België is niet het land dat het bijhouden van allerlei statistisch cijfermateriaal als een prioritaire opdracht beschouwt. Een nonchalance, die zeker afsteekt tegen de Nederlandse zakelijkheid op dit vlak. In Nederland wordt een beleid gepland op basis van cijfermateriaal: wat is er in het verleden verkeerd gegaan? Hoeveel is iets verkeerd gegaan? Kunnen we het meten? En als we het gemeten hebben: wat gaan we ermee doen?
In België niet dus, en dat speelt het regime steeds meer en meer parten. Neem nu de dienst Justitie. Iedereen die in aanraking komt met Justitie weet dat er van alles verkeerd loopt. Te weinig gevangenissen voor teveel gevangenen. Teveel voorlopige hechtenissen. Te trage rechtspraak. Gevangenen die gaan lopen.
Men weet dat er van alles verkeerd loopt. En sommige ministers stellen zelfs plannen op om het beter te doen. En dan…gebeurt er nog maar heel weinig. Getouwtrek tussen ministers, getouwtrek tussen departementen, getouwtrek tussen het federale en de gewestelijke niveaus. Een blokkering op zowat alle vlakken.
Maar alles zou moeten beginnen met een instrumentarium, waardoor wat verkeerd loopt, wordt gemeten. Geconfronteerd met telkens opnieuw dezelfde feiten – zware criminelen die op penitentiair verlof mogen en er opnieuw, en telkens opnieuw, criminele daden plegen – stelde ik de minister van Justitie de vraag naar het aantal criminele activiteiten door criminelen met penitentiair verlof (schriftelijke vraag 2008200907984). Op 21 april 2009 kreeg ik het volgende antwoord binnen: “De gevraagde gegevens zijn niet beschikbaar, aangezien de penitentiaire gegevensbanken niet de perioden registreren tijdens welke de strafbare feiten zijn gepleegd, die ten grondslag liggen aan de uitgevoerde straffen en maatregelen. De informatie is opgenomen in de dossiers van de gedetineerden, zij het onder een vorm die een volledige statistische verwerking niet mogelijk maakt”.
Voilà, de volgende vraag a.u.b.!
