Met het (gedeeltelijk) verstrengen van de drugswet in Nederland en het gedoogbeleid in België kwamen veel drugshandelaars en drugskwekers over de grens. Collega Stevenheydens stelde hierover gerichte vragen en kreeg heel wat cijfergegevens binnen. Zo rolde de politie in 2007 2 maal zoveel drugsplantages op als in 2006 en bijna 10 keer meer dan in 2004.
Nu blijkt zich een nieuw fenomeen voor te doen, en het is goed dat dit in de pers – zij het onvoldoende, vooral de zogenaamde kwaliteitspers bleef achterwege – verschijnt. Nederlandse criminele organisaties leggen steeds dieper in Vlaanderen cannabisplantages aan en laten de grensstreek meer en meer links liggen, aldus Het Nieuwsblad op 08.10.2008. De politie is er trouwens ook van overtuigd dat steeds meer plantages in België worden opgezet: “In Nederland zijn er meer dan 300 growshops waar je alles vindt om een plantage aan te leggen. In Tilburg alleen al zijn er 13”, aldus een woordvoerder van de politie. De plantages zijn “hypermodern en de panden perfect geïsoleerd”.
Feit is dat het beleid te weinig inspanningen levert om deze plaag in te dijken. Natuurlijk zijn we akkoord dat gebruikers vooral moeten geholpen worden. Maar de handelaars, die aan de oorsprong liggen van deze moderne ziekte, moeten efficiënt worden opgespoord. Vooral is het een kwestie van vervolging. De politiek moet duidelijke signalen geven dat een vervolging tot de belangrijke prioriteiten van het gerecht behoort. Dan kan ook de politie haar werk doet en is het voor haar tenminste geen dweilen met de kraan open.
Het Vlaams Belang zal op dit programmapunt blijven hameren. Teveel mensen worden rechtstreeks (jongeren, maar ook steeds meer dertigers en veertigers worden slachtoffer van drugs) of onrechtstreeks (ouders, kinderen, vrienden, en de ganse maatschappij dragen allemaal een stuk van de maatschappelijke kost) slachtoffer om het maar blauwblauw te laten. Het belangrijkste signaal moet van de politiek komen, zoveel is duidelijk.
