Twinkeloogjes op de voorstelling van de regering dinsdag laatstleden, 12 januari. Want de begroting bleek met een tekort van ‘maar’ 20 miljard euro al bij al mee te vallen. Toch als men kon afgaan op de lachende gezichtjes van federale zonnetjes Reynders (MR), Onkelinx (PS) en Wathelet (CdH). Toch als men kon afgaan op de reacties van de ministers op het bericht dat België een begrotingstekort van 5,9% kon neerzetten. Het land ligt hiermee ongeveer op het gemiddelde van de lidstaten van de Europese Unie: voorwaar, een prestatie, want België had op een tekort van ruim 6% gerekend.
Wat goed is aan deze middenpositie moeten de heren en dames van de federale regering mij toch eens komen uitleggen. In elk geval was de commentaar unisono: “het resultaat is beter dan verwacht” (De Tijd, 13.01.2010). Didier Reynders herhaalde (omwille van de Vlamingen allicht…) dat het de bedoeling is van de regering tegen 2015 opnieuw een begrotingsevenwicht te realiseren.
Waar de Belgische federale regering blijkbaar niet of veel minder wakker van ligt, maar de modale Vlaming des te meer, omdat het zijn zuurverdiende centjes zullen zijn die het federale gat op het einde van de rit weer zullen mogen dichtrijdend: de schuldgraad. De Belgische schuldgraad, geachte lezer, bedraagt opnieuw 100%. “Daarmee bengelt ons land achteraan in het Europees peloton (…) Reynders benadrukt wel dat het verschil met de andere lidstaten kleiner is geworden” (De Morgen, 13.01.2010). Alsof dat de aflossing van de schuld minder moeilijk of problematisch wordt, mijnheer de minister? Alsof het bedrag van 330 miljard euro één eurocent minder wordt omdat “het verschil met de andere lidstaten kleiner is geworden”…
Neen, België doet het niet goed, en België zinkt verder weg, dat is zo ongeveer voor iedereen duidelijk. Dat slechts 2 ‘kanjers van economieën’, Italië en Griekenland, nog een zwaardere staatsschuld hebben dan België, moeten we van de kranten vernemen. Zoals ook het feit dat de kritiek van de Europese Commissie op het krakkemiekelige begrotingswerk bevestigd wordt.
Onze kinderen en de kinderen van onze kinderen beseffen het ondertussen nog niet, maar ze gaan tot in lengte van jaren afbetalen aan deze Belgische staatsschuld.
