Ik schreef het vroeger al en ik blijf het herhalen: de federale staat en – vooral – de federale solidariteit vinden de Walen alleen broodnodig als en zolang ze er zelf voordeel bij hebben. Van het moment af dat het hen wat kost of dat ze nog maar de perceptie hebben dat Vlaanderen hier of daar een voordeeltje zou kunnen meepikken, hoeft de veel geroemde solidariteit voor hen niet meer.
Een voorbeeld? Elke dag zijn er wel voorbeelden te vinden in de krant. Maar een mooi voorbeeld vinden we wel in de kinderbijslag. Wil de Gezinsbond bijvoorbeeld dat Vlaanderen aan de gezinnen een bijkomende kinderbijslag uitkeert – gezinnen mét kinderen kosten handen vol geld, iedereen met opgroeiende kinderen beseft dit – dan roepen de Franstaligen moord en brand: dit kan niet, want hiermee zou Vlaanderen zichzelf en enkel haar eigen bevolking een financieel voordeeltje geven. Volgens Joëlle Milquet en Melchior Wathelet (CdH) “zou een regionalisering van de kinderbijslag de interpersoonlijke solidariteit op de helling zetten”. Njet dus.
Vlaanderen mag wel Franstalige scholen subsidiëren, Vlaanderen mag zelfs elk jaar 10 miljard euro aan transfers betalen, dat allemaal zet de federale loyaliteit natuurlijk niet op de helling. Maar oh, oh als Vlaanderen zelf, op eigen kracht de kinderbijslagen aan de eigen bevolking wat wil verhogen. “De interpersoonlijke solidariteit” komt in gevaar…
België is de vleesgeworden graaicultuur. België moet in het belang van Vlaanderen zo snel als mogelijk worden opgedoekt. Aan België is voor Vlaanderen geen enkele goede kant meer.
