De ontsporing van de Belgische begroting wordt steeds groter, nu al wordt een cijfer van 25 miljard euro genoemd, waar men tot voor enkele weken nog steevast met een tekort van 20 miljard goochelde. De Standaard slaakt alarm: “Onze welvaartsstaat, de toekomstige pensioenen, ziekteverzekering en uitkeringen, komt zonder meer in het gedrang” (verslag van een gesprek met minister Guy Vanhengel, 01.09.2009).
Nu zijn er twee grote pistes om begrotingsdeficits op te vangen: men kan ofwel de uitgaven verminderen ofwel de inkomsten verhogen. Men zal – dat voelt iedereen natuurlijk wel aan – de kam door alle uitgaven halen, maar het blijft de vraag of een departement als Justitie veel kan besparen, daar waar men juist moet opteren op meer gevangenissen, meer beveiliging en meer politie. De inkomstenzijde oogt nog minder appetijtelijk: België staat nu al in de top 3 van de zwaarst belaste landen ter wereld. Nog hogere belastingen? Wil men alle actieve burgers werkelijk het bloed van onder de nagels halen?
Als men dit bericht in De Standaard legt naast het artikel in Het Laatste Nieuws (30.08.2009) dan krijgt men een beeld dat niet veel goeds belooft. In het artikel van 30 augustus laat Vlaams minister-president zich negatief uit over een snelle staatshervorming. De coalities zijn niet meer identiek in Vlaanderen en Franstalig België, en “daarenboven wachtten in het najaar enkele grote en zware dossiers: de begroting, de aanpak van de crisis, het dossier-Opel, de Oosterweelverbinding en de staatshervorming”.
Geen financiële ruimte dus voor een staatshervorming. De Walen zeggen en blijven bij hun ‘non’, en sinds de Maddensdoctrine weten we dat dan ook de Vlaamse regering niet meer beweegt (‘Het heeft toch geen zin, de Walen willen niet en dus is er geen compromis mogelijk’). Verder lezen we dat Vlaanderen zijn begrotingsevenwicht terug vindt in 2011, terwijl Brussel en Wallonië nu al hebben aangekondigd dat dit voor hen ten vroegste in 2015 het geval zal zijn. Men moet voorwaar geen expert zijn om aan te voelen dat een staatshervorming voor Vlaanderen geld zal kosten, véél geld zal kosten. Of nog erger: dat Vlaanderen, in het zog van CD&V, kiest voor een status quo.
Vraag is of Vlaanderen nog langer deze piste van (steeds duurder betaalde) compromissen moet bewandelen. Vraag is of het misschien niet beter opteert om volledig op eigen benen te staan. Wil Vlaanderen in de 21ste eeuw nog iets betekenen in de wereld, wil Vlaanderen niet volledig meegezogen worden in dit Belgisch moeras, dat steeds groter wordt, dan wordt het tijd om afscheid te nemen van de federale compromissenpolitiek.
Vlamingen op zich zijn zeer brave mensen. Dat deze “verlatingspiste” steeds nadrukkelijker aanwezig is in allerlei debatten, bewijst hoe ziek België is. Kan Vlaanderen zich hiervan op tijd losmaken?
