Veel verdoken armoede bij ons eigen volk: dat is een
vaststelling die ik keer op keer maak als ik huisbezoeken afleg. Vaststellen op
welke pijnlijke manier mensen de eindjes aan elkaar moeten knopen. Vaststellen
dat mensen te fier zijn om bij de bevoegde instanties aan te kloppen, terwijl
nieuwkomers als het ware bij de hand worden geleid. Vaststellen dat veel mensen
van ons eigen volk aan hun lot worden overgelaten, dat geen mens er zich om
bekommert.
Het Vlaams Parlement trok onlangs aan de alarmbel: “De
kinderarmoede in Vlaanderen is de voorbije tien jaar bijna verdubbeld. Bijna 1
op 10 kinderen wordt in een kansarm gezin geboren”, aldus een verslag in Het
Nieuwsblad (17.04.2013). Ongeveer 270.000 kinderen kunnen nooit met vakantie.
In oude industriële gebieden en in de grootsteden is de
toestand – door de instroom van zovele nieuwkomers, de multiculturele
verrijking zeg maar – nog alarmerender en geven statistieken aan dat er tot 1
op 4 gezinnen in armoedige omstandigheden leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten