Socialisten riepen vorig jaar moord en brand toen in de pers
allerlei berichten over de bonussen voor allerlei bankiers bekend geraakten. Nu
zal je in mij absoluut géén voorstander vinden van die ongebreidelde
graaicultuur, van die cultuur van altijd meer, nog meer en als het even kan,
nog iets meer. Maar de socialisten zijn toch wel de absolute hypocrieten als
het over graaicultuur en schaamteloos geld achterover drukken gaat. Ten bewijze
enkele cijfergegevens over een Franse socialist, bijna even
presidentskandidaat, en toen toch weer niet… DSK!
De vrouw van DSK, Anne Sinclair (eigenlijk Anne Rosenberg)
is de dochter van één van de belangrijkste Franse eigenaars van kunstgalerijen.
Via haar vader dus was Anne Sinclair erfgename van een zeer belangrijke
kunsterfenis. Voerden de socialisten indertijd geen vermogensbelasting in, zal
u zich misschien afvragen? Inderdaad, maar een goede vriend van de familie,
Laurent Fabius – niet toevallig ook een socialist – zorgde er wel voor dat
kunstvoorwerpen buiten de vermogensbelasting bleven.
De DSK’s bouwden een zeer ruim onroerend vermogen – buiten
Frankrijk natuurlijk, opnieuw konden ze op die manier ontsnappen aan de
vermogensbelasting. In Marokko heeft het
socialistisch echtpaar 7 luxehotels, 9
restaurants, een verzekeringsmaatschappij en twee textielfabrieken in eigendom.
Niet slecht geboerd, nietwaar?
DSK ontvangt een jaarlijks loon uitbetaald van 860.000 euro
van het IMF (vrijgesteld van belastingen natuurlijk). Hij is eigenaar van een
huis in Washington, met een oppervlakte van 1.100 m2. Er staan hem 3 chauffeurs
ter beschikking, 9 huisbedienden, 5 secretarissen en 4 bodyguards.
In het roerend vermogen van mevrouw DSK, Anne Sinclair dus,
vind men schilderijen terug met nogal wat waarde. Zo is er het schilderij
“Femme en rouge et vert” (van Fernand Léger), met een geschatte waarde van 32,4
miljoen euro, “Les Nyphéas” van Claude Monet met een straatwaarde van ruim 30
miljoen euro, en “Odalisque, harmonie bleue” van Matisse, met een straatwaarde
van 33,6 miljoen euro.
In Frankrijk wordt links, en zeker dit soort links, sinds
lang “La Gauche Caviar” genoemd. Wat deze graaicultuur, dit schaamteloos
oppotten van vermogen nog met de verdediging van de belangen van de gewone,
arbeidende Fransman te maken heeft, mag links mij eens proberen uit te leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten