Fiscale druk daalt. Alleen niet in België

Uit het jongste nummer van “Financieel-Economische Commentaren”, een uitgave van onze studiedienst, haal ik volgende boeiende gegevens over de fiscale druk in België: “De wereldwijde recessie heeft zoals te verwachten gevolgen voor de overheidsinkomsten in de Oeso. De gemiddelde fiscale druk, gemeten als belastingontvangsten ten opzichte van het BBP, bleef zowel in 2006 als 2007 constant op 35,8%, maar viel in 2008 terug tot 35,2%”.

De gemiddelde fiscale druk daalt dus in een economische crisis. Maar er is toch iets vreemd aan de hand. Zo verneem ik dat de top 3 van de fiscale druk in 2008 niet echt veranderd is. Denemarken staat dus op de eerste plaats en blijft daar ook, met een fiscale druk van 48,3%, gevolgd door Zweden met 47,1%. België blijft traditioneel op een forse derde plaats, met een belastingdruk van 44,3%. De verschillen tussen de 3 landen worden kleiner, aldus FEC. De belastingdruk in de Scandinavische landen daalt lichtjes, terwijl die van België nog stijgt: van 43,9% naar 44,3% dus.

Een evolutie die ook door het internationale consultancybureau PricewaterhouseCoopers wordt bevestigd. Jaarlijks gaat dit bedrijf namelijk na hoe gemakkelijk het is voor een kmo om te voldoen aan alle fiscale verplichtingen in 183 verschillende landen. De rangschikking gebeurt aan de hand van verschillende criteria (de kost van de belastingen, de administratieve last, enzovoort). België eindigt op de 150ste plaats, tussen Oekraïne en Hongarije en zakt 4 plaatsen ten opzichte van de rangschikking van vorig jaar.

Overal zakt de fiscale druk, alleen in België dus niet. Of we dan misschien voldoende uitgemolken zijn? Neen, want als we bepaalde commentatoren mogen geloven wordt er druk nagedacht over bijkomende fiscale maatregelen om de bevolking nog wat meer uit te persen. Het zal de hardwerkende Vlamingen, die er in geslaagd zijn een centje enorm verheugen dat er blijkbaar plannen bestaan om een vermogensbelasting in te voeren. De linkse oppositiepartijen hebben in elk geval in die zin voorstellen neergelegd. Persen maar, kerels, tot er werkelijk niets meer in zit!

Als toemaatje lees ik in Metro (21.01.2010) dat het openbaar vervoer overal duurder wordt. Tragere treinen, minder goede dienstverlening, aansluitingen die men mist, en hop, toch maar nog eens de tarieven verhogen…Moet dus allemaal kunnen in dit apenland!

Bereidt Dehaene de ultieme vernedering voor?

Op de jongste gemeenteraad van Merchtem lekte het “strijdplan” uit van Jean-Luc Dehaene inzake BHV. Het Vlaams Belang verspreidde hierover onmiddellijk een persmededeling, waaruit ik uitvoerig citeer, want de toegevingen gaan zéér ver en zijn onaanvaardbaar. De splitsing van de kieskring zou met een kunstgreep over de verkiezingen heen getild worden. Tegelijk zou ook een grondwetswijziging mogelijk gemaakt worden via de inherzieningstelling van een reeks grondwetsartikelen. Officieel met de bedoeling een aantal bevoegdheden over te hevelen naar de deelstaten. In werkelijkheid zou men van deze grondwetswijziging gebruik maken om tegelijk ook de grenzen van Brussel te wijzigen! De 4 faciliteitengemeenten Kraainem, Wezembeek-Oppem, Linkebeek en Drogenbos zouden bij Brussel gevoegd worden. In de gemeenten Wemmel en Sint-Genesius-Rode zouden de faciliteiten dan weer worden afgeschaft en er zou een fusie komen met respectievelijk Merchtem en Beersel.
Volgens het Vlaams Belang bewijzen deze lekken dat CD&V inderdaad zeer zware en volstrekt onaanvaardbare toegevingen voorbereidt in ruil voor de splitsing van BHV. Dit is onbegrijpelijk en onthutsend omdat het ingaat tegen alle dure eden die CD&V in het verleden gezworen heeft en tegen alle engagementen in de opeenvolgende Vlaamse regeerakkoorden. De splitsing van BHV is niets anders dan de stopzetting van een discriminatie die al veel te lang geduurd heeft. Daar kan geen enkele prijs voor worden betaald.
Het Vlaams Belang roept alle CD&V-parlementsleden op om in opstand te komen tegen de plannen van Dehaene en co. Dehaene zelf zou 300 meter onder de grond moeten kruipen van schaamte. Vanzelfsprekend zullen hierover eerstdaags vragen gesteld worden in de diverse parlementen en zal onze partij de druk zo hoog mogelijk zetten.

De PS en haar ‘parvenus’

Enkele jaren geleden werd de PS ‘getroffen’ door een reeks schandalen, die de indruk gaven dat de PS eigenlijk rot was tot op het bot. PS-manitoe Elio Di Rupo kondigde toen met veel bombast aan, met grote tremelo’s en veel Italiaanse emotie, dat het nu wel genoeg was geweest en dat hij komaf zou maken met de ‘parvenus’ in de partij. Welnu, het lijkt er heel sterk op dat de heer Di Rupo nog wat werk voor de boeg heeft. Michel Daerden zit nog altijd op zijn plaats, terwijl er elke dag wel ergens een nieuw feitje opduikt dat wijst op verregaande normvervaging bij de heer Daerden zelf en bij even verregaande belangenvermenging.

Nieuw feit? “Gisteren, toen bleek dat het omstreden revisorenkantoor van Daerden senior en junior de boekhouding van de Franstalige openbare omroep RTBF ter harte neemt. Het contract daarvoor werd in 2003 ondertekend door de Waalse minister van Begroting, niemand minder dan Michel Daerden. Dat is het vierde dossier met minstens een zweem van belangenvermenging”.

Jarenlang kon het revisorenkantoor van Daerden publieke contracten van de Waalse overheidsinstellingen binnenhalen dankzij de invloed en druk van enkele (minstens 2) PS-eminenties. In 2004 bijvoorbeeld vertrouwde senior de audit van Sofico toe aan zijn zoon. Mét medeweten van Di Rupo. Ondertussen is er sprake van minstens 15 contracten.

Een normale minister in een normaal land zou onmiddellijk ontslag nemen, zeker als er zoveel duidelijke aanwijzingen zijn van belangenvermenging. Professor Vuye, professor staatsrecht aan de Universiteit van Namen, is in De Morgen (21.01.2010) zeer scherp: “Michel Daerden, notoir dronkenlap, zanger, ‘Paris Match’-fotomodel, stand-upcomedian, bedrijfsrevisor en minister van Pensioenen, bewijst dat Eyskens destijds gelijk had toen hij verklaarde dat hij overal ontslag had moeten nemen, maar niet in België”.

Dit land, beste lezer, zou dus het vertrouwen van zijn burgers moeten verdienen? Op deze manier verdienen zij in het beste geval onze blijken van wantrouwen, afkeer en walging. Ook omwille van onze geestelijke hygiëne zouden wij eigenlijk zo vlug mogelijk afscheid moeten kunnen nemen van België. Ook omwille van dit soort zaken, die blijkbaar maar blijven duren. Dag, mijnheer Di Rupo met uw ‘parvenus’.

Uit onderzoek van de Europese Vlaams Belang-fractie blijkt dat de Vlamingen van alle Europeanen de grootste nettobetalers zijn. Elke Vlaming betaalt jaarlijks 286 euro, zo berekenden mijn Europese collega’s Frank Vanhecke en Philip Claeys. Dat is 1.144 euro voor een gemiddeld gezin of een voortdurende geldstroom van 205.730 euro per uur… Daarbij dient trouwens opgemerkt dat het om een netto afdracht gaat, wat betekent dat in het onderzoek rekening is gehouden met de Europese gelden die via subsidies terugvloeien naar Vlaanderen. De uitgaven van de Europese Unie voor de administratie in ons land werden buiten beschouwing gelaten. Bij het berekenen van de nettobijdrage van een land laat ‘Europa’ dat bedrag immers ook buiten beschouwing. Terecht, want het geld dat de EU bijvoorbeeld aan de eigen ambtenaren betaalt, ‘verhuist’ voor een belangrijk stuk naar het buitenland. Bovendien levert de Europese administratie ons land ook een pak onrechtstreekse kosten op, denken we bijvoorbeeld maar aan de stijging van de huis- en grondprijzen in Brussel en de Vlaamse Rand. Top 10Dat Vlaanderen binnen België de grootste betaler is, verbaast natuurlijk niet. Wel verrassend is het feit dat de Vlamingen in 2008 van álle Europeanen (zo’n 500 miljoen) de grootste betalers waren. De volledige top-10 per inwoner:

Vlaanderen 286 euro netto
Nederland 273,4 euro netto
Zweden 193,7 euro netto
Denemarken 143,8 euro netto
Wallonië: 143,2 euro netto
Duitsland 136,1 euro netto
Italië 85,4 euro netto
Finland 77,3 euro netto
Frankrijk 72 euro netto
Cyprus 71,2 euro netto
U merkt het: een Vlaming betaalt meer dan een Nederlander, het dubbele van een Waal, driemaal meer dan een Italiaan en liefst viermaal meer dan een Fransman. Tijd voor begrenzingDe geldstroom naar Europa is niet alleen inefficiënt; ze is ook onvoldoende objectief. Dat de Europese Rekenkamer al jarenlang weigert de Europese rekeningen goed te keuren wegens de vele fouten, onder meer op het vlak van de zogenaamde cohesiefondsen (waar een regio als Henegouwen gebruik van maakt), is op zich al een teken aan de wand. Zeker in economische crisistijd kan Vlaanderen zich een dergelijke aderlating niet langer veroorloven. Bovendien is de scheeftrekking ten nadele van Vlaanderen niet het gevolg van ‘objectieve parameters’: Groot-Brittannië geniet al decennia van een politiek onderhandelde korting. Op basis van die Britse correctie dwongen landen als Zweden, Nederland en Duitsland op hun beurt kortingen af. Men kan dus gerust stellen dat de hoge kostprijs voor Vlaanderen te wijten is aan de lakse manier waarop ‘staatsmannen’ als Dehaene en Verhofstadt met de belangen van hun volk omspringen. Ook hier geldt dat Vlaanderen op het Europese niveau met eigen stem moet kunnen spreken. Concreet wil het Vlaams Belang dat de bijdrage van Vlaanderen begrensd wordt op 200 euro per inwoner. Dat zou een besparing opleveren van 541 miljoen euro (meer dan 20 miljard oude franken) op jaarbasis. Dat geld zou Vlaanderen kunnen investeren in economische en sociale maatregelen.CampagneNu het onderzoek is voorgesteld, start het Vlaams Belang met een grootschalige campagne waarin de kritiek en de voorstellen van onze partij verder worden toegelicht. Binnenkort verspreidt het Vlaams Belang in Vlaanderen 500.000 pamfletten. De gedetailleerde berekening van de geldstromen publiceren we in een brochure. Wie de brochure thuis wil ontvangen, kan een bericht (met vermelding van naam en adres) sturen naar info@vlaamsbelang.org.

Alfa en Omega

De afgelopen week geraakte bekend dat de Amerikaanse topindustrieel Reilly de Opelvestiging in Antwerpen zal sluiten. Op heel korte termijn. Een sociaal bloedbad dus voor de duizenden werknemers en een uitgesteld sociaal bloedbad voor nog eens duizenden werknemers van een aantal toeleveringsbedrijven in de buurt, die door dezelfde sluiting in hun voortbestaan zullen worden genekt.

In totaal dus wellicht 6.000 bijkomende werklozen. Ondanks de goede ligging van de Antwerpse haven, ondanks de hoge productiviteit en de uitstekende expertise van onze Vlaamse werknemers en ondanks het feit dat de vestiging van Opel in Antwerpen een winstgevend bedrijf was.

Als grote sociale partij kan het Vlaams Belang niet onverschillig staan tegenover het leed dat een willekeurige sluiting van een bedrijf, onder druk van het multinationale moederbedrijf, over de streek brengt. Als grote Vlaamse partij hebben wij in de afgelopen jaren in de verschillende parlementen er voortdurend op gehamerd dat het de taak was van de verschillende regeringen om te zoeken naar alternatieven voor de automobielindustrie. Want deze sluiting – en de sluiting van autofabrieken in het verleden – stond in de sterren geschreven.

Zo drongen wij er bijvoorbeeld op aan dat men moest gaan zoeken op het vlak van de ontwikkeling en de productie van hybride voertuigen, of op het vlak van de ontwikkeling en de productie van elektrische wagens. De productie van de klassieke fossiele brandstofvoertuigen stond in (vooral West-) Europa al langer op de helling (loonkost, fiscale last, milieumaatregelen).

Het doek valt nu definitief en men kan niet zeggen dat de Vlaamse of de federale regeringen echt het vuur uit hun sloffen hebben gewerkt – het understatement van het jaar, ik geef het toe. Het is in hoofde van deze regeringen bijna schuldig verzuim. Filip Dewinter parafraserend zou ik het kunnen hebben over “Alfa” en “Omega” in de politiek. Waarbij Alfa staat voor de stralende “A” van Antwerpen, de logo waarmee burgemeester Janssens dacht het nieuwe Gouden Tijdperk voor Antwerpen te laten beginnen. En waarbij Omega staat voor de “O” in Opel, waarmee de Janssens-zeepbel definitief openbarst.

Als onafhankelijkheidspartij hebben wij de mensen meer en beter te bieden. Een volledig onafhankelijk Vlaanderen had zonder twijfel die hefbomen in handen gehad om vlugger efficiënte en noodzakelijke maatregelen te nemen om een en ander bijtijds bij te sturen. Was een massaal ontslag, was een definitieve sluiting van Opel Antwerpen daarmee vermeden geworden? Wellicht niet, maar de duizenden werklozen hadden op korte termijn ergens anders aan de slag kunnen gaan, omdat alternatieven voorhanden waren geweest. Nu wordt het allicht voor een aantal véél en véél moeilijker, voor anderen misschien wel een totaal onmogelijke taak. Wij voelen dus diep mee met de getroffen families.

Terrorismedreiging niet voorbij

Er is de jongste dagen aardig wat commotie geweest in verband met een t.v.-uitzending waarin een jonge blanke man, vermoedelijk uit het Gentse, werd opgevoerd als een al-Qaeda-terrorist. “Als de reportage echt is, dan is dit de tweede blanke Belg die zich na zijn bekering tot de islam ontpopt als een terrorist”, aldus terreurexpert Claude Moniquet. Voldoende reden in elk geval voor mijn goede collega Francis Van den Eynde om in de parlementaire zittingen hierover zijn duivels te ontbinden. Blanke bekeerlingen vormen, daarover zijn experts het eens, een veel groter gevaar voor de veiligheid, want ze komen met veel minder moeite Europese landen binnen, ze wekken minder argwaan, enzovoort. Enfin, een zaak om zeker op te volgen, weet Francis.

We vergeten het soms, maar dit land heeft experts waar het veel te weinig naar luistert. De reeds vermelde Claude Moniquet bijvoorbeeld van het European Strategic Intelligence & Security Center in Brussel, de specialist op het vlak van terreur en terreurdreiging. Een interview met de expert verscheen al enkele weken geleden in Het Nieuwsblad (02.01.2010), maar omwille van omstandigheden hebben wij hieraan nog niet de aandacht kunnen geven die het eigenlijk verdiende.

Want de dreiging is niet voorbij. Het is niet omdat een op het eerste gezicht meer progressieve president in Amerika de plak zwaait dat de dreiging over is, 8 jaar ‘War on terror’ ten spijt. Een reële dreiging blijft namelijk bestaan: “In Irak, Pakistan, en Afghanistan, in Jemen en Nigeria is die acuut. Maar Europa is niet immuun. Er zijn sinds 2001 honderd, misschien tweehonderd groepen en netwerken ontmanteld en tientallen aanslagen ontmanteld”.

Moniquet waarschuwt: “We zijn een doelwit, maar dat dringt niet altijd door”. En inderdaad, de privacy van de burgers worden door elke maatregel opnieuw meer onder druk gezet, alléén: “Het is zoeken naar een evenwicht. En in de meeste gevallen verliezen we geen vrijheid, maar wel comfort. Je moet een paar uur eerder op de luchthaven zijn, wat eigenlijk een klein offer is”.

Ook over de zogenaamde bodyscans is deze terreurexpert vrij duidelijk: “De scanners choqueren omdat mensen niet willen dat iemand naar hun lichaam zit te kijken. Maar dat is geen voyeurisme, enkel een technisch hulpmiddel. Ze moeten er komen, net als meer fouilleringen”.

Tijd dat de federale regering ook meer luistert naar échte experts terzake. Misschien kan ze op die manier het veiligheidsgevoel en de veiligheid van haar burgers zelf een stukje verhogen?

Zélfs de Maddens-doctrine kunnen de Vlamingen niet aan

In een belangwekkend interview in De Morgen (13.01.2010) is Bart Maddens, politicoloog aan de KULeuven, zéér scherp voor de Vlaamse meerderheidspartijen in zowel de federale als de Vlaamse regering. Hij verwijt hen angst voor de consequenties van de eigen daden. Angsthazen. En ik denk dat hij gelijk heeft.

Bart Maddens is bij het brede publiek bekend als de bedenker van de zogenaamde Maddensdoctrine. “Omdat de Waalsd-Brusselse alliantie bleef weigeren om te onderhandelen over een verdere staatshervorming, gingen de Vlamingen het over een andere boeg gooien: niet meer vragen, maar wachten tot Wallonië en Brussel zodanig in geldnood verkeren dat zijzelf vragende partij worden”, aldus een beknopte samenvatting van die doctrine in het dagblad.

Essentieel, aldus de professor, “is dat de onderhandelingen over de staatshervorming worden opgeschort tot op het moment dat de kaarten gunstig liggen voor de Vlamingen”. Nochtans trakteren de Vlaamse meerderheidspartijen ons onmiddellijk op de perversie van deze doctrine: “Leterme grijpt het Vlaamse regeerakkoord aan om zijn duizelingwekkende bocht goed te praten: ‘Ik heb begrepen dat de staatshervorming ook voor de Vlaamse regering niet langer een prioriteit is’, luidt het tegenwoordig laconiek. En dat is net waar het Vlaams Belang en LDD altijd voor hebben gewaarschuwd: dat de ‘Maddensdoctrine’ het perfecte alibi zou worden voor communautair immobilisme”.

Zo bijvoorbeeld wat de weigering betreft om bij te springen om het gat in de federale begroting dicht te rijden. Hoe lang zal zij dat volhouden? Waarom maakt de N-VA niet meer stampij? Waarom werd het belangenconflict tegen Milquet (arbeidsmarktbeleid) niet uitgevoerd en haalde de Vlaamse regering – de ganse Vlaamse regering – liever bakzeil?

Het is duidelijk dat voor alle partijen in de Vlaamse regering – àlle partijen in de Vlaamse regering dus – de Belgische stabiliteit prioriteit nummer één is, wat ze ook beweren in de pers en in eigen persorganen. De moraal van het verhaal, aldus de professor: “Vlamingen beschikken wel degelijk over de hefbomen om een verregaande staatshervorming af te dwingen, maar durven die gewoonweg niet te gebruiken. De Vlaamse politici hebben het dynamiet om uit de Belgische institutionele gevangenis te ontsnappen, maar ze hebben schrik voor de ontploffing. Hoe zielig”.

En de weinige die er zijn, werken niet eens….België op zijn mooist

Al jaren klaagt het Vlaams Belang de aanhoudende transfer via het verkeersboetefonds aan. Jarenlang reeds worden op die manier miljoen versast van Vlaanderen naar Wallonië, zonder dat daar wat tegenover staat.
Iedereen kent het principe: de verkeersboetes, die de flitspalen - 1.400 in Vlaanderen - worden in een federale pot gestort. Vlaanderen zorgt op die manier voor 83% van de opbrengsten. En dan moet het geld verdeeld. De uiteindelijke verdeelsleutel van het ‘verkeersboetefonds’: 63% op basis van het aantal kilometer wegen en 37% op basis van de gerealiseerde daling van het aantal doden en gewonden. Resultaat: Vlaamse gemeenten ontvingen in 2003 bijvoorbeeld amper 57% van het verkeersboetefonds, terwijl ze voor 83% van de opbrengsten voor dat fonds zorgen. De Vlaamse politiezones krijgen 3,26 euro per inwoner, de Waalse 6,52 euro per inwoner. De gemiddelde Vlaming betaalde in 2003 24,7 euro aan verkeersboetes, de gemiddelde Waal amper 16 euro (cijfers VVSG, gecit. in Het Belang van Limburg, 01.04.2004). In 2004 was de toestand identiek.
De staat België inde in 2005 zomaar eventjes 299 miljoen euro of 12 miljard oude franken aan verkeersboetes. Een stijging ten opzichte van 2003 van 13%. Nu hebben we niets tegen een grotere verkeersveiligheid natuurlijk. Er is echter een ‘maar’ aan al deze positieve opmerkingen, en Eric Donckier vatte het perfect samen in Het Belang van Limburg: “Wel ergerlijk is de vaststelling dat goed 83% van de verkeersboetes in Vlaanderen wordt geïnd en amper 5% in Wallonië, maar dat ondertussen meer dan de helft van de inkomsten van het Verkeersboetefonds terugvloeit naar Wallonië” (30.01.2006). Zo kreeg de politiezone Gent in 2005 een bedrag van 445.645 euro, Leuven 372.313 euro, en de politiezone rond Durbuy, La Roche en 8 andere landbouwdorpen er rond 642.506 euro. Op die manier zou 57% van het geld naar Wallonië stromen. Zo merkt Arne Dormaels van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) op dat “we het dit jaar niet opnieuw berekend hebben, maar de wanverhouding van vorig jaar blijft bestaan” (aldus bericht in Het Laatste Nieuws op 27.01.2007). Verschillende Vlaamse gemeenten en steden maakten onder luid protest hun bezwaren bekend: Mechelen in 2004, onlangs ook burgemeester Marcel Mondelaers van Beringen, een CD&V-burgemeester. De Roeselaarse CD&V-SP.A-meerderheid kantte zich in 2009 tegen mijn motie hierover in de gemeenteraad.
Nu werd onlangs in Het Nieuwsblad (06.01.2010) bekendgemaakt dat de zeven – 7 dus – automatische flitscamera’s langs de Waalse snelwegen tot nu toe niet een keer een proces-verbaal hebben opgeleverd. Een complete flop! Ze werken niet eens! De Waalse minister van Openbare Werken wil dat de plaatsen waar de controles plaatsvinden, eerst duidelijk met panelen worden aangekondigd. We kunnen niet anders dan ons de woorden van PS-voorzitter Elio Di Rupo op 22 juli 2003 in Humo voor de geest halen: "Vlamingen moeten maar eens aanvaarden dat er tussen de regio’s verschillen in ethische gevoeligheid bestaan. Het dossier van de onbemande camera’s is in Vlaanderen bijvoorbeeld niet ethisch geladen, maar in Wallonië wél. Wij beschouwen het als een onaanvaardbare inbreuk op het privé-leven zomaar gefotografeerd te kunnen worden met om het even wie naast je in de auto."
Goed, wij willen de totaal verschillende aanpak van de verkeersveiligheid wel aanvaarden. Maar daar moet dan ook verantwoordelijkheid tegenover staan. Geef onze Vlaamse politiezones dus waar ze recht op hebben.

Aangiften via Tax-on-Web duidelijk in de lift

Op 4 jaar tijd werden 3 maal meer belastingaangiften via het elektronisch systeem Tax-on-Web ingegeven, zo blijkt uit het antwoord van minister van Financiën, Didier Reynders (MR), op mijn schriftelijke vraag. In 2005 waren er nog maar 575.005 aangiften, waarvan het gros door mandaathouders werd ingediend (251.636). 130.000 gebeurden door particulieren, en 193.050 door ambtenaren.

Vooral de stijging van het aantal elektronische aangiften door ambtenaren is opvallend. Op 4 jaar tijd werden 3 maal meer aangiften elektronisch verstuurd, maar bij ambtenaren lag dat cijfer op bijna maal 4.

Ook regionaal beschouwd zijn er enkele opvallende cijfers. Zo sturen in verhouding veel meer Vlaamse burgers hun belastingaangiftes elektronisch door: 66,17% Vlaamse burgers ten opzichte van slechts 25,13% in het Waals Gewest en 8,7% in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Ook onder de mandaathouders zijn het vooral de Vlaamse die hun aangifte elektronisch doorsturen: meer dan 70% in het Vlaamse Gewest, slechts 22% in het Waalse Gewest en 7% in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Tenslotte doen de ambtenaren het in het Waalse Gewest wel opvallend goed inzake de elektronische aangifte. 40% van alle elektronische aangiften door ambtenaren gebeuren door Waalse ambtenaren, en 14,5% door ambtenaren wonend in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Slechts 45,5% gebeurt door ambtenaren wonend in het Vlaamse Gewest. Maar dit heeft natuurlijk alles van doen met het feit dat 4 op 10 beroepsactieve Walen ambtenaar zijn, terwijl dat in Vlaanderen maar 2 op de 10 actieve Vlamingen betref

Protest tegen asielcentrum in Vijfwegen (Staden)

Om het verzet van een kleine dorpsgemeenschap – 1.000 inwoners – tegen de komst van een asielcentrum te steunen, ging het Vlaams Belang vrijdag 15 januari 2010 in Vijfwegen (gelegen tussen Langemark, Westrozebeke, Houthulst en Staden) de straat op. Zo’n 200 manifestanten, vooraf gegaan door een parlementaire delegatie met Yves Buysse, Stefaan Sintobin, Koen Bultinck en mezelf, trokken van de kerk naar de lege legerkazerne, die in de komende weken (midden februari) 200 asielzoekers zal opvangen.

200 asielzoekers in een dorp van nog geen 1.000 inwoners: “Wel een zéér zware belasting voor een parochie als Vijfwegen”, liet ik weten in een korte toespraak voor het asielcentrum, waar ik ook van leer trok tegen het falende asiel- en migratiebeleid van deze en vorige regeringen. “Het is dat falen dat de gewone mensen in dorpen en steden steeds weer opnieuw opzadelt met de gevolgen ervan: onveiligheid, mogelijke overlast, enzovoort”.

Ook dit asielcentrumdossier blijkt slecht voorbereid. De inwoners werden bijvoorbeeld heel laat op de hoogte gebracht, op voorhand werd hun mening al helemaal niet gevraagd, maar ze mogen wel de mogelijke overlast dragen. Hoe het bijvoorbeeld met het onderwijs van de asielkinderen zit, waar de kinderen les zullen moeten of kunnen volgen, en of de scholen hierover al ingelicht zijn: daar wist Belgisch staatssecretaris Courard, die deze week door Koen Bultinck werd ondervraagd, nog helemaal geen antwoord op.

“Dit land is niet alleen méér dan vol, maar de sociale zekerheid, net als alle andere bijstandsvoorzieningen, komt steeds meer onder zodanige druk te staan, dat de eigen bevolking er begint onder te lijden (…) Dit asiel- en migratiebeleid is een knoeiboel, zoveel is duidelijk. Het is dan ook bijzonder hypocriet dat bepaalde CD&V- en Open VLD-burgemeesters aan de klaagmuur staan, terwijl dezelfde partijen verantwoordelijk zijn voor de opeenvolgende regularisaties en dus voor het aanzuigeffect en dus voor de toenemende onveiligheid”, waarna ik afsloot met een woord van dank aan de lokale afdeling die de manifestatie strak en gedisciplineerd in de hand hield, en aan de pers, die in de afgelopen week uitgebreid en correct over de standpunten informeerde.

Aantal woningbranden vooral in Vlaanderen laag

Gelet op enkele dramatische woningbranden de jongste maanden ondervroeg ik de minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Turtelboom (Open VLD) over de evolutie van het aantal woningbranden in België. De minister kon geen recentere cijfers geven dan 2005 (!), maar daaruit bleek in elk geval een systematische daling van het aantal. In 2003 registreerde de brandweer 13.063 woningbranden, in 2005 nog slechts 8.076, een daling van 40% op enkele jaren tijd.

Ook merkwaardig is, ondanks de grotere bevolkingsdichtheid van Vlaanderen, het lage aandeel van de Vlaamse woningbranden in het geheel. In 2003 telde men in Vlaanderen 4.953 woningbranden, een aandeel van 38% - Wallonië had een aandeel van 53,5%, Brussel van 8,5%. Het Vlaamse aandeel blijft ook laag in 2005: slechts 3.259 woningbranden, of een aandeel van 40% in het totaal van de Belgische woningbranden. Wallonië registreerde 3.968 woningbranden (of 49%) en Brussel 849 (of 10,5%).

Conclusie blijft voor mij dat het bijhouden van allerlei cijfermateriaal niet onmiddellijk het sterkste punt is van de Belgische overheid. Ik ga de minister in elk geval in de loop van dit jaar opnieuw ondervragen naar de evolutie van de woningbranden de jongste jaren, zeg maar vanaf 2005 tot 2010. In de hoop dat men mij meer recente cijfers kan geven natuurlijk.

Een staatsschuld van 330 miljard euro? Het valt eigenlijk nog allemaal mee...

Twinkeloogjes op de voorstelling van de regering dinsdag laatstleden, 12 januari. Want de begroting bleek met een tekort van ‘maar’ 20 miljard euro al bij al mee te vallen. Toch als men kon afgaan op de lachende gezichtjes van federale zonnetjes Reynders (MR), Onkelinx (PS) en Wathelet (CdH). Toch als men kon afgaan op de reacties van de ministers op het bericht dat België een begrotingstekort van 5,9% kon neerzetten. Het land ligt hiermee ongeveer op het gemiddelde van de lidstaten van de Europese Unie: voorwaar, een prestatie, want België had op een tekort van ruim 6% gerekend.

Wat goed is aan deze middenpositie moeten de heren en dames van de federale regering mij toch eens komen uitleggen. In elk geval was de commentaar unisono: “het resultaat is beter dan verwacht” (De Tijd, 13.01.2010). Didier Reynders herhaalde (omwille van de Vlamingen allicht…) dat het de bedoeling is van de regering tegen 2015 opnieuw een begrotingsevenwicht te realiseren.

Waar de Belgische federale regering blijkbaar niet of veel minder wakker van ligt, maar de modale Vlaming des te meer, omdat het zijn zuurverdiende centjes zullen zijn die het federale gat op het einde van de rit weer zullen mogen dichtrijdend: de schuldgraad. De Belgische schuldgraad, geachte lezer, bedraagt opnieuw 100%. “Daarmee bengelt ons land achteraan in het Europees peloton (…) Reynders benadrukt wel dat het verschil met de andere lidstaten kleiner is geworden” (De Morgen, 13.01.2010). Alsof dat de aflossing van de schuld minder moeilijk of problematisch wordt, mijnheer de minister? Alsof het bedrag van 330 miljard euro één eurocent minder wordt omdat “het verschil met de andere lidstaten kleiner is geworden”…

Neen, België doet het niet goed, en België zinkt verder weg, dat is zo ongeveer voor iedereen duidelijk. Dat slechts 2 ‘kanjers van economieën’, Italië en Griekenland, nog een zwaardere staatsschuld hebben dan België, moeten we van de kranten vernemen. Zoals ook het feit dat de kritiek van de Europese Commissie op het krakkemiekelige begrotingswerk bevestigd wordt.

Onze kinderen en de kinderen van onze kinderen beseffen het ondertussen nog niet, maar ze gaan tot in lengte van jaren afbetalen aan deze Belgische staatsschuld.

Er komen geen bodyscans in Zaventem

Voor zover er nog twijfel over mocht bestaan: er komen dus geen zogenaamde bodyscans in onze luchthavens, niet als het van staatssecretaris Didier Schouppe (CD&V) afhangt in elk geval. De aanleiding tot vragen van parlementairen lag natuurlijk voor de hand: De mislukte aanslag van een islamitische fundamentalist op kerstdag vorig jaar op een vlucht van Nederland naar de VS. Nederland kondigde onmiddellijk aan over te gaan tot bijkomende veiligheidsmaatregelen op zijn luchthavens, zoals het invoeren van bodyscans. Ook Groot-Brittannië meldde onlangs over te gaan tot deze veiligheidsmaatregelen, en andere Europese landen denken hetzelfde te doen. In het verleden had ik de vorige ministers van Binnenlandse Zaken hierover al ondervraagd, net als andere collega’s trouwens.

Op de gemeenschappelijke vragen van collega Baeselen (MR), Roland Defreyne (Open VLD), Jan Mortelmans (Vlaams Belang) en ikzelf naar de mogelijkheid van het invoeren van deze bijkomende lichaamsdetectie, antwoordde de minister vrij omfloerst dat een primaire toetsing eigenlijk het gemeenschappelijk Europees standpunt zal zijn, en dat daarna nog een volgende toetsing moet gebeuren: de wetgeving op de privacy.

Wij hebben het antwoord er eigenlijk moeten uitsleuren: zolang er géén Europees gemeenschappelijk standpunt is inzake de invoering en de toepassingsmodaliteiten van de bodyscans is er geen sprake van om deze beveiligingmaatregelen in te voeren. Neen, en daarenboven is er ook onze privacywetgeving, nietwaar? Op mijn vraag waarom Groot-Brittannië en Nederland, twee landen die de privacywetgeving hoog in het vaandel voeren, dan precies minder problemen hebben om de bodyscans vooralsnog in te voeren, bleef de heer staatssecretaris het antwoord schuldig.

Onze regering wacht dus af. ‘Rustige vastheid’ noemen ze zoiets? De bevolking mag dus op de beide oren slapen.

“Als ik ooit eens 5 minuten tijd heb…”

“…Dan begin ik er alvast eens aan”, zong ooit de zanger Neefs. Het is perfect toepasselijk op ‘herboren’ Leterme, die de staatshervorming ‘sine die’ uitstelt. Maar, stelt De Standaard (06.01.2010): “Zijn overtuiging blijft overeind, maar ‘met de kaarten die nu op tafel liggen’, viel er geen hervorming te verwachten”. Blijkbaar.

Dit staat inderdaad mijlenver af van de ambities waarmee Leterme in 2007 naar de kiezer stapte en even later ook het parlement binnenstapte. We herinneren het ons nog allemaal: we zouden eens zien wat we zouden zien. Of zoals hij zelf in een interview verdedigde: “Voor het eerst in de politieke geschiedenis is er een leidende politieke partij die zegt: nu is het genoeg geweest, wij stappen niet zo maar in een regering om aan te modderen. We willen België niet opblazen, absoluut niet, maar er moet anders en beter bestuurd worden”.

De Franstaligen hadden geen zin in een verregaande hervorming, zoals ze ook al geen zin hadden in een splitsing van B-H-V, en een verregaande hervorming van de sociale zekerheid enzovoort, enzovoort. Het is blijkbaar voldoende dat de Franstaligen ‘non’ zeggen, om de grootste Vlaamse partij haar verkiezingsbeloften te doen inslikken.

Nu heet het opeens dat “economische crisis ons geen andere keuze laat dan alles op alles te zetten”. Tiens, wie heeft de mensen dan in het verleden wijsgemaakt dat de staatshervorming ook een stuk van de economische oplossing was van de problemen?

Om zeker te zijn, dat het B-H-V-overleg zeker wordt goedgekeurd, wil de PS het overleg uitbreiden met Groen!, Sp.a en Ecolo. Kwestie van aan 2/3de meerderheid te komen allicht. Raar toch dat hier geen ‘non’ van de immer Vlaamse CD&V is gekomen. Of kunnen die helemaal niets tegenhouden, misschien?

De conclusie is dus heel klaar en duidelijk: het Franstalige ‘non’ wordt binnen de kortste keren een Belgisch ‘non-neen’ en het Franstalige ‘oui’ wordt een Belgisch ‘ja’. Het “Belgisch samenwerkingsfederalisme” heeft inderdaad troeven die men ons in het buitenland benijdt!

Risico op psychose bij cannabis stijgt

Jaren geleden was het in bepaalde, verlichte kringen bijna ‘bon ton’ om met cannabis te zwaaien en vooral om het in het openbaar te gebruiken. Allerlei progressieve topfiguren kwamen er ronduit voor uit dat ze nu en dan cannabis rookten. Voor sommigen was het een goede manier om burgerlijk rechts, om het Vlaamse fatsoen te schofferen. Sigaretten roken? Oh la, zeer ongezond en steeds minder geaccepteerd. Cannabis roken? Dat moest kunnen, zeker als je daarmee mams en paps even kon jennen.

Ondertussen verschijnen steeds meer studies die wijzen op het problematische van cannabisgebruik. Een dossier in – horresco referens – De Morgen (26.12.2009) vertrekt van een zeer concreet geval: “Vorig jaar. Een psychotische jongeman steekt in een vlaag van razernij zijn ouders neer en slaat vervolgens de hand aan zichzelf. De ouders overleven het drama (…) Niet onbelangrijk detail in het verhaal: als adolescent kampte hij met een hardnekkige cannabisverslaving”.

Veel wetenschappelijk materiaal toont immers aan dat naast genetische bepaaldheid ook de toenemende stresssituaties en drugmisbruik als “triggers voor psychotische aanvallen worden geduid”. “Vooral het roken van cannabis heeft bijzonder nefaste gevolgen op jonge psychosepatiënten, aldus steeds meer wetenschappers”. Met gevolgen op verschillende maatschappelijke vlakken: “Mensen met psychoses verliezen hun connectie met de wereld. Dat heeft hallucinaties, waanideeën of negatieve gedachten tot gevolg”.

Het aantal zelfmoorden onder psychosepatiënten is zeer hoog: “Het risico op zelfmoord bij jonge psychotische patiënten is 10%”.

En toch blijft het op politiek vlak erg stil. Terwijl het duidelijk wordt dat men op steeds jongere leeftijd begint. “Niet alleen steken jongeren steeds eerder hun eerste joint op, wat er in die joint gerold wordt, is ook steeds straffer. De weed die tegenwoordig gerookt wordt, is bijna een hard drug geworden”.

Conclusie: wanneer schiet de politiek nu eindelijk eens wakker? En wanneer zullen die progressieve topfiguren, die het vroeger allemaal zo erg niet vonden, eindelijk eens publiekelijk hun verontschuldigingen aanbieden en de jeugd oproepen om van de cannabis af te blijven? Als eerste boetedoening, zeg maar.


Hierboven: de plaatsen in de hersenen die gevoelig zijn voor aantasting door cannabis.

Democratie kan niet leven zonder conflicten

Het Franstalige weekblad Le Vif drukte onlangs (26 december 2009) een onthullend interview af met Chantal Mouffe, professor in de politieke theorievorming van het Centrum voor de Studie van de Democratie aan de universiteit van Westminister (Londen). Onthullend omdat de professor zich, in tegenstelling tot de politieke regerende kaste in Europa, uitspreekt voor meer conflicten in onze Europese democratie.

Alles is te rationeel geworden, zegt ze, te gladjes. Democratie is gediend met meer strijd tussen de ideeën, met een duidelijk onderscheid tussen de verschillende partijen en zelfs met een flinke scheut populisme. Na de ineenstorting van de Sovjetunie groeide in bepaalde milieus de idee dat de tegenstelling tussen links en rechts voorbijgestreefd was en van geen belang meer was. “Dat we in een nieuw tijdperk waren terecht gekomen, die van de derde weg. Dat alles leidde tot de situatie waarin we ons vandaag bevinden: in veel Europese landen hebben de burgers de keuze tussen centrum rechts en centrum links, wat ongeveer neerkomt op een keuze tussen Coca-Cola en Pepsi-Cola. Het product is hetzelfde, alleen de naam verschilt nog”.

Voor ons niet gelaten: Vlaams Belang heeft steeds van duidelijke keuzes gehouden en zal dat ook in de toekomst blijven doen. Wat de professor dan wel denkt van het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang? “In principe is dergelijk cordon geen goede zaak. Omdat een cordon sanitaire verantwoord wordt door morele principes en dat in een democratie dergelijke problemen niet met een moreel antwoord moeten worden opgelost maar met een politiek antwoord. De politici van andere partijen zouden zich beter afvragen waarom ze zoveel stemmen hebben verloren en waarom de burgers niet meer het gevoel hebben door hen te worden vertegenwoordigd. Een morele veroordeling is een pervers mechanisme: als u zegt dat de andere moreel moet worden veroordeeld, zegt u tezelfdertijd dat u moreel superieur bent. Dat is toch al te gemakkelijk!”.

Opgedragen aan alle zelfverklaarde democraten om eens goed over na te denken. Ondertussen neemt het aantal cordon-kritische stemmen in binnen- en buitenland toe. Hoelang houdt de Belgische (en dan vooral de Franstalige) politiek dit spelletje nog vol?

Wallonië verbreekt banden met Vlaanderen

Wallonië zit al langer dan vandaag met allerlei cijfergegevens verveeld, en probeerde daar allerlei ‘logische’ en minder logische, maar ‘politieke’ verklaringen voor te vinden. Met het feit dat de werkloosheidcijfers in Wallonië bijvoorbeeld zoveel hoger pieken dan in Vlaanderen, ook tijdens de economische crisis, met het feit dat er zo weinig snelheidscamera’s in Wallonië te vinden zijn, en met het feit bijvoorbeeld dat Waalse werklozen eigenlijk maar 20 kilometer moesten rijden om zo in Vlaamse bedrijven te gaan werken.

Vooral in mijn streek, het Roeselaarse, kwam men tot vrij hallucinante toestanden. In de diepvriesbedrijven bijvoorbeeld smeekt men om nachtpersoneel. Bij gebrek aan Vlaamse werknemers – die bijna allemaal aan het werk zijn of waren – moest men buiten de grenzen op zoek. Walen vonden dat de inspanningen te groot waren, zo bleek op het eerste gezicht, en daarom werden Franse werknemers aangetrokken, soms van bijna 100 kilometer ver in Frankrijk. Terwijl Waalse werknemers al bij al 25 à 30 kilometer moesten rijden…

Vlaamse wil om er iets aan te doen, ontbrak niet, integendeel. Uiteindelijk werd er in een overeenkomst tussen Vlaanderen en Wallonië overeengekomen dat de Waalse vervoersmaatschappij TEC een drietal interregionale lijnen zou aanbieden tussen Henegouwen en Vlaanderen, zodat werklustige Waalse werklozen gemakkelijker op hun werkbestemming zouden kunnen geraken.

Gisteren las ik volgend kort bericht in de Franstalige editie van Métro (05.01.2010): “De Waalse vervoersmaatschappij TEC heeft de 3 interregionale lijnen in Henegouwen geschrapt wegens rentabiliteitsproblemen”. Dit kan natuurlijk maar één ding betekenen: te weinig interesse van Waalse kant. Te weinig busreizigers, of met andere woorden: te weinig werklozen die naar Vlaanderen trekken om er te werken. We wachten op een ‘logische’ of een of andere kromme, ‘politieke’ verklaring van de Waalse regering. Buiten De Morgen (die melding maakte van 1 passagier per dag) was er in de Vlaamse pers hierover niets te lezen.

Géén staatshervorming in 2010

La Belgique de papa is weer helemaal terug. Verschillende kranten zijn niet mals voor de nieuwe uitgave van Yves Leterme, vooral niet nu hij in een radiouitzending van gisterenmorgen maar al te duidelijk liet blijken dat er wat hem betreft geen staatshervorming komt in de loop van 2010. Verschillende kranten hebben het over Herman Leterme of Yves Van Rompuy.

Anderen, zoals Paul Geudens, zijn vrij bitter: “Eerste minister Leterme heeft de staatshervorming officieel opgegeven. Hij deed dat niet in het parlement, de geëigende plaats wanneer het regeerakkoord verandert, maar middels een interview in het programma De Ochtend op radio 1” (Gazet van Antwerpen, 05.01.2010).

“Tot op de dag van vandaag is er qua staatshervorming niets gerealiseerd. Nochtans herhaalde Leterme in augustus 2008 in een interview met deze krant “dat hij gebonden was door het regeerakkoord, waarvan de staatshervorming een essentieel onderdeel is” (…) Het betekent eigenlijk dat premier Leterme zich schikt naar de wensen van de (Franstalige) partijvoorzitters”. De conclusie van Geudens is duidelijk: het regeerakkoord is niet eens een vodje papier.

Blijkbaar is ook zijn stelling, dat een staatshervorming nodig was om een efficiënt crisisbeleid te kunnen voeren, verlaten, terwijl dat toch juist de stelling was waarmee deze CD&V-topman de federale verkiezingen in 2007 gewonnen had. Op een overduidelijke manier trouwens. Maar een blinde had dit kunnen zien aankomen. Reeds enkele weken werd ons voorgehouden dat de federale verkiezingen van 2007 ‘eigenlijk geen communautaire verkiezingen’ waren, dus…moesten er ook géén communautaire gevolgtrekkingen aan worden verbonden. CD&V, een van de twee zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen, heeft de bocht genomen. De grootste Vlaamse partij, de partij waarmee Leterme zogezegd alles ging veranderen en eindelijk het communautaire status quo ging doorbreken, geeft toe aan het ‘non’ van de minderheid in dit land. De meerderheid moet zich weer eens neerleggen bij de oekazen van een minderheid.

Leterme heeft zijn les goed geleerd. En nu maar hopen dat ook die vele overtuigde Vlaamsgezinden, die voor Leterme hebben gestemd, ook hun lesje hebben geleerd. Het verhaal rond B-H-V zelf wordt al helemaal een klucht, als we Leterme goed beluisterd hebben op de RTBF-radio op maandag 5 januari 2010: "Wat belangrijk is, is dat er een arrest is van het Arbitragehof dat ons oplegt om een oplossing te vinden. Niet per definitie een splitsing, maar een oplossing". Voilà, de rechte lijn naar de oude arrondissementele indeling?

74-jarige bedreiging voor de islam?

4,5 jaar na het publiceren van de hierboven afgedrukte spotprent ontsnapte de Deense cartoonist Kurt Westergaard vorige week op het nippertje aan een moordaanslag. Een 28-jarige Somaliër, gewapend met bijl en mes, drong de woning van de tekenaar binnen. Westergaard kon zich verschansen in zijn badkamer, de politie kwam heel snel ter plaatse en de terrorist keerde zich onmiddellijk tegen de ordediensten, die hem uiteindelijk onschadelijk konden maken.

De Deense tekenaar was al eerder het slachtoffer van aanslagen, aldus Het Laatste Nieuws (05.01.2010): “In 2006 werden 2 mannen aangehouden, in 2008 3 anderen. ‘Ik verwacht de rest van mijn leven onder die dreiging door te brengen’, aldus Westergaard”. Daarvoor had de politie nog eens 2 aanslagen op het leven van Kurt Westergaard kunnen verijdelen. Zijn misdrijf? Een tekening, die deel uitmaakte van een reeks cartoons, waarmee enkele vrijheidslievende Denen hun verontwaardiging wilden duidelijk maken over de groeiende angst van schrijvers, tekenaars, enzovoort, als het over islam gaat.

De 28-jarige aanvaller werd door de Deense inlichtingendienst PET in verband gebracht met de radicale, Somalische islam van al-Shabaab, geallieerden van al-Qaida in Oost-Afrika. Toch vrij merkwaardig: de islam neemt het op voor de ouderen en voor de kinderen, en vraagt dat de gemeenschap respect opbrengt, vooral voor ouderen, die wijsheid en ervaring met jongeren kunnen delen. Toch wel merkwaardig dat deze aanslag gericht was tegen een 74-jarige man en zijn kleindochter – die juist op dat moment met haar grootvader thuis was. De bejaarde cartoonist leeft nu al meer dan 4 jaar onder permanente politiebescherming.

Als vrijheid voor ons geen inhoudsloos woord is, als wij vrijheid inderdaad beschouwen als een van de fundamenten van de Europese beschaving, dan is het onze verdomde plicht nooit toe te geven aan dit klimaat van psychologische en fysische terreur dat stilaan in onze landen binnensijpelt. Wij mogen dit nooit gewoon worden.

Een 'nieuw' maandblad...

Het nieuwe jaar is nog héél vers, en toch stak de eerste verrassing al in onze brievenbus: een qua concept en qua inhoud volledig vernieuwd ledenblad. De voorzitter had het eind vorig jaar in zijn beleidsvisie al aangegeven dat dit is van zijn eerste voornemens was voor 2010: een nieuw ledenblad voor het Vlaams Belang.

Een frisse opmaak, een kleiner en handiger formaat, 50 pagina’s dik. Met een aantal nieuwe rubrieken zoals “Uit de parlementen”, waaruit blijkt dat onze fracties wel degelijk, en tegen de opinie van de opiniebladen in, een grote activiteit aan de dag leggen. Een nieuw ledenblad met elke maand een interview met een Vlaams opiniemaker. Als openingsinterview koos men voor Frans Crols, een schot in de roos. Crols was jarenlang hoofdredacteur van het financieel-economische weekblad Trends, hij was mede-initiatiefnemer van het Warandemanifest voor een zelfstandig Vlaanderen en hij is de man van het opgemerkt pleidooi voor het loslaten van Brussel.

In het interview zegt hij onder andere het volgende: “Een regimecrisis schrikt mij hoegenaamd niet af. Dat zou de boel eindelijk eens op een realistische manier zuiveren en zweren proper maken. Dat is nodig. Niet alleen omwille van nationalistische, emotionele redenen, maar voor de Vlaamse welvaart. Niet alleen de welvaart van de kleine en grote beleggers, maar de welvaart van iedereen”.

Of Vlaanderen de stap naar zelfstandigheid kan zetten? Er zal in elk geval veel lef en gedrevenheid nodig zijn. “Vlaanderen is kapot gemaakt door een onderdanigheidscultuur. Vlamingen zijn braaf en blijven in de kern knechten. Ik vind in dat gedrag grote gelijkenissen met wat de communistische schrijver en voorvechter van de Surinaamse onafhankelijkheid Anton De Kom schreef: “Geen volk kan tot volle wasdom komen, dat erfelijk met een minderwaardigheidsgevoel belast blijft”. Dat verklaart het gedrag van kartonnen helden als Verhofstadt, Martens, Van Rompuy en Dehaene”.

Drie achtergrondartikels trokken verder mijn aandacht. Een over het drugbeleid, “tijd voor ommekeer”, een ander over het Zwitsers verbod op minaretten en het laatste over journalistiek aan de ketting, met de gekende Frank Thevissen, professor in de Communicatiewetenschappen. In zijn Vrije Tribune heeft hij het over de ‘Kaltstellung’ van voormalig GVA-journalist Roger Van Houtte. Een uittreksel: “Van Houtte kreeg vanwege Knack het stigma cadeau, handlanger te hebben gespeeld voor het Vlaams Belang. Een even herkenbaar, beproefd als laf procédé waarmee in Vlaanderen dwarse en machtskritische tongen worden uitgerukt: op dat vlak heeft het cordon al regelmatig zijn diensten aan de machthebbers bewezen. Op dat moment keken àlle journalisten collectief de andere richting uit”.

Wilt u het eens proberen, het nieuwe maandblad van het Vlaams Belang? U stort 9 euro op rekeningnummer 320 – 0808816 – 03 of u neemt via elektronische weg contact op met vlaamsbelangmagazine@vlaamsbelang.org.

Mijn nieuwjaarswensen

Aan alle lezers van deze webstek, aan de medestanders in de strijd voor een Vlaamse onafhankelijkheid net als aan de tegenstanders ervan wens ik een aangenaam en prettig nieuwjaar toe. In het bijzonder een goede gezondheid, en scherpe, lange tanden om ons goed vast te bijten. Een goede ingesteldheid om datgene te doen wat nodig is. En vooral: de grote nuchterheid om het fundamentele van het pietluttige te onderscheiden in deze beslissende jaren voor Europa en voor Vlaanderen.