Op zaterdag 2012 was ik erbij, in Leuven. Op de jaarlijkse,
druk bijgewoonde nieuwjaarsreceptie van de Vlaamse Volksbeweging. Met veel
schoon volk: professor Jef Roos, voormalig KBC-topman Remi Vermeiren.
Professoren, bedrijfsleiders en – vooral – veel Vlaamse actievelingen.
Professor Bart Maddens en VVB-voorzitter Guido Moons schetsten een weinig fraai
beeld van de onderhandelingen en vooral van de beleidsnota en de akkoorden over
de financiering en de staats-“mis-“vorming.
Vooral professor en politicoloog Bart Maddens had geen hoge
hoed op van de dames en heren die dit akkoord hadden onderhandeld en
ondertekend. “Deze staatshervorming zet België definitief op het spoor van een
federale staat met 3 evenwaardige gewesten”. Vlaanderen wordt de minderheidspositie
toebedeeld (want staat tegenover 2 partners), terwijl het de demografische
meerderheid heeft in dit land. Vlaanderen verliest de controle en de
bevoegdheden in Brussel en mag daarenboven nog eens 500 miljoen euro per jaar
ophoesten. De uitverkoop van de faciliteitengemeenten en de de facto
uitbreiding van Brussel maken de synthese volledig, waarbij vooral moet gewezen
worden op de “onzuivere” splitsing van B-H-V en de calamiteuze splitsing van
het gerechtelijk arrondissement.
De samenvallende verkiezingen maken de minderwaardige
positie van het Vlaamse Gewest volledig, en er komt geen eigen fiscaal beleid
op het vlak van de personenbelastingen: waarom dan nog resoluties stemmen in
het Vlaams parlement? Scherp was de professor ook voor de chaotische bevoegdheidsverdeling
die nog versterkt wordt door de akkoorden van Di Rupo 1, alsof men op die
manier de Vlaamse bevoegdheden nog méér wenst onderuit te halen. De transfers
dan: ja, er komt responsabilisering, maar alléén voor Vlaanderen. Alléén als
Vlaanderen zijn cijfers niet haalt, volgt er sanctionering. Want Brussel en het
Waals Gewest kunnen nog minstens 20 jaar rekenen op de Vlaamse
transfers…Allemaal mooi geregeld.
De blokkeringsmechanismen blijven allemaal mooi overeind, en
daardoor beschikken de Franstaligen zowat over een “institutioneel vetorecht”.
De conclusie was dan ook zeer duidelijk: de Vlaamse traditionele partijen
blijken op communautair vlak weinig of niet betrouwbaar, aldus nog professor
Maddens. Waarbij hij naar mijn mening wel iéts te braaf bleef voor de N-VA die
tenslotte met haar voorstellen toch wel bijzonder dicht – en dan druk ik mij
nog voorzichtig uit – bijzonder dicht in de buurt kwam van dit akkoord…Maar het
zal allicht mijn slecht karakter zijn, zeker?
Al bij al een zeer geslaagde voormiddag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten