Het volstaat niet altijd om slechts de Vlaamse zogenaamde kwaliteitskranten te lezen om het verhaal volledig te kennen. Maar gelukkig is er bij tijd en wijle een interessant achtergrondartikel in bijvoorbeeld De Tijd om de juiste richting van een en ander in te schatten.
Enkele weken geleden leek het wel alsof sommige Franstalige politici plots het communautaire licht hadden gezien. Armand De Decker (MR, en senaatsvoorzitter) leek wel bezeten door een plotse, niet te onderdrukken drang om met Vlaanderen eindelijk tot een akkoord te komen. Van waar komt die gulheid, vroegen velen zich af? “Volgens De Decker kan een nieuwe poging worden gedaan, want inmiddels is er een aparte werkgroep opgericht die op zoek moet gaan naar oplossingen voor het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde, zoals de Franstalige partijen bij de start van de regering Van Rompuy hadden gevraagd” (De Tijd, 27.01.2009). Inderdaad, zoals de Franstalige partijen hadden gevraagd. Want wat de Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen hadden gezworen dat nooit zou gebeuren, gebeurt dus toch: er wordt onderhandeld over B-H-V.
En die Vlamingen die denken dat De Decker het ernstig meent met het opstarten van de zogenaamde communautaire dialoog, de volgende waarschuwing van de commentator van De Tijd: “Wie gelooft dat er de komende weken, bij een stijgende verkiezingskoorts, nog grote communautaire doorbraken mogelijk zijn, leeft op een andere planeet.” Hoe zullen Peeters en consoorten deze “grote communautaire overwinningen”, die niets anders zijn dan een totale verlamming, is nog niet helemaal duidelijk. Of toch misschien: Peeters zal wellicht de KBC-oplossing proberen te verkopen als bewijs dat het Vlaamse niveau werkt?
Je kunt natuurlijk op grond van die redenering bewijzen dat het Belgische niveau niet werkt. Maar veel erger is het steeds opnieuw te moeten vaststellen dat de minderheid de meerderheid in dit land gijzelt. Dat Peeters dat eens uitlegt, en vooral, dat hij dit eens oplost! Want, zoals de commentator terecht stelt: “Het blijft dus wachten op de staatshervorming. En het is meteen de vraag of er na de verkiezingen wel iets van in huis komt. Alleen als de Franstalige liberalen en socialisten mee willen, kan er langs Vlaamse zijde worden gehoopt op een doorbraak. Volgens ingewijden is de kans vrijwel onbestaande dat de PS en de MR na de verkiezingen van juni de spons over al hun vijandelijkheden vegen en samen een meerderheid vormen in Wallonië. En als dit niet lukt in Wallonië, zal ook de samenwerking in de federale regering niet meer lukken en is een staatshervorming verder af dan ooit”.
Inderdaad, het ziet er voor Vlaanderen helemaal niet goed uit en het is goed dat dit ook eens neergeschreven werd.
