De regering Di Rupo is niet geliefd in Vlaanderen en zal het
in de loop van de jaren allicht steeds minder worden. Dat Vlaanderen zijn
demografische meerderheid van minstens 60% politiek al lang geleden is
kwijtgespeeld, weet u natuurlijk allemaal. De N-VA trok bij de jongste
verkiezingen naar de kiezer met de belofte om Vlaanderen haar meerderheid terug
te bezorgen en komaf te maken met alarmbelprocedures en andere
blokkeringsmechanismen. Zij is hierin niet geslaagd.
De vraag die Bart Sturtewagen in De Standaard van
29.11.2011) wordt dus naar aanleiding van de installatie van de nieuwe regering
Di Rupo nog eens luidop herhaald: “Intussen rijst de vraag hoe het verder moet
met de in Vlaanderen opgebouwde frustratie over de onmogelijkheid om het
Belgisch status-quo te doorbreken. De N-VA blijft meer dan ooit het
toevluchtsoord voor de velen die daaronder gebukt gaan (…) De N-VA heeft zich
de tanden stukgebeten op de onverzettelijkheid van de PS. Tegen dat onwrikbare
apparaat was ze niet opgewassen. Welke conclusie trekt ze daaruit? Steriel
scoren vanuit de oppositie? Of zonder dubbelzinnigheid gaan voor het Belgische
eindspel? Die vraag kan ze, nu Di Rupo in de steigers staat, niet meer uit de
weg gaan”.
Tijd om kleur te bekennen dus. Want ge kunt de mensen niet
blijven beloven, er iets aan te doen, en steeds weer met lege handen naar huis
komen, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten