Wallonië zit al langer dan vandaag met allerlei cijfergegevens verveeld, en probeerde daar allerlei ‘logische’ en minder logische, maar ‘politieke’ verklaringen voor te vinden. Met het feit dat de werkloosheidcijfers in Wallonië bijvoorbeeld zoveel hoger pieken dan in Vlaanderen, ook tijdens de economische crisis, met het feit dat er zo weinig snelheidscamera’s in Wallonië te vinden zijn, en met het feit bijvoorbeeld dat Waalse werklozen eigenlijk maar 20 kilometer moesten rijden om zo in Vlaamse bedrijven te gaan werken.
Vooral in mijn streek, het Roeselaarse, kwam men tot vrij hallucinante toestanden. In de diepvriesbedrijven bijvoorbeeld smeekt men om nachtpersoneel. Bij gebrek aan Vlaamse werknemers – die bijna allemaal aan het werk zijn of waren – moest men buiten de grenzen op zoek. Walen vonden dat de inspanningen te groot waren, zo bleek op het eerste gezicht, en daarom werden Franse werknemers aangetrokken, soms van bijna 100 kilometer ver in Frankrijk. Terwijl Waalse werknemers al bij al 25 à 30 kilometer moesten rijden…
Vlaamse wil om er iets aan te doen, ontbrak niet, integendeel. Uiteindelijk werd er in een overeenkomst tussen Vlaanderen en Wallonië overeengekomen dat de Waalse vervoersmaatschappij TEC een drietal interregionale lijnen zou aanbieden tussen Henegouwen en Vlaanderen, zodat werklustige Waalse werklozen gemakkelijker op hun werkbestemming zouden kunnen geraken.
Gisteren las ik volgend kort bericht in de Franstalige editie van Métro (05.01.2010): “De Waalse vervoersmaatschappij TEC heeft de 3 interregionale lijnen in Henegouwen geschrapt wegens rentabiliteitsproblemen”. Dit kan natuurlijk maar één ding betekenen: te weinig interesse van Waalse kant. Te weinig busreizigers, of met andere woorden: te weinig werklozen die naar Vlaanderen trekken om er te werken. We wachten op een ‘logische’ of een of andere kromme, ‘politieke’ verklaring van de Waalse regering. Buiten De Morgen (die melding maakte van 1 passagier per dag) was er in de Vlaamse pers hierover niets te lezen.
