Een bericht in de Nederlandse pers trok onze aandacht: “Kredietverlening in eurozone stagneert”, wist Het Financieele Dagblad te melden (31.12.2009). “Vergeleken met oktober verstrekten commerciële banken minder dan 1 miljard euro aan extra leningen, nagenoeg een nulgroei in procenten. Een stagnatie van de kredietverlening is sinds de eerste meting van de kredietverlening in 1991 nooit gemeld”.
Een rentepauze die volgens een aantal bankiers op Europees vlak zou worden aangekondigd voor januari 2009, wordt door analisten allerlei nu wel heel onwaarschijnlijk. Waar wel nog –voorlopig? – onduidelijkheid over bestaat, is of de stilstand van de groei van de kredieten wijst op een aanstormende kredietcrisis. Maar ondanks de scepsis van sommige bankspecialisten zou men er als gewone burger toch van uitgaan dat de overheid, élke overheid, kiest voor de voorzichtige weg en dus uitgaat van een “slechtste scenario”, te weten een kredietcrisis.
Nu bevindt de Belgische overheid zich ongeveer continu in een politieke crisis – te wijten aan de onleefbaarheid van de federale constructie natuurlijk – zodat er voor aandacht voor een mogelijk sterk teruglopen van het aantal kredieten in ons land nog maar weinig aandacht werd geschonken. De waarschuwing in de Nederlandse krant zou nochtans toch tot in de hoogste politieke regionen van dit land moeten doorsijpelen. Of lezen ze er geen kranten, misschien? Op vragen van het Vlaams Belang naar de evolutie van bedrijfs- en particuliere kredieten werd er in elk geval tot hier toe altijd zeer sussend én ontwijkend geantwoord. We gaan eens testen in hoeverre dit nog zo is.
