Turbokapitalisme, de gehele wereld als een grote vrije markt, met vrij verkeer van goederen, diensten en personen. Het vrije spel van vraag en aanbod. Het triomferende neoliberalisme. Het klinkt allemaal zo vlotjes en zo normaal. Dit is de beste van alle werelden, orakelen vele blauwe politici. Tot je met de neus op de harde feiten wordt gedrukt, natuurlijk.
Neem nu de kwestie van de gouden parachutes. Wanneer is een parachute van goud? Louis Michel, Europees commissaris en in een vorig leven – en in een toekomstig leven – topman van de Franstalige liberale MR, de man die in een vorig leven dus, opgeblazen van heilige verontwaardiging opriep om vooral niet meer in Oostenrijk te gaan skiën omdat “extreem rechts” tot de regering was toegetreden, datzelfde schijnheilig paterke neemt nu ontslag als Europees commissaris om zich terug als kandidaat in de Europese verkiezingen te begeven en neemt derhalve ontslag. Hij neemt genoegen met een ontslagvergoeding van 1 miljoen euro!
Zijn commentaar? “Goed betaald, maar niet meer dan normaal voor het harde werk dat ermee samenhangt”.
Je moet maar durven. Hoeveel mensen moeten rondkomen met een pensioentje van 1.000 euro of minder? Hoeveel mensen leven in ons land onder de armoedegrens? Je moet maar durven, net nu bekend geraakt is dat ook onder de verdieners 5% niet boven de armoedegrens uitkomt en net nu bekend geraakt is dat België het beduidend slechter doet dan zijn buurland.
Dit is de puurste zakkenvullerij. Deze stelende eksters in het verre Europa zijn allang het vertrouwen van de burgers, die ze zogezegd moeten vertegenwoordigen, niet meer waard. In een reactie stelde Europarlementslid Frank Vanhecke, die in het Europees Parlement hierover een resolutie indiende, dat deze praktijken des te minder aanvaardbaar zijn, nu politiek en media terecht de torenhoge bonussen en uittredingsvergoedingen van CEO’s aanklagen.
