Moeten we dit nog ernstig nemen? Bert Anciaux is voorzitter geweest van de Volksunie (de Vlaams-nationale partij, u weet wel) Ik herinner mij hem nog in een druk bijgewoond debat in Roeselare (een debat met Gerolf Annemans), waar hij zich zéér nationalistisch Vlaams opstelde – hij was juist verkozen als voorzitter. Iets later dook hij op in een clubje dat zich ID-21 noemde, nog later kwam hij met Spirit op de proppen, nog iets later bij Vl.Pro en nu is hij dus bij sp.a aanbeland, dat speciaal voor hem van naam veranderde.
“Vreemd, want na zijn vertrek bij Vl.Pro had Anciaux in het VRT-programma Phara nog gezegd dat hij zeker geen socialist is”, aldus een kort bericht in Metro (14.01.2009). De Vlaamse pers vindt de zoveelste wending in de carrière van Anciaux zoon op zijn minst ongeloofwaardig. Zo laat Het Laatste Nieuws enkele van de leukste uitspraken van deze Vlaamse politicus de revue passeren: “U hoeft namelijk geen socialist te zijn om progressief te zijn, wel integendeel, riep Bert Anciaux ten tijde van het Generatiepact”. De socialistische vakbond noemde hij toen “een burcht van conservatisme die zich bezondigt aan groepsegoïsme”.
Bert Anciaux heb ik altijd gezien als een soort veruitwendiging van hetgeen in de maatschappij gebeurde, en Bert speelde die rol tenminste – ik mag het hopen – onbewust. Werd de Vlaamse bevolking in de jaren 70 en 80 Vlaamser en Vlaamser, dan stelde Bert Anciaux zich Vlaamser op. De laatste 10-15 jaar is hij politiek op drift en daarmee wijst hij – onbewust, ik mag het hopen – naar een dieperliggend fenomeen in de Belgische partijpolitieke wereld: “Het stijgende onvermogen van de klassieke partijen om zichzelf te zijn, niets meer, maar ook niets minder” (Het Laatste Nieuws, 14.01.2009).
Sp.a kan ook staan voor Sterke Persoonlijke Ambitie. Dag Bert!
