Dat België het land van de blabla is, wil ik aantonen met volgend bericht. In Metro (31.03.2009) kan men bijvoorbeeld lezen dat “het steunpunt armoedebestrijding wordt uitgebouwd tot een wetenschappelijk expertisecentrum. Dat is afgesproken op een interministeriële conferentie over maatschappelijke integratie”.
Klinkt wel mooi op het eerste gezicht? Van armoedebestrijding een wetenschappelijk expertisecentrum maken. Dan gaat de modale burger er natuurlijk van uit, dat al heel wat metingen worden uitgevoerd en dat het beleid in dit land toch ten minste uitgaat van cijfermatig materiaal, ook – en misschien vooral – op het vlak van armoedebestrijding. Eerst meten, eerst vastleggen hoe groot de behoefte aan staatstussenkomst wel is, vooraleer een beleid op poten te zetten. Logisch toch?
Niet in België, zo blijkt. Uit het antwoord op een schriftelijke vraag aan de staatssecretaris voor armoedebestrijding, de heer Delizée (PS), blijkt dat er “tot op vandaag in België geen enkele officiële telling van het aantal dak- en thuislozen. De cijfers die ons ter beschikking staan, worden vanuit verschillende instellingen en oogpunten verzameld en zijn met andere woorden fragmentair, onvolledig en niet vergelijkbaar”.
Ga op die basis maar eens een beleid voeren!
Maar er is meer. Opnieuw blijkt dat Franstalig België met de grootst mogelijk nonchalance tegen de problematiek aankijkt. Omdat Vlaanderen uiteindelijk de rekeningen betaalt? De staatssecretaris laat mij in hetzelfde antwoord weten: “In Wallonië zijn er weinig cijfers voorhanden over de problematiek van dak- en thuisloosheid. De recentste cijfers dateren van 2004 (!) en geven aan dat het om ongeveer 5.000 mensen zou gaan”. Let vooral op het zeer wetenschappelijke woord “ongeveer”.
In Brussel werd onlangs (19 november 2008) een gecoördineerde telling georganiseerd en telde men 1.771 daklozen. En in Vlaanderen gebeurt er een registratie van de dak- en thuislozen die worden opgevangen in de autonome centra voor algemeen welzijnswerk. “De meest recente cijfers zijn die van 2007”, aldus de staatssecretaris.
Het is – en dat zijn de woorden zelf van de federale staatssecretaris – “gezien de dispariteit van de gegevens onmogelijk om voor het gehele grondgebied van België de evolutie en de kenmerken van de groep van daklozen weer te geven. Het is enkel mogelijk voor Vlaanderen op basis van de cliëntenregistratie bij de Centra voor Algemeen Welzijnswerk”.
Een armoedebeleid in België op basis van wetenschappelijk cijfermateriaal? Blablablablabla…
