Op zaterdag 16 maart ging in De Schelp van het Vlaams
Parlement een belangrijke VVB-activiteit door. Tussen een aantal politieke
gangmakers werd gedebatteerd over de toekomst van België en – vooral de
toekomst van Vlaanderen in of buiten de Belgische ruimte. Interessant omdat
hier een aantal “stromingen” binnen het Vlaanderen van vandaag aan het woord
kwamen de gelegenheid kregen om zich te uiten.
Bijvoorbeeld een meester Fernand Keuleneer, die zich
uitsprak tegen een onafhankelijk Vlaanderen en pleitte voor het onverkort
meerderheidsrecht van de Vlamingen. Een stelling die 35 jaar geleden misschien
nog soelaas had kunnen bieden, maar met de bestaande grendels, alarmbellen en
stemprocedures gewoonweg onwerkbaar is en blijft.
Of een politicoloog als Dave Sinardet, die om heel andere
redenen niet warmloopt voor de Vlaamse onafhankelijkheid, maar er de Vlaamse
independentisten wel voor waarschuwde het onwerkbaar Belgisch niveau toch
vooral niet in te ruilen voor het even onwerkbare en daarenboven ondemocratische
EU-niveau.
Alain Mouton en Jean-Pierre Rondas zaten het dichtst bij het
onafhankelijkheidsdiscours van onze partij, zij het vanuit verschillend
standpunt.
Peter De Roover sloot af met de politieke stellingname van
de V.V.B., en – het moet gezegd – het werd een waardige afsluiter: “De prijs
voor de bestuurlijke filevorming die veroorzaakt werd door de Belgische
federalisering is groot. We kennen als Vlamingen haarnauw tegen elkaar
aanschurkend twee volwaardige en uitgebouwde overheden, twee parlementen, twee
regeringen, twee administraties…”.
“De gevolgen laten zich raden. Hier vinden we een groot deel
van het antwoord op de vraag waarom wij zo’n massale overheidsschuld torsen,
terwijl onze overheden tegelijkertijd al te dikwijls ondermaats functioneren.
Daarom krijgen wij geen waar voor ons geld, lees goed bestuur voor de hoge
belastingen die worden geheven (…) Twee fornuizen installeren in één
gezinskeuken levert geen lekkerdere maaltijden op maar wel een hogere
gasfactuur”.
En het krachtige slot: “We willen een Vlaamse staat die de
Belgische bij ons vervangt en een Waalse die dat doet aan de overzijde. Daarom
verwerpen wij een Vlaamse pseudo-staat als eindstation, die moet dienen als
bliksemafleider. Maar Vlaanderen in een sterker België is de foute keuze
waaraan een te zware factuur hangt. Het is onverantwoord onze bevolking
definitief op te zadelen met twee overheden op een niveau waar voor de inwoners
van alle andere landen één ruimschoots voldoet. De luxe van een Vlaanderen in,
onder, naast of binnen België mogen we ons niet langer veroorloven want dit
duwt ons in een heilloos pad van permanente bestuurlijke wrijving en
verlamming”.
De enige zinvolle keuze, aldus Peter De Roover, die aan de
bevolking nog kan worden voorgelegd is die tussen Vlaanderen of België. Kiezen
voor het ene betekent het afschaffen van het andere. Wie het anders voorstelt
en de indruk wekt dat er naast een nuttig België ruimte kan blijven bestaan
voor een betekenisvolle Vlaamse staat, maakt zich nuttig aan politieke lafheid.
We zouden het niet beter kunnen verwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten