Wat is dat toch met Turkije?

Schrijfster Martine Gozlan legt in een boek (*) opnieuw enkele Turkse raadsels bloot. Dringend tijd, want er mogen gerust eens wat taboes sneuvelen. Want wat is dat toch steeds weer met Turkije? Ze werpen zich op als “de veruitwendiging” van de conservatieve, gematigde  politieke islam met een gematigd, bezadigd en conservatieve premier Erdogan en een staatspartij als de AKP, en ze komen er steeds beter mee weg – ook bij lidstaten van de Europese Unie. Maar tezelfdertijd beschuldigt de minister van Buitenlandse Zaken Davutoglu de Europese land van steun aan Koerdische opstandelingen. En als Cyprus volgend jaar de EU zou voorzitten, dan dreigt Turkije er bijvoorbeeld mee om de diplomatieke betrekkingen met de EU te bevriezen! Wel een vreemde manier om zich als  gematigde, voorzichtige en conservatieve islamitisch land op te stellen.

Martine Gozlan doorprikt drie hersenschimmen in haar boek en we zetten ze even op een rijtje voor u.

Het eerste bedrog bestaat erin dat Erdogan ons wil doen geloven dat Turkije een model van democratie is. Er is echter geen persvrijheid in Turkije, het lot van religieuze minderheden zoals de Alawieten, en het autoritarisme van de premier laat niets over van het zogenaamd seculier model. De sluier, de leefgewoonten: het islamisme wint er voortdurend veld in alle domeinen van de samenleving, aldus Gozlan.

Na 9 jaar aan de macht is het doel van Erdogan, en dat mag niet worden vergeten, is het doel van Erdogan nog steeds om het Turkse volk zover te brengen dat het zelf de toepassing van de sharia zal vragen. Turkije is geen model van scheiding van kerk en staat en wordt het ook steeds minder. Erdogan heeft Atatürk verslagen: dat is zowat de voornaamste les van de jongste jaren.

En tenslotte, de hersenschim van de gematigdheid? Op zich, schrijft auteur Gozlan, “is het islamisme al een overmaat, want het maakt zich schuldig aan een hold-up op een godsdienst. Hier is het hold-up van de godsdienst door de politiek”.  De media staan verder onder een strenge controle, en meer dan 60 journalisten zitten in een gevangenis. Het grootste deel van de Turkse persgroepen zijn overigens in handen van de zonen en de schoonzoon van Erdogan. En er is de opmars van het obscurantisme: de hoofddoek, aanvallen op kunstgalerijen, zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Ik stelde de vraag al eerder in andere bijdragen: moet Turkije per se in het ongewisse worden gelaten inzake haar toetredingsaanvraag? Waarom zeggen wij gewoonweg niet dat Turkije géén lid kan worden van de EU? We kunnen dit toch niet blijven volhouden, dames en heren van de EU?