Een vrouwelijke gevangenisdirecteur en het onveiligheidsgevoel

41 jaar geleden werd mevrouw De Clercq de eerste vrouwelijke gevangenisdirecteur. Eens te meer blijkt dat vrouwen meer dan hun mannetje kunnen staan en hun weg kunnen maken, ook al is het niet altijd even gemakkelijk. En bovendien blijkt uit het interview in De Morgen (25.05.2012) dat vrouwen ook nog eens veel fijner aanvoelen wat er verkeerd loopt in de maatschappij. Mevrouw De Clercq ziet en voelt – als een perfect afgestelde seismograaf – aan wat er verkeerd gaat.

Op de vraag wat ze heeft zien verslechteren, krijgt de lezer het volgende antwoord: “Er zijn veel meer drugs in omloop. In het begin keek ik verrast op als ze een gram of twee vonden, nu spreken we over tonnen. En dat 45% van de gevangenispopulatie uit niet-Belgen bestaat, maakt er de zaken evenmin gemakkelijk op. Alleen al de taalbarrière. Je hebt ook meer Oostblokcriminelen, zware bendeleden. Het grootste probleem is de overbevolking (…) ik ben blij dat het masterplan extra capaciteit voorziet (…) al is er meer nodig”.

Wat er dan wel dringend nodig is, luidt de volgende vraag: “Wie een straf krijgt onder de 6 maanden, moet die niet uitzitten. Dat geeft criminelen het verkeerde signaal. Terwijl men in Nederland soms effectieve straffen van enkele dagen geeft en ze daar niet met dezelfde overbevolkingsproblemen zitten. Bij ons leeft de stelling dat je mensen best zo lang mogelijk uit de gevangenis moet proberen te houden, maar daar ben ik niet meer zo van overtuigd”.

Het is goed dat mensen op de werkvloer dit ook eens met zoveel woorden durven zeggen in de krant. Mevrouw De Clercq zal er zeker niet alleen applaus mee oogsten, dat is duidelijk.  

Propere straten trekken zwerfvuil aan – of: hoe het eigen falen wegmoffelen?

De burgemeester van Brussel – de man die de wereld ons benijdt, al is het maar omwille van zijn gigantische one-liner: het is maar een ‘faits divers’ – haalt opnieuw de nieuwspagina’s.  In De Standaard (18 mei) werd de man gevraagd naar zijn intenties inzake het vele zwerfvuil in Brussel.  Hij draaide gewoon de boel om: “Soms lijkt het alsof propere straten uitnodigen om te vervuilen. Mensen denken dan van ‘och, dat wordt toch achter onze rug opgeraapt”, zo liet hij de krant optekenen.

Als men het vuil niet onder controle krijgt, als men de strijd heeft opgegeven, dan kan men dat natuurlijk ruiterlijk toegeven. Men kan ook, zoals burgemeester Thielemans blijkbaar, de boel gewoon omdraaien en proberen belachelijk te maken. Nochtans zijn er voldoende studies die uitwijzen dat men de strijd tegen zwerfvuil gewoon niet màg opgeven. Professor Van Hiel (UGent): “Er zijn verschillende experimenten uitgevoerd met betrekking tot vervuiling, en die komen allemaal tot dezelfde conclusie: zien vervuilen, doet vervuilen. In een vervuilde omgeving is men sneller geneigd om ook zijn vuilnis te dumpen”.

Als de stad niet bestraft, en als de stad niet zelf het goede voorbeeld geeft, dan trekt men in een eerste fase kleine criminaliteit aan. Die kan dan weer aanleiding geven tot grotere en zwaardere vormen van criminaliteit. Daarom is het voortdurend hameren op de “broken windows”-theorie, zoals het Vlaams Belang doet, zo belangrijk. Een propere omgeving creëert ook veiligheid.

Misschien een poging om eens als leukerd uit de hoek te komen, mijnheer de burgemeester? 

Steeds méér ambtenaren

Van de Minister van Werk, mevrouw Monica De Coninck (SP.A) kreeg ik heel wat cijfergegevens binnen betreffende het aantal ambtenaren, statutaire als contractuele, en de verhoudingen tussen de verschillende gewesten.  Eerste opmerkelijke gegeven is dat – in tegenstelling tot wat in sommige regeringskringen wordt voorgehouden – het aantal ambtenaren in België blijft stijgen. In 2008 bijvoorbeeld waren er 997.028, in 2009 stijgt het aantal uit tot net boven het miljoen ambtenaren (1.010.281) en in 2010 zijn er al 1.017.239 (een stijging met 2% op twee jaar tijd).

Opmerkelijk is dat de stijging zich vooral voordoet in Franstalig België. Het aandeel van de ambtenaren met een woonplaats in het Vlaams Gewest in de totale tewerkstelling in Vlaanderen daalt van 20,7% (in 2008) naar 20,4% in 2010. Het aandeel van Waalse ambtenaren in de totale Waalse tewerkstelling stijgt integendeel 26,6% in 2008 naar 27,6% in 2010. En het aandeel van de Brusselse ambtenaren in het aandeel van de Brusselse tewerkstelling: van 21,4% naar 23,4%.

Vlaanderen stelt in verhouding ook het minst ambtenaren tewerk. Deze vaststelling blijkt overduidelijk als we het aandeel van de ambtenaren uit de 3 gewesten naast elkaar leggen. Vlaanderen met zijn bevolking van ongeveer 60% is goed voor een aandeel van ongeveer 55% van de ambtenaren, met een licht dalende tendens trouwens (van 56,5 in 2008 naar 54,9% in 2010), terwijl die van Wallonië bijvoorbeeld stijgend is van 34,9% in 2008 naar 35,6% in 2010).

Het aantal ambtenaren blijft dus stijgen, en het aandeel van de Franstaligen hierin blijft eveneens stijgen.

Trillingen aan de oppervlakte – zware verschuivingen in de ondergrond

Voor de elektronische Nieuwsbrief van de Deltastichting schreef ik volgende bijdrage over de vele maatschappelijke trillingen die door Europa gaan.

 

Electorale en politiek-maatschappelijke trillingen

Dat er politiek-maatschappelijk en electoraal enorm veel aan het bewegen is, kunnen we niet alleen in dit land vaststellen. Maar het is in elk geval verheugend te noemen dat de V-partijen in België volgens de jongste peiling ruim de helft van de Vlaamse kiezers zouden vertegenwoordigen. Het identitair streven in Vlaanderen wordt stilaan een breed maatschappelijk gedragen stroom – ook al wil het elitair maatschappelijk bovenlaagje het voorlopig niet zien – en dat kan iedereen die échte veranderingen wil, alleen maar verheugen.

Er is natuurlijk meer aan de hand dan alleen maar een opstoot van Vlaams-nationalisme. De liberalen naderen de 10%, christendemocraten zouden – nog eens, het is maar een peiling – niet eens boven 15% geraken, en de socialisten zitten in dezelfde buurt.  Maar ook in de andere lidstaten van de Europese Unie zijn er onverwacht veel verschuivingen: in Frankrijk haalt het dood-verklaarde Front National zo’n 18%, in Groot-Brittannië doet de UKIP (United Kingdom Independant Party)  ruim 13%. In Frankrijk doet uiterst links het vrij goed, in Duitsland is er de schijnbaar onstuitbare opmars van de Piratenpartij.

Wat de Europese elite het meest zorgen baart, is de toestand in Griekenland, de economische, politieke en electorale toestand. De twee zuilen van de macht, PASOK (socialistisch) en Nea Demokratia (liberaal) werden door de woedende kiezers afgestraft wegens hun slaafse houding ten opzichte van de EU-top en het feit dat hun besparingsplannen de echte verarming van Griekenland zullen inzetten. Experts gaan nu al in het Griekse geval uit van de status van “derde wereld”-land. PASOK, in vorige verkiezingen nog goed voor 44%, haalde met moeite nog 13,2%.  Nea Demokratia, eens een fiere liberale partij met 34% van de stemmen achter zich, moest genoegen nemen met 18,8%. Samen dus juist 30%!  Het uiterst-linkse Syriza, dat vooral aanstuurt op een onafhankelijke Griekse koers, en dat af wil van de Europese bemoeienis en het “spaardictaat”, haalde bijna 17%. Samen met de kommunisten en een andere uiterst-linkse partij kon uiterst-links ruim 30% van de kiezers verleiden.  17% van de Grieken stemde voor rechts- of uiterst-rechtse partijen.

De regeringsvorming werd na drie pogingen gestaakt. Op het moment dat ik deze lijnen neerschrijf, is het voor iedereen duidelijk dat we naar nieuwe verkiezingen gaan in Griekenland. Met welk resultaat? Verlaat Griekenland de euro-zone? Verlaat Griekenland de EU?

Het is duidelijk dat er een storm opsteekt in Europa, dat er een stille woede aan het groeien is, die uit een combinatie van angst en verontwaardiging is ontstaan.

Trillingen aan de oppervlakte, verschuivingen in de ondergrond

 Een seismograaf is een apparaat dat aan de kleine trillingen aan de oppervlakte kan meten en kan voorspellen welke fundamentele wijzigingen zich in de ondergrond voordoen.  De electorale en politiek-maatschappelijke fenomenen zijn voor politieke seismografen in elk geval meer dan louter toevallige, efemere en tijdelijke verschijnselen. Het is met name steeds beter zichtbaar dat de middenklasse in Europa – de eigenlijke ruggengraat van het economisch en financieel weefsel – steeds onder grotere druk komt te staan. De belastingdruk wordt opgevoerd – staten hebben meer inkomsten nodig – terwijl de uitkeringen dalen. Ondertussen stijgen de kosten voor energie, opvoeding, immobiliën: wie nog wat over heeft op zijn spaarboek, ziet ook die restjes stilaan wegsmelten.  Het verdwijnen van die ijzeren reserve zorgt voor politieke en electorale onrust bij de middenklasse, die tezelfdertijd vaststelt dat zij ook nog eens mag opdraaien voor de bancaire schulden: de bankwinsten worden omgezet in grote bonussen, die worden dus geprivatiseerd, terwijl de bankverliezen door de algemeenheid, door de gemeenschap zouden moeten worden gedragen.

In het Duits-konservatieve weekblad Junge Freiheit (13 mei 2012) wordt de befaamde trompetsolist Markus Stockhausen ondervraagd. Markus Stockhausen is de zoon van de nog meer bekende vader en componist Karlheinz Stockhausen, een van de paradepaardjes van de Europese muzikale avantgarde. De zoon windt er geen doekjes om: “Mij werd steeds duidelijker wat voor een stortvloed over ons zal komen en iedereen blijft rustig slapen. En het gaat niet alleen om geld, maar ook om het inboeten van onze democratische grondrechten. Het gaat om onze soevereiniteit (…) De idee van een Europees reddingsniveau mag dan ten gronde een goed idee zijn, maar de feiten die met de oprichting van dit  Europees Financieel Stabiliteitsfonds (EFSF) gepaard gingen, veroorzaken véél angst en zijn eigenlijk onaanvaardbaar”.

Duitsland, samen met andere Noord-West-Europese landen, is al jaren nettobetaler en wordt de hoofdwaarborg in dit stabiliteitsfonds. Als nog andere landen dan Griekenland (bijvoorbeeld Spanje) vallen, worden de verschillende borgen aangesproken, in de eerste plaats Duitsland, maar ook de andere “sterke” economieën. De vrees van Stockhausen junior is dat ook de “sterke” economieën dan snel onderuit zullen gaan.  Want Duitsland staat nu al garant voor een bedrag van 400 miljard euro. Met het installeren van het EFSF geven staten hun financiële soevereiniteit af, want de raad van gouverneurs van het EFSF kan elk land dwingen om bijkomende bijdragen ter beschikking te stellen zonder dat de regering er eigenlijk nog veel aan te zeggen heeft.

De burgers zullen deze bankencrisis betalen, tenzij…

In oktober 2011 schreef vriend Alain de Benoist een merkwaardige bijdrage onder de titel: “Het jaar 2012 wordt verschrikkelijk”. Daarin ontwikkelde hij vooral zijn visie op de financiële crisis van 2008. Sommigen voorspelden in 2011 al dat het ergste voorbij was. Alain de Benoist integendeel schreef dat het ergste nog moest komen en dat de gevolgen erger zullen zijn dan in 1929.

Problematisch is in elk geval dat de privéschuld wordt gevolgd door een verschrikkelijk hoge staatsschuld, die alle Europese landen aansteekt. De schuldratio (ten opzichte van het bbp) zit boven de 80% in Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk, Portugal (92%), België (100%), Italië (120%) en Griekenland met 160% (in 2011 weliswaar). Dit zijn de nationale schuldenratio’s. Daar moet je de lokale schuldenratio’s bij tellen (ook in België trouwens een groeiend probleem), en de schuld van de huisgezinnen en de ondernemingen. Als men die globale schuld rekent, dan wordt de schuldratio in 2010 in Frankrijk 199,5%, in Duitsland 202,7%, in Italië 221,1%, in het Verenigd Koninkrijk 255%, Spanje 269%.

De eerste reden en oorzaak voor deze hoge schuldgraad? Er zijn vanzelfsprekend veel redenen te vinden, het lakse financiële beleid zal in een aantal Zuid-Europese landen zeker de ontsporing kunnen helpen verklaren. Maar voor Alain de Benoist is het overduidelijk dat de onmiddellijke oorzaak van de verzwaring van de schuld in de reddingsplannen voor de banken in 2008 en 2009 moet worden gezocht. Banken hebben de staten onder druk gezet en hebben gewezen op het fundamenteel belang dat ze vertegenwoordigden voor de economieën.

Vanwaar die bankencrisis? Paul Jorion, een Franse expert, wijst vooral op de effecten van de concentratie van kapitaal in handen van een kleine minderheid van financierders. Dit heeft de verveelvoudiging gestimuleerd van allerlei speculatieve producten, die op korte termijn enorme winsten beloofden. Het casinokapitalisme was een feit, wat het inkomen van speculanten heeft opgedreven, en dat gebeurde ten koste van de inkomsten van gewone bankgebruikers. En de criminoloog Xavier Raufer voegt eraan toe dat de groeiende samenwerking tussen financiële markten en criminele organisaties voor de rest heeft gezorgd. Er is dus geen ontkomen aan?

Het heft terug in eigen handen nemen – het IJslands voorbeeld

U herinnert zich wel het kleine IJsland, het Scandinavische land dat als een van de eerste Europese landen zwaar getroffen werd door de economische en vooral financiële crisis in 2008. In 2003 waren alle IJslandse banken geprivatiseerd, en in een poging om buitenlandse investeerders aan te trekken, boden zij producten aan tegen zeer lage kosten en zeer hoge interesten. Hun IceSave-producten trokken Engelse en Nederlandse geldschieters aan.

Dit neo-liberaal bankbeleid zorgde ervoor dat IJsland op enkele jaren tijd het rijkste land van de wereld werd. Investeringen namen toe, maar tezelfdertijd ook de bankschulden in het buitenland. In 2003 was de schuldratio van IJsland ten opzichte van het bbp nog 200%, in 2007 was het al 900%. De drie hoofdbanken van IJsland gingen in 2008 over de kop: Landbanki, Kaupthing en Glitnir. IJsland zelf werd bankroet verklaard.

Deze crisis leidde er merkwaardig genoeg toe dat IJslanders op zichzelf werden teruggeworpen en zich gingen bezinnen op hun soevereine rechten, hun democratie en de wijze waarop zij het leven in het verleden hadden georganiseerd en hoe zij het in de toekomst wilden organiseren. Was het vrij snel duidelijk dat de crisis in IJsland een klassiek schema volgde, dan was de gevolgtrekking van de IJslanders een stuk anders dan door de neoliberalen gepland. Toen de banken inderdaad in de problemen kwamen, en op die manier gans IJsland met zich mee dreigden te sleuren, kwamen het IMF en de Europese Unie op de proppen met reddingsplannen: zij zouden de schuld wel overnemen, waarbij werd onderstreept dat dit wellicht de enige manier was voor IJsland om Nederland en Groot-Brittannië terug te betalen, die hun burgers immers moesten terugbetalen.  Protesten en relletjes alom in het anders zo kalme IJsland, waarna de regering haar ontslag indiende. In april 2009 kwam een linkse coalitie aan de macht, die het neoliberale economisch systeem afwees, maar wel aanvaardde dat alle schulden zouden worden betaald, ongeveer 3,5 miljard euro. Dat zou er in de praktijk hebben op neergekomen dat elke IJslander maandelijks 100 euro moest ophoesten, en dit gedurende 15 jaar: de IJslanders hadden het helemaal gehad en konden zich hiermee niet verzoenen.

Het staatshoofd, Olafur Ragnar Grimsson, besloot uiteindelijk deze wet niet te tekenen, die de IJslandse bevolking verantwoordelijk stelde voor de bankenschulden, en hij aanvaardde de vraag naar een referendum. De internationale gemeenschap verhoogde haar druk op IJsland, waarbij de grote woorden niet werden geschuwd: men zou het land isoleren, blokkeren, enzovoort.

In maart 2010 stemde 93% van de bevolking tégen het terugbetalen van de schuld. IMF bevroor alle leningen. Maar de revolte hield niet op: met de steun van de bevolking werden burgerlijke en strafrechtelijke onderzoeken gestart tegen diegenen die voor de financiële crisis verantwoordelijk werden geacht.  Zo werd een internationaal arrestatiebevel uitgevaardigd tegen de oud-voorzitter van de Kaupthingbank, Sigurdur Einarsson.

De IJslanders gingen verder: ze besloten op basis van meer participatieve democratie een nieuwe grondwet op te stellen, waarin uitdrukkelijk de te grote afhankelijkheid van internationaal kapitaal en virtueel geld onmogelijk werd gemaakt. En het moet gezegd, ze kwamen met een vrij originele oplossing: de IJslanders kozen uit een lijst van 522 burgers die tot geen enkele politieke partij behoorden, 25 mannen en vrouwen, die de nieuwe grondwet opstelden. Niet dus door een handvol politici. De voorstelling werd ook onmiddellijk op internet geplaatst, en burgers konden voorstellen en amendementen insturen.

Van deze zeer uitgewerkte vorm van participatieve democratie wordt veel verwacht. Het ontwerp van grondwet zal worden voorgelegd in de volgende verkiezingen. De zware financiële en economische crisis heeft in IJsland geleid tot een herdenken van de democratie en de soevereiniteit.

Moet Griekenland deze les volgen? De zaken liggen natuurlijk wel een stuk anders dan in IJsland. Er is sprake van decennialange financiële en sociale laksheid, er is sprake van wijdverspreide corruptie. En de economische kansen van IJsland liggen sowieso al een stuk beter dan de Griekse. Er is ook de Griekse mentaliteit natuurlijk die mijlenver afligt van de IJslandse. Maar uiteindelijk is de les toch dat elk er op eigen kracht zal moeten uitkomen. En dat de macht van de banken aan banden moet worden gelegd.

Al kwart van de bevolking is buitenlander

Als Vlaams Belang klagen wij al jaren aan dat vreemdelingencijfers in dit onzalige land vervalst worden, waarbij het de bedoeling van de multiculturalisten en andere progressieve jongens en meisjes is de instroom van vreemdelingen zo onderschat mogelijk voor te stellen. “Er is geen probleem, en daarbij: zoveel vreemdelingen komen ons land niet eens binnen”, u kent de redeneringen van links ondertussen wel.

De liberale denktank Itinera klaagt in een rapport de systematische onderschatting aan van het aantal vreemdelingen in ons land en komt tot verrassend gelijke cijfergegevens als …het Vlaams Belang, inderdaad.  Lees even mee, maar ik wil u wel waarschuwen: geruststellend zijn de cijfers niet.

“Bijna een kwart van de Belgische bevolking is van buitenlandse origine, slechts 3% staat als vreemdeling geregistreerd in de statistieken. De 800.000 buitenlanders die sinds 1985 de Belgische nationaliteit verkregen, zijn sindsdien verdwenen uit de migratiecijfers. Idem voor hun nageslacht, dat ondertussen al een kwart van de Belgische bevolkingsaangroei vertegenwoordigt. In de statistieken worden sinds 1995 geen asielzoekers meer opgenomen, goed voor zo’n 20.000 tot 30.000 mensen per jaar. Daarvan wordt slechts 10 tot 15% daadwerkelijk aanvaard als asielzoekers, maar grote regularisatiecampagnes hebben in het verleden duizenden mensen zonder papieren alsnog aan een verblijfsvergunning geholpen” (De Morgen, 15.05.2012).

De conclusie van Itinera gaat echter wel in tegenovergestelde richting van die van het Vlaams Belang – maar wie kan zich daarover verwonderen, immers, Itinera is een liberale denktank, geen nationalistische – “De laatste 10 jaar heeft België een netto-migratiesaldo dat hoger is dan in de VS of Canada. Tegen 2060 zou 60% van onze bevolking van vreemde origine zijn”.  België is een migratienatie geworden, alleen heeft de overheid in al die jaren nooit het respect gehad om de oorspronkelijke bevolking ook maar één keer naar haar mening te vragen.

60% van de bevolking van vreemde origine in 2060? Een bijna crimineel gedrag van de Belgische overheid, decennialang. 

Sterke stijging partnergeweld

Uit cijfers die de minister van Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet (cdH), op mijn vraag bekendmaakte, blijkt dat het aantal geregistreerde daden van partnergeweld op 4 jaar tijd met ruim 16% zijn gestegen. Zo telde men in 2007 al 36.732 gevallen van partnergeweld, een aantal dat in 2010 steeg tot 42.826 daden. Of anders: in 2007 telde men dagelijks 100 daden van partnergeweld, in 2010 al 117 gevallen – dagelijks!

In 2010 registreerde men in het Vlaams Gewest 50% van de daden van partnergeweld, in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ongeveer 8% en in het Waals Gewest bijna 41%. De stijging is de jongste jaren trouwens sterker in het Waals Gewest, dat in 2007 tekende voor 39,7% van de geregistreerde daden van partnergeweld. Een echte verklaring had de minister niet.

Ik wou van de minister weten of het klopt dat in Antwerpen bijvoorbeeld steeds meer Afrikaanse slachtoffers van partnergeweld bij de vluchthuizen aankloppen, en dat de vluchthuizen vol zitten met vrouwen die geen Nederlands spreken. De vraag naar de etnische afkomst van de slachtoffers en de daders kon de minister niet beantwoorden. Maar hoe kan men nu het beleid op de werkelijkheid afstemmen, als men niet eens voldoende gegevens bijhoudt of verzamelt over die werkelijkheid? Dit is weer typisch België: eerst moeten er zware incidenten gebeuren, vooraleer men tot actie zal overgaan. En dan zal het opnieuw te laat zijn… 

Vlaams Belang dringt aan op méér drugcontrole op luchthavens

Uit cijfers die ik van de Minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH) heb ontvangen, blijkt  een dramatische vermindering van het aantal drugcontroles in en rond de luchthavens in België.

Nadat al eerder gebleken was dat ook in en rond de zeehavens steeds minder mensen werden ingezet voor controle op drugs en andere criminele goederen, moest minister Milquet in antwoord op een schriftelijke vraag toegeven dat dit ook op de luchthavens het geval is. In 2009 bijvoorbeeld grepen op Zaventem luchthaven nog 1.407 controles plaats, in 2010 nog amper 695 en in 2011 zakte dat aantal nog verder: 563. De controles op andere luchthavens zijn verwaarloosbaar.

Nochtans worden er drugs gevonden, en zelfs in grote mate. Sinds 2007 werden 642 mensen gearresteerd. Er werd 2,5 ton cocäine aangetroffen, 141 kg heroïne, 160 kg cannabis, enzovoort.  In navolging van Australië en andere Angelsaksische landen heb ik namens het Vlaams Brelang aangedrongen  op scherpere controle en de inzet van meer mensen. België gaat al decennia door voor draaischijf van de drughandel, hier kunnen dus resultaten in de strijd tegen de illegale drughandel geboekt.  Als de politieke wil aanwezig is, tenminste. 

België onderaan inzake levensstandaard!

In Het Laatste Nieuws (10.05.2012) staat een bericht dat bij de regering Di Rupo, die zegt een “nieuw akkoord tussen alle Belgen” te willen maken, zodat iedereen er beter van wordt, enkele alarmbellen moet doen rinkelen: “België staat op plaats negen van elf Europese landen bij een meting van de levensstandaard in 2010. Dat blijkt uit een studie van het Institut pour un développement durable (IDD), het instituut voor duurzame ontwikkeling.

Indien rekening wordt gehouden met de globale uitgaven, staat België op plaats negen. Wordt echter enkel gekeken naar de directe consumptie van de gezinnen, dan scoort ons land gemiddeld. België wordt in de studie vergeleken met Duitsland, Oostenrijk, Denemarken, Spanje, Finland, Frankrijk, Italië, Noorwegen, Nederland en Groot-Brittannië.

Volgens de studie wordt het niveau in ons land wel gecompenseerd door de hoge spaarquote, lage schuldgraad van de gezinnen en hun financiële activa.

Energie

De studie bevestigt voorts de hoge prijs voor energie in België: voor elektriciteit betalen enkel de Duitsers en de Denen meer. Bovendien zijn in België tussen 2010 en 2011 de prijzen meer gestegen dan in de andere landen, voor gas bijna met 20 procent.

Energie is voor de Belgen goed voor een vijfde van de uitgaven voor huisvesting van de gezinnen. Enkel in Denemarken is dat nog meer.

Zware Vlaamse nederlaag inzake hervorming Brussels gerechtelijk arrondissement

Een aantal zwaargewichten uit de Vlaamse juridische wereld klagen in een Vrije Tribune in De Standaard (09.05.2012) de zware toegevingen aan die de Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen hebben gedaan inzake het Brussels gerechtelijk arrondissement: “Het is niet te begrijpen hoe de Vlaamse regeringspartijen achter het wetsvoorstel rond de splitsing van het Brussels gerechtelijk arrondissement blijven staan. Zou het dan toch waar zijn dat de achterstelling van de Vlaamse rechtzoekende in Brussel een prijs is die moet betaald worden voor de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde?”

De heren ‘juridische zwaargewichten’ komen stilaan tot dezelfde conclusie als onze Bart Laeremans enkele maanden geleden, en ze zeggen het ook met zoveel woorden: de wet zal ertoe leiden dat elk jaar een derde van de nieuwe Nederlandstalige zaken niet meer behandeld kan worden. Immers: “In Brussel blijven er van de 41 Nederlandstalige magistraten in de rechtbank van eerste aanleg nog 28 over, en in de arbeidsrechtbanken nog 5 van de 9. Concreet zullen er nog slechts 3 Nederlandstalige onderzoekrechters overblijven van de 5, gaat men van 4 naar 2 jeugdrechters, en zal er nog maar 1 strafrechter ingezet kunnen worden voor de berechting van misdrijven zoals terrorisme, drug- en gewelddelicten en financiële fraude”.

Het is duidelijk een zeer slechte regeling, waar niet alleen de Vlaamse Brusselaars de dupe van zullen worden. Immers veel bedrijven, talloze overheidsinstellingen, enzovoort zijn ook allemaal in Brussel gevestigd.  Rechtsgelijkheid en rechtszekerheid in België? De ene is toch altijd iets zekerder en iets gelijker dan de andere, blijkbaar… 

Veel geweld in ziekenhuizen – stijging in 2011

Ik vroeg de minister van Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet (cdH) naar een evolutie van het geweld – slagen en verwondingen, bedreigingen en andere mondelinge agressie – in de ziekenhuizen.  Uit haar antwoord valt in elk geval af te leiden dat de problematiek ernstig blijft.

In 2007 werden er 559 feiten geregistreerd, een aantal dat in 2009 steeg naar 633 (een stijging met 13%). In 2010 stabiliseerde het geweld in ziekenhuizen zich op 571 geregistreerde feiten, maar in 2011 wordt de kaap van 600 feiten waarschijnlijk opnieuw genomen. Vooral het aantal feiten met opzettelijke slagen en verwondingen buiten de familie stijgt: van 287 feiten in 2007 naar 306 feiten in 2010 en (wellicht) 326 feiten in 2011.  In totaal zijn 85 ziekenhuizen of ziekenhuisgroepen vergund voor het organiseren van een eigen interne bewakingsdienst.  De minister kon geen cijfers bezorgen betreffende de regionale opdeling van het geweld. 

Weinig of geen vertrouwen in federale regering

Uit het onderzoek van het reclamebureau Brandhome bleek onlangs dat slechts 19% van de burgers vertrouwen heeft in de federale regering. Veel kun je dat niet noemen, zeker niet als je dat plaatst tegenover het vertrouwen dat ze heeft in de regionale en lokale overheden (39%, resp. 42%).

Het Vlaams Belang stelt in zijn Actueel terecht: “Dat de federale (Belgische) regering geen vertrouwen geniet bij zijn inwoners zou wel eens het gevolg kunnen zijn van het feit dat die slechts een minderheid van de Vlamingen vertegenwoordigt. De Vlaming ziet zijn stem niet gereflecteerd in beleidsdaden. Het heersende wantrouwen is er enkel het logisch gevolg van. Terwijl Vlaanderen massaal Vlaams en rechts koos, kreeg ze een linkse belastingregering met een laks immigratiebeleid en een economische politiek die werken en ondernemen bestraft.

De eis om Vlaamse onafhankelijkheid is in die zin meer dan een middeleeuwse symbolenstrijd. Ze is bovenal ingegeven door de rechtmatige eis naar meer democratie en beter bestuur, waar de Vlaming zijn stem wél hoort weerklinken. Dit onderzoek toont alvast aan dat de Vlaming dat goed begrepen heeft”.

Verdrievoudiging afgetapte telefoons

Het aantal afgeluisterde telefoongesprekken door de federale politie zit de jongste jaren sterk in de lift, ondanks het feit dat het gaat om uitzonderlijke wetgeving. Alleen beperkt omschreven uitzonderingen laten de onderzoeksrechter, de procureur des Konings of een bevoegde buitenlandse overheid toe om  een dergelijke maatregel te bevelen.

Op mijn vraag over de evolutie van het aantal afgeluisterde gesprekken door de federale politie, verstrekte minister van Justitie, mevrouw Annemie Turtelboom (Open VLD) cijfergegevens betreffende binnenlandse gesprekken. Gesprekken naar het buitenland worden vreemd genoeg niet geregistreerd.

Het aantal afgeluisterde binnenlandse gesprekken steeg van 2.569 in 2005 naar 6.031 in 2010, een verhoging van 230%. 

Het belang van het Nederlands

Van verschillende kanten worden steeds weer aangedrongen op het belang van een goede kennis van het Nederlands. Niet alleen voor allochtonen, die hier op een wettelijke manier verblijven en zich wensen te integreren, is een goede kennis van onze taal een ‘conditio sine qua non’, maar ook voor studenten en andere hoogopgeleiden trouwens. Nochtans gaat de Vlaamse – én de Nederlandse trouwens – voorkomendheid zover dat we gaandeweg steeds meer cursussen in het Engels aanbieden.

Een slechte zaak, vindt Ger Groot (hoogleraar filosofie en literatuur in Nijmegen) in Trouw. Hij heeft zijn studies in Frankrijk gedaan, en werd er ondergedompeld in een Frans taal- en cultuurbad. “Al wat mijn verblijf in Frankrijk zo indringend maakte, zal zo’n student (nu in Nederland) zijn onthouden (…) Nederlands hoefde hij niet te leren, moest het zelfs maar liever niet doen, want waarom zou hij?”

De conclusie van deze filosoof-hoogleraar is interessant en pleit voor een fier beleven van het Nederlands, door iedereen en op alle niveaus: “Dat komt niet alleen de nationale maar ook haar buitenlandse studenten uiteindelijk ten goede. Alleen dan heeft hun verblijf in den vreemde hen werkelijk iets bijgebracht dat hun leven raakt en waartegenover ze de goodwill kunnen voelen. En zullen zij wellicht ooit nog eens hun voordeel doen met kennis van onze mentaliteit, van de wonderlijke structuur van onze samenleving of van het geheim dat schuilt achter de verjaardagskalender op ieder Nederlands toilet”.

Een goede kennis van de Nederlandse taal? Niets dan voordelen. 

Vlaanderen scoorde toch goed op vlak van opleiding?

Een bericht waar onze leraars/leraressen met enige bezorgdheid hebben gelezen, maar ook ouders en leerlingen zelf moeten hierover ongerust worden:  “Helft van de leerlingen kan geen kaart lezen”, aldus De Standaard (24.04.2012).

“Bij tabellen en grafieken ligt de scoren nog lager dan bij de atlas. Daar scoort iets minder dan de helft het niveau dat ze moeten halen op het einde van de eerste graad. Bovendien gaat de beheersing lichtjes achteruit ten opzichte van eenzelfde onderzoek 7 jaar geleden. Toen haalde de helft nog de doelstellingen voor het lezen van tabellen en grafieken, nu is dat teruggevallen naar 45%”.

Bij kaarten en plannen is er zelfs een terugval van 57 naar 46%.

Tijd dat het onderwijs en de politiek naar oorzaken gaan zoeken, zonder zich te storen aan allerlei politiek correcte axioma’s, ideologische denkbeelden en dergelijke. Maar veel vertrouwen heb ik niet in het onderzoek, want laat nu juist onderwijs en politiek de meest politiek-correcte wereldjes zijn in dit landje. Wil Vlaanderen zijn vooraanstaande positie inzake opleiding en vorming niet kwijtspelen, dan zou het nochtans best oog hebben – zonder oogkleppen dus – voor deze vrij alarmerende evolutie. 

Twee verschillende politieke culturen

Dat dit land, België steeds kunstmatiger wordt, is een stelling die wij al lang verdedigen.  Dit land heeft twee politieke culturen, twee democratieën, en de tragiek van dit hopeloos ingewikkelde federale land bestaat hierin dat de demografische meerderheid haar meerderheid kwijtgespeeld is en decennialang gegijzeld wordt door een minderheid. En dat de Vlaamse partijen, die het beleid uitmaken, er zelfs niet in slagen – ondanks hun meerderheid – om hierin verandering te brengen.

Een volledig geblokkeerde democratie met andere woorden.

Commentatoren die de politiek in België volgen, soms vanop afstand, komen steeds meer tot hetzelfde punt: geef ruimte aan de twee democratieën om zichzelf te ontwikkelen. Voorzie je die ruimte niet, dan wordt de toekomst van de federale structuur zodanig zwaar belast, dat België dit niet zal overleven.

Ralf Falter, in een vorig leven journalist van De Standaard, heeft onlangs een boek gepubliceerd over de Belgische politieke geschiedenis. Daarin kunnen we letterlijk lezen: “Maar de politieke kloof blijft natuurlijk gigantisch groot. Dat zijn twee erg verschillende politieke markten. De Zwitsers hebben dat opgelost door extreem te decentraliseren. Als wij het in België willen oplossen, zullen we dat ook moeten doen” (De Standaard, 24.04.2012, “België, een geschiedenis zonder land”, De Bezige Bij, Antwerpen, 461 bladzijden). 

Over het regeerakkoord dat een écht relanceplan zou zijn…

U heeft het misschien inderdaad ook gelezen, maar volgens SP.A-voorzitter Tobback heeft de federale regering geen relanceplan van doen, want het regeerakkoord op zich is dat al. Wij zijn met andere woorden voldoende uitgerust om de crisis aan te pakken. Welke crisis trouwens?

Rik Van Cauwelaert in Knack is bijzonder scherp voor de kersverse SP.A-voorzitter: “Als Bruno Tobback zegt dat er geen relanceplan nodig is (…), dan heeft hij niet goed gekeken naar de situatie in Wallonië. Het Waalse Gewest zit opgescheept met een primair deficit (de ontvangsten min de uitgaven zonder rentelasten) van ruim 6,2 miljard euro. In 2006 stond het nog op 1,7 miljard euro. Het Waalse tekort weegt zwaar op de federale cijfers. Zonder een door de federale regering gestuurde relance raakt Wallonië hier nooit uit”.

Men schiet ook met scherp op de officiële werkloosheidscijfers: Volgens de RVA daalde de werkloosheid in 2011 met 3,8% ten opzichte van 2010. De werkloosheid slaat op 420.000. Met zo’n cijfers heb je inderdaad geen relanceplan nodig, alléén, aldus Knack, alléén kloppen de cijfers niet. De RVA gooide “gewoon een aantal groepen, zoals pas afgestuurden in wachttijd, tijdelijke, geschorste en oudere werklozen uit de statistieken”.  Eigenlijk moet men rekenen met ongeveer 1 miljoen werklozen.  

Er is ook goed nieuws uit de VSA

Uit een bericht uit de gratis krant “Metro” (24.04.2012) leer ik dat de Amerikaanse televisiezenders met de handen in het haar zitten. Steeds meer jonge mensen laten het televisiescherm voor wat het is, wat natuurlijk niet zonder gevolgen is op de advertentie-inkomsten.

Omdat alle zenders met hetzelfde fenomeen te kampen hebben, zou er nu sprake zijn van een heuse trend. “De Amerikaanse kijker zapt niet weg, hij zet zijn tv gewoon uit. In plaats daarvan zetten mensen een dvd op, of gaan ze andere dingen doen”.

Opmerkelijk en positief – mijn persoonlijke inschatting natuurlijk – is dat de meest aantrekkelijke doelgroep voor televisie, de 18- tot 49-jarigen, de televisie het vaakst voor bekeken houdt. “Zenders Fox en ABC noteerden dalingen van 20 en 21%”. 

Begroting van buffers en one shots

In verschillende magazines en kranten wordt zeer kritisch gedaan over het begrotingsbeleid van deze regering. Er is sowieso al weinig politieke samenhang in deze coalitie van bric-à-brac, en dat vertaalt zich natuurlijk in het getalm en in de vele proefballonnen, die al voor de krokusvakantie werden opgelaten, aldus Knack (14.03.2012).

Uiteindelijk, om het globale tekort binnen de Europese norm van 2,8% te houden, moest Di Rupo op zoek naar 2,5 miljard euro. Het werden uiteindelijk 119 kleinere ingrepen. Hierin zit een hocuspocus van enkele buffers, zodat men eventueel in juli nog bijkomende lasten of heffingen kan invoeren.

De pers is scherp omdat “de controletabellen tonen dat minstens 2/3^de van de maatregelen one shots of andere meevallers zijn: de terugbetaling van toelagen door bpost (289 miljoen euro), een vooruitgeschoven heffing op levensverzekeringen (200 miljoen) en een ook al vooruitgeschoven inning van de bankenbijdragen voor het waarborgfonds voor spaarboekjes (110 miljoen euro) en een lagere rentelast (90 miljoen euro)”.

Zit dus nog in de pijplijn voor de maand juni-juli: een eventuele heffing op het pensioensparen dat 210 miljoen euro zou moeten opbrengen. Wie dat zal betalen, is de verzekeringssector, wat het ergste doet vrezen voor de consument, de uiteindelijk laatste schakel in de verzekeringsketen.

Ondertussen zit de Belgische overheidsschuld op ongeveer 100% van het bbp. De mogelijke gevolgen van de staatswaarborg van 57 miljard euro voor Dexia Holding is dan nog niet eens meegerekend. Ja, voorwaar, aan de einder gloort de zon. Voor wie heel goed kijkt, tenminste.  

Dreiging piraterij kost België 30 miljoen euro per jaar

Uit cijfers van het Internationaal Maritiem Bureau (IMB) viel een tijd geleden af te lezen dat het aantal aanvallen van piraten op zee in 2011 gestegen was. Zo werden in de eerste negen maanden 352 schepen aangevallen, een stijging van 22%. 199 van die aanvallen waren het werk van Somalische piraten, een verdubbeling ten opzichte van 2010.

Ik vroeg minister van Economie en Noordzee, Johan Vande Lanotte (SP.A), naar cijfers voor schepen die onder Belgische vlag varen. Uit zijn antwoord valt af te leiden dat er in 2007-2011 één schip, de steenstorter “Pompei” gekaapt werd, en verder 2 incidenten werden gemeld met schepen onder Belgische vlag.

Opmerkelijk is de jaarlijkse meerkost van de dreiging van piraterij voor de Belgische schepen: men raamt die meerkost op ongeveer 30 miljoen euro! 50% van de kosten zijn toe te schrijven aan bijkomende brandstofkosten om sneller te varen en te navigeren. 30% ongeveer wordt besteed aan bijkomende verzekeringspremies en 20% voor bijkomende passieve beschermingsmaatregelen aan boord.