieel ‘neutraal’ zijn, op zijn minst voor discussie vatbaar. De kostprijs voor Vlaanderen om België en zijn profitariaat in stand te houden, wordt door Aernoudt op die manier belachelijk gemaakt. Als België op die manier moet ‘gered’ worden, dan zullen de steeds schaarser wordende verdedigers met betere argumenten moeten afkomen.
