Zwarte economie blijkt groter dan vermoed…

Uit een interuniversitaire studie, de zogenaamde SUBLEC-studie (Survey on The Black Economy), blijkt dat 38,8% van de bevolking of vrijwel 4 op 10 in de loop van de laatste 12 maanden een goed of dienst in het zwart heeft gekocht.  Andere cijfers zijn even belangwekkend, en bevestigen wat veel experts al jaren vertellen: “Circa 14% van de bevolking, of 1 op 7, erkent in het laatste jaar wel eens in het zwart te hebben gewerkt” (aldus een verslag in De Tijd).

Belastingontduiking, zwartwerken: iedereen blijkt het te doen, het is de nationale sport, aldus de gegevens die worden gepubliceerd. De omvang van de zwarte economie wordt geschat op ongeveer 7 miljard euro, of ongeveer 2% van het bbp.

Is dit gezond? Neen, dit is absoluut niet gezond en het zou in een normale staat een veel lager percentage zijn. Maar België is géén normale staat. Nergens ter wereld is de belastingdruk hoger, nergens is de last op loon hoger dan in België, de btw ligt ook al zo fenomenaal hoog… Zolang dit kader niet fundamenteel wordt gewijzigd, zolang de fiscaliteit veel eenvoudiger wordt opgesteld en geregeld, en zolang de mensen niet meer terugkrijgen voor hetgeen zij continu aan deze staat bijdragen, kunnen de vermelde cijfers niet verrassen… 

Ook in Gent bijzonder véél diversiteit – onderwijsachterstand groeit mee…

Uit een bericht in De Standaard van 17 april blijkt dat de Gentse basisscholen in het schooljaar 2010-2011 niet minder dan 37 procent kinderen telden met ‘thuistaal niet-Nederlands', zoals dat officieel geregistreerd wordt. Er zijn uitschieters naar boven de 90 procent!

In het basisonderwijs in heel Oost-Vlaanderen bedroeg het percentage kinderen met thuistaal niet-Nederlands in 2007-2008 9 procent, vorig schooljaar was het al geklommen naar 12 procent.

Politici van linkse signatuur melden dat ze niet verrast zijn door de cijfers – dat zal wel niet, maar misschien wel door de snelle evolutie? Sommigen roepen nu op – nu pas, als het al te laat is, met andere woorden – om vooral de evolutie ernstig te nemen. De taalachterstand moet worden weggewerkt, en dat vergt een nieuwe aanpak, een specifieke omkadering.

Ondertussen zakt het onderwijsniveau in verschillende scholen weg, slaagt men er met moeite nog in om de gewone bezigheidstherapie te overstijgen, en haken veel allochtone jongeren af. En nog heeft men niet door dat het al heel lang 5 voor 12 is? “Er moet een nieuwe aanpak komen, met een specifieke omkadering”… De politieke en morele verantwoordelijkheid van ganse generaties politici is bijzonder zwaar, dat mag duidelijk zijn. 

Veiligheidsgevoel neemt niet onmiddellijk toe

Uit verschillende kranten leren we dat de criminaliteit in Antwerpen opnieuw gestegen is, en wel met 5%.  Vooral op straat is de onveiligheid toegenomen, aldus een verslag bijvoorbeeld in Het Laatste Nieuws (17.04.2012), dat opmerkt dat het aantal diefstallen met geweld met maar liefst 14% is gestegen.  Honderden bejaarden werden op straat hun halsketting afgerukt.

Er waren in Antwerpen ook liefst 406 handtasdiefstallen, een stijging van 9%, ook hier zijn de slachtoffers vooral oudere dames.

In niet minder dan 5.220 auto’s werd er ingebroken, waarbij daders blijkbaar vooral toeslaan op grote parkings aan het Sportpaleis en aan cinemacomplex Metropolis.

Een echt veilig gevoel krijgt men bij dit alles niet. Er is ons beterschap beloofd, nu zelfs minister van Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet, voor nultolerantiebeleid is gewonnen – zonder dat het woord echter mag worden uitgesproken.

Eerst zien en dan geloven, natuurlijk! 

Onterecht OCMW-geld kan men niet eens terug innen….

Een onvoorstelbaar verhaal, dat ik aan de staatssecretaris voor fraudebestrijding, de heer Crombez, voorlegde, met de vraag naar opvolging. Een prostituee, afkomstig uit Marokko, streek gedurende jaren een OCMW-uitkering op in België, ondertussen baatte ze een seksclub uit met minderjarige meisjes en kocht ze in Marokko zelf verschillende villa’s.

Een terugvordering van het OCMW-geld bleek onmogelijk, omdat Marokko weigerde inzage te geven in de vermogenstoestand van haar onderdanen. En nochtans…Nederland is ons opnieuw een stap vooruit: drugsbaronnen die hun misdaadgeld in Marokko investeren, worden door een recent verdrag tussen Nederland en Marokko wel blootgesteld aan actie door de belastingdienst en informatie over de vermogenstoestand van die criminelen zal aan de Nederlandse overheid worden overgemaakt. Waarom kan dit niet in België? En vooral: wanneer zal België op dit vlak in actie schieten? En klopt het verhaal dat ik de staatssecretaris bracht?

Staatssecretaris Crombez bevestigde het verhaal! Meer: hij bevestigde ook dat België van Marokko géén informatie kan krijgen betreffende vermogensoverbrenging zolang er geen  verdrag met Marokko is afgesloten, en dat ook vervolging van vermogensoverbrenging zonder dit verdrag onmogelijk was. En inderdaad: Nederland is ons op dat vlak een stapje voor.  Maar onze diplomatieke onderhandelingen met Marokko worden verdergezet.

En zo hebben we toch weer een stukje inzage in de manier waarop ons zuurverdiende centjes in de bodemloze Belgische put verdwijnen!

De Vlaming spaart en spaart, de nieuwe versie van de krekel en de mier

Eén van de veiligste siesmografen, een van de meest correcte koortsthermometers die de graad van economische crisis aangeven, is het spaargedrag van de Vlamingen. Dat is een gekend fenomeen in de financiële wereld: Onze spaarquote behoort traditioneel tot de hoogste in Europa en ook van de wereld.

“In het 4^de kwartaal van vorig jaar spaarden we 17,5 euro van elke 100 euro die we verdienden, tegenover 17,2 euro in het 3^de kwartaal, zo blijkt uit cijfers van de Nationale Bank. Het gaat om het hoogste percentage in twee jaar”, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (17.04.2012).

Nochtans hebben steeds meer mensen het moeilijk om te sparen: “De sanering van de overheidsfinanciën zal op het beschikbare inkomen van de gezinnen wegen, waardoor er (in de toekomst) minder gespaard kan worden”, aldus een woordvoerder van een bank.  En om het gat in de begroting dicht te rijden, klopte de regering ondertussen ook al aan bij de burger met “nieuwe initiatieven”. De bankwoordvoerder is duidelijk: “Verwacht wordt dat het beschikbaar inkomen dit jaar met 0,8% zal zakken, terwijl ons beschikbaar inkomen vorig jaar toenam, en we dus ook meer konden sparen”.

De paradox van de sparende Vlaming dus: in economisch (en politiek) onzekere tijden klapt de gemiddelde Vlaming dicht en plooit hij op zichzelf terug. Hij gaat sparen. Tezelfdertijd echter doen de regeringen er alles aan om ook het laatste spaargeld uit zijn zakken te nemen. Benieuwd welke tendens het uiteindelijk zal halen.  

Wijze woorden van Lévi-Strauss

Enkele jaren geleden stierf de antropoloog-socioloog-filosoof Lévi-Strauss, auteur van tal van interessante boeken. Een man dit de liefde voor antropologie en de studie van de verscheidenheid van de menselijke populatie op deze wereld aan velen heeft doorgegeven. Iemand die zich niet schaamde voor politiek niet-correcte uitspraken, zoals de volgende: “Men maakt zich aan niets schuldig als men stelt dat een bepaalde manier van leven en denken hoger staat dan andere, en aan te geven dat men maar weinig aantrekkingskracht voelt voor deze of gene manier van leven, waar men maar weinig gemeenschappelijk mee heeft”.

In 1973 werd hij tot lid van de Académie Française gekozen, in de plaats van Henry Montherlant, die juist overleden was. Enkele jaren daarvoor, in 1971, had hij in zijn boek “Race et culture” de volgende zinnen neergeschreven: “De strijd tegen alle vormen van discriminatie moet men plaatsen in dezelfde beweging die de mensheid naar een wereldbeschaving trekt, een wereldbeschaving die vernietigend is en zal zijn voor die oude particularismen. Nochtans kan men niet anders dan erkennen dat het juist die oude particularismen zijn die esthetische en spirituele waarden hebben gecreëerd, die onze beschaving hebben opgebouwd (…) We wiegen onszelf in de droom dat gelijkheid en broederlijkheid eens over alle mensen zullen heersen, zonder dat hun diversiteit hierdoor zal worden geraakt. Maar als de mensheid zich niet neerlegt bij de idee om een steriele consumptiemachine te worden (…) zal ze moeten aanvaarden dat elke waarachtige schepping een bepaalde doofheid impliceert voor andere waarden, doofheid die zelfs kan evolueren tot een weigering, ja, zelfs tot een negatie van die andere waarden. Want men kan niet tezelfdertijd zich mengen in de vreugde van de andere, zich met hem (of haar) identificeren en zich toch als verschillend blijven gedragen”.

Neen, Claude Lévi-Strauss zou het vandaag met deze boodschap allesbehalve gemakkelijk hebben gehad. 

Laattijdige aangiftes verminderen, niet-aangiftes pieken

Dit blijkt in elk geval uit cijfergegevens die ik opvroeg bij de minister van Financiën, Steven Vanackere (CD&V). Zo daalde het aantal laattijdige aangiftes van 335.692 in het aanslagjaar 2007 tot 180.097 in het aanslagjaar 2009, ongeveer een halvering dus op twee jaar tijd. Verontrustend is wel dat het aantal niet-ingediende aangiften doorheen de jaren stijgt: van 304.197 stuks in 2007 naar 324.866 voor het aanslagjaar 2009, een stijging van 7%.

Opmerkelijk is de regionale verdeling ook van het aantal laattijdige en niet-ingediende aangiftes. Terwijl het Vlaams Gewest goed is voor minstens 63% van alle geïnde bedragen in de personenbelasting in België (voor het aanslagjaar 2007 een bedrag 20.400.784.533 euro of 63,2% van het totaal, voor het aanslagjaar 2009 was dat 22.519.609.160 euro of 63,1%), bedroeg het aandeel van het Vlaams Gewest in het aantal laattijdige aangiftes in 2007 43% en in 2009 50%, en het aandeel van het Vlaams Gewest in het aantal niet-ingediende aangiftes zelfs maar 37%.

Voor mij is het duidelijk dat de staatssecretaris voor fraudebestrijding Crombez nog vele jaren hard labeur wacht om ook in Franstalig België de aangiftebereidheid en de betaling van belastingen op hetzelfde peil als het Vlaamse gewest  te krijgen.  Als het hem menens is met fraudebestrijding tenminste. 

Een wereldcontinent in oorlog met haar eigen geschiedenis?

Het lijkt er wel op alsof de Arabische Lente stilaan haar grootste aantrekkelijkheid heeft verloren. Weg zijn de beloften voor snelle democratisering van Noord-Afrika en het Midden-Oosten, weg zijn stilaan de aanwijzingen dat de Arabische volkeren Europa in openheid en transparantie, respect voor de mensenrechten, enzovoort, wel eens snel zouden kunnen voorbijsteken. Een bepaalde progressieve politieke kaste in Europa – gaande van Verhofstadt over bepaalde christen-democratische politici en groen en socialisten – heeft zich blijkbaar laten vangen aan de mooie woorden.

De Arabische Lente ziet er steeds minder veelbelovend uit. De geboorte van het nieuwe kind ‘vrijheid’ bleek niet levensvatbaar: al na enkele weken werden in Egypte bijvoorbeeld christenen aangevallen en mannen en vrouwen van Europese hulporganisaties. En met het naderen van de Egyptische presidentsverkiezingen zijn er vooral twee kandidaten die in het voetlicht komen: Khairat al-Shater, omschreven als een gematigd islamiet, en Hazem Salah Aboe Ismail, die dan weer iets radicaler zou zijn.

Ondertussen houdt de vraag, waarom democratie maar niet wil lukken in de Arabische wereld, de academische wereld bezig.  Een professor economie aan Harvard University, Eric Chaney,  vraagt zich af waarom er sprake is van een democratisch deficit bij Arabieren. Nochtans zijn er islamitische staten in de wereld met een functionerend democratisch systeem (Turkije, Albanië, Indonesië, …). Aan de aanwezigheid van rijke oliebronnen kan het ook niet liggen: Saoedi-Arabië kent geen democratie, maar Syrië, een land zonder oliebronnen, is ook niet de meest democratische staat.  

Ook het feit dat het om Arabieren gaat, kan niet onmiddellijk van invloed zijn, aldus de professor. Want ook Arabische buren delen in het democratisch deficit (Tsjaad, Iran, Azerbeidzjan, Oezbekistan).

Wat wel opmerkelijk is, is zijn vaststelling van een historisch gegeven. Het ontbreken van democratie vindt men in die staten die door de Arabische legers werden veroverd in de jaren na het overlijden van de profeet in 632. In die landen is er nog steeds sprake van een of andere “onderontwikkeling”.  Voor Chaney geen toeval, want leerlingen van zowel Montesquieu tot Bernard Lewis wijzen er steeds op dat ‘iets’ in de politieke ontwikkeling van het Arabisch imperiaal systeem dat de bodem vergiftigde voor economisch en politiek pluralisme. Arabische controle betekende met andere woorden gecentraliseerde politieke autoriteit, een beperkte en zwakke civiele maatschappij, een afhankelijke handelaarsklasse en een uitgebreide rol voor de staat in de economie.

Alvast een kwestie waar het laatste woord nog niet over gezegd is. Tenzij het Vlaams Belang zich in het debat moeit, natuurlijk, want dan wordt het “haatdragend, bekrompen en racistisch”….

Actie en reactie – globalisering en …wat? Populisme?

Paul Scheffer schreef een sympathieke vrije tribune in De Morgen (04.04.2012). Men heeft in een studie in Frankrijk vastgesteld dat de bewoners van Frankrijk opvallend honkvast zijn. 7 op de 10 Fransen woont in de regio waar ze zijn geboren. “Het merendeel van de mensen leidt geen grenzeloos leven”. Mensen huwen niet vaak met buitenlandse partners, trekken niet vaak naar het buitenland, enzovoort.

“De globalisering van de wereld en de plaatsgebonden levens van het merendeel van de bevolking zijn steeds moeilijker te rijmen. Dat is een voorname oorzaak voor het verschil tussen de positieve benadering van mensen voor hun eigen leven en het sombere oordeel van diezelfde mensen over de samenleving als geheel”. Of anders gesteld en met de woorden van de 19^de eeuwse Franse historicus: “Alle verhalen over een virtuele en grenzeloze wereld ten spijt doet de verbeelding van de omgeving waarin mensen verkeren er nog steeds toe. Dat zien we bijvoorbeeld in de opkomst van bewegingen voor Schotse of Vlaamse onafhankelijkheid”.

Want – de vraag is in deze kolommen door mezelf en anderen al gesteld – hoeveel globalisering verdraagt een mens? “De kredietcrisis laat zien dat het onwaarschijnlijk is dat op die manier duurzame vertrouwensrelaties ontstaan. Juist de betrekkelijke anonimiteit die de virtuele wereld biedt, heeft roekeloos en corrupt gedrag uitgelokt. “

De schaal waarop vertrouwen mogelijk is, kent zijn beperkingen, zegt Paul Scheffer, en misschien is dat maar goed ook. Want globalisering, ongeremde en gedereguleerde internationalisering lokt een herwaardering van het lokale uit. Volgens Scheffer is het populisme daarom de begrijpelijke reactie op de wijde wereld.

Ik zou deze reactie op de globalisering eerder nationalisme willen noemen. Of met de woorden van Roger Scruton: oikofilie.              

Het schandaal Dexia – geen onderzoekscommissie, geen persoonlijke verantwoordelijkheden

Terwijl duidelijk wordt dat de ontmanteling van de Dexia Groep bijvoorbeeld de burgers nog lange tijd veel geld zal kosten, lijkt het wel alsof men geen verantwoordelijkheden durft leggen. Niemand heeft het gedaan, niemand moet de pot uitlekken, het gebeurde gewoon allemaal.

Financieel expert Geert Noels vindt dit (De Morgen, 26 maart) een vreemde gang van zaken: “Het blijft vreemd dat in zo’n situatie de topmensen zo uit de wind kunnen blijven. Dexia was uitgegroeid tot een instelling met gigantische risico’s. In andere landen is men in gelijkaardige gevallen als Dexia wel degelijk tot individuele verantwoordelijkheden gekomen”. Het is ongetwijfeld een overbodige vraag, maar de verstrengeling van bepaalde politieke families met Dexia zal hier allicht een ‘kleine rol’ in hebben gespeeld?

Zijn de financiële controleregels dan slecht? In elk geval worden bepaalde regels verscherpt, maar ook nu noteert dezelfde Noels: “Tal van kleine financiële instellingen hebben geen problemen gehad tijdens de financiële crisis, maar hebben de voorbije jaren wel moeten opboksen tegen een door de staat gesteunde financiële groep”.

Zo komen wij weer bij de financiële steun van Dexia. Deze bank kreeg ongeveer 5,5 miljard euro rechtstreekse steun. België moet daarenboven opdraaien voor het leeuwendeel van de garanties – de onrechtstreekse steun met andere woorden – wat neerkomt op een bedrag van 54,5 miljard euro. Als ‘het’ tegenvalt, aldus Het Nieuwsblad, dan sleept de belastingbetaler de factuur nog 60 jaar als een molensteen rond de nek mee. Bedankt Dehaene, Leterme, en andere vooruitziende Belgische politici: onze kleinkinderen zullen dit zeker kunnen appreciëren. 

N-VA: niet veel anders....

N-VA: Niet Veel Anders dan de Belgische systeempartijen dus. Spijtig, en een gemiste kans voor N-VA om te tonen dat het haar menens is met de eenheid onder de Vlaamsgezinden en onder de V-partijen. Vakbondspartijen à la CD&V, SP.A, Belgische partijen als Open VLD en Groen zullen in hun handen wrijven, en de onafhankelijkheidsgedachte krijgt klappen.

Hoeveel vlaamsgezinde, hoeveel flaminganten, en hoeveel nationalisten hebben N-VA juist het vertrouwen geschonken, omdat zij zich tenminste niets ging aantrekken van het cordon sanitaire! Herinner u de woorden van professor Maddens: "Er is maar één mogelijkheid, en dat is de absolute meerderheid voor de V-partijen". N-VA snijdt die weg zelfs helemaal af, en maakt hiermee een strategische fout.

Maar het is meer dan een strategische fout, het is vooral een politieke fout.

Neen aan de uitbreiding van GAS-sancties: Zware misdrijven moeten strafrechterlijk vervolgd en bestraft worden – persmededeling van enkele dagen gelegen, die de pers spijtig genoeg niet haalde

Maakt het Vlaams Belang bezwaar tegen het afwerken van gevallen van kleine overlast (zoals wildplassen, nachtlawaai) door een gemeentelijke administratieve sanctie, met andere woorden door een boete opgelegd door een stadsambtenaar? Natuurlijk niet, wij waren hierin zelfs vragende partij.

Maar onze gemeenteraadsfracties in Roeselare en Izegem hebben zich – tijdens de jongste gemeenteraadszitting van maandag 26 maart 2012 – wel verzet tegen het uitbreiden van de GAS tot de zogenaamde gemengde inbreuken. Want het kan toch niet dat zware misdrijven zoals slagen en verwondingen, of andere zware inbreuken waar tot 5 jaar gevangenisstraf op staat, gewoon “geregeld” worden met een administratieve boete? “Betaalt u even snel deze boete, mijnheer, dan kunnen wij u laten gaan”: dit kan toch niet de finaliteit worden van ons strafrecht.

Men zet hier gewoon de wereld op zijn kop. Wat ons betreft, moet het beter uitbouwen van de parketten prioriteit krijgen. En alleen gevallen van kleine overlast kunnen het voorwerp uitmaken van een financiële regeling, een financiële belasting (wat de GAS eigenlijk ook is). Alles wat zware inbreuken betreft (bedreigingen door gebaren, bedreiging met aanslag, opzettelijke slagen en verwondingen, enzovoort) moet, wat het Vlaams Belang betreft, voor de rechtbank komen. Want alleen daar is een échte bestraffing mogelijk – mét opsluiting waar nodig.

Deze uitbreiding van de GAS-sancties zal voor bijkomende moeilijkheden zorgen: mensen die onvermogend zijn, zullen al helemaal door het net glippen. Waardoor de uitbreiding van de GAS juist tot nog méér straffeloosheid zal leiden. Burgemeester Martens van Roeselare heeft het dus verkeerd voor, als hij het Vlaams Belang voor de voeten werpt dat het Vlaams Belang de straffeloosheid aanwakkert. Juist het uitbreiden van de GAS tot die zware misdrijven, waarvoor het niet bedoeld is, zal tot veel méér straffeloosheid leiden. Criminelen die zware misdrijven plegen, horen – wat het Vlaams Belang betreft – niet ‘beloond’ te worden met een povere GAS-sanctie, zij horen thuis in de gevangenis!

Peter Logghe

Federaal Volksvertegenwoordiger, Fractieleider Vlaams Belang Roeselare

Stefaan Sintobin

Vlaams Volksvertegenwoordiger, Fractieleider Vlaams Belang Izegem

Nieuwe taalverhouding Brusselse rechtbank nog steeds onrechtvaardig

Het Vlaams Belang, bij monde van goede vriend en senator Bart Laeremans, had al heel vroeg gewezen op de voor Vlaanderen zeer nadelige gevolgen voor de Vlamingen van de hervorming van het  gerechtelijk arrondissement BHV. Ondertussen werd de krankzinnige 80F/20N-verhouding teruggeschroefd naar 73F/27N. Het volgehouden VB-oppositiewerk heeft dan toch enig effect gehad. 

Toch voldoen de nieuwe afspraken voor ons nog altijd niet, omdat zij nog steeds een eenzijdige overwinning van de Franstaligen met zich meebrengen, zonder dat dit objectief gerechtvaardigd is. De huidige wettelijke regeling voorziet immers dat iedere taalgroep over minstens één derde van de magistraten moet beschikken. Eén derde Nederlandstaligen stemt bovendien overeen met het actuele werkvolume. Er is dan ook geen enkele reden om deze verhouding plots om te buigen naar een verhouding 73F/27N.

Zo bedroeg het aantal burgerrechtelijke zaken en strafrechtelijke vonnissen bij de rechtbank van eerste aanleg in 2010 bijna 31,5% van het totaal aantal dossiers. Via het systeem van toegevoegde rechters waren de taalkaders al omzeild naar een onrechtvaardige verhouding 72F/28N. Dit wordt nu opnieuw in nadelige zin aangepast, waardoor het aantal Nederlandstalige magistraten volkomen ten onrechte met twee voltijdsen zal afnemen. Hierdoor zullen er 9 magistraten minder zijn dan vandaag wettelijk wordt opgelegd via de 1/3-regeling.

Rechtbank van eerste aanleg

                Nu                                         Correct                 Na hervorming                Verschil

N            40 (35 + 5T)                        47                           38                                          -2 (-9)

F             101 (70 + 31T)                   94                           103                                        +2 (+9)

Totaal   141                                        141                        141

Bij de griffie is de achteruitgang nog veel groter. Omwille van het gebrek aan tweetalige Franstaligen ligt het aantal Nederlandstaligen daar vandaag vrij hoog (170 op 386 of 44%). Daarvan moeten er na de totstandkoming van twee aparte rechtbanken 66 vertrekken of ‘uitdoven’, terwijl er dit bij een 1/3-verhouding ‘slechts’ 41 zouden zijn. Een verschil van 25!

Griffie rechtbank eerste aanleg

                Nu          1/3-regel verschil            27/73    verschil

N            170         129             -41                      104         -66

F             216         257             +41                     282         +66

Totaal   386         386                                         386        

Vandaag zijn er in de Brusselse arbeidsrechtbank krachtens de 1/3-regeling 9 Nederlandstalige magistraten actief en 17 Franstaligen op een kader van 26. Het werkvolume bedroeg in 2011 (tot 30 september) 30,5%. Met de 27/73-regeling sneuvelen er 2 van de 9 Nederlandstalige magistraten, zodat er overduidelijk een tekort zal ontstaan aan Nederlandstalige kant.

Aantal magistraten arbeidsrechtbank                  Griffie  arbeidsrechtbank

NU         27/73    versch                                Nu          1/3         versch 27/73      versch

N            9             7              -2                                           50           27           -23         22           -28

F             17           19           +2                                          30           53           +23        58           +28

T             26           26                                                          80

               

Bij de griffie is de slachting aan Nederlandstalige kant buitengewoon groot. Meer dan de helft van de Nederlandstalige griffiers zal na de splitsing vervangen worden door Franstaligen. Het aantal Nederlandstaligen zakt van 50 naar amper 22 of een terugval met 28 mensen. Bij een handhaving van de1/3-regeling zou de terugval beperkt gebleven zijn tot 23, wat nog steeds een grote Franstalige overwinning zou geweest zijn.

Hiermee is duidelijk dat de Franstaligen erg versterkt uit deze onderhandelingen komen (zelfs na de aanpassing van de waanzinnige 20/80-regeling) zonder dat daar een ernstige reden voor is. Over de scheeftrekkingen bij de politierechtbank en de rechtbank van koophandel spreken we ons voorlopig niet uit, omdat we niet weten of de akkoorden ter zake gewijzigd zijn. 

Bovendien blijft het zo dat de andere aspecten van de hervorming van het gerechtelijk arrondissement ten zeerste in het nadeel van de Vlamingen spelen. Niet alleen is er de toevoeging van een reeks Franstalige magistraten aan het parket van Halle-Vilvoorde, die rechtstreeks onder de hiërarchie zullen staan van de (altijd) Franstalige procureur van Brussel.

Nog veel straffer is de uitbreiding van de bevoegdheid van de Franstalige rechtbanken over Halle-Vilvoorde. De rechtbanken worden immers niet gesplitst, maar ontdubbeld (naar het wetsvoorstel van FDF’er Maingain), waarbij alle 35 gemeenten van Halle-Vilvoorde niet langer beschouwd worden als een eentalig gebied buiten Brussel, maar volwaardig zullen deel uitmaken van het rechtsgebied van de Franstalige rechtbank. De inwoners van Halle-Vilvoorde zullen daardoor voortaan rechtstreeks naar de Franstalige rechtbank kunnen stappen. Dit is een regelrechte dijkbreuk in het voordeel van de Franstaligen.

Het Vlaams Belang blijft er dan ook bij dat de hervorming van het gerechtelijk arrondissement de situatie veel erger maakt dan ze vandaag is. Beter geen hervorming dan de regeling die nu op stapel staat. Wij zullen ze dan ook met alle kracht blijven bestrijden.

Wallonië heeft opnieuw 10 bijkomende jaren nodig

‘Windowdressing’, alhoewel het een Engels woord is, kan het eigenlijk onmiddellijk worden aangeduid als het meest gebruikte begrip bij onze zuiderburen. Hoe kan je immers anders verklaren dat de politieke peptalk en de economische werkelijkheid in Wallonië zo vér uit elkaar liggen? De Waalse minister-president Demotte (niet toevallig PS) bazuint bijvoorbeeld rond “dat het goed gaat met Wallonië” (aldus De Tijd op 29.03.2012), “Wij zijn een van de meest businessgerichte regeringen van Europa (…) waardoor de Walen stilaan ook hun zelfvertrouwen terugvinden”.

Maar die peptalk blijkt dus helemaal niet te kloppen met de cijfers die voorliggen. Ik vermeldde al dat de exportcijfers vooral aangeven dat het aandeel van Vlaanderen in de totale Belgische export opnieuw fors toeneemt. Ook de overduidelijke verschillen in werkloosheidscijfers tussen het Vlaamse en het Waalse gewest laten duidelijk zien dat Wallonië het helemaal niet zo schitterend doet.

De Waalse topeconoom Henri Capron kwam het beeld van een economisch vooruitstrevend Wallonië in het Waalse parlement aan diggelen slaan, zoals De Tijd meldde: “De gerespecteerde Waalse econoom Henri Capron, hoogleraar aan de ULB, komt in een evaluatie van het marshallplan ook tot de onthutsende conclusie dat het Waalse economische herstel nog niet voor morgen is, zelfs niet over 10 jaar”.

Jaja, maar ze doen toch hun best, zeker? En Vlaanderen zal de gaatjes blijven vullen, dankzij onze staatsmannen van CD&V, Open VLD en sp.a.

Belastingaangifte telt 13 nieuwe codes

Onder het motto “de breed uitgesponnen berichten zijn niet altijd de meest interessante” of “In der Beschränkung zeigt sich der Meister” volgend berichtje uit De Tijd. Het is illustratief voor de werkelijkheid achter het beleid. Veel gekakel, veel gebazel, veel woorden, maar uiteindelijk, als puntje bij paaltje komt, bijzonder weinig wol.

Wat kon men in De Tijd van 22 maart lezen? Een bijzonder klein bericht, maar veelzeggend: “De nieuwe belastingaangifte telt 13 nieuwe codes. 4 codes werden geschrapt, maar er kwamen dus bijzonder veel nieuwe codes bij. Administratieve vereenvoudiging, zeg maar. Een ondoorzichtige boel, het fiscale systeem in België. Ondoorzichtigheid troef in België, waardoor het wantrouwen van de burgers natuurlijk nog wordt verhoogd. Is er dan nog één mens die gelooft dat het ons financieel beter zal gaan in dit staatje? 

Vlaamse export nog nooit zo hoog

Hoera, driewerf hoera: de gevolgen van het Waalse Marshallplan blijven blijkbaar niet uit. U zal zich herinneren dat de Waalse regering – met toen aan het hoofd Di Rupo, meen ik toch – een echt Waals Marshallplan afkondigde om de economische achterstand van Wallonië op Vlaanderen in te halen, en ervoor te zorgen dat de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië zouden ophouden.

Het Marshallplan blijkt te ‘werken’, zo blijkt uit cijfers van De Tijd (27 maart 2012): “De Vlaamse export is in 2011 voor het tweede jaar op rij duidelijk sneller gestegen dan de Waalse (…) De uitvoer van Vlaanderen groeide het afgelopen jaar met 11,5% tot 283,7 miljard euro, het hoogste bedrag ooit. De export van Wallonië steeg met 9,2%, zo blijkt uit cijfers van het Instituut voor de Nationale Rekeningen”.

Belangrijk is ook dat het aandeel van Vlaanderen in de totale export van België opnieuw duidelijk gestegen is, dit ook voor het tweede jaar op rij: “Vlaanderen levert met 82,6% veruit de grootste bijdrage in de Belgische uitvoer. Wallonië (15,5%) en vooral het Brussels Hoofdstedelijk gewest (2%) volgen op zeer grote afstand”.

Nochtans zullen Franstalige politici blijven beweren dat de Franstalige economie bezig is de achterstand in te halen en dat het een kwestie van tijd is om de transfers af te bouwen. En, niet vergeten, Vlaanderen, “met uw verouderende bevolking zal u heel binnenkort onze steun nodig hebben”.

Wie gelooft die mensen nog? 

Eén op vier kinderen van vreemde afkomst

Jarenlang heeft het beleid ons voorgehouden dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen. Het aantal migranten zou nooit massaal wegen op de bevolkingsstatistieken. Het aantal kinderen zou ‘vanzelf’ wel op het Vlaamse niveau komen en wie dat allemaal niet geloofde, maakte de mensen vooral bang.

Nu blijkt, aldus een verslag in De Standaard (27 maart laatstleden) dat “het aantal personen van vreemde afkomst in Vlaanderen behoorlijk onderschat wordt. 7% heeft een vreemde nationaliteit, maar heel wat meer mensen zijn oorspronkelijk van vreemde afkomst. Sommige migranten verwerven na een tijdje immers de Belgische nationaliteit. Hun kinderen worden zelfs automatisch als Belg geboren”.

Men keek naar de oudste nationaliteit van de ouders, en zo stelde men vast dat bij kinderen, die nog thuis wonen, niet 7%, maar 15% van vreemde afkomst was. En bij de hele kleintjes, de kinderen tussen 0 en 5 jaar, was dat percentage zelfs 25%.

Een demografische tijdbom, heeft het Vlaams Belang, toen Vlaams Blok, deze ontwikkeling genoemd. Wij werden toen weggelachen, weggehoond, en werden na een proces zelfs gewoon als ‘racisten’ veroordeeld. Maar hoe kun je de toestand, zoals ze momenteel voorligt, anders noemen? De krant weet ook te melden dat het aantal inwoners in Vlaanderen van Marokkaanse en Turkse afkomst 5 en 5,7 keer hoger ligt dan we op basis van nationaliteit zouden denken.

De samenstelling van de bevolking is systematisch, fundamenteel en tegen een heel snel tempo aan het veranderen. Dit zal zijn politieke, economische, culturele en sociale gevolgen hebben. Ik vrees dat we allemaal goed beseffen in welke richting dit gaat. 

En toch is dit géén racisme…dit is gewoon België

Grondwetspecialist en professor Hendrik Vuye haalt regelmatig de pers met zijn scherpe analyses van het ‘constitutioneel gebeuren’ in dit land. Hij doceert rechten aan de Naamse Universiteit en werd onlangs als meest populaire professor gekroond door zijn studenten.

Als Vlaming neemt hij geen blad voor de mond, en wijst hij op onregelmatigheden en zelfs op inbreuken op de grondwet. Sinds 1993 doceert hij grondwettelijk recht in Namen. Maar zijn kritiek op politici als ze weer eens de grens van het grondwettelijk toelaatbare overschrijden, zijn instelling vooral als Vlaming, brengt hem niet alleen voordelen bij, zo blijkt.

Er was een poging van de RTBF om hem in diskrediet te brengen. “Na een opiniestuk in (De Morgen) waarin Vuye de staatshervorming als ongrondwettelijk bestempelt, stuurt de Franstalige openbare omroep op 15 februari enkele journalisten naar de rechtenfaculteit. Een aantal nietsvermoedende studenten wordt voor de camera gehaald: moest deze racistische man niet gewoon ontslagen worden?”

De beste, meest succesvolle manier om iemand in België ‘kalt’ te ‘stellen’, om iemands naam en faam voor eeuwig en altijd te breken, bestaat erin hem (of haar) als racist te bestempelen. Op dat moment laat de goegemeente die persoon meestal vallen als een baksteen. De Waalse studenten van de rechtenfaculteit hebben een politiek niet correct signaal gegeven, wat hen siert. Maar waar blijft het zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansenbeleid en Racismebestrijding? 

Moslimbroeders zijn géén republikeinen

Liberalen gaan in hun multiculturele waanzin – voortspruitend uit een doorgedreven individualisme en de weigering om groepen als dusdanig te erkennen – soms heel ver. Neem nu de Arabische Lente. In geuren en kleuren werd – en wordt – ons voorgehouden dat wat daar, in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, aan het gebeuren is, niet minder is dan een soort democratische ontwenteling.  En ze schuwen hierbij de grote woorden niet. Zo liet een vooraanstaande liberaal onlangs noteren: “(De moslimbroeders) zullen de politieke leiding nemen in het Midden-Oosten. Dat is niet zo erg, want wij moeten moslimbroeders zien als Amerikaanse Republikeinen”.

Nu moet ik op zich niet veel hebben van Amerikaanse Republikeinen, zeker niet van de meest gekende koppen. Als ik mij ergens zo thuis voelen, zou het vooral bij onafhankelijk denkende Republikeinen zijn à la Buchanan bijvoorbeeld.

Maar de vergelijking die liberalen maken, getuigt vooral van hun grenzeloze naïviteit en hun blinde geloof in het axioma van de multiculturaliteit. Want, zoals Derk-Jan Eppink onlangs in een Vrije Tribune in De Morgen (22 maart) schreef: “Moslimbroeders in Egypte en Tunesië willen hun staten islamiseren, inclusief de positie van de vrouw. Egyptische moslimbroeders willen geen vrouw als presidentskandidaat, overigens ook geen Kopten”.

Niet alleen in Egypte is het proces van islamisering al aan de gang. Tunesië staat, als sterke civiele maatschappij, als volgende op het lijstje. Ennahda is er helemaal klaar voor. “Nabil Karoui, eigenaar van een televisiezender, is gedagvaard voor het uitzenden van de film Persepolis, waarin een beeld van God is te zien. Radicale moslims gooiden molotovcocktails in zijn huis. Ennahda steunt het proces en Human Rights Watch noemt de toestand verontrustend.

Ik noem de toestand bij de Vlaamse (en bij uitbreiding bij de Europese) liberalen verontrustend. 

Steeds meer buitenlandse dieven op pad in België

Ik vroeg aan minister van Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet, naar cijfers betreffende buitenlandse beroepsdieven die in België actief zijn. Uit de gegevens van de minister blijkt het aantal spectaculair gestegen: in de periode van 2007 tot 2010 steeg het aantal geregistreerde beroepsdieven uit het buitenland met 48%: van 4125 naar 6107 in 2010. Voor 2011 waren nog geen gevalideerde gegevens beschikbaar.

Verder  wilde ik ook weten welke nationaliteiten aan de ‘top vijf’ van buitenlandse beroepsdieven staan. In België waren in 2010 737 Roemeense dieven geregistreerd, een stijging van 75% op 4 jaar tijd. Daarna volgen Algerijnen, met 728 professionele dieven, een stijging van…300% op 4 jaar tijd. Marokkaanse beroepsdieven zijn met 579 (een stijging van 41%), aldus de gegevens van de minister, daarna komen mensen met een Franse nationaliteit en tenslotte dieven met een Armeense nationaliteit.

Gelet op de explosieve toename van het aantal buitenlandse dievenbendes is een gerichte actie meer dan noodzakelijk. Te vrezen valt dat dit aandachtspunt eerder zal verzuipen in het aankondigingsbeleid van de minister: elke week wordt wel ergens een nieuw veiligheidsplan aangekondigd, een studie aangevraagd, en ‘dringende maatregelen’ aangekondigd. Er gebeurt alleen niet veel.