Twee belangrijke indicatoren van de gezondheidstoestand van het economisch leven in België laten er geen onduidelijkheid over bestaan: dit land is er niet goed aan toe.
1. De staatsschuld bedroeg eind augustus 2008 niet minder dan 289,97 miljard euro. 279,7 miljard daarvan komt op rekening van de federale overheid, of 833 miljoen euro meer dan een maand eerder. De staatsschuld groeit dus nog steeds aan.
2. Het tekort op de handelsbalans bedroeg in de eerste helft van dit jaar 8,9 miljard euro. In de eerste helft van 2007 was er nog een overschot van 3,4 miljard euro.
Maar moet je die cijfers ook zien als een pleidooi om de fundamentele communautaire hertekening van dit land uit te stellen of – wat de grote Manitou van de liberalen, Bartje Somers voorstelde - om de communautaire strijd gelaten te staken, om “eindelijk werk te maken van het essentiële, de koopkracht van de mensen”? Geenszins. Zo verklaart bijvoorbeeld professor economie Jef Vuchelen in Knack (17.09.2008): “Die communautaire problemen komen steeds terug en ze worden almaar groter. Iedere keer als er discussie over bijvoorbeeld de sociale zekerheid kom je tot de vaststelling dat de meningen van de Walen en de Vlamingen mijlenver uit elkaar liggen. Je kunt de communautaire problemen niet meer uit de weg gaan, je moet ze oplossen. Zonder grondige staatshervorming lukt niets meer”.
Als de Franstaligen inzien dat “separatisme het enige alternatief is en dat ze dus moeten kiezen tussen confederalisme of separatisme, dan willen de Franstaligen misschien toch wel confederalisme. Zeggen de Walen toch nee tegen het confederalisme, dan moeten we kijken hoe we vriendelijk het hele Belgische verhaal kunnen opdoeken”.
Voor ons mag het best iets minder vriendelijk, maar uiteindelijk moeten we toch naar hetzelfde doel (zij het met andere snelheden): onafhankelijkheid voor Vlaanderen.
