Ik sta er soms versteld van hoe hard mensen willen werken, ook al is het soms voor een minder riant loon, zeker als je dat loon uitzet tegen het aantal gepresteerde uren. Neem nu het medisch personeel in ziekenhuizen, verplegers en verpleegsters. Zeker zij die instaan voor het nacht- en weekendwerk, de verplegers en verpleegsters die de spoedopname bevolken. Zwaar werk, zwaar lichamelijk werk en zwaar psychologisch soms. Er wordt verder verwacht dat je steeds vriendelijk blijft lachen naar de patiënt, en je moet weinig dank terug verwachten. Je moet het maar doen…
Een andere categorie waar ik met veel sympathie naar kijk, is de groep huisartsen. Vlaanderen is traditioneel een land waar de mensen vooral zweren bij de eerstelijnsgeneeskunde, de huisarts dus. De huisarts is voor de gemiddelde Vlaming een vertrouwenspersoon, een vertrouwenspersoon aan wie ze veel kwijt kunnen. Waar hij terecht kan voor de lichamelijke kwaaltjes en voor de psychische nood.
Huisartsen worden – althans, een vrij grote groep onder hen – schromelijk onderbetaald. Waarmee ik niet wil beweren dat de gemiddelde huisarts niet goed verdient. Maar als we de voorzitter van het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen in Het Laatste Nieuws mogen geloven, dan hebben een groep huisartsen het niet zo gemakkelijk meer. “De Belgische huisartsen zijn de slechtst betaalde van West-Europa. Wij zitten op het niveau van Polen. Britse huisartsen verdienen 4 tot 5 keer meer, Duitse en Nederlandse 2 tot 3 keer meer, volgens een recente vergelijking”.
Minder goede geldelijke vergoeding. Neem daarbij het geweld, waarvan dokters in toenemende mate het slachtoffer worden. Cumuleer dat met de administratieve rompslomp, en de vaak onchristelijke uren die je moet kloppen. Kan het iemand dan verwonderen dat slechts 60% van de gediplomeerde huisartsen hun job als huisarts ook daadwerkelijk uitoefenen?
Een dringende opwaardering van het medisch personeel – van àlle medische personeel – lijkt ons meer dan nodig.
