Uit een onderzoek door het Center for Journalism Studies van de Universiteit van Gent en de Vlaamse Vereniging van Journalisten, waarover wordt bericht in De Standaard (26.09.2008) blijkt dat bij de federale verkiezingen van 2007 de Vlaamse journalisten als volgt hebben gestemd:
- 34% voor SP.A-Spirit
- 20% voor Groen!
- 20% voor Open VLD
- 18% voor CD&V-N-VA
- 2% voor Lijst Dedecker
- 1% voor Vlaams Belang
Nu kunnen de (meeste) beroepsjournalisten natuurlijk – en zonder enig probleem overigens – abstractie maken van hun politieke overtuiging tijdens berichtgeving over de politieke actualiteit. Maar toch cijfers waar je op zijn minst vragen bij hebt, al is het maar naar de waarde van de berichtgeving over het Vlaams Belang. Bijvoorbeeld. Of naar de waarde van de berichtgeving over CD&V/N-VA, een kartel dat ongeveer 30% van de stemmen haalde, en door de journalisten maar in 18% van de gevallen werd aangestipt.
Democratie zonder vrijheid van meningsuiting is geen democratie meer. En daarin speelt de pers een fundamentele rol. Of zoals politiek commentator Y. Desmet ooit in De Morgen liet noteren: “Vrije meningsuiting is er immers niet alleen voor meningen die ons behagen en waar we akkoord mee gaan, maar, zo zegt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, ook voor die meningen die de bedoeling hebben ‘to shock and disturb’. Het is net door de vrijheid van die meningen te waarborgen, dat andere, meer mainstream-meningen de garantie krijgen dat ze zeker niet bedreigd kunnen worden. Echte meningsvrijheid is er alleen wanneer niet alleen onze mening beschermd is, maar vooral die van een ander”.
Cijfers, niets dan cijfers.
