Rik Van Cauwelaert (Knack, 16 juni 2012) windt er geen
doekjes om: “Solidariteit is het meest misbruikte woord in de communautaire
discussies”. Een discussie die vooral onder linkse, politiek-correcte druk
steeds opnieuw verengd werd tot het morele axioma van “de Belgische solidariteit”. De verwijzing naar collaboratie, naar
fascisme, naar rechts en verzuring, naar ‘nationalistisch egoïsme’ waren
decennialang niet uit de lucht.
Ondertussen is echter ook aan de Vlaamse progressieve zijde
een en ander gebeurd. Er was en er is een tijdschrift als Meervoud, dat
progressief-politieke boodschappen verbindt met een Vlaams-nationalisme. Er is
de Gravensteengroep, die een eigen – niet mijn, maar niettemin een interessant
– geluid liet horen. Een eerste manifest stelt dat “elke discussie over
sociaaleconomische solidariteit onmogelijk wordt zonder politieke solidariteit.
En die politieke solidariteit bestaat in het wederzijdse respect voor grens en
ruimte. En dat respect moet niet worden afgekocht” – en dan heeft men het
natuurlijk over de splitsing van BHV, nietwaar vrienden van N-VA, nietwaar
collega’s van CD&V?
Dezelfde progressieve Gravensteengroep heeft een nieuw
manifest gepubliceerd. De grote klacht, aldus een verslag in Knack, “is het
democratische deficit dat in België de afgelopen decennia steeds groter werd en
dat met het laatste regeerakkoord wanstaltige vormen dreigt aan te nemen. Want
al die opeenvolgende staatshervormingen waren er onveranderd op gericht niet de
Waalse minderheid te beschermen, maar wel de Brusselse financiële belangen te
dienen en de Vlaamse meerderheid aan de ketting te leggen”.
Natuurlijk heeft de Gravensteengroep niet steeds gelijk –
daar bijvoorbeeld waar ze denkt dat de Waalse minderheid niet beschermd werd
door de opeenvolgende staatshervormingen in België – maar hier groeit in elk
geval een overtuigd links-antibelgisch republikeinse strekking met een aantal
interessante invalshoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten