“…Dan begin ik er alvast eens aan”, zong ooit de zanger Neefs. Het is perfect toepasselijk op ‘herboren’ Leterme, die de staatshervorming ‘sine die’ uitstelt. Maar, stelt De Standaard (06.01.2010): “Zijn overtuiging blijft overeind, maar ‘met de kaarten die nu op tafel liggen’, viel er geen hervorming te verwachten”. Blijkbaar.
Dit staat inderdaad mijlenver af van de ambities waarmee Leterme in 2007 naar de kiezer stapte en even later ook het parlement binnenstapte. We herinneren het ons nog allemaal: we zouden eens zien wat we zouden zien. Of zoals hij zelf in een interview verdedigde: “Voor het eerst in de politieke geschiedenis is er een leidende politieke partij die zegt: nu is het genoeg geweest, wij stappen niet zo maar in een regering om aan te modderen. We willen België niet opblazen, absoluut niet, maar er moet anders en beter bestuurd worden”.
De Franstaligen hadden geen zin in een verregaande hervorming, zoals ze ook al geen zin hadden in een splitsing van B-H-V, en een verregaande hervorming van de sociale zekerheid enzovoort, enzovoort. Het is blijkbaar voldoende dat de Franstaligen ‘non’ zeggen, om de grootste Vlaamse partij haar verkiezingsbeloften te doen inslikken.
Nu heet het opeens dat “economische crisis ons geen andere keuze laat dan alles op alles te zetten”. Tiens, wie heeft de mensen dan in het verleden wijsgemaakt dat de staatshervorming ook een stuk van de economische oplossing was van de problemen?
Om zeker te zijn, dat het B-H-V-overleg zeker wordt goedgekeurd, wil de PS het overleg uitbreiden met Groen!, Sp.a en Ecolo. Kwestie van aan 2/3de meerderheid te komen allicht. Raar toch dat hier geen ‘non’ van de immer Vlaamse CD&V is gekomen. Of kunnen die helemaal niets tegenhouden, misschien?
De conclusie is dus heel klaar en duidelijk: het Franstalige ‘non’ wordt binnen de kortste keren een Belgisch ‘non-neen’ en het Franstalige ‘oui’ wordt een Belgisch ‘ja’. Het “Belgisch samenwerkingsfederalisme” heeft inderdaad troeven die men ons in het buitenland benijdt!
