Dit moet dan de beste van alle werelden voorstellen, dit moet dan de meest vrije en de meest ontwikkelde maatschappij voorstellen. Het religieus obscurantisme hebben we overwonnen en de totalitaire 20ste eeuw hebben we achter ons gelaten. De vrijheid van meningsuiting en van publicatie werd zelfs als mensenrecht in alle mogelijke grondwetten en verklaringen opgenomen. En vooral: het progressieve kamp overal ter wereld steekt en stak deze pluim op de progressieve hoed.
Tot zich dan de lakmoesproef aandient, en blijkt dat het progressieve, weldenkende clubje net zo obscurantistisch lijkt te handelen als de zwartste zwartrok in de Inquisitie. Het Berufsverbot, dat een bepaald links decennialang heeft aangeklaagd en bestreden als restant van verderfelijke ideologieën in Europa, wordt fluitend door hetzelfde progressieve clubje opnieuw ingevoerd. Wat wil links hiermee bewijzen? Toch niet dat ze dé grote verdedigers van dé vrijheid zijn?
Vincent Gounod publiceerde zijn biografie over de voormalige Franse president François Mitterand. Een kritische biografie, met veel oog voor de fouten van de president, maar ook – dat is toch wel opvallend – met een bepaalde sympathie voor de sluwe politicus, die vooral niet veel moest hebben van abrutis. Een klassieke biografie, 663 pagina’s dik, met enorm veel verwijzingen en voetnota’s. Het betere, Angelsaksisch aandoende, biografisch werk, zeg maar. Het werd daarom – terecht – met bijzonder veel lof besproken in allerlei kranten, tijdschriften, televisie- en radio-uitzendingen. In Vlaanderen (van De Standaard tot Radio Klara) én in Nederland.
Tot het magazine Knack onlangs bekendmaakte dat achter de auteur Vincent Gounod niemand minder schuilging dan Koen Dillen. Zoon van de vader, en europarlementslid voor het Vlaams Belang. De verdraagzame poppetjes gingen aan het dansen, en inmiddels werd bekend dat De Groene Waterman het boek van auteur Koen Dillen niet meer verspreidt.
Terecht klaagt Dillen in een Open Brief deze schijnheilige politiek aan. Het gaat om pure censuur, want het boek werd qua inhoud wel positief bevonden om in de etalages van De Groene Waterman te liggen. In Vlaanderen geldt blijkbaar de omerta als het gaat om publicaties van mandatarissen van één bepaalde partij.
Dit is dus pure broodroof. Alleen omwille van de partijpolitieke lidkaart van de auteur. Want de stalinistische hagiografie van de maoïst Ludo Martens was wel overal te koop. SP-leider Marijnissen kan ongehinderd publiceren en krijgt overal toegang, idem voor de linkse Vlaamse publicist Piet de Moor met zijn vlot geschreven anti-Vlaams Belang-pamflet. Want ofwel heeft het begrip ‘vrijheid van meningsuiting’ een inhoud, en dan moet ze gelden, voor iedereen en vooràl voor die mensen wiens politieke overtuigingen niet de onze zijn, ofwel heeft het begrip géén inhoud en dan moet men het maar afschaffen. Een selectieve vrijheid van meningsuiting is geen vrijheid meer!
Stop dit schijnheilig gedrag, linkse broeders. Want alleen uit de botsing van ideeën kan de waarheid een stukje licht krijgen. “Du choc des idées jaillit la lumière”, dat is jullie toch ook bekend?
Gounod, Vincent, François Mitterand, een biografie, 2008, Uitgeverij Aspekt, Soesterberg,
ISBN 978 - 90 - 5911 - 747 - 1
