Er zijn van die plaatsen in de wereld waar een
Vlaams-nationalist eigenlijk niet anders kan, dan diepe solidariteit te voelen.
Neem nu Tibet. China beschouwt Tibet als een ‘Chinese provincie’ en gedraagt er
zich ook naar: het doet er alles aan om de authentieke, originele cultuur
ongedaan te maken, de taal, de geschiedenis af te nemen en de “sinoïsering” zo
volledig mogelijk door te voeren.
China is een belangrijke handelspartner, en gelet op het
belang van de economie in deze geglobaliseerde wereld verwondert het allicht
niemand dat het internationaal protest zo stilletjes weerklinkt. Nochtans
heerst ook in Tibet een echte oorlogstoestand, en worden regelmatig mensen opgepakt.
De Tibetaanse monniken zijn het hart van het verzet en reeds
in 2009 vonden de eerste zelfverbrandingen plaats als vorm van protest tegen
het Chinese beleid. Op mijn schriftelijke vraag antwoordde de minister van
buitenlandse zaken, Didier Reynders (MR),
dat er sinds die dag “een onrustwekkende stijging van zelfverbrandingen
is geweest. Tot op heden hebben in totaal meer dan 40 Tibetaanse monniken en
nonnen zichzelf in brand gestoken, van wie de meesten aan hun verwondingen
zouden zijn bezweken”.
Wat doet België? Het kaart de problematiek aan – aldus de
minister – en ze “uiten hun ongerustheid over de recente gebeurtenissen in de
regio en de mensenrechtenproblematiek”. Ik meen mij te herinneren dat de
ingreep in Libië een stuk luidruchtiger gebeurde…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten