Oude liberalen hebben nooit enig begrip gehad van de Vlaamse problematiek in België. Ze praatten liever Frans onder elkaar, ze wilden met het gewone, Vlaamssprekende volk liefst zo weinig mogelijk te maken hebben, en ze sloten zich op in hun Franstalige (luxueuze) getto’s in Kortrijk, Gent en Antwerpen. Het betere volk, zeg maar. U kent het beeld en het zal daarom niemand verwonderen dat de PVV jarenlang in Vlaanderen de bijnaam ‘Pest voor Vlaanderen’ meekreeg.
De hoop bij heel wat Vlaamsgezinden bestond dat die houding met de komst van ex-Volksunie-mandatarissen (Gabriëls, Somers, Tommelein, we vergeten er) zou veranderen en dat de Open VLD eindelijk dat luchtje van belgicistische, en royalistische partij wat zou kwijtraken en zich als moderne, Vlaams-liberale partij zou gaan profileren. Met Verhofstadt was men er al goed aan voor de moeite natuurlijk. Verhofstadt gaat de geschiedenis is als de man van het communautair ‘status quo’. Op een moment dat Vlaanderen gewoon schreeuwde om verandering, slaagde deze liberale wonderknaap erin …niets te doen.
De liberalen werden electoraal afgestraft, en nieuwe voorzitters kondigen zich aan. Het interview in De Standaard (26.09.2009) met één van hen, Alexander De Croo, heb ik aandachtig gelezen. Op de vraag naar zijn standpunt inzake communautaire veranderingen lezen we het volgende antwoord: “Ik bekijk dat rationeler. België en Brussel brengen Vlaanderen een enorme rijkdom bij, de voordelen daarvan zijn veel groter dan die van een splitsing”.
Zucht. Diepe zucht. Het is natuurlijk juist omgekeerd, mijnheer De Croo. Het is Vlaanderen dat België, Brussel en Wallonië, rijkdom bijbrengt, zoals zowat elke Vlaming ondertussen al weet:
- de Vlaamse export maakt momenteel 80% van de Belgische export uit en het cijfer stijgt nog
- bij de Belgische startende ondernemingen zitten steeds meer Vlaamse, jonge starters. Ook hier stijgt het aandeel.
- Willen we het aandeel van de Vlamingen in de personenbelasting misschien eens leggen naast het Franstalige deel hierin?
- Idem maar dan over de vennootschapsbelasting?
- We kunnen het natuurlijk nog eens hebben over de werkloosheidsgraad in Vlaanderen, Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en over de (federale) sociale zekerheidsuitkeringen…
- Uit cijfers die ik van minister Reynders mocht ontvangen, blijkt dat Vlamingen sneller en correcter hun belastingen betalen, en dat de achterstallen zich in verhouding veel meer voordoen in het Franstalig gedeelte.
- Het verkeersboetefonds is nog zo’n financiële transfermachine. Maar dat weet de heer De Croo natuurlijk ook wel.
- We kunnen zo nog bladzijden lang verder gaan. Cijfers, toestanden, situaties die al jarenlang gekend zijn in België en waar amper iets wordt aan gedaan. Altijd éénrichtingsverkeer: van Vlaanderen naar de andere delen. U bent toch niet helemaal onbekend met de wereld, mijnheer De Croo?
woensdag 30 september 2009
dinsdag 29 september 2009
Kapitaalverhoging in Gemeentelijke Holding – Vlaamse gemeenten weer “bij den bok gezet”?
Overal, in het ganse Vlaamse land, worden gemeentebesturen gevraagd om opnieuw geld te storten in de Gemeentelijke Holding, een grote aandeelhouder van Dexiabank. Waarover gaat het? En waarom verzet het Vlaams Belang zich tegen deze kapitaalverhoging?
De Gemeentelijke Holding, waarvan bijvoorbeeld mijn stad Roeselare een aandeelhouder is, is een van de grootste partijen in de bank Dexia. De financiële crisis eind vorig jaar zorgde bijvoorbeeld al voor het boeken van nul meerwaarde op de dividenden in onze stad. Maar er is meer: met de financiële crisis pompte de Gemeentelijke Holding (de belastingbetaler, u en ik dus), samen met andere aandeelhouders, in Dexia in die periode al eens 500 miljoen euro. Maar door de forse koersdalingen van Dexia kwam de Holding zelf ook in de problemen, omdat de leningen door de Dexia-aandelen waren gewaarborgd. Die borg voldeed niet meer, en dus moest de federale overheid met de gewesten bijspringen. Ze verleenden een staatswaarborg van 800 miljoen euro, een waarborg die loopt tot 30 september 2009. Een verlenging van die staatswaarborg wordt afhankelijk gesteld van structurele ingrepen bij de Gemeentelijke Holding en vooral van de versterking van het eigen vermogen – voelt u het al komen, dames en heren?
Het verzet tegen de kapitaalverhoging is groeiende in Vlaanderen: steden als Leuven, Lokeren, en Gent, hebben al laten weten dat ze zich verzetten tegen de zoveelste kapitaalinjectie. Ook het Vlaams Belang verzet zich in alle gemeenteraden met hand en tand tegen de geplande kapitaalverhoging. In de gemeenteraad heb ik het verweer aan een aantal argumenten opgehangen:
Vooreerst het totaal ‘onbekende’ van het avontuur waarin men zich stort. Ik heb een aantal keren aangedrongen om de gevolgen van de mogelijke kapitaalverhoging voor onze stad te mogen weten. Men bleef het antwoord schuldig. Hoe diep zullen de gemeenten, die al geen financiële overschotten hebben, moeten gaan om deel te nemen aan de kapitaalverhoging? In het geval van Roeselare gaat het om een maximale deelneming van 835.000 euro – in Belgische franken: 33 miljoen – toch geen onbelangrijk bedrag in tijden van crisis?
‘Men’ belooft een dividenduitkering van 13% over 10 jaar. Althans: ‘bij een normale, positieve evolutie van de markt’. Dit kittelt toch aan alle kanten? Hoe groot is de kans dat onze stad ooit dividenduitkering zal zien? Wat zijn de resultaten bij een marktevolutie zoals we die de laatste maanden, ja, jaren, hebben meegemaakt?
Wat als de steden en gemeenten geen geld liggen hebben voor de kapitaalverhoging? Moeten zij dan geld gaan lenen om aandelen te kopen? Mag dat zomaar? ‘Spelen’ met het geld van de belastingbetaler.
Een aardig kantje aan het ganse verhaal is dat Waalse en Brusselse gemeenten blijkbaar zouden aandringen op een dringend akkoord over de kapitaalverhoging, terwijl het verzet vooral van Vlaamse gemeenten zou komen – uit spaarzaamheidsredenen. België: geen communautair verhaal? In België is àlles communautair. Hoe sneller we dat beseffen, hoe beter.
De Gemeentelijke Holding, waarvan bijvoorbeeld mijn stad Roeselare een aandeelhouder is, is een van de grootste partijen in de bank Dexia. De financiële crisis eind vorig jaar zorgde bijvoorbeeld al voor het boeken van nul meerwaarde op de dividenden in onze stad. Maar er is meer: met de financiële crisis pompte de Gemeentelijke Holding (de belastingbetaler, u en ik dus), samen met andere aandeelhouders, in Dexia in die periode al eens 500 miljoen euro. Maar door de forse koersdalingen van Dexia kwam de Holding zelf ook in de problemen, omdat de leningen door de Dexia-aandelen waren gewaarborgd. Die borg voldeed niet meer, en dus moest de federale overheid met de gewesten bijspringen. Ze verleenden een staatswaarborg van 800 miljoen euro, een waarborg die loopt tot 30 september 2009. Een verlenging van die staatswaarborg wordt afhankelijk gesteld van structurele ingrepen bij de Gemeentelijke Holding en vooral van de versterking van het eigen vermogen – voelt u het al komen, dames en heren?
Het verzet tegen de kapitaalverhoging is groeiende in Vlaanderen: steden als Leuven, Lokeren, en Gent, hebben al laten weten dat ze zich verzetten tegen de zoveelste kapitaalinjectie. Ook het Vlaams Belang verzet zich in alle gemeenteraden met hand en tand tegen de geplande kapitaalverhoging. In de gemeenteraad heb ik het verweer aan een aantal argumenten opgehangen:
Vooreerst het totaal ‘onbekende’ van het avontuur waarin men zich stort. Ik heb een aantal keren aangedrongen om de gevolgen van de mogelijke kapitaalverhoging voor onze stad te mogen weten. Men bleef het antwoord schuldig. Hoe diep zullen de gemeenten, die al geen financiële overschotten hebben, moeten gaan om deel te nemen aan de kapitaalverhoging? In het geval van Roeselare gaat het om een maximale deelneming van 835.000 euro – in Belgische franken: 33 miljoen – toch geen onbelangrijk bedrag in tijden van crisis?
‘Men’ belooft een dividenduitkering van 13% over 10 jaar. Althans: ‘bij een normale, positieve evolutie van de markt’. Dit kittelt toch aan alle kanten? Hoe groot is de kans dat onze stad ooit dividenduitkering zal zien? Wat zijn de resultaten bij een marktevolutie zoals we die de laatste maanden, ja, jaren, hebben meegemaakt?
Wat als de steden en gemeenten geen geld liggen hebben voor de kapitaalverhoging? Moeten zij dan geld gaan lenen om aandelen te kopen? Mag dat zomaar? ‘Spelen’ met het geld van de belastingbetaler.
Een aardig kantje aan het ganse verhaal is dat Waalse en Brusselse gemeenten blijkbaar zouden aandringen op een dringend akkoord over de kapitaalverhoging, terwijl het verzet vooral van Vlaamse gemeenten zou komen – uit spaarzaamheidsredenen. België: geen communautair verhaal? In België is àlles communautair. Hoe sneller we dat beseffen, hoe beter.
maandag 28 september 2009
Naar een vroegtijdig einde van de Maddensdoctrine?
Enkele kernleden van de Vlaams-republikeinse denkgroep Res Publica (daaronder Ludo Abicht, Frans Crols, Koenraad Elst, Johan Sanctorum, Matthias Storme, Jef Turf e.a.) publiceerden in het economisch dagblad De Tijd (25.09.2009) een interessante bijdrage over de Maddensdoctrine, zowat het strategisch uitgangspunt van de N-VA. Interessant omdat deze doctrine ervoor ging zorgen dat de Vlaamse belangen eindelijk aan bod gingen komen en de communautaire doorbraak hierdoor een feit zou worden. Vanuit verschillende segmenten van de Vlaamse Beweging werden al bedenkingen geformuleerd (ook op deze webstek) maar nooit zo scherp als nu. Wij brengen hieronder de integrale tekst van de bijdrage.
“Na de riante verkiezingsoverwinning van juni stapte de N-VA af van het idee van een grote onderhandelingsronde met de Franstaligen. Voorzitter Bart De Wever koos resoluut voor Vlaanderen en probeert vanuit de Vlaamse regering goed en degelijk bestuur na te streven. Dat in schril contrast met de federale overheid, die in eigen schulden dreigt te verzuipen en de komende jaren budgettaire 'hongerwinters' tegemoet gaat. De N-VA speculeerde terecht dat het niet zo lang zou duren voor de federale regering Vlaanderen zou vragen om de schulden te helpen delgen. Vlaanderen betaalt geen eurocent zonder dat het een flink pakket bevoegdheden krijgt, klonk het toen. De N-VA maakte van die 'Maddens-doctrine' haar belangrijkste campagnethema.Intussen heeft het overlegcomité van regeringen ingestemd met het voorstel van premier Herman Van Rompuy (CD&V) voor de verdeling van de begrotingsinspanningen tot 2012. Vlaams minister van Begroting Philippe Muyters (N-VA) stelt terecht dat Vlaanderen in 2010 meer dan 90 procent van de besparingsdoelstellingen van heel België voor zijn rekening neemt. Andere regeringen doen amper een inspanning. Minister-president Kris Peeters (CD&V) beweert dat het akkoord voor Vlaanderen geen probleem is, wat diametraal ingaat tegen wat de N-VA zegt.De Maddens-doctrine faalt, nog voor ze goed en wel is toegepast. Vlaanderen depanneert andermaal de rest van België, dat zich, blijkens de uitlatingen van PS-voozitter Elio Di Rupo, opmaakt voor een nieuw rondje potverteren.
Handpop
Na de verkiezingsoverwinning van 8 juni riep De Wever luid: 'De federale uier is leeg en toch blijven de Franstaligen eraan trekken. Wat ons betreft is het genoeg: geen druppel meer. Het is tijd voor een assertief Vlaanderen. Dan zullen we zien wie vragende partij is voor een hervorming van ons land.' Dat is nu wel even anders.Van de assertieve Vlaamse politiek blijft niet veel over. De indruk ontstaat dat De Wever zich als handpop van Peeters heeft laten gebruiken om de Vlaamse regering op de rails te krijgen. De Wever werd de sterkhouder van de regeringsvorming en de assertieve Vlaamse strategie. Alleen stond daarvan weinig tot niets te lezen in het Vlaams regeerakkoord, op wat maatregelen in Brussel en de Vlaamse Rand na. 'Een kwestie van ons niet vast te pinnen op een strakke agenda,' heette het. Blijkbaar is niet iedereen in de Vlaamse regering doordrongen van die assertieve Vlaamse strategie.
B-luik
Stilaan wordt duidelijk dat het met de Maddens-doctrine 'wachten op Godot' wordt. Dit is gewoon het B-luik van het participationisme dat ons ooit het onzalige Egmontpact opleverde. Kris Peeters is vast niet van plan het federale niveau - waar zijn eigen partijgenoot de scepter zwaait - zwaar onder druk te zetten. CD&V is nog minder van plan de Wetstraat 16 op te geven. Wanneer het op communautaire onderhandelingen aankomt, is de kans klein dat aan Vlaamse kant het spel hard wordt gespeeld.Nochtans hintte Bart Maddens na de verkiezingen op een ander scenario: 'De Vlaams-nationalistische partijen behalen een monsterscore. Vlaams Belang en de N-VA halen samen 28,4 procent. Als we de stemmen voor SLP en LDD meetellen, krijgen we een nooit geziene score van 37,1 procent voor uitgesproken Vlaamse partijen. Nog nooit waren er zo veel Vlaamsgezinde stemmen.' Dat zal wel, maar ondertussen wordt dat Vlaams Belang vrolijk verder gedemoniseerd door de politieke concurrentie, speciaal door de N-VA in zijn recente electorale retoriek.Een staatshervorming komt er pas als er een uitgesproken Vlaamse frontvorming is. De N-VA moet resoluut kiezen voor een brede Vlaamse alliantie. In Vlaanderen is zo'n front 'incontournable'. Het kan dan vragen België onder curatele te plaatsen om orde op zaken te stellen in het budgettaire en staatkundige huishouden. Lukt dat niet, dan ligt de weg open naar een eigen republikeins project, losgeweekt uit de Belgische chaos, en op zoek naar een eigen plaats in Europa. Een brug te ver voor de traditionele partijen, maar van de starre tradities, het institutionele conservatisme en de partijlogica's, baalt een ruime meerderheid van de Vlamingen.De Maddens-doctrine bekt lekker, maar winnen doe je met daden, nooit met woorden”.
“Na de riante verkiezingsoverwinning van juni stapte de N-VA af van het idee van een grote onderhandelingsronde met de Franstaligen. Voorzitter Bart De Wever koos resoluut voor Vlaanderen en probeert vanuit de Vlaamse regering goed en degelijk bestuur na te streven. Dat in schril contrast met de federale overheid, die in eigen schulden dreigt te verzuipen en de komende jaren budgettaire 'hongerwinters' tegemoet gaat. De N-VA speculeerde terecht dat het niet zo lang zou duren voor de federale regering Vlaanderen zou vragen om de schulden te helpen delgen. Vlaanderen betaalt geen eurocent zonder dat het een flink pakket bevoegdheden krijgt, klonk het toen. De N-VA maakte van die 'Maddens-doctrine' haar belangrijkste campagnethema.Intussen heeft het overlegcomité van regeringen ingestemd met het voorstel van premier Herman Van Rompuy (CD&V) voor de verdeling van de begrotingsinspanningen tot 2012. Vlaams minister van Begroting Philippe Muyters (N-VA) stelt terecht dat Vlaanderen in 2010 meer dan 90 procent van de besparingsdoelstellingen van heel België voor zijn rekening neemt. Andere regeringen doen amper een inspanning. Minister-president Kris Peeters (CD&V) beweert dat het akkoord voor Vlaanderen geen probleem is, wat diametraal ingaat tegen wat de N-VA zegt.De Maddens-doctrine faalt, nog voor ze goed en wel is toegepast. Vlaanderen depanneert andermaal de rest van België, dat zich, blijkens de uitlatingen van PS-voozitter Elio Di Rupo, opmaakt voor een nieuw rondje potverteren.
Handpop
Na de verkiezingsoverwinning van 8 juni riep De Wever luid: 'De federale uier is leeg en toch blijven de Franstaligen eraan trekken. Wat ons betreft is het genoeg: geen druppel meer. Het is tijd voor een assertief Vlaanderen. Dan zullen we zien wie vragende partij is voor een hervorming van ons land.' Dat is nu wel even anders.Van de assertieve Vlaamse politiek blijft niet veel over. De indruk ontstaat dat De Wever zich als handpop van Peeters heeft laten gebruiken om de Vlaamse regering op de rails te krijgen. De Wever werd de sterkhouder van de regeringsvorming en de assertieve Vlaamse strategie. Alleen stond daarvan weinig tot niets te lezen in het Vlaams regeerakkoord, op wat maatregelen in Brussel en de Vlaamse Rand na. 'Een kwestie van ons niet vast te pinnen op een strakke agenda,' heette het. Blijkbaar is niet iedereen in de Vlaamse regering doordrongen van die assertieve Vlaamse strategie.
B-luik
Stilaan wordt duidelijk dat het met de Maddens-doctrine 'wachten op Godot' wordt. Dit is gewoon het B-luik van het participationisme dat ons ooit het onzalige Egmontpact opleverde. Kris Peeters is vast niet van plan het federale niveau - waar zijn eigen partijgenoot de scepter zwaait - zwaar onder druk te zetten. CD&V is nog minder van plan de Wetstraat 16 op te geven. Wanneer het op communautaire onderhandelingen aankomt, is de kans klein dat aan Vlaamse kant het spel hard wordt gespeeld.Nochtans hintte Bart Maddens na de verkiezingen op een ander scenario: 'De Vlaams-nationalistische partijen behalen een monsterscore. Vlaams Belang en de N-VA halen samen 28,4 procent. Als we de stemmen voor SLP en LDD meetellen, krijgen we een nooit geziene score van 37,1 procent voor uitgesproken Vlaamse partijen. Nog nooit waren er zo veel Vlaamsgezinde stemmen.' Dat zal wel, maar ondertussen wordt dat Vlaams Belang vrolijk verder gedemoniseerd door de politieke concurrentie, speciaal door de N-VA in zijn recente electorale retoriek.Een staatshervorming komt er pas als er een uitgesproken Vlaamse frontvorming is. De N-VA moet resoluut kiezen voor een brede Vlaamse alliantie. In Vlaanderen is zo'n front 'incontournable'. Het kan dan vragen België onder curatele te plaatsen om orde op zaken te stellen in het budgettaire en staatkundige huishouden. Lukt dat niet, dan ligt de weg open naar een eigen republikeins project, losgeweekt uit de Belgische chaos, en op zoek naar een eigen plaats in Europa. Een brug te ver voor de traditionele partijen, maar van de starre tradities, het institutionele conservatisme en de partijlogica's, baalt een ruime meerderheid van de Vlamingen.De Maddens-doctrine bekt lekker, maar winnen doe je met daden, nooit met woorden”.
vrijdag 25 september 2009
Drugs - mag het beleid iets straffer, a.u.b.?
Dat er een rechtstreekse band bestaat tussen drugs, overlast en (zware) criminaliteit), is allang bewezen. Elke dag krijgen we hiervan voldoende voorbeelden, zodat wij ons de vraag stellen waarom het beleid ook in deze op een bijna misdadige manier achterop hinkt? Mag ik – in telegraafstijl – enkele feiten en feitjes meegeven van de jongste week?
- In Oostende is een 25-jarige vrouw dood aangetroffen, gestorven aan een overdosis drugs. Het gaat om de 2de drugsdode op amper enkele weken tijd.
- In Nederland neemt het aantal jongeren dat kampt met een cannabisverslaving toe. Het afgelopen jaar werden 370 tieners opgenomen in een jeugdkliniek, meldt het NOS Journaal. Het aantal jongeren dat wegens veelvuldig cannabisgebruik in contact komt met de verslavingzorg, zou zijn verviervoudigd sinds 2002.
- De zware rellen in Molenbeek vorige week hadden alles te maken met zware drugsbendes die bepaalde territoria in Brussel ‘politievrij’ willen houden, zodat ze hun drugshandel kunnen verder zetten.
- De allochtone tienermoordenaar die zowel zijn dochtertje van 18 maand als de oma van zijn vriendin heeft omgebracht, werd nadien opgepakt in het drugsmilieu aan de kust. Hij zou de moord ook kunnen gepleegd hebben onder invloed van drugs.
- Het is trouwens opvallend hoe vaak allerlei criminele daden onder invloed van drugs worden gepleegd. Wie herinnert zich nog de borelingen die door de verslaafde moeder aan hun lot werden overgelaten, omdat zij zo nodig drugs moest gaan gebruiken?
Preventie alleen helpt niet, praten alleen helpt niet meer. Optreden, arresteren en nadien het op een snelle en efficiënte manier vervolgen is aan de orde van de dag. Als men een beetje wil aan de dag legt, vindt men ze trouwens ook, de drugshandelaars en de kwekers, zoals het antwoord van minister Declercq op mijn schriftelijke vraag duidelijk maakte: “Het aantal ontdekte cannabisplantages is de afgelopen jaren spectaculair gestegen. In 2003 ging het nog maar om 35 plantages en in 2005 om 172. Maar in 2008 werden er 610 ontdekt, een stijging met de helft in vergelijking met het jaar voordien (466). Dat blijkt uit het antwoord van Justitieminister Stefaan De Clerck (CD&V) op een schriftelijke vraag van Peter Logghe (Vlaams Belang)”, aldus Gazet Van Antwerpen (24.09.2009).
De Morgen vermeldde de cijfers ook, maar uiteraard zonder bronvermelding, zonder melding van de parlementair of politieke partij.
- In Oostende is een 25-jarige vrouw dood aangetroffen, gestorven aan een overdosis drugs. Het gaat om de 2de drugsdode op amper enkele weken tijd.
- In Nederland neemt het aantal jongeren dat kampt met een cannabisverslaving toe. Het afgelopen jaar werden 370 tieners opgenomen in een jeugdkliniek, meldt het NOS Journaal. Het aantal jongeren dat wegens veelvuldig cannabisgebruik in contact komt met de verslavingzorg, zou zijn verviervoudigd sinds 2002.
- De zware rellen in Molenbeek vorige week hadden alles te maken met zware drugsbendes die bepaalde territoria in Brussel ‘politievrij’ willen houden, zodat ze hun drugshandel kunnen verder zetten.
- De allochtone tienermoordenaar die zowel zijn dochtertje van 18 maand als de oma van zijn vriendin heeft omgebracht, werd nadien opgepakt in het drugsmilieu aan de kust. Hij zou de moord ook kunnen gepleegd hebben onder invloed van drugs.
- Het is trouwens opvallend hoe vaak allerlei criminele daden onder invloed van drugs worden gepleegd. Wie herinnert zich nog de borelingen die door de verslaafde moeder aan hun lot werden overgelaten, omdat zij zo nodig drugs moest gaan gebruiken?
Preventie alleen helpt niet, praten alleen helpt niet meer. Optreden, arresteren en nadien het op een snelle en efficiënte manier vervolgen is aan de orde van de dag. Als men een beetje wil aan de dag legt, vindt men ze trouwens ook, de drugshandelaars en de kwekers, zoals het antwoord van minister Declercq op mijn schriftelijke vraag duidelijk maakte: “Het aantal ontdekte cannabisplantages is de afgelopen jaren spectaculair gestegen. In 2003 ging het nog maar om 35 plantages en in 2005 om 172. Maar in 2008 werden er 610 ontdekt, een stijging met de helft in vergelijking met het jaar voordien (466). Dat blijkt uit het antwoord van Justitieminister Stefaan De Clerck (CD&V) op een schriftelijke vraag van Peter Logghe (Vlaams Belang)”, aldus Gazet Van Antwerpen (24.09.2009).
De Morgen vermeldde de cijfers ook, maar uiteraard zonder bronvermelding, zonder melding van de parlementair of politieke partij.
donderdag 24 september 2009
Zonder commentaar...
Onderstaand berichtje uit Het Laatste Nieuws (22.09.2009) troffen we ook aan in andere Vlaamse kranten. Het vat de partijpolitieke verwording van dit landje perfect samen. Politieke benoemingen gaan trouwens door, ondanks alle mooie praatjes van zowat alle Belgische regimepartijen. Is de ene verbrand, staat de volgende al klaar, dit alles in razendsnel tempo. Competent of niet competent, bekend met de materie of niet: het speelt allemaal geen rol. Als de republiek van de kameraden maar overeind kan blijven. Dat men op die manier het laatste greintje geloofwaardigheid bij het publiek verliest, mag de pret niet bederven?
“Laurence Bovy (PS), kabinetschef van minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, Laurette Onkelinx, wordt de nieuwe voorzitter van de raad van bestuur van de NMBS. Het kabinet Onkelinx heeft de informatie bevestigd, hoewel het koninklijk besluit over de nieuwe voorzitter er nog niet is. Laurence Bovy volgt Edmée De Groeve op, die gevraagd had om van haar taak te worden ontlast nadat ze als bestuurder van de luchthaven van Charleroi in verdenking gesteld werd. Bovy is ook voorzitter van de raad van bestuur van de Haven van Brussel”.
Voor de volledigheid even meegeven dat ook Edmée De Groeve tot de PS behoorde en dat zij tot de ploeg van nieuwe, jonge PS’ers gerekend werd, waarmee Di Rupo de oude en corrupte ‘parvenus’ uit de partij zou zetten. En vorige week geraakte ook al bekend dat Jean-Marc Liétart, kabinetschef van minister Daerden, als voorzitter van de Nationale Loterij werd aangesteld. O tempora, o mores, wisten de oude Romeinen al.
“Laurence Bovy (PS), kabinetschef van minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, Laurette Onkelinx, wordt de nieuwe voorzitter van de raad van bestuur van de NMBS. Het kabinet Onkelinx heeft de informatie bevestigd, hoewel het koninklijk besluit over de nieuwe voorzitter er nog niet is. Laurence Bovy volgt Edmée De Groeve op, die gevraagd had om van haar taak te worden ontlast nadat ze als bestuurder van de luchthaven van Charleroi in verdenking gesteld werd. Bovy is ook voorzitter van de raad van bestuur van de Haven van Brussel”.
Voor de volledigheid even meegeven dat ook Edmée De Groeve tot de PS behoorde en dat zij tot de ploeg van nieuwe, jonge PS’ers gerekend werd, waarmee Di Rupo de oude en corrupte ‘parvenus’ uit de partij zou zetten. En vorige week geraakte ook al bekend dat Jean-Marc Liétart, kabinetschef van minister Daerden, als voorzitter van de Nationale Loterij werd aangesteld. O tempora, o mores, wisten de oude Romeinen al.
woensdag 23 september 2009
Nultolerantie en snelrecht
Dat Brussel een tijdbom is, is gebleken uit de gebeurtenissen van de jongste week. Maar de rellen, de burgeroorlog-op-kleine-schaal, de wapenvondsten, de allochtone criminaliteit, enzovoort, kan je moeilijk nieuw noemen. In onze hoofdstad bestaan al jaren zogenaamde ‘no-go-areas’, zones die feitelijk door de politiediensten zijn opgegeven, en waar een de facto straffeloosheid heerst. Allochtone jongerenbendes zwaaien er de plak.
Een Brusselse politieman formuleerde het vorig jaar zo: “Die jongeren vinden dat die wijk van hen is. De Belgen trekken er weg, omdat ze worden geterroriseerd. De politie wordt er niet langer gedoogd. Die jongeren worden al woest als ze een uniform zien (…) Zelfs de brandweer en de ambulance zijn niet meer welkom in die ‘no-go-zones’. Jonge delinquenten strijden er tegen alles wat de maatschappij vertegenwoordigt (…) Dat staat niet in de kranten, maar het gebeurt elke week. We zijn daar de controle totaal kwijt”.
De politieke verantwoordelijkheid van gevestigde partijen als de PS in Brussel is verpletterend. Allochtone kiezers mocht geen strobreed in de weg worden gelegd om toch maar vooral hun stemmen binnen te halen. Dàt was de boodschap, en niet: pas u aan aan onze normen en wetten.
Wij zijn de oorlog dus aan het verliezen en dat merkte ook de Brusselse korpschef dit weekend zeer treffend op. Het “duurt veel te lang vooraleer de opgepakte jongeren in Molenbeek gestraft worden” (De Standaard, 21.09.2009). Dit vraagt het Vlaams Belang al langer dan vandaag: voer dan eindelijk een nultolerantie in die wijken in, en maak snelrecht mogelijk voor dit soort misdrijven. Wij zijn dan ook verheugd dat zelfs SP.A gewonnen is voor het snelrecht, terwijl het in het verleden altijd de socialisten zijn geweest die de komst van een efficiënt snelrecht hebben geboycot (tijdens paars bijvoorbeeld). Tenslotte juichen we ook toe dat er eindelijk een nultolerantie wordt gehanteerd, maar hier mag het niet stoppen natuurlijk. Naast de nultolerantie op het veld moet nu ook snel snelrecht komen, zodat de dringendste overlast eindigt.
Onze fractie in de Kamer eist dan ook de prioritaire bijeenroeping van de commissie Justitie en Binnenlandse Zaken, zodat eindelijk werk kan worden gemaakt van een debat en van het invoeren van oplossingen en maatregelen. Collega Dominiek Lootens vraagt ook in het Brusselse parlement een dringend plenair debat. Moeten er eerst doden vallen vooraleer men dringend het geweer van schouder verandert?
Een Brusselse politieman formuleerde het vorig jaar zo: “Die jongeren vinden dat die wijk van hen is. De Belgen trekken er weg, omdat ze worden geterroriseerd. De politie wordt er niet langer gedoogd. Die jongeren worden al woest als ze een uniform zien (…) Zelfs de brandweer en de ambulance zijn niet meer welkom in die ‘no-go-zones’. Jonge delinquenten strijden er tegen alles wat de maatschappij vertegenwoordigt (…) Dat staat niet in de kranten, maar het gebeurt elke week. We zijn daar de controle totaal kwijt”.
De politieke verantwoordelijkheid van gevestigde partijen als de PS in Brussel is verpletterend. Allochtone kiezers mocht geen strobreed in de weg worden gelegd om toch maar vooral hun stemmen binnen te halen. Dàt was de boodschap, en niet: pas u aan aan onze normen en wetten.
Wij zijn de oorlog dus aan het verliezen en dat merkte ook de Brusselse korpschef dit weekend zeer treffend op. Het “duurt veel te lang vooraleer de opgepakte jongeren in Molenbeek gestraft worden” (De Standaard, 21.09.2009). Dit vraagt het Vlaams Belang al langer dan vandaag: voer dan eindelijk een nultolerantie in die wijken in, en maak snelrecht mogelijk voor dit soort misdrijven. Wij zijn dan ook verheugd dat zelfs SP.A gewonnen is voor het snelrecht, terwijl het in het verleden altijd de socialisten zijn geweest die de komst van een efficiënt snelrecht hebben geboycot (tijdens paars bijvoorbeeld). Tenslotte juichen we ook toe dat er eindelijk een nultolerantie wordt gehanteerd, maar hier mag het niet stoppen natuurlijk. Naast de nultolerantie op het veld moet nu ook snel snelrecht komen, zodat de dringendste overlast eindigt.
Onze fractie in de Kamer eist dan ook de prioritaire bijeenroeping van de commissie Justitie en Binnenlandse Zaken, zodat eindelijk werk kan worden gemaakt van een debat en van het invoeren van oplossingen en maatregelen. Collega Dominiek Lootens vraagt ook in het Brusselse parlement een dringend plenair debat. Moeten er eerst doden vallen vooraleer men dringend het geweer van schouder verandert?
dinsdag 22 september 2009
Minder verkeersdoden in Vlaanderen, meer in Wallonië
Groot nieuws in enkele kranten deze dagen: er zijn blijkbaar minder verkeersdoden in Vlaanderen en meer in Wallonië. Dit ondanks het feit dat de wegen er rustiger worden bereden, dat er veel minder vrachtwagenvervoer is in Wallonië en dat er veel minder mensen wonen. “Tijdens de eerste helft van het jaar vielen er in Vlaanderen 16 verkeersdoden minder dan in dezelfde periode vorig jaar, in Wallonië 16 meer”, aldus een verslag in De Morgen (21.09.2009).
Volgens een woordvoerder van de Vlaamse Automobilistenbond liggen de redenen voor het rapen: “Verkeersveiligheid heeft te maken met infrastructuur, wetgeving en controle, de wagens en met rijopleiding (…) Qua infrastructuur heeft Vlaanderen de laatste tijd zwaar geïnvesteerd om zwarte punten weg te werken. Over een degelijke handhaving met wetgeving en controle begint men nu pas te praten in Wallonië”.
Ik wil er graag aan toevoegen dat ook de op zijn zachtst gezegd ongelijke verdeling van het aantal flitspalen in Vlaanderen en Wallonië heel zeker zijn rol zal spelen. In Vlaanderen staan er 1.600 onbemande flitspalen, in Wallonië amper 200. Pleit ik hiermee voor het opdoeken van de flitspalen in Vlaanderen of voor het inplanten van 1.200 bijkomende flitspalen in Wallonië? Neen, maar wat mij, en heel wat Vlamingen met mij, stoort, is het feit dat wij in Vlaanderen een veel grotere pakkans hebben en dat de boetes door de Vlamingen betaald, in een federale kas verdwijnen, die door de Franstaligen buitenproportioneel geplunderd wordt. Vlaanderen betaalt minstens 85% van de boetes in dit verkeersveiligheidsfonds, en krijgt met moeite 40% uit dit fonds terug. Wallonië betaalt omzeggens niets en krijgt enorm veel: wat doet het met dit geld?
Laat elke staat wat mij betreft zijn eigen verkeers- en veiligheidsbeleid bepalen, op basis van eigen inzichten en noden, op basis van eigen inkomsten. Het kan toch niet eerlijker?
Volgens een woordvoerder van de Vlaamse Automobilistenbond liggen de redenen voor het rapen: “Verkeersveiligheid heeft te maken met infrastructuur, wetgeving en controle, de wagens en met rijopleiding (…) Qua infrastructuur heeft Vlaanderen de laatste tijd zwaar geïnvesteerd om zwarte punten weg te werken. Over een degelijke handhaving met wetgeving en controle begint men nu pas te praten in Wallonië”.
Ik wil er graag aan toevoegen dat ook de op zijn zachtst gezegd ongelijke verdeling van het aantal flitspalen in Vlaanderen en Wallonië heel zeker zijn rol zal spelen. In Vlaanderen staan er 1.600 onbemande flitspalen, in Wallonië amper 200. Pleit ik hiermee voor het opdoeken van de flitspalen in Vlaanderen of voor het inplanten van 1.200 bijkomende flitspalen in Wallonië? Neen, maar wat mij, en heel wat Vlamingen met mij, stoort, is het feit dat wij in Vlaanderen een veel grotere pakkans hebben en dat de boetes door de Vlamingen betaald, in een federale kas verdwijnen, die door de Franstaligen buitenproportioneel geplunderd wordt. Vlaanderen betaalt minstens 85% van de boetes in dit verkeersveiligheidsfonds, en krijgt met moeite 40% uit dit fonds terug. Wallonië betaalt omzeggens niets en krijgt enorm veel: wat doet het met dit geld?
Laat elke staat wat mij betreft zijn eigen verkeers- en veiligheidsbeleid bepalen, op basis van eigen inzichten en noden, op basis van eigen inkomsten. Het kan toch niet eerlijker?
maandag 21 september 2009
Neen, internationaal doet België het NIET goed.
Voor sommige Belgische kranten houdt België goed stand of klimt zelfs plaatsjes omhoog op internationale economische ladder. Het financiële dagblad De Tijd, dat verstand heeft van cijfers en dat blijkbaar mensen in dienst heeft die de internationale rapporten op een correcte manier kunnen lezen, is minder enthousiast. “Goede positie van Belgische economie brokkelt langzaam af”, titelt ze (09.09.2009). “Overheden zwakke schakel in economie. Drie belangrijke rapporten wijzen op nood aan hervormingen”, samen waarover het eigenlijk gaat.
“3 internationale rapporten die toevallig op dezelfde dag werden gepubliceerd, wijzen allemaal in dezelfde richting: de Belgische overheden staan erbij en kijken ernaar”, aldus het dagblad. In een eerste rapport wordt de competitiviteit van de Belgische economie gemeten. De grote ‘remmers’ zijn allemaal dingen waarop de overheid directe macht over heeft: belastingdruk, overheidstekort, overheidsschuld. België is gewoon minder concurrentieel dan zijn buurlanden. Het negatieve resultaat wordt enigszins in evenwicht gebracht door “de uitmuntende gezondheidszorg en het goede basisonderwijs. De positie van het hoger onderwijs en training blijft goed, hoewel er toch een lichte daling optreedt”.
In een 2de rapport worden de gevolgen van de financiële crisis gemeten, vooral dan de resultaten van de bankenindicator vallen op. “De financiële soliditeit van de Belgische banken keldert van de 7de plaats naar de 95ste plaats, internationaal gezien”.
Reageert ons land dan soms niet op veranderingen, op uitdagingen? Ja, maar veel te traag, aldus een 3de rapport. “Door het geringe aantal hervormingen is België gedaald van de 20ste naar de 22ste plaats”. België investeert te weinig in onderzoek en ontwikkeling. De 3%-norm, opgelegd door de Europese Commissie, halen we al helemaal niet. Maar met 1,87% scoren we juist iets beter dan het gemiddelde. “De voorsprong op dat gemiddelde verkleint wel. Meer zelfs, de jongste jaren is het percentage gedaald. Ook hier is de overheid schuldig”.
Mogen we tenslotte verwijzen naar het jongste World Investment Report van de Conferentie voor Handel en Ontwikkeling van de Verenigde Naties (Unctad) (De Standaard, 18.09.2009) waarin België van de 4de naar de 8ste plaats op de lijst van landen die wereldwijd het meeste geld uit het buitenland aantrekken, zakt. Wereldwijd werden 14% minder buitenlandse investeringen in 2008 aangetrokken, België trok zomaar eventjes 45% minder kapitaal aan.
Kort en droog besluit De Tijd als volgt: “De federale overheid en de Franse Gemeenschap zijn zo arm dat ze allerhande noodzakelijke investeringen niet aankunnen. Bovendien zijn de ideologische verschillen zeker op federaal niveau zo groot dat echte keuzes niet gemaakt wordt”.
En Vlaanderen? Vlaanderen zakt mee met België…
“3 internationale rapporten die toevallig op dezelfde dag werden gepubliceerd, wijzen allemaal in dezelfde richting: de Belgische overheden staan erbij en kijken ernaar”, aldus het dagblad. In een eerste rapport wordt de competitiviteit van de Belgische economie gemeten. De grote ‘remmers’ zijn allemaal dingen waarop de overheid directe macht over heeft: belastingdruk, overheidstekort, overheidsschuld. België is gewoon minder concurrentieel dan zijn buurlanden. Het negatieve resultaat wordt enigszins in evenwicht gebracht door “de uitmuntende gezondheidszorg en het goede basisonderwijs. De positie van het hoger onderwijs en training blijft goed, hoewel er toch een lichte daling optreedt”.
In een 2de rapport worden de gevolgen van de financiële crisis gemeten, vooral dan de resultaten van de bankenindicator vallen op. “De financiële soliditeit van de Belgische banken keldert van de 7de plaats naar de 95ste plaats, internationaal gezien”.
Reageert ons land dan soms niet op veranderingen, op uitdagingen? Ja, maar veel te traag, aldus een 3de rapport. “Door het geringe aantal hervormingen is België gedaald van de 20ste naar de 22ste plaats”. België investeert te weinig in onderzoek en ontwikkeling. De 3%-norm, opgelegd door de Europese Commissie, halen we al helemaal niet. Maar met 1,87% scoren we juist iets beter dan het gemiddelde. “De voorsprong op dat gemiddelde verkleint wel. Meer zelfs, de jongste jaren is het percentage gedaald. Ook hier is de overheid schuldig”.
Mogen we tenslotte verwijzen naar het jongste World Investment Report van de Conferentie voor Handel en Ontwikkeling van de Verenigde Naties (Unctad) (De Standaard, 18.09.2009) waarin België van de 4de naar de 8ste plaats op de lijst van landen die wereldwijd het meeste geld uit het buitenland aantrekken, zakt. Wereldwijd werden 14% minder buitenlandse investeringen in 2008 aangetrokken, België trok zomaar eventjes 45% minder kapitaal aan.
Kort en droog besluit De Tijd als volgt: “De federale overheid en de Franse Gemeenschap zijn zo arm dat ze allerhande noodzakelijke investeringen niet aankunnen. Bovendien zijn de ideologische verschillen zeker op federaal niveau zo groot dat echte keuzes niet gemaakt wordt”.
En Vlaanderen? Vlaanderen zakt mee met België…
vrijdag 18 september 2009
Drie maal meer methadon in Wallonië en Brussel?
Dit zou men inderdaad kunnen concluderen uit het antwoord van de Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, mevrouw Laurette Onkelinx (PS) op mijn schriftelijke vraag.
Ik stelde de vraag naar de evolutie van het methadongebruik in België tijdens de afgelopen jaren. De Minister kon weliswaar geen direct cijfermateriaal voorleggen maar verwees naar gegevens op basis van de forfaitaire tegemoetkoming die aan de apothekers wordt toegestaan voor de toepassing van de reglementaire bepalingen van het koninklijk besluit van 19 maart 2004. Die gegevens gaven volgend beeld:
- voor de jaren 2005 en 2006 waren geen gegevens beschikbaar, want te fragmentarisch
- voor 2007 en 2008 kon de minister volgende cijfers opgeven:
2007: totaal aan honoraria en forfaits 12.209
Vlaams Gewest: 3.100
Waals Gewest: 7.628
Brussels Hoofdstedelijk Gewest: 2.181
2008: totaal aan honoraria en forfaits: 13.786
Vlaams Gewest: 3.372
Waals Gewest: 8.197
Brussels Hoofdstedelijk Gewest: 2.217
Vlaanderen vertegenwoordigt hierin 24,4%, het Waals Gewest 59,5% en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 16%.
Als we het aantal uitzetten op de bevolking van de gewesten, komen wij op de volgende percentages:
- Vlaanderen (gerekend op een bevolking van 6.000.000) een cijfer van 0,56
- Het Waalse Gewest (gerekend op 3.500.000) een cijfer van 2,3
- Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (gerekend op 1.000.000) een cijfer van 2,217
Mijn schriftelijke vraag en het antwoord van de minister werden correct weergegeven in Het Laatste Nieuws. De Morgen nam de cijfers over maar vermeldde de naam van de indiener noch de naam van het Vlaams Belang. Vlaams Belangers kunnen immers géén interessante vragen stellen.
Ik stelde de vraag naar de evolutie van het methadongebruik in België tijdens de afgelopen jaren. De Minister kon weliswaar geen direct cijfermateriaal voorleggen maar verwees naar gegevens op basis van de forfaitaire tegemoetkoming die aan de apothekers wordt toegestaan voor de toepassing van de reglementaire bepalingen van het koninklijk besluit van 19 maart 2004. Die gegevens gaven volgend beeld:
- voor de jaren 2005 en 2006 waren geen gegevens beschikbaar, want te fragmentarisch
- voor 2007 en 2008 kon de minister volgende cijfers opgeven:
2007: totaal aan honoraria en forfaits 12.209
Vlaams Gewest: 3.100
Waals Gewest: 7.628
Brussels Hoofdstedelijk Gewest: 2.181
2008: totaal aan honoraria en forfaits: 13.786
Vlaams Gewest: 3.372
Waals Gewest: 8.197
Brussels Hoofdstedelijk Gewest: 2.217
Vlaanderen vertegenwoordigt hierin 24,4%, het Waals Gewest 59,5% en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 16%.
Als we het aantal uitzetten op de bevolking van de gewesten, komen wij op de volgende percentages:
- Vlaanderen (gerekend op een bevolking van 6.000.000) een cijfer van 0,56
- Het Waalse Gewest (gerekend op 3.500.000) een cijfer van 2,3
- Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (gerekend op 1.000.000) een cijfer van 2,217
Mijn schriftelijke vraag en het antwoord van de minister werden correct weergegeven in Het Laatste Nieuws. De Morgen nam de cijfers over maar vermeldde de naam van de indiener noch de naam van het Vlaams Belang. Vlaams Belangers kunnen immers géén interessante vragen stellen.
woensdag 16 september 2009
PS machtsgeil en geldverslaafd
Merry Hermanus, vertrouwensman van PS-topman Philippe Moureaux, omschreef de taak van de PS onlangs als volgt: “Wat socialisten moeten willen en moeten verdedigen, is economische groei voor iedereen” (Knack, 09.09.2009). Sommigen van de PS hebben de boodschap wel heel letterlijk genomen en draaien hun hand niet meer om voor 100.000 euro min of meer.
Didier Donfut, Waals minister van Gezondheid, Sociale Actie en Gelijke Kansen (cynisme ten top in het kader van dit artikel), bleek er een lucratief bijbaantje op na te houden als energieconsulant van Henegouwse intercommunales. Nadat dit schandaal aan de oppervlakte kwam, besloot ‘men’ een einde te maken aan het contract. Deze ‘verbreking’ zal de belastingsbetaler 160.000 euro lichter maken. Eerst oom en dan oompjes kinderen, moet Donfut gedacht hebben. Nobele socialistische gedachte…
En onlangs werd ook bevestigd dat de gewezen voorzitter van het Waals Parlement, José Happart, een vertrekvergoeding zal opstrijken van 530.000 euro. Happart zal ook nog over 2 voltijdse medewerkers en één halftijdse medewerker kunnen beschikken. Happart was verwonderd over de polemiek rond deze exorbitante opzegvergoeding: “De vertrekvergoedingen zijn sociale verworvenheden en de beslissingen dateren van voor mijn tijd”. Eerst oom en dan oompjes kinderen, zal ook Happart, na de vermoeiende studiereis naar Amerika, gedacht hebben. Nobele socialisten.
Merkwaardig toch dat die partij die zegt op te komen voor de kleine man, via allerlei schokkerende grabbeltechnieken erin slaagt dezelfde kleine, hardwerkende man jaarlijks miljoenen euro afhandig te maken. Merkwaardig toch dat deze Franstalige politieke partij, die steeds Vlamingen beschuldigt de eenheid van het land op het spel te zetten, minstens mede verantwoordelijk kan worden gesteld voor het financiële debacle dat Wallonië en Brussel zijn.
Ging PS-voorzitter Di Rupo niet reeds jaren geleden komaf maken met de ‘parvenus’?
Didier Donfut, Waals minister van Gezondheid, Sociale Actie en Gelijke Kansen (cynisme ten top in het kader van dit artikel), bleek er een lucratief bijbaantje op na te houden als energieconsulant van Henegouwse intercommunales. Nadat dit schandaal aan de oppervlakte kwam, besloot ‘men’ een einde te maken aan het contract. Deze ‘verbreking’ zal de belastingsbetaler 160.000 euro lichter maken. Eerst oom en dan oompjes kinderen, moet Donfut gedacht hebben. Nobele socialistische gedachte…
En onlangs werd ook bevestigd dat de gewezen voorzitter van het Waals Parlement, José Happart, een vertrekvergoeding zal opstrijken van 530.000 euro. Happart zal ook nog over 2 voltijdse medewerkers en één halftijdse medewerker kunnen beschikken. Happart was verwonderd over de polemiek rond deze exorbitante opzegvergoeding: “De vertrekvergoedingen zijn sociale verworvenheden en de beslissingen dateren van voor mijn tijd”. Eerst oom en dan oompjes kinderen, zal ook Happart, na de vermoeiende studiereis naar Amerika, gedacht hebben. Nobele socialisten.
Merkwaardig toch dat die partij die zegt op te komen voor de kleine man, via allerlei schokkerende grabbeltechnieken erin slaagt dezelfde kleine, hardwerkende man jaarlijks miljoenen euro afhandig te maken. Merkwaardig toch dat deze Franstalige politieke partij, die steeds Vlamingen beschuldigt de eenheid van het land op het spel te zetten, minstens mede verantwoordelijk kan worden gesteld voor het financiële debacle dat Wallonië en Brussel zijn.
Ging PS-voorzitter Di Rupo niet reeds jaren geleden komaf maken met de ‘parvenus’?
dinsdag 15 september 2009
Zal het gat in de begroting wéér vanzelf verdwijnen?
Terwijl de regering in Nederland verzamelen blaast voor de meest verregaande besparingsronde ooit, doen bepaalde politici in België alsof er niets aan de hand is. De Miljoenennota in Nederland kijkt veel verder dan de begroting van 2010. “Centraal staat de financiële schade die de kredietcrisis en de recessie hebben aangericht”, aldus De Volkskrant (11.09.2009). Er is sprake van een ‘fundamentele heroverweging van de taken van de overheid’. Men wil een discussie over de vraag “hoe we er, weliswaar met minder middelen, toch voor kunnen zorgen dat Nederland er in 2020 schoner, slimmer, sterker, solidair en solide” voorstaat. Het gaat om besparingen tot 30 miljard euro.
In België gaven Vlaamse politici de aanzet tot een fundamentele discussie. Zo liet minister van Begroting, Guy Vanhengel, een goede week geleden nog optekenen dat België “virtueel failliet” is. Voor Di Rupo (De Standaard, 14.09.2009) is er evenwel nog steeds geen probleem, wat in het licht van het fenomenale begrotingstekort, de torenhoge staatsschuld en de binnenkort lege pensioenkassen totaal ongeloofwaardig is. De oorzaak voor Di Rupo is heel eenvoudig: le désordre libéral, terwijl elke commentator al lang weet dat ook ‘le désordre belge’ de omvang van het begrotingsgat grotendeels mee heeft bepaald.
Maar er is meer aan de hand, wat ook de begrotingsplannen in Nederland aangeven. In Vlaanderen bestaat een grondstroming die het gat in de begroting eerder onder controle wil krijgen zoals de Nederlanders: met minder grote kabinetten, met besparingen en met een zéér zuinig beleid. Reserves aanleggen. Niets daarvan dus in België, waar de Franstaligen alweer op de rem gaan staan, en derhalve de welvaart van ganse generaties jonge Vlamingen op de helling zetten. Franstaligen zien het dus helemaal anders, want hun goed recht is. Maar dan liefst op eigen kosten en voor eigen rekening, als u het mij vraagt.
Ook inzake staatshervorming en B-H-V worden de woorden van Di Rupo best goed genoteerd: Qua staatshervorming staan we nog nergens. “Als de Vlamingen de splitsing van B-H-V eenzijdig goedkeuren, storten ze dit land in een avontuur”. Oh ja, en waarom dan wel, mijnheer Di Rupo? Omdat ze hiermee een beslissing van de hoogste rechtbank in dit land uitvoeren? De reden is duidelijk: de Franstaligen willen een prijs voor het rechttrekken van een ongrondwettelijke toestand. Ze willen een prijs, ook al moet hiervoor geen prijs worden betaald. En als ze hiervoor geen prijs betaald krijgen, zetten ZIJ de toekomst van België op het spel, maar duwen de verantwoordelijkheid wel in de richting van de Vlamingen. Gaan de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen dit spelletje meespelen? Hoelang gaan we dit nog allemaal slikken?
In België gaven Vlaamse politici de aanzet tot een fundamentele discussie. Zo liet minister van Begroting, Guy Vanhengel, een goede week geleden nog optekenen dat België “virtueel failliet” is. Voor Di Rupo (De Standaard, 14.09.2009) is er evenwel nog steeds geen probleem, wat in het licht van het fenomenale begrotingstekort, de torenhoge staatsschuld en de binnenkort lege pensioenkassen totaal ongeloofwaardig is. De oorzaak voor Di Rupo is heel eenvoudig: le désordre libéral, terwijl elke commentator al lang weet dat ook ‘le désordre belge’ de omvang van het begrotingsgat grotendeels mee heeft bepaald.
Maar er is meer aan de hand, wat ook de begrotingsplannen in Nederland aangeven. In Vlaanderen bestaat een grondstroming die het gat in de begroting eerder onder controle wil krijgen zoals de Nederlanders: met minder grote kabinetten, met besparingen en met een zéér zuinig beleid. Reserves aanleggen. Niets daarvan dus in België, waar de Franstaligen alweer op de rem gaan staan, en derhalve de welvaart van ganse generaties jonge Vlamingen op de helling zetten. Franstaligen zien het dus helemaal anders, want hun goed recht is. Maar dan liefst op eigen kosten en voor eigen rekening, als u het mij vraagt.
Ook inzake staatshervorming en B-H-V worden de woorden van Di Rupo best goed genoteerd: Qua staatshervorming staan we nog nergens. “Als de Vlamingen de splitsing van B-H-V eenzijdig goedkeuren, storten ze dit land in een avontuur”. Oh ja, en waarom dan wel, mijnheer Di Rupo? Omdat ze hiermee een beslissing van de hoogste rechtbank in dit land uitvoeren? De reden is duidelijk: de Franstaligen willen een prijs voor het rechttrekken van een ongrondwettelijke toestand. Ze willen een prijs, ook al moet hiervoor geen prijs worden betaald. En als ze hiervoor geen prijs betaald krijgen, zetten ZIJ de toekomst van België op het spel, maar duwen de verantwoordelijkheid wel in de richting van de Vlamingen. Gaan de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen dit spelletje meespelen? Hoelang gaan we dit nog allemaal slikken?
maandag 14 september 2009
Is auto-industrie in Vlaanderen nog te redden?
Het is toch vrij cynisch dat in de ochtendkrant, waarin melding wordt gemaakt van de doodstrijd van Opel en van de dreigende sluiting van de autofabriek in Antwerpen, een uitgebreid autokatern is bijgevoegd, met daarin ‘flashy’ nieuws over nieuwe automodellen en snelle nieuwe types voertuigen.
De (aangekondigde) sluiting van de ‘plant’ van Opel in Antwerpen is de kroniek van een aangekondigde dood. De statistiek van werkgelegenheid bij het automerk leest trouwens als een langgerekte afvallingskoers. In 1980 werkten er nog 12.013 mensen, in 2008 was dat nog amper 2.700. De automatisering heeft in deze sector (maar ook in andere sectoren, zoals textiel) in de loop van de jaren 80 van vorige eeuw voor een ernstige leegloop gezorgd. En toen kwam de globalisering natuurlijk, waarbij grote firma’s, multinationals, continue strevend naar winstmaximalisatie, hun productie-eenheden bij voorkeur daar plaatsen, waar de productiekost het laagst is.
Gaandeweg was er steeds minder werkgelegenheid in de auto-industrie. Niet alleen in Vlaanderen of België, maar in gans Europa. Kon Oost-Europa dankzij de lage lonen in den beginne nog wat weerstand bieden, dan is het duidelijk dat ook daar de opleving van korte duur zal zijn geweest.
Is er nog toekomst voor de werkgelegenheid in ons land? Kunnen werknemers nog een toekomst uitbouwen bij autoconstructeurs in België? Het Vlaams Belang gelooft er in elk geval in. Maar het zal allicht moeten gaan om sterk gemotiveerde, productieve en hoogopgeleide werknemers. Dat er werk zal zijn in de ontwikkeling en het onderzoek naar nieuwe modellen en wagens is duidelijk. Dat die wagens ook zullen moeten worden gebouwd, is even duidelijk. Dat wij steeds meer naar hybride wagens moeten, naar wagens met duurzame energie (zogenaamde groene wagens) is even duidelijk. Maar ook daar wil Vlaanderen haar kans wagen, terwijl ik de indruk krijg dat België, dat de federale regering ook hier geen keus durft of kan nemen.
Met mijn collega Rita De Bont heb ik in de commissie Bedrijfsleven verschillende mondelinge vragen gesteld. Wanneer België eindelijk ook elektrisch aangedreven wagens ging promoten (op een ernstige manier dan), hoe het zat met hybride wagens in ons land, wanneer we eindelijk zouden beginnen met de uitbouw van een netwerk aan elektrische oplaadpunten voor wagens, enzovoort. Minister Magnette (PS) kwam nooit verder dan “we zijn ermee bezig”, “België houdt de vinger aan de pols”, “wij doen wat we, binnen de financiële grenzen, kunnen”. Niets dus. Ondertussen sluit de ene klassieke autofabriek na de andere.
De (aangekondigde) sluiting van de ‘plant’ van Opel in Antwerpen is de kroniek van een aangekondigde dood. De statistiek van werkgelegenheid bij het automerk leest trouwens als een langgerekte afvallingskoers. In 1980 werkten er nog 12.013 mensen, in 2008 was dat nog amper 2.700. De automatisering heeft in deze sector (maar ook in andere sectoren, zoals textiel) in de loop van de jaren 80 van vorige eeuw voor een ernstige leegloop gezorgd. En toen kwam de globalisering natuurlijk, waarbij grote firma’s, multinationals, continue strevend naar winstmaximalisatie, hun productie-eenheden bij voorkeur daar plaatsen, waar de productiekost het laagst is.
Gaandeweg was er steeds minder werkgelegenheid in de auto-industrie. Niet alleen in Vlaanderen of België, maar in gans Europa. Kon Oost-Europa dankzij de lage lonen in den beginne nog wat weerstand bieden, dan is het duidelijk dat ook daar de opleving van korte duur zal zijn geweest.
Is er nog toekomst voor de werkgelegenheid in ons land? Kunnen werknemers nog een toekomst uitbouwen bij autoconstructeurs in België? Het Vlaams Belang gelooft er in elk geval in. Maar het zal allicht moeten gaan om sterk gemotiveerde, productieve en hoogopgeleide werknemers. Dat er werk zal zijn in de ontwikkeling en het onderzoek naar nieuwe modellen en wagens is duidelijk. Dat die wagens ook zullen moeten worden gebouwd, is even duidelijk. Dat wij steeds meer naar hybride wagens moeten, naar wagens met duurzame energie (zogenaamde groene wagens) is even duidelijk. Maar ook daar wil Vlaanderen haar kans wagen, terwijl ik de indruk krijg dat België, dat de federale regering ook hier geen keus durft of kan nemen.
Met mijn collega Rita De Bont heb ik in de commissie Bedrijfsleven verschillende mondelinge vragen gesteld. Wanneer België eindelijk ook elektrisch aangedreven wagens ging promoten (op een ernstige manier dan), hoe het zat met hybride wagens in ons land, wanneer we eindelijk zouden beginnen met de uitbouw van een netwerk aan elektrische oplaadpunten voor wagens, enzovoort. Minister Magnette (PS) kwam nooit verder dan “we zijn ermee bezig”, “België houdt de vinger aan de pols”, “wij doen wat we, binnen de financiële grenzen, kunnen”. Niets dus. Ondertussen sluit de ene klassieke autofabriek na de andere.
vrijdag 11 september 2009
Neen, het Vlaams Belang is en blijft een intolerante partij
De wereld op zijn kop. Stel: je wordt fysiek bedreigd, je wordt aangevallen en je wordt bespuugd. En toch, toch probeert men jou af te schilderen als de dader, nog beter: als de aansteker van het geweld. Nochtans is datgene wat het Vlaams Belang nu al jaren ondergaat.
Even op een rijtje welke daden van ‘politieke dialoog’ we de laatste maanden hebben mogen ondergaan: de ramen van de voordeur van herberg Gezelle in Roeselare ingeworpen. Voor de 40ste keer. Tweemaal tijdens dezelfde nacht trouwens. Erboven slaapt een gezin met 2 jonge kinderen. Niemand roept ‘moord en brand’! Enkele dagen later en enkele kilometer verder wordt de ramen van het Vlaams Belangsecretariaat in Kortrijk vernield. Ook daar zijn de daders onbekend.
Aan de andere kant van het land werd ook het secretariaat van Schoten het slachtoffer van terreur. De kosten voor het herstel lopen op tot meer dan 1.600 euro. Daders onbekend. Het secretariaat van Gent is bijna maandelijks het doelwit van onverlaten. Inzake vandalisme en pesterijen is het Vlaams Belang wel een en ander gewoon, maar gisteren werd een nieuwe grens overschreden: aan het Vlaams Belang-secretariaat in Deurne werden zondagmorgen kogelinslagen vastgesteld. Op de beelden van de bewakingscamera zijn duidelijke lichtflitsen te zien. De schade valt al bij al nog mee, mede doordat het secretariaat in een voormalig bankfiliaal is gevestigd en dus voorzien is van gewapend glas. In een persbericht betreurt de Deurnese afdeling van het Vlaams Belang het vandalisme, nu al de vierde aanslag op korte tijd. De voorbije jaren kan helaas worden vastgesteld dat de hatelijkheden jegens het Vlaams Belang en zijn mandatarissen steeds driester worden. Waar zal dit eindigen? Na cameratoezicht voor de secretariaten van Antwerpen-Noord en Borgerhout, werd aan de politie ook bijkomende beveiliging voor het secretariaat in Deurne gevraagd.
Even op een rijtje welke daden van ‘politieke dialoog’ we de laatste maanden hebben mogen ondergaan: de ramen van de voordeur van herberg Gezelle in Roeselare ingeworpen. Voor de 40ste keer. Tweemaal tijdens dezelfde nacht trouwens. Erboven slaapt een gezin met 2 jonge kinderen. Niemand roept ‘moord en brand’! Enkele dagen later en enkele kilometer verder wordt de ramen van het Vlaams Belangsecretariaat in Kortrijk vernield. Ook daar zijn de daders onbekend.
Aan de andere kant van het land werd ook het secretariaat van Schoten het slachtoffer van terreur. De kosten voor het herstel lopen op tot meer dan 1.600 euro. Daders onbekend. Het secretariaat van Gent is bijna maandelijks het doelwit van onverlaten. Inzake vandalisme en pesterijen is het Vlaams Belang wel een en ander gewoon, maar gisteren werd een nieuwe grens overschreden: aan het Vlaams Belang-secretariaat in Deurne werden zondagmorgen kogelinslagen vastgesteld. Op de beelden van de bewakingscamera zijn duidelijke lichtflitsen te zien. De schade valt al bij al nog mee, mede doordat het secretariaat in een voormalig bankfiliaal is gevestigd en dus voorzien is van gewapend glas. In een persbericht betreurt de Deurnese afdeling van het Vlaams Belang het vandalisme, nu al de vierde aanslag op korte tijd. De voorbije jaren kan helaas worden vastgesteld dat de hatelijkheden jegens het Vlaams Belang en zijn mandatarissen steeds driester worden. Waar zal dit eindigen? Na cameratoezicht voor de secretariaten van Antwerpen-Noord en Borgerhout, werd aan de politie ook bijkomende beveiliging voor het secretariaat in Deurne gevraagd.
donderdag 10 september 2009
Hoe moet het nu verder in Antwerpen?
Is Europa, is België opgewassen tegen de toenemende eisen van de moslims? Als we nota nemen van hetgeen rondom ons gebeurt, moeten we wel het ergste vrezen: in verschillende landen gaat men reeds zover dat voor bepaalde maatschappelijke problemen de toepassing van het sharia-recht overwogen wordt, en nemen de overheden geen nota van het feit dat hierdoor twee parallel werkende collectiviteiten op één grondgebied bestaan, wat alleen maar aanleiding kan geven tot wrijvingen, botsingen en de uiteindelijke machtsovername door één van de groepen. Overal in Europa nemen moslims de demografische groei voor hun rekening. Ons cultureel relativisme (één van de ‘geschenken’ van mei 68) maakt ons en vooral onze beleidmakers zwak tegenover zelfbewuste en anti-westerse moslims. Europese vrouwen die zich wat opzichtig kleden, worden uitgemaakt voor ‘hoeren’. Een school die het fundamentele principe van de scheiding kerk-staat verdedigt en hoofddoeken verbiedt, is het mikpunt van steeds grimmiger wordende acties die “doorgaan tot ze gelijk krijgen”. Vandalisme, schooldirectrices en leraars bedreigd (‘Allah zal ervoor zorgen dat er iets met uw leven gebeurt’).
Zal de school het verbod kunnen handhaven? De Raad van State zou het verbod willen schrappen omdat het de Vlaamse overheid eigenlijk toekomt hierin globaal regelend op te treden. Want hoe men het ook wil draaien of keren, en hoe goed Pascal Smet zich ook probeert te verbergen, het is nu aan de politiek om een duidelijk politiek signaal te geven.
Durft de minister ingaan tegen bepaalde ‘progressieve’ (wat is er zo progressief aan, vraag ik me af?) stromingen die de migranten verder willen pamperen en geen Leitkultur willen opleggen? De stem van het volk in de verschillende lezersrubrieken laat er geen twijfel over bestaan: de burgers willen dat het verbod wordt gehandhaafd en wordt veralgemeend. Zo schrijft iemand die enkele jaren geleden in Marokko op reis was: “We vroegen een glaasje bier bij het eten, maar kregen enkel water. Als verklaring werd gezegd dat dat de gebruiken van het land waren. Het is hetzelfde me het hoofddoekenverbod op onze scholen. Punt uit. Politici, hou voet bij stuk, anders komen er nog meer eisen”.
Of een andere lezer: “Mijn zoon zit op een school waar de kinderen geen pet mogen dragen. Moet ik nu ook protesteren? Neen, wij passen ons aan en hebben respect voor de regels. Maar dat wordt blijkbaar voor sommige mensen steeds moeilijker”. Wat dacht u tenslotte van volgende uitsmijter: “Proficiat voor de beide Antwerpse directrices. Hou vol! Ze kunnen misschien ook de lijst van onwettig afwezigen doorspelen aan het kinderbijslagfonds”.
Als de politiek toegeeft op het punt van het hoofddoekenverbod, dan is het hek van de dam. Dan gelden vanaf nu 2 soorten rechtssystemen: een voor de autochtonen, die zich aan alle regels moeten houden, en een rechtssysteem voor de allochtonen, die daarboven staan. Wil men die perceptie bij de bevolking ingang doen krijgen?
Zal de school het verbod kunnen handhaven? De Raad van State zou het verbod willen schrappen omdat het de Vlaamse overheid eigenlijk toekomt hierin globaal regelend op te treden. Want hoe men het ook wil draaien of keren, en hoe goed Pascal Smet zich ook probeert te verbergen, het is nu aan de politiek om een duidelijk politiek signaal te geven.
Durft de minister ingaan tegen bepaalde ‘progressieve’ (wat is er zo progressief aan, vraag ik me af?) stromingen die de migranten verder willen pamperen en geen Leitkultur willen opleggen? De stem van het volk in de verschillende lezersrubrieken laat er geen twijfel over bestaan: de burgers willen dat het verbod wordt gehandhaafd en wordt veralgemeend. Zo schrijft iemand die enkele jaren geleden in Marokko op reis was: “We vroegen een glaasje bier bij het eten, maar kregen enkel water. Als verklaring werd gezegd dat dat de gebruiken van het land waren. Het is hetzelfde me het hoofddoekenverbod op onze scholen. Punt uit. Politici, hou voet bij stuk, anders komen er nog meer eisen”.
Of een andere lezer: “Mijn zoon zit op een school waar de kinderen geen pet mogen dragen. Moet ik nu ook protesteren? Neen, wij passen ons aan en hebben respect voor de regels. Maar dat wordt blijkbaar voor sommige mensen steeds moeilijker”. Wat dacht u tenslotte van volgende uitsmijter: “Proficiat voor de beide Antwerpse directrices. Hou vol! Ze kunnen misschien ook de lijst van onwettig afwezigen doorspelen aan het kinderbijslagfonds”.
Als de politiek toegeeft op het punt van het hoofddoekenverbod, dan is het hek van de dam. Dan gelden vanaf nu 2 soorten rechtssystemen: een voor de autochtonen, die zich aan alle regels moeten houden, en een rechtssysteem voor de allochtonen, die daarboven staan. Wil men die perceptie bij de bevolking ingang doen krijgen?
woensdag 9 september 2009
De Post - kan béter
Een tijd geleden stelde ik de minister van Overheidsbedrijven en Ambtenarenzaken, Steven Vanackere (CD&V) de vraag naar de evolutie van het aantal verloren gegane aangetekende zendingen. Ik stelde namelijk vast dat nog steeds heel wat aangetekende zendingen verloren gingen.
Uit het antwoord van de minister leidde Het Laatste Nieuws (02.09.2009) af dat het aantal verloren gegane zendingen niet steeg. De titel van het artikel is echter op zijn minst misleidend: “Aangetekende zendingen komt steeds vaker terecht”. Hier zijn op zijn minst enkele kanttekeningen op zijn plaats, dunkt me.
Zo gingen in 2004 150 aangetekende zendingen verloren, in 2005 202, en in 2007 bijvoorbeeld 184. In 2008 daalde het aantal verloren gegane aangetekende zendingen 127. De teneur van het artikel klopt dus? Het artikel slaat inderdaad de bal juist wat de evolutie van het aantal betreft. Maar men mag toch niet vergeten dat er steeds minder post bij De Post passeert (internet, de ganse elektronische markt zorgt voor een crisis bij alle postbedrijven), zodat de aangetekende zendingen, en vooral het aantal verloren gegane aangetekende zendingen procentueel toeneemt.
Anderzijds heb ik de minister vooral willen wijzen op het ongerijmde van de toestand. Omdat in het verleden zoveel gewone zendingen verloren gingen, werd op een bepaald moment het begrip ‘aangetekende zending’ ingevoerd. Een aangetekende zending kan niet verloren gaan: men krijgt een bewijs van verzending en de geadresseerde krijgt en tekent een bewijs van ontvangst. Alles wat ertussen gebeurt, is de verantwoordelijkheid van De Post.
De teneur van het artikel van De Post is dus wat misleidend omdat De Post het – zeker als we Europees kijken – niet zo schitterend doet als ze wil doen geloven. En dan wil ik vooral niet schieten op mijn postbode en al die andere postbodes die door weer en wind de post ronddragen en alle moeite van de wereld doen om alles op tijd bij de klanten te krijgen. Integendeel. Maar in het Europees lijstje van de top-postbedrijven komt de Belgische Post niet voor.
Top 10 kwaliteit overkomstduur (bezorging binnen 24 uur)
1
Luxemburg
97,5%
2
Nederland
96,1%
3
Duitsland
96,0%
4
Zweden
95,7%
5
Denemarken
95,1%
6
Finland
95,0%
7
Tsjechië
92,7%
8
Groot-Brittannië
92,6%
9
Slowakije
92,3%
10
Portugal
91,6%
Uit het antwoord van de minister leidde Het Laatste Nieuws (02.09.2009) af dat het aantal verloren gegane zendingen niet steeg. De titel van het artikel is echter op zijn minst misleidend: “Aangetekende zendingen komt steeds vaker terecht”. Hier zijn op zijn minst enkele kanttekeningen op zijn plaats, dunkt me.
Zo gingen in 2004 150 aangetekende zendingen verloren, in 2005 202, en in 2007 bijvoorbeeld 184. In 2008 daalde het aantal verloren gegane aangetekende zendingen 127. De teneur van het artikel klopt dus? Het artikel slaat inderdaad de bal juist wat de evolutie van het aantal betreft. Maar men mag toch niet vergeten dat er steeds minder post bij De Post passeert (internet, de ganse elektronische markt zorgt voor een crisis bij alle postbedrijven), zodat de aangetekende zendingen, en vooral het aantal verloren gegane aangetekende zendingen procentueel toeneemt.
Anderzijds heb ik de minister vooral willen wijzen op het ongerijmde van de toestand. Omdat in het verleden zoveel gewone zendingen verloren gingen, werd op een bepaald moment het begrip ‘aangetekende zending’ ingevoerd. Een aangetekende zending kan niet verloren gaan: men krijgt een bewijs van verzending en de geadresseerde krijgt en tekent een bewijs van ontvangst. Alles wat ertussen gebeurt, is de verantwoordelijkheid van De Post.
De teneur van het artikel van De Post is dus wat misleidend omdat De Post het – zeker als we Europees kijken – niet zo schitterend doet als ze wil doen geloven. En dan wil ik vooral niet schieten op mijn postbode en al die andere postbodes die door weer en wind de post ronddragen en alle moeite van de wereld doen om alles op tijd bij de klanten te krijgen. Integendeel. Maar in het Europees lijstje van de top-postbedrijven komt de Belgische Post niet voor.
Top 10 kwaliteit overkomstduur (bezorging binnen 24 uur)
1
Luxemburg
97,5%
2
Nederland
96,1%
3
Duitsland
96,0%
4
Zweden
95,7%
5
Denemarken
95,1%
6
Finland
95,0%
7
Tsjechië
92,7%
8
Groot-Brittannië
92,6%
9
Slowakije
92,3%
10
Portugal
91,6%
dinsdag 8 september 2009
Economische crisis nog niet voorbij
Slecht nieuws voor de federale regering (die al met een reusachtig begrotingstekort wordt geconfronteerd, een groter begrotingstekort is er nooit opgetekend), maar ook en vooral voor onze medeburgers en belastingbetalers. Ondanks licht bemoedigende cijfers in bepaalde sectoren – we verwijzen naar ons webstekbericht van 31 augustus laatstleden – blijkt uit recent gepubliceerde cijfers dat de economische crisis nog lang niet voorbij is.
Misschien eerst even de cijfers van het handelsinformatiebureau Graydon (Het Laatste Nieuws, 02.09.2009). Daaruit blijkt dat het aantal faillissementen in augustus opnieuw is toegenomen. In totaal gingen er 379 bedrijven over kop, 18 meer dan vorig jaar. “Dat maakt van de afgelopen maand de zwartste augustusmaand ooit. Voor dit jaar staat de teller faillissementen al op 5.950, een stijging met 14,6% ten opzichte van vorig jaar”.
Het slechte nieuws houdt trouwens niet op, want de komende maanden wordt een nieuwe toevloed verwacht. Graydon tekende ook op dat in de maand juli bijzonder veel horecazaken failliet gingen, wat uitzonderlijk is omdat deze sector het normaal zeer goed doet in de zomermaanden en pas na de zomer de meeste faillissementen laat optekenen. Nu slaat de economische crisis ook midden het ‘goede’ seizoen toe.
Ook de evolutie van het werkloosheidscijfers in Vlaanderen is een indicatie van het feit dat deze crisis zeker niet achter ons ligt. “De Vlaamse werkloosheidsgraad lag eind augustus liefst 21,3% hoger dan vorig jaar. Opvallend is dat de stijging zich vooral bij de mannen manifesteert: het aantal mannelijke werkzoekenden steeg ten opzichte van 2008 met 34%, de vrouwelijke werkloosheid ging ‘slechts’ met 10% omhoog” (De Morgen, 02.09.2009). Vlaanderen telt ondertussen 226.899 niet-werkende werkzoekenden, of een werkloosheidsgraad van 7,9%. De Waalse werkloosheidsgraad stijgt tot 15,8%, een totaal van 242.376 mensen die op zoek zijn naar werk. Ook als het economisch minder goed gaat, beent Wallonië niet bij dus. Voor wie er nog mocht aan twijfelen.
Misschien eerst even de cijfers van het handelsinformatiebureau Graydon (Het Laatste Nieuws, 02.09.2009). Daaruit blijkt dat het aantal faillissementen in augustus opnieuw is toegenomen. In totaal gingen er 379 bedrijven over kop, 18 meer dan vorig jaar. “Dat maakt van de afgelopen maand de zwartste augustusmaand ooit. Voor dit jaar staat de teller faillissementen al op 5.950, een stijging met 14,6% ten opzichte van vorig jaar”.
Het slechte nieuws houdt trouwens niet op, want de komende maanden wordt een nieuwe toevloed verwacht. Graydon tekende ook op dat in de maand juli bijzonder veel horecazaken failliet gingen, wat uitzonderlijk is omdat deze sector het normaal zeer goed doet in de zomermaanden en pas na de zomer de meeste faillissementen laat optekenen. Nu slaat de economische crisis ook midden het ‘goede’ seizoen toe.
Ook de evolutie van het werkloosheidscijfers in Vlaanderen is een indicatie van het feit dat deze crisis zeker niet achter ons ligt. “De Vlaamse werkloosheidsgraad lag eind augustus liefst 21,3% hoger dan vorig jaar. Opvallend is dat de stijging zich vooral bij de mannen manifesteert: het aantal mannelijke werkzoekenden steeg ten opzichte van 2008 met 34%, de vrouwelijke werkloosheid ging ‘slechts’ met 10% omhoog” (De Morgen, 02.09.2009). Vlaanderen telt ondertussen 226.899 niet-werkende werkzoekenden, of een werkloosheidsgraad van 7,9%. De Waalse werkloosheidsgraad stijgt tot 15,8%, een totaal van 242.376 mensen die op zoek zijn naar werk. Ook als het economisch minder goed gaat, beent Wallonië niet bij dus. Voor wie er nog mocht aan twijfelen.
maandag 7 september 2009
Het begrotingsdebat en de staatshervorming
Vandaag beginnen de echte regeringsonderhandelingen over het begrotingsgat van ongeveer 25 miljard. Een nooit geziene ontsporing, een nooit gezien tekort in de Belgische begroting. Wie hierbij alvast zijn entree niet heeft gemist, is minister van Begroting Vanhengel. Op de vraag van De Standaard (05.09.2009) of België dan virtueel failliet is, antwoordde hij: “Ja. Als je dat bedrijfsmatig zou bekijken, dan is België virtueel failliet.” Even verder in het interview liet hij trouwens optekenen: “Minister-president Kris Peeters en de hele Vlaamse regering hangen aan hetzelfde touw op de berg. Als de federale ploeg onder leiding van Van Rompuy valt, dan gaan ook zij mee de dieperik in”. Argument dat wij natuurlijk evengoed a contrario kunnen gebruiken, en waarin wij, met ons slecht karakter, een pleidooi zouden kunnen lezen om vooral zo snel mogelijk op eigen benen te gaan staan, want België trekt Vlaanderen inderdaad de afgrond in. Maar dit volledig terzijde.
De financiële toestand is dus ernstig. Wat ook de Hoge Raad voor Financiën in een pas uitgelekt rapport laat verstaan. Zo zou de rentelast opnieuw beginnen stijgen, en zouden we met de schuldenlast wel eens in de toestand van de jaren 80-90 van de vorige eeuw kunnen terechtkomen. Een dramatische toestand, met een schuldenlast (schuldenlast verhoogd met rentelast) van 130%.
Wie de toestand alvast totààl anders ziet, zijn de Franstaligen en de PS in de eerste plaats. Niet de begroting is voor vice-premier Onkelinx het zorgenkind, maar wel minister van Begroting Vanhengel. “Dit (de verklaringen van Vanhengel dus) is heel slecht voor de geloofwaardigheid van ons land”. Nu kan de PS natuurlijk wel een potje meepraten als het over geloofwaardigheid gaat. De PS, in een bepaalde partij wel eens de Partij van de Sjoemelaars genoemd, telt in haar rangen figuren als Happart (ondertussen al een tijdje terug thuis van zijn ‘studiereis’ naar de Verenigde Staten), Van Cau, en schepenen en burgemeesters van tientallen Waalse gemeenten en steden die voor gesjoemel in verdenking werden gesteld. De PS is ook de partij van de vermoorde André Cools. We kunnen zo nog een tijdje doorgaan natuurlijk. Enfin, “de geloofwaardigheid van ons land”: ik weet zelfs niet bij benadering waar mevrouw Onkelinx het over heeft.
Maar wat ik wel weet, is dat we ons eigenlijk weinig zorgen moeten maken. De PS is ook de partij van Mathot sr., de politicus die de ganse wereld ons benijdt en die ooit beweerde dat het gat in de begroting er vanzelf was gekomen en dat het ook wel vanzelf weer zou verdwijnen. En, het belangrijkste nieuws is misschien wel het volgende: binnen de CD&V rommelt het. Wat ook betekent dat de CD&V de (communautaire) bocht aan het nemen is om “het land te redden”. Zo kan men vandaag in De Standaard (07.09.2009) lezen dat er een meerderheid binnen de CD&V vindt dat “als er iemand moet zwichten, het dan Kris Peeters zal zijn”. De boodschap is duidelijk: Vlaanderen zal met (véél) geld over de brug komen om het land te redden, en zal hiervoor (misschien) de reeds beloofde communautaire borrelnootjes ontvangen. Van een “echte staatshervorming” gesproken! Van een vooruitgang voor Vlaanderen gesproken!
De financiële toestand is dus ernstig. Wat ook de Hoge Raad voor Financiën in een pas uitgelekt rapport laat verstaan. Zo zou de rentelast opnieuw beginnen stijgen, en zouden we met de schuldenlast wel eens in de toestand van de jaren 80-90 van de vorige eeuw kunnen terechtkomen. Een dramatische toestand, met een schuldenlast (schuldenlast verhoogd met rentelast) van 130%.
Wie de toestand alvast totààl anders ziet, zijn de Franstaligen en de PS in de eerste plaats. Niet de begroting is voor vice-premier Onkelinx het zorgenkind, maar wel minister van Begroting Vanhengel. “Dit (de verklaringen van Vanhengel dus) is heel slecht voor de geloofwaardigheid van ons land”. Nu kan de PS natuurlijk wel een potje meepraten als het over geloofwaardigheid gaat. De PS, in een bepaalde partij wel eens de Partij van de Sjoemelaars genoemd, telt in haar rangen figuren als Happart (ondertussen al een tijdje terug thuis van zijn ‘studiereis’ naar de Verenigde Staten), Van Cau, en schepenen en burgemeesters van tientallen Waalse gemeenten en steden die voor gesjoemel in verdenking werden gesteld. De PS is ook de partij van de vermoorde André Cools. We kunnen zo nog een tijdje doorgaan natuurlijk. Enfin, “de geloofwaardigheid van ons land”: ik weet zelfs niet bij benadering waar mevrouw Onkelinx het over heeft.
Maar wat ik wel weet, is dat we ons eigenlijk weinig zorgen moeten maken. De PS is ook de partij van Mathot sr., de politicus die de ganse wereld ons benijdt en die ooit beweerde dat het gat in de begroting er vanzelf was gekomen en dat het ook wel vanzelf weer zou verdwijnen. En, het belangrijkste nieuws is misschien wel het volgende: binnen de CD&V rommelt het. Wat ook betekent dat de CD&V de (communautaire) bocht aan het nemen is om “het land te redden”. Zo kan men vandaag in De Standaard (07.09.2009) lezen dat er een meerderheid binnen de CD&V vindt dat “als er iemand moet zwichten, het dan Kris Peeters zal zijn”. De boodschap is duidelijk: Vlaanderen zal met (véél) geld over de brug komen om het land te redden, en zal hiervoor (misschien) de reeds beloofde communautaire borrelnootjes ontvangen. Van een “echte staatshervorming” gesproken! Van een vooruitgang voor Vlaanderen gesproken!
vrijdag 4 september 2009
België drijft financieel steeds verder af
De ontsporing van de Belgische begroting wordt steeds groter, nu al wordt een cijfer van 25 miljard euro genoemd, waar men tot voor enkele weken nog steevast met een tekort van 20 miljard goochelde. De Standaard slaakt alarm: “Onze welvaartsstaat, de toekomstige pensioenen, ziekteverzekering en uitkeringen, komt zonder meer in het gedrang” (verslag van een gesprek met minister Guy Vanhengel, 01.09.2009).
Nu zijn er twee grote pistes om begrotingsdeficits op te vangen: men kan ofwel de uitgaven verminderen ofwel de inkomsten verhogen. Men zal – dat voelt iedereen natuurlijk wel aan – de kam door alle uitgaven halen, maar het blijft de vraag of een departement als Justitie veel kan besparen, daar waar men juist moet opteren op meer gevangenissen, meer beveiliging en meer politie. De inkomstenzijde oogt nog minder appetijtelijk: België staat nu al in de top 3 van de zwaarst belaste landen ter wereld. Nog hogere belastingen? Wil men alle actieve burgers werkelijk het bloed van onder de nagels halen?
Als men dit bericht in De Standaard legt naast het artikel in Het Laatste Nieuws (30.08.2009) dan krijgt men een beeld dat niet veel goeds belooft. In het artikel van 30 augustus laat Vlaams minister-president zich negatief uit over een snelle staatshervorming. De coalities zijn niet meer identiek in Vlaanderen en Franstalig België, en “daarenboven wachtten in het najaar enkele grote en zware dossiers: de begroting, de aanpak van de crisis, het dossier-Opel, de Oosterweelverbinding en de staatshervorming”.
Geen financiële ruimte dus voor een staatshervorming. De Walen zeggen en blijven bij hun ‘non’, en sinds de Maddensdoctrine weten we dat dan ook de Vlaamse regering niet meer beweegt (‘Het heeft toch geen zin, de Walen willen niet en dus is er geen compromis mogelijk’). Verder lezen we dat Vlaanderen zijn begrotingsevenwicht terug vindt in 2011, terwijl Brussel en Wallonië nu al hebben aangekondigd dat dit voor hen ten vroegste in 2015 het geval zal zijn. Men moet voorwaar geen expert zijn om aan te voelen dat een staatshervorming voor Vlaanderen geld zal kosten, véél geld zal kosten. Of nog erger: dat Vlaanderen, in het zog van CD&V, kiest voor een status quo.
Vraag is of Vlaanderen nog langer deze piste van (steeds duurder betaalde) compromissen moet bewandelen. Vraag is of het misschien niet beter opteert om volledig op eigen benen te staan. Wil Vlaanderen in de 21ste eeuw nog iets betekenen in de wereld, wil Vlaanderen niet volledig meegezogen worden in dit Belgisch moeras, dat steeds groter wordt, dan wordt het tijd om afscheid te nemen van de federale compromissenpolitiek.
Vlamingen op zich zijn zeer brave mensen. Dat deze “verlatingspiste” steeds nadrukkelijker aanwezig is in allerlei debatten, bewijst hoe ziek België is. Kan Vlaanderen zich hiervan op tijd losmaken?
Nu zijn er twee grote pistes om begrotingsdeficits op te vangen: men kan ofwel de uitgaven verminderen ofwel de inkomsten verhogen. Men zal – dat voelt iedereen natuurlijk wel aan – de kam door alle uitgaven halen, maar het blijft de vraag of een departement als Justitie veel kan besparen, daar waar men juist moet opteren op meer gevangenissen, meer beveiliging en meer politie. De inkomstenzijde oogt nog minder appetijtelijk: België staat nu al in de top 3 van de zwaarst belaste landen ter wereld. Nog hogere belastingen? Wil men alle actieve burgers werkelijk het bloed van onder de nagels halen?
Als men dit bericht in De Standaard legt naast het artikel in Het Laatste Nieuws (30.08.2009) dan krijgt men een beeld dat niet veel goeds belooft. In het artikel van 30 augustus laat Vlaams minister-president zich negatief uit over een snelle staatshervorming. De coalities zijn niet meer identiek in Vlaanderen en Franstalig België, en “daarenboven wachtten in het najaar enkele grote en zware dossiers: de begroting, de aanpak van de crisis, het dossier-Opel, de Oosterweelverbinding en de staatshervorming”.
Geen financiële ruimte dus voor een staatshervorming. De Walen zeggen en blijven bij hun ‘non’, en sinds de Maddensdoctrine weten we dat dan ook de Vlaamse regering niet meer beweegt (‘Het heeft toch geen zin, de Walen willen niet en dus is er geen compromis mogelijk’). Verder lezen we dat Vlaanderen zijn begrotingsevenwicht terug vindt in 2011, terwijl Brussel en Wallonië nu al hebben aangekondigd dat dit voor hen ten vroegste in 2015 het geval zal zijn. Men moet voorwaar geen expert zijn om aan te voelen dat een staatshervorming voor Vlaanderen geld zal kosten, véél geld zal kosten. Of nog erger: dat Vlaanderen, in het zog van CD&V, kiest voor een status quo.
Vraag is of Vlaanderen nog langer deze piste van (steeds duurder betaalde) compromissen moet bewandelen. Vraag is of het misschien niet beter opteert om volledig op eigen benen te staan. Wil Vlaanderen in de 21ste eeuw nog iets betekenen in de wereld, wil Vlaanderen niet volledig meegezogen worden in dit Belgisch moeras, dat steeds groter wordt, dan wordt het tijd om afscheid te nemen van de federale compromissenpolitiek.
Vlamingen op zich zijn zeer brave mensen. Dat deze “verlatingspiste” steeds nadrukkelijker aanwezig is in allerlei debatten, bewijst hoe ziek België is. Kan Vlaanderen zich hiervan op tijd losmaken?
donderdag 3 september 2009
Op weg naar een Belgisch lintje?
De cultuursector is een van de weinige sectoren in België die met verve het Belgisch federaal model en de Belgische eenheid blijven verdedigen. Ook als het model nu al (minstens) 2 jaar zijn totale overbodigheid bewijst en Vlaanderen economisch, financieel en sociaal in zijn paralysie meesleurt. Maar goed, het manna dat de dames en heren te beurt valt, de schouderklopjes en de lintjes en andere adellijke titeltjes zullen er allicht voor iets tussen zitten…Clouseau gaat de politieke toer op en roept “de Belgen” op om vooral “samen te blijven”.
Ik herinner mij een van de eerste optredens van het groepje Clouseau in het Sportpaleis in Antwerpen. Een optreden tijdens het Vlaams Nationaal Zangfeest. De broers Wauters kwamen uit Vlaams strijdgebied (Sint-Genesius-Rode) en konden op heel wat sympathie van het strijdbare Vlaanderen rekenen. Ze zongen in een vlekkeloos Nederlands. En: ze kwamen uit een Vlaams nest.
In een mededeling (verslag in Het Laatste Nieuws, 02.09.2009) laat Clouseau weten zich niet te verzetten tegen een verdere staatshervorming, als en zolang “België maar niet gesplitst wordt”. Kunnen de heren Wauters, die het licht blijkbaar hebben gezien, misschien verklaren waarom het als meerderheid zo moeilijk is om hervormingen door te voeren? Waarom een minderheid steevast en moedwillig vonnissen en arresten van hoven naast zich neer legt en het land nu al 2 jaar gijzelt? Misschien hebben ze ook de cijfers van Kind en Gezin niet gezien, waaruit de continue Franstalige druk op Vlaams-Brabant blijkt?
Een van de beide broers geeft trouwens aan hoe het samenleven tussen Franstaligen en Vlamingen perfect kan worden georganiseerd: “Als er bij het voetballen 3 Walen in de ploeg zaten, schakelden wij (de beide broers en de andere Vlaamse schooljongens in de ploeg) allemaal automatisch over naar het Frans. Ik heb dat nooit raar gevonden, eerder vanzelfsprekend”.
U heeft goed gelezen, geachte lezer. Het is dat ‘automatisme’, dat vanzelfsprekend blijven knielen voor de Franstalige meesters in dit land, het vanzelfsprekend vinden dat je als meerderheid geen beslissingen erdoor krijgt, en dat de minderheid alles kan tegenhouden, het is dat ‘automatisme’ dat de kern van de Belgitude uitmaakt en de kern van de tragedie van het Vlaamse volk. Die onderdanigheid, de mentaliteit die het Ketje zo treffend heeft geschilderd in zijn ‘Poeziekes’: braaf de muts afnemen voor de Franse meesters en ze ‘heren’ noemen.
De muziek van Clouseau vind ik best genietbaar, maar spaar ons van het gewauwel van de Wauters. Misschien kunnen de broers deze tekst van hoofdredacteur Van Cauwelaert in Knack (30.06.2009) lezen en herlezen: “Van een algemeen Belgisch belang is nog weinig sprake en onderlinge solidariteit is niet langer een vanzelfsprekend begrip. Zeker niet als uit cijfers van het federaal ministerie van Financiën blijkt dat 58% Vlamingen 64% van de Belgische belastingen betalen. Het aandeel in de federale belastingsfactuur van Wallonië goed 28% en van Brussel, nauwelijks 8%, zakt verder”. Misschien nog een plaatje maken?
Ik herinner mij een van de eerste optredens van het groepje Clouseau in het Sportpaleis in Antwerpen. Een optreden tijdens het Vlaams Nationaal Zangfeest. De broers Wauters kwamen uit Vlaams strijdgebied (Sint-Genesius-Rode) en konden op heel wat sympathie van het strijdbare Vlaanderen rekenen. Ze zongen in een vlekkeloos Nederlands. En: ze kwamen uit een Vlaams nest.
In een mededeling (verslag in Het Laatste Nieuws, 02.09.2009) laat Clouseau weten zich niet te verzetten tegen een verdere staatshervorming, als en zolang “België maar niet gesplitst wordt”. Kunnen de heren Wauters, die het licht blijkbaar hebben gezien, misschien verklaren waarom het als meerderheid zo moeilijk is om hervormingen door te voeren? Waarom een minderheid steevast en moedwillig vonnissen en arresten van hoven naast zich neer legt en het land nu al 2 jaar gijzelt? Misschien hebben ze ook de cijfers van Kind en Gezin niet gezien, waaruit de continue Franstalige druk op Vlaams-Brabant blijkt?
Een van de beide broers geeft trouwens aan hoe het samenleven tussen Franstaligen en Vlamingen perfect kan worden georganiseerd: “Als er bij het voetballen 3 Walen in de ploeg zaten, schakelden wij (de beide broers en de andere Vlaamse schooljongens in de ploeg) allemaal automatisch over naar het Frans. Ik heb dat nooit raar gevonden, eerder vanzelfsprekend”.
U heeft goed gelezen, geachte lezer. Het is dat ‘automatisme’, dat vanzelfsprekend blijven knielen voor de Franstalige meesters in dit land, het vanzelfsprekend vinden dat je als meerderheid geen beslissingen erdoor krijgt, en dat de minderheid alles kan tegenhouden, het is dat ‘automatisme’ dat de kern van de Belgitude uitmaakt en de kern van de tragedie van het Vlaamse volk. Die onderdanigheid, de mentaliteit die het Ketje zo treffend heeft geschilderd in zijn ‘Poeziekes’: braaf de muts afnemen voor de Franse meesters en ze ‘heren’ noemen.
De muziek van Clouseau vind ik best genietbaar, maar spaar ons van het gewauwel van de Wauters. Misschien kunnen de broers deze tekst van hoofdredacteur Van Cauwelaert in Knack (30.06.2009) lezen en herlezen: “Van een algemeen Belgisch belang is nog weinig sprake en onderlinge solidariteit is niet langer een vanzelfsprekend begrip. Zeker niet als uit cijfers van het federaal ministerie van Financiën blijkt dat 58% Vlamingen 64% van de Belgische belastingen betalen. Het aandeel in de federale belastingsfactuur van Wallonië goed 28% en van Brussel, nauwelijks 8%, zakt verder”. Misschien nog een plaatje maken?
woensdag 2 september 2009
De o zo verdraagzame linkse kerk
Waar het hart van vol is, loopt de mond van over, zegt het spreekwoord. En nu zal dit in de meeste gevallen wel kloppen, maar men moet niet veel moeite doen om in de politieke wereld voorbeelden van het tegendeel te vinden. Want in de politieke wereld bedoelt men meestal het omgekeerde van hetgeen men beweert.
Links gaat bijvoorbeeld al decennialang prat op haar ‘deugdzaamheid’. Niemand is zo verdraagzaam, niemand zo tolerant, zo open en zo transparant als links. Geen enkele ideologie is zo ‘goedmenselijk’, want geen enkele ideologie komt zo op voor de kleine man en vrouw. Tot het bewijs van de stelling moet geleverd worden natuurlijk, en blijkt dat links het er nog slechter van af brengt dan de meest verfoeide partij in dit land…
Zo was er het weinig verheffend schouwspel inzake de verwijdering van Frank Vandenbroucke, waarover Mark Grammens het volgende schrijft: “Rond de figuur en de politieke toekomst van Vandenbroucke hebben er 2 discussies plaatsgevonden. De eerste betreft de keiharde machtswellust van Gennez, die zich omringd heeft met enkele persoonlijke vriendjes (…) (Aan hen) zijn de huidige SP-ministers, parlementariërs en kabinetsmedewerkers volledig ondergeschikt. Ze bepalen samen met Gennez het beleid van de partij, duiden de kandidaten voor verkiesbare plaatsen aan en benoemen alle medewerkers. Hierdoor is een bureaucratische partijstructuur ontstaan, geheel beheerst door lieden die met niet aflatende spot de draak steken met de “oude” partij”. Op die manier werd Vandenbroucke opzij geschoven: “Die ene bekwame minister die we hebben, wordt opzijgeschoven. Door iemand die van economie werkelijk helemaal niets kent. Dat is toch hallucinant”, aldus een politieke commentator (Gazet van Antwerpen, 18.08.2009).
Zoals aan alles zit er ook deze zaak een communautair kantje vast, weet Mark Grammens. Rond Gennez heeft er zich in de SP, met openlijke steun van de vakbond ABVV, “een kern gevormd van Belgisch-nationalisten die al sinds jaren Vandenbroucke verwijten een veel te ‘Vlaams’ beleid te willen voeren en die hem om die reden elke politieke rol in de partij en daarbuiten hopen te ontzeggen”. Wat de uitgever van Journaal (*) op de volgende manier doet besluiten: “Vandenbroucke is het slachtoffer van de oorlog die België tegen de Vlaamse staatsvorming voert. Toevallig was er in zijn partij een kern aanwezig van kleine lieden zonder veel allure of beschaving, die zich met groot enthousiasme voor de Belgisch-nationalistische kar lieten spannen omdat dit goed uitkwam voor de eigen carrièreplanning. Vandenbroucke, die zijn misprijzen voor hun lege arrogantie niet wist te verbergen, stond hun greep naar de macht in de weg”.
Voor openheid, transparantie en verdraagzaamheid moet je niet bij de SP.A zijn. SP.A, waarbij de ‘a’ staat voor ‘anders’, of misschien ook voor ‘arrogant’.
(*) Abonneren op Journaal kan. U stort 89 euro (voor 23 afleveringen) op rekeningnummer 779-5936298-29 van Mark Grammens, Stationsstraat 200 te 1770 Liedekerke. Aanbevolen
Links gaat bijvoorbeeld al decennialang prat op haar ‘deugdzaamheid’. Niemand is zo verdraagzaam, niemand zo tolerant, zo open en zo transparant als links. Geen enkele ideologie is zo ‘goedmenselijk’, want geen enkele ideologie komt zo op voor de kleine man en vrouw. Tot het bewijs van de stelling moet geleverd worden natuurlijk, en blijkt dat links het er nog slechter van af brengt dan de meest verfoeide partij in dit land…
Zo was er het weinig verheffend schouwspel inzake de verwijdering van Frank Vandenbroucke, waarover Mark Grammens het volgende schrijft: “Rond de figuur en de politieke toekomst van Vandenbroucke hebben er 2 discussies plaatsgevonden. De eerste betreft de keiharde machtswellust van Gennez, die zich omringd heeft met enkele persoonlijke vriendjes (…) (Aan hen) zijn de huidige SP-ministers, parlementariërs en kabinetsmedewerkers volledig ondergeschikt. Ze bepalen samen met Gennez het beleid van de partij, duiden de kandidaten voor verkiesbare plaatsen aan en benoemen alle medewerkers. Hierdoor is een bureaucratische partijstructuur ontstaan, geheel beheerst door lieden die met niet aflatende spot de draak steken met de “oude” partij”. Op die manier werd Vandenbroucke opzij geschoven: “Die ene bekwame minister die we hebben, wordt opzijgeschoven. Door iemand die van economie werkelijk helemaal niets kent. Dat is toch hallucinant”, aldus een politieke commentator (Gazet van Antwerpen, 18.08.2009).
Zoals aan alles zit er ook deze zaak een communautair kantje vast, weet Mark Grammens. Rond Gennez heeft er zich in de SP, met openlijke steun van de vakbond ABVV, “een kern gevormd van Belgisch-nationalisten die al sinds jaren Vandenbroucke verwijten een veel te ‘Vlaams’ beleid te willen voeren en die hem om die reden elke politieke rol in de partij en daarbuiten hopen te ontzeggen”. Wat de uitgever van Journaal (*) op de volgende manier doet besluiten: “Vandenbroucke is het slachtoffer van de oorlog die België tegen de Vlaamse staatsvorming voert. Toevallig was er in zijn partij een kern aanwezig van kleine lieden zonder veel allure of beschaving, die zich met groot enthousiasme voor de Belgisch-nationalistische kar lieten spannen omdat dit goed uitkwam voor de eigen carrièreplanning. Vandenbroucke, die zijn misprijzen voor hun lege arrogantie niet wist te verbergen, stond hun greep naar de macht in de weg”.
Voor openheid, transparantie en verdraagzaamheid moet je niet bij de SP.A zijn. SP.A, waarbij de ‘a’ staat voor ‘anders’, of misschien ook voor ‘arrogant’.
(*) Abonneren op Journaal kan. U stort 89 euro (voor 23 afleveringen) op rekeningnummer 779-5936298-29 van Mark Grammens, Stationsstraat 200 te 1770 Liedekerke. Aanbevolen
dinsdag 1 september 2009
Radicaliserende moslimsektes en de verantwoordelijkheid van de overheid
In een interessante reeks in De Morgen (waaronder deze tekst over de Salafisten, 22.08.2009) wordt een kritische blik geworpen op de radicalisering van jonge moslims in Frankrijk. Hallucinant, niet alleen omwille van de omvang van evolutie, maar vooral ook omdat de journalist oog heeft voor de aansprakelijkheid van de Franse overheid in dit proces. En men kan ‘Frans’ in dit achtergrondartikel gerust vervangen door ‘Brits’, ‘Belgisch’, ‘Duits’ of ‘Nederlands’. Vooral aanhangers van de theorie dat een gematigde islam in Europa aan het groeien is, kunnen deze reeks best eens goed lezen.
Waarover gaat het? “Jonge salafisten die naar Irak trokken, vrouwen in niqab die de Franse nationaliteit aanvroegen, imams die oproepen tot geweld”. Allemaal uit een en dezelfde fraaie wijk rond Parijs: “Twee leden van de groep werden gearresteerd toen ze op het punt stonden naar Syrië te vliegen en van daaruit naar Irak te vertrekken. Een ander lid was gewond geraakt tijdens de slag om Falluja in 2004. Nog 2 anderen waren gevangen genomen in Irak”. Nochtans dacht de schepen voor jeugd de jongeren van zijn gemeente te kennen: “Tenminste, dat dacht ik. Maar blijkbaar hadden we geen zicht op alles. Ik was verbijsterd dat het net hier, in dit arrondissement gebeurde”.
Een ding is duidelijk: steeds meer allochtone jongeren keren zich af van de Europese beschaving en van de Europese waarden. Ze sluiten zich volledig af van de buitenwereld en leven volledig volgens de meest strikte regels van de islam. Op een erg sektaire manier. “Het was inderdaad wij tegen de wereld”. Een allochtoon van de buurt: “Gelukkig zijn gewelddadige of jihadistische salafisten een heel erg kleine minderheid”. Maar op die minderheid hebben zelfs de imams geen enkele invloed.
Een van de programma’s van de Franse overheid kan gerust een kopie worden genoemd van programma’s om jongeren uit sekten te halen. Maar Salafisten en andere radicale moslims zijn zeer vasthoudend, aldus een specialist: “In die 3 jaar is het niet gelukt om ook maar één jongere uit dat milieu te halen. Het experiment werd een grote mislukking”.
Interessant is dat vele Fransen, ook steeds meer allochtonen trouwens, wijzen op de verpletterende verantwoordelijkheid van de Franse overheid: “De regering is bijzonder laks geweest tegenover het fenomeen. Salafisten hebben geen politieke eisen. Ze willen met rust gelaten worden (…) Herinner je je nog de imam A. B., die in een interview geweld op vrouwen en polygamie goedkeurde? Het was enkele jaren geleden in heel de wereld groot nieuws. Wel, later bleek dat die man verschillende keren door de douane mocht passeren, met telkens een andere vrouw”.
En verder: “Men is bang voor racist te worden uitgemaakt, islamofoob te worden genoemd. Onverdraagzaamheid wordt gewoon gedoogd. En net dat helpt de salafisten om zich te vermenigvuldigen. Op mijn voormalig werk mocht een salafist gewoon een poster van de muur scheuren, omdat er een schaars geklede vrouw op stond. ‘Dat mag niet van mijn godsdienst’, aldus de man. En niemand protesteerde.”
In Frankrijk bestaat geen door de regering rijkelijk gesubsidieerd Centrum voor zogenaamd Gelijke Kansenbeleid en zogenaamde Racismebestrijding…
Waarover gaat het? “Jonge salafisten die naar Irak trokken, vrouwen in niqab die de Franse nationaliteit aanvroegen, imams die oproepen tot geweld”. Allemaal uit een en dezelfde fraaie wijk rond Parijs: “Twee leden van de groep werden gearresteerd toen ze op het punt stonden naar Syrië te vliegen en van daaruit naar Irak te vertrekken. Een ander lid was gewond geraakt tijdens de slag om Falluja in 2004. Nog 2 anderen waren gevangen genomen in Irak”. Nochtans dacht de schepen voor jeugd de jongeren van zijn gemeente te kennen: “Tenminste, dat dacht ik. Maar blijkbaar hadden we geen zicht op alles. Ik was verbijsterd dat het net hier, in dit arrondissement gebeurde”.
Een ding is duidelijk: steeds meer allochtone jongeren keren zich af van de Europese beschaving en van de Europese waarden. Ze sluiten zich volledig af van de buitenwereld en leven volledig volgens de meest strikte regels van de islam. Op een erg sektaire manier. “Het was inderdaad wij tegen de wereld”. Een allochtoon van de buurt: “Gelukkig zijn gewelddadige of jihadistische salafisten een heel erg kleine minderheid”. Maar op die minderheid hebben zelfs de imams geen enkele invloed.
Een van de programma’s van de Franse overheid kan gerust een kopie worden genoemd van programma’s om jongeren uit sekten te halen. Maar Salafisten en andere radicale moslims zijn zeer vasthoudend, aldus een specialist: “In die 3 jaar is het niet gelukt om ook maar één jongere uit dat milieu te halen. Het experiment werd een grote mislukking”.
Interessant is dat vele Fransen, ook steeds meer allochtonen trouwens, wijzen op de verpletterende verantwoordelijkheid van de Franse overheid: “De regering is bijzonder laks geweest tegenover het fenomeen. Salafisten hebben geen politieke eisen. Ze willen met rust gelaten worden (…) Herinner je je nog de imam A. B., die in een interview geweld op vrouwen en polygamie goedkeurde? Het was enkele jaren geleden in heel de wereld groot nieuws. Wel, later bleek dat die man verschillende keren door de douane mocht passeren, met telkens een andere vrouw”.
En verder: “Men is bang voor racist te worden uitgemaakt, islamofoob te worden genoemd. Onverdraagzaamheid wordt gewoon gedoogd. En net dat helpt de salafisten om zich te vermenigvuldigen. Op mijn voormalig werk mocht een salafist gewoon een poster van de muur scheuren, omdat er een schaars geklede vrouw op stond. ‘Dat mag niet van mijn godsdienst’, aldus de man. En niemand protesteerde.”
In Frankrijk bestaat geen door de regering rijkelijk gesubsidieerd Centrum voor zogenaamd Gelijke Kansenbeleid en zogenaamde Racismebestrijding…
Abonneren op:
Posts (Atom)
