Dat het energiedebat stilaan op dreef kwam, had iedereen in de Commissie Bedrijfsleven door. Vooral de (recente) hoorzitting én de bijhorende confrontatie tussen Electrabel en de CREG, de toezichthouder op de gas- en elektriciteitsmarkt, over de nucleaire winsten en de weigering gedurende al die jaren van het beleid om die winsten te belasten zoals in het buitenland, brachten verschillende Commissieleden tot de overtuiging dat er in België vooral gebrek is aan visie én daadkracht.
Ook duidelijk werd dat de kernuitstap, door de regering Verhofstadt – onder druk van Groen – beslist, misschien wel moreel en politiek correct goed oogt, maar tezelfdertijd mijlenver afstond van de energierealiteit in België. De Panorama-uitzending (6 maart) en het IEA-rapport (Internationaal Energie-Agentschap) van de jongste dagen toonden overduidelijk het failliet van het Belgisch energiebeleid aan. Van energie-uitvoerder naar energie-invoerder, en dat op een paar jaar. Steeds grotere afhankelijkheid van het buitenland, hogere energieprijzen voor burgers en bedrijven dan in het buitenland…
In de Commissie Bedrijfsleven heeft het Vlaams Belang steeds zijn rol gespeeld, ook in het energiedebat. Zo hebben we naar aanleiding van de jongste perikelen een tweetal persmededelingen de wereld in gestuurd, met daarin kernachtig onze 4 eisen: 1. Een onmiddellijke einde maken aan de onoverzichtelijke bevoegdheidsverdeling inzake energie (zoals ook het IEA had opgemerkt), waarbij alle energiebevoegdheden naar het Vlaams niveau moeten. 2. De kernuitstap moet definitief worden verlaten, en een verzekerde nucleaire productie tot minstens 2050 moet worden voorzien. 3. De onmiddellijke oprichting van een écht Vlaams Energiebedrijf, dat zowel investeert in nieuwe nucleaire centrales als in hernieuwbare energie. 4. De onmiddellijke modernisering van het hoogspanningsnet en de aanleg van een nieuw net richting Duitsland.
In De Standaard verscheen op vrijdag 11 maart een interessante overzichtsbijdrage van de politieke standpunten inzake kernenergie. Spijtig – maar wel symptomatisch – vind ik dat het Vlaams Belang niet eens vernoemd wordt. De Standaard – niet toevallig De Standaard – slaagt erin het Vlaams Belang volledig dood te zwijgen.
Grootouders en ouders hebben steeds De Standaard gelezen. Een krant met niveau, een Vlaamse krant ook. Spijtig toch dat men zijn eigen kinderen moet afraden om De Standaard te lezen, gewoon om je voor volledige informatie niet meer bij deze krant terecht kan.
Toevallig allemaal? In de jaren 70 van de vorige eeuw publiceerde professor Elisabeth Noelle-Neumann haar “Die Schweigespirale. Offentliche Meinung – unsere soziale Haut”, waarbij een van haar centrale stellingen was: “De waarneming van mensen welke meningen er belangrijk zijn en er toe doen (of het in de toekomst kunnen zijn), wordt in belangrijke mate door de meningen en de argumenten bepaald die in de massamedia aan bod komen”. Vlaams Belang staat niet in de krant inzake het energiedebat. Ergo: de partij heeft géén mening in het energiedebat. Ergo bis: het Vlaams Belang heeft eigenlijk niets te zeggen in het energiedebat. Ergo tris: als je fundamentele wijzigingen in de energielevering en energieprijzen wenst, dan stem je niet voor het Vlaams Belang. Je zwijgt ze dood en ze bestaan niet. Intellectueel oneerlijk en dus ‘eigenlijk’ niets voor De Standaard?
Mark Grammens die het inhoudelijk sterk opinieblad Journaal uitgeeft, was in februari 2011 ook al zeer scherp voor De Standaard, die hij gewoon “vijand van Vlaanderen” doopte. Men vraagt zich af welke agenda dit dagblad beweegt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten