Jarenlang heeft het beleid ons voorgehouden dat het allemaal
zo’n vaart niet zou lopen. Het aantal migranten zou nooit massaal wegen op de
bevolkingsstatistieken. Het aantal kinderen zou ‘vanzelf’ wel op het Vlaamse
niveau komen en wie dat allemaal niet geloofde, maakte de mensen vooral bang.
Nu blijkt, aldus een verslag in De Standaard (27 maart
laatstleden) dat “het aantal personen van vreemde afkomst in Vlaanderen
behoorlijk onderschat wordt. 7% heeft een vreemde nationaliteit, maar heel wat
meer mensen zijn oorspronkelijk van vreemde afkomst. Sommige migranten
verwerven na een tijdje immers de Belgische nationaliteit. Hun kinderen worden
zelfs automatisch als Belg geboren”.
Men keek naar de oudste nationaliteit van de ouders, en zo
stelde men vast dat bij kinderen, die nog thuis wonen, niet 7%, maar 15% van
vreemde afkomst was. En bij de hele kleintjes, de kinderen tussen 0 en 5 jaar,
was dat percentage zelfs 25%.
Een demografische tijdbom, heeft het Vlaams Belang, toen
Vlaams Blok, deze ontwikkeling genoemd. Wij werden toen weggelachen,
weggehoond, en werden na een proces zelfs gewoon als ‘racisten’ veroordeeld.
Maar hoe kun je de toestand, zoals ze momenteel voorligt, anders noemen? De
krant weet ook te melden dat het aantal inwoners in Vlaanderen van Marokkaanse
en Turkse afkomst 5 en 5,7 keer hoger ligt dan we op basis van nationaliteit
zouden denken.
De samenstelling van de bevolking is systematisch,
fundamenteel en tegen een heel snel tempo aan het veranderen. Dit zal zijn
politieke, economische, culturele en sociale gevolgen hebben. Ik vrees dat we
allemaal goed beseffen in welke richting dit gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten