Voor het eerst in zijn geschiedenis krijgt Marokko een
islamitische premier, zij het een van de gematigde soort: Abdellah Benkirane
van de Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling. Daarmee lijkt maar geen
einde te komen aan Noord-Afrikaanse en Arabische staten die stilaan – als
dominostenen in een dominospel -
omvallen in de richting van islamitisch geleide staten.
Eerder waren ook al Turkije, Tunesië en andere gevallen.
Andere staten zullen wellicht volgen: in Egypte hebben de Moslimbroeders in elk
geval ook de tweede ronde van de parlementsverkiezingen overtuigend gewonnen.
De Partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid (deel uitmakend van de
Moslimbroederschap) sleepte recent 36 van de 54 zetels in de wacht – een
duidelijke overwinning dus. In Syrië wordt de opstand van het volk deskundig
gestuurd en in de hand genomen door allerlei islamitische groeperingen.
Bahrein, Syrië, en nog een trits andere landen zouden kunnen volgen.
Merkwaardig ook, en opvallend, is de misleiding bij dit
soort revoluties. Zogenaamde Europese en multiculturele experts van de
Arabische en islamitische kwestie maakten zich begin dit jaar nog op voor een
zogenaamde Arabische lente: de bevolkingen van de onderscheiden
Noord-Afrikaanse en Arabische staten kwamen in opstand en wilden meer
transparantie, minder corruptie, meer democratie en minder betutteling. Dat was
toch de officiële versie. Uiteindelijk blijkt dat ze vooral één ding wilden:
meer islam.
De nabije toekomst zal in elk geval vrij snel duidelijkheid
verschaffen. Vraag is in hoeverre en met welke gevolgen de allochtone
bevolkingsgroepen in Europa de verkiezingen her en der zullen aangrijpen om ook
méér islam te eisen. Hoe zullen de ‘bange, blanke mannen’ daarop reageren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten