Je kent ze wel, die
progressieve krachten, de opperpriesters van het nieuwe geloof (zoals wijlen
Jef Anthierens ze ook omschreef, of nog “de rode bidsprinkhanen”): ze zijn
republikeins omwille van hun afkeer van erfelijke regimes, en er valt nog wat
voor te zeggen ook trouwens.
Alleen, als de rode broeders geconfronteerd worden met de
werkelijkheid, blijken ze opeens heel wat van hun republikeinse ideeën af te
zweren. Vooral als blijkt dat het gros van de bevolking niets moet hebben van
hun rode ideeën. En vooral als blijkt dat de eenheid van het land – op een
kunstmatige manier – bijeengehouden wordt …door het meest conservatieve
instituut dat er bestaat, de erfelijke monarchie. Zoals men vroeger christenen
voor het socialisme had, heeft men nu socialisten voor de monarchie.
Zo is er Philippe Moureaux, naar eigen zeggen republikein
met het hart (aldus een verslag in De Morgen op 06.03.2012) maar monarchist met
het hoofd. Hij wil dat “koning Albert aanblijft om de regeringsvorming van 2014
te begeleiden”.
Zegt hij letterlijk: “Ik denk dat we koning Albert nog nodig
hebben. Het zou goed zijn als hij er nog was bij de vorming van de volgende
regering”. Vlamingen en Franstaligen kunnen namelijk geen regering meer vormen,
en zonder het masseerwerk van de koning – gevolgd ongetwijfeld door het
uitdelen van lintjes en barontitels – zouden we allicht allang op zoek zijn naar
de uitgang.
De koning dus in dienst van de status quo, om de eenheid te
behouden en om de Franstalige voorrechten in stand te houden. Op kosten van de
Vlamingen.
PS links en progressief? Alleen als het hen niets kost,
zoveel is duidelijk. Alleen als het hen wat opbrengt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten