Je kunt niet om de feiten heen: een burgeroorlog in Syrië,
de onmacht van “gematigde” islamisten in Tunesië – die opgejaagd worden door
salafisten – om de corruptie en de werkloosheid aan te pakken, bloedige
conflicten in Egypte, waar de moslimbroeders, islamitische ultra’s en het leger
met elkaar botsen. We mogen de anarchie en de stammentwisten in Libië ook niet
vergeten, en de gevechten tussen sjiïeten en soennieten in Irak, de
burgeroorlog in Jemen. Wat de progressieve pers in Europa aankondigde als een
Arabische lente, de doorbraak van de democratische gedachte in de Arabische
landen, eventueel overgoten met een gematigd en beschaafd islamitisch sausje,
lijkt eerder op een complete mislukking uit te draaien.
Op de webstek Liberté
politique kan men ondertussen lezen dat Egypte dagelijks enorme kapitalen
verliest én toeristen (jaarlijks kwamen er ongeveer 15 miljoen mensen naar
Egypte). Tunesië, waar het “economisch wonder” de werkloosheid zou aanpakken,
kende integendeel een verhoging van de werkloosheid van 500.000 naar 700.000 op
een totaal van 3,6 miljoen euro.
Verontrustend vooral is de behandeling van de (religieuze en
politieke) minderheden in de verschillende Arabische staten. Ongeacht of het om
sjïeten of soennieten gaat, feit is dat in de islam “ongelovigen” op dezelfde
harde manier kunnen en mogen aangepakt worden en dat ze weinig goeds te
verwachten hebben van deze islamitische “democratie”. Christelijke en andere minderheden kijken met
een zekere angst naar de evolutie in Syrië en vragen zich vertwijfeld af wie
hen zal beschermen eens Baschar Al-Assad van het schouwtoneel zal zijn
verdwijnen.
Wordt Rusland het nieuwe vaderland voor deze religieuze
vluchtelingen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten