In een belangwekkend interview in De Morgen (13.01.2010) is Bart Maddens, politicoloog aan de KULeuven, zéér scherp voor de Vlaamse meerderheidspartijen in zowel de federale als de Vlaamse regering. Hij verwijt hen angst voor de consequenties van de eigen daden. Angsthazen. En ik denk dat hij gelijk heeft.
Bart Maddens is bij het brede publiek bekend als de bedenker van de zogenaamde Maddensdoctrine. “Omdat de Waalsd-Brusselse alliantie bleef weigeren om te onderhandelen over een verdere staatshervorming, gingen de Vlamingen het over een andere boeg gooien: niet meer vragen, maar wachten tot Wallonië en Brussel zodanig in geldnood verkeren dat zijzelf vragende partij worden”, aldus een beknopte samenvatting van die doctrine in het dagblad.
Essentieel, aldus de professor, “is dat de onderhandelingen over de staatshervorming worden opgeschort tot op het moment dat de kaarten gunstig liggen voor de Vlamingen”. Nochtans trakteren de Vlaamse meerderheidspartijen ons onmiddellijk op de perversie van deze doctrine: “Leterme grijpt het Vlaamse regeerakkoord aan om zijn duizelingwekkende bocht goed te praten: ‘Ik heb begrepen dat de staatshervorming ook voor de Vlaamse regering niet langer een prioriteit is’, luidt het tegenwoordig laconiek. En dat is net waar het Vlaams Belang en LDD altijd voor hebben gewaarschuwd: dat de ‘Maddensdoctrine’ het perfecte alibi zou worden voor communautair immobilisme”.
Zo bijvoorbeeld wat de weigering betreft om bij te springen om het gat in de federale begroting dicht te rijden. Hoe lang zal zij dat volhouden? Waarom maakt de N-VA niet meer stampij? Waarom werd het belangenconflict tegen Milquet (arbeidsmarktbeleid) niet uitgevoerd en haalde de Vlaamse regering – de ganse Vlaamse regering – liever bakzeil?
Het is duidelijk dat voor alle partijen in de Vlaamse regering – àlle partijen in de Vlaamse regering dus – de Belgische stabiliteit prioriteit nummer één is, wat ze ook beweren in de pers en in eigen persorganen. De moraal van het verhaal, aldus de professor: “Vlamingen beschikken wel degelijk over de hefbomen om een verregaande staatshervorming af te dwingen, maar durven die gewoonweg niet te gebruiken. De Vlaamse politici hebben het dynamiet om uit de Belgische institutionele gevangenis te ontsnappen, maar ze hebben schrik voor de ontploffing. Hoe zielig”.
Bart Maddens is bij het brede publiek bekend als de bedenker van de zogenaamde Maddensdoctrine. “Omdat de Waalsd-Brusselse alliantie bleef weigeren om te onderhandelen over een verdere staatshervorming, gingen de Vlamingen het over een andere boeg gooien: niet meer vragen, maar wachten tot Wallonië en Brussel zodanig in geldnood verkeren dat zijzelf vragende partij worden”, aldus een beknopte samenvatting van die doctrine in het dagblad.
Essentieel, aldus de professor, “is dat de onderhandelingen over de staatshervorming worden opgeschort tot op het moment dat de kaarten gunstig liggen voor de Vlamingen”. Nochtans trakteren de Vlaamse meerderheidspartijen ons onmiddellijk op de perversie van deze doctrine: “Leterme grijpt het Vlaamse regeerakkoord aan om zijn duizelingwekkende bocht goed te praten: ‘Ik heb begrepen dat de staatshervorming ook voor de Vlaamse regering niet langer een prioriteit is’, luidt het tegenwoordig laconiek. En dat is net waar het Vlaams Belang en LDD altijd voor hebben gewaarschuwd: dat de ‘Maddensdoctrine’ het perfecte alibi zou worden voor communautair immobilisme”.
Zo bijvoorbeeld wat de weigering betreft om bij te springen om het gat in de federale begroting dicht te rijden. Hoe lang zal zij dat volhouden? Waarom maakt de N-VA niet meer stampij? Waarom werd het belangenconflict tegen Milquet (arbeidsmarktbeleid) niet uitgevoerd en haalde de Vlaamse regering – de ganse Vlaamse regering – liever bakzeil?
Het is duidelijk dat voor alle partijen in de Vlaamse regering – àlle partijen in de Vlaamse regering dus – de Belgische stabiliteit prioriteit nummer één is, wat ze ook beweren in de pers en in eigen persorganen. De moraal van het verhaal, aldus de professor: “Vlamingen beschikken wel degelijk over de hefbomen om een verregaande staatshervorming af te dwingen, maar durven die gewoonweg niet te gebruiken. De Vlaamse politici hebben het dynamiet om uit de Belgische institutionele gevangenis te ontsnappen, maar ze hebben schrik voor de ontploffing. Hoe zielig”.
