Er is al veel te doen geweest over de zogenaamde garanties waarmee de Franstaligen de Vlaamse minister-president Kris Peeters uiteindelijk over de streep hebben getrokken. Voor N-VA was het ruim onvoldoende, aldus Bourgeois en De Wever – terecht trouwens in onze ogen. CD&V kon er wel mee leven, al blijkt uit allerlei verklaringen dat deze zogenaamde garanties niets anders zijn dan het spreekwoordelijke doekje voor het bloeden. De bocht is genomen, CD&V slikt zijn verkiezingsprogramma in.
Wat die zogenaamde garanties dan wel moeten inhouden? Voor de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen betekenden ze dat de splitsing van B-H-V geen deel meer zou uitmaken van de communautaire onderhandelingen en dat er resultaten worden gerealiseerd voor de verkiezingen van 2009.
Er was al het schot voor de boeg door FDF-voorman Maingain in Le Soir. Maingain, die voor het FDF deelneemt aan de communautaire onderhandelingen, veegde de zogenaamde garanties met één gebaar van tafel: er wordt wel degelijk onderhandeld over de benoeming van de 3 burgemeesters, de grenzen van Brussel zullen op de onderhandelingstafel liggen.
Maar ook de Vlamingen blijken opeens minder zeker over de zogenaamde garanties. Frank Vandenbroucke, SP.A-ondervoorzitter en minister in de Vlaamse regering, haalt in elk geval de zogenaamde garanties waarmee CD&V rondloopt, onderuit. Zo vraagt Le Soir (24.09.2008) hem of er een bepaalde tijdsdruk op de communautaire onderhandelingen zit, waarop de Vlaamse minister antwoordt dat dit niet het geval is, want men wil de onderhandelingen alle kansen geven. En “wij”, dat zijn aldus Vandenbroucke “de Vlaamse socialisten, liberalen en christendemocraten, allemaal verankerd in de democratie en zeer bedreven in de kunst van het compromis”. Het is maar dat we het weten, zeker?
Op een debatavond over onafhankelijkheid aan de Gentse universiteit – georganiseerd door het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond – op 25 september l.l. ging Pol Vandendriessche, CD&V-senator en volgens eigen zeggen een Vlaamse hardliner – nog een stuk verder. Zo stelde hij woordelijk dat hij “het woord garanties niet wou gebruiken, maar er zijn afspraken”. En er “zouden wellicht deelakkoorden” kunnen zijn voor de verkiezingen 2009. Met andere woorden: er is geen sprake van een grote staatshervorming. En dat is de enige zogenaamde garantie die Vlaanderen heeft.
Toch bedankt, dames en heren Vlaamse onderhandelaars!.
