De verschillende, opeenvolgende incidenten in Brussel
waarbij vooral jonge allochtonen politieagenten zwaar fysiek aanvallen, krijgen
dan toch enige weerklank in de nationale pers. Zo schrijft Luckas van der
Taelen in De Standaard: “Wie de problemen met allochtonen in de grootstad durft
te benoemen, bezondigt zich zogezegd aan
stimatisering. Het omgekeerde is waar: alles op zijn beloop laten gaan, dat is
discriminatie.”
De groene politicus – die hiervoor binnen de kortste keren
trouwens door zwaargewichten in zijn eigen partij werd afgebrand – meent dat
het lakse beleid in België faalt en noteert verder: “Het is een bijzonder
gevaarlijke combinatie van factoren voor jongeren (benoem dan toch de
categorieën, mijnheer van der Taelen…) die te vaak in een negatieve spiraal
terechtkomen. Die is niet enkel sociaal-economisch (tiens,tiens..), hoe graag
sommige marxisten dat ook blijven geloven. Allochtone jongeren zitten snel vast
in een werkloosheidsval waar ze niet uit geraken. Dat heeft veel te maken met
een andere nefaste cocktail: gebrekkige opleidingen en een onbestaande
arbeidsethiek (tiens, ik dacht dat die gasten naar België kwamen om een betere
toekomst voor zichzelf op te bouwen…). Er is een sociale druk die individuele
responsabilisering afwijst. Wie zijn lost in eigen handen neemt, zet zich
buiten de groep”. En dan is het nu
wachten op daden van Groen! Wetsvoorstellen, protestacties, maatregelen waarmee
de groene partij de allochtonen op hun verantwoordelijkheid wijst.
Geef ons dan maar de commentaar van leerkracht Borremans in
Knack (14.08.2012): “De problemen die we vandaag met bepaalde jonge allochtonen
kennen, hebben te maken met ontwortelingsmechanismen. Deze zijn vooral te
wijten aan de verstoorde gezagsverhoudingen in het gezin, een opvoeding met
achterdocht t.o.v. de heersende structuren, de islamitische huwelijksmoraal die
moeders onmachtig maakt, een sterk eergevoel, aanpassingsstress, de onderwijs-
en kennisachterstand van ouders, een noodlottige gedoogcultuur”.
Aan dit gedogen moet in élk geval een einde komen: “Maar wat
we zeker niet mogen schuwen, is de noodzaak om duidelijk te maken dat onze
gedragscodes, regels, afspraken noodzakelijk zijn om tot een goede samenwerking
te komen. Deze codes gelden – zonder uitzondering – voor iedereen. Het heeft
geen zin om de geldende normen te verzwakken, af te bouwen om zo de toenemende
problemen te verdoezelen”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten