Het cement van de jongste Belgische regeringen zijn de breuklijnen. Hoe paradoxaal ook, maar het gemeenschappelijke kenmerk van de regeringen sinds juni 2007 zijn de breuklijnen. Breuklijnen op communautair vlak, waar absoluut geen enkele vooruitgang wordt geboekt (wat het Vlaams Belang altijd heeft voorspeld trouwens), en sinds de financiële en de economische crisis een groeiende breuklijn op het vlak van de openbare financiën. Gecombineerd met de onwerkbare federale structuur van dit land zijn hiermee de crisissen in de nabije toekomst als het ware geprogrammeerd.
In de komende jaren (te beginnen met 2009) zal het begrotingstekort niet alleen in absolute cijfers dramatisch stijgen tot meer dan 7 miljard euro, maar zéér slecht nieuws voor deze regering Van Rompuy is in elk geval dat het tekort ook in procenten ten opzichte van het bbp stijgt. Minister van Financiën Didier Reynders sluit, aldus De Tijd, een tekort van 7 miljard euro, in 2009 al, niet uit. De totale staatsschuld is opgelopen tot 310 miljard euro – door onze kinderen en kleinkinderen te betalen.
Opnieuw een verkiezingsbelofte die werd gebroken, zeg maar. Met als commentaar van het financiële dagblad: “Nochtans moet België nog meer dan andere landen tekorten vermijden, gezien de hoge overheidsschuld. De schuldgraad steeg vorig jaar voor het eerst sinds lang opnieuw, tot 87% van het bbp”. En minister Reynders verklaarde niet te kunnen garanderen dat de schuldgraad dit jaar opnieuw zou dalen…
“De tijd dat België door de Franstalige partijen en de Brusselse zakenwereld in naam van ’s lands eendracht kon worden aangewend als een hefboomfonds dat met geleend geld de gemaakte schulden opslorpte, ligt achter de rug”, aldus de commentaar van Rik Van Cauwelaert in Knack (14.01.2009). Er komt met andere woorden druk op de Bijzondere Financieringswet, of hoe de communautaire spanning via de omweg van het federaal pompen van geld in onder andere Fortis toch weer gaat stijgen. Dit zal de Belgische zakenwereld niet graag zien gebeuren, zoveel is duidelijk.
