Dat er in België twee democratieën leven, is ondertussen een
open deur instampen. De politieke wereld, maar vooral het sociaaleconomische
middenveld en steeds meer experts en Vlaamse academici, zien de toekomst van
dit land – voor zover ze überhaupt nog een toekomst voor dit land zien – op een
totaal andere manier dan de Franstalige kant.
Dat bleek nog eens in een debat van Trends (editie 31
januari 2013) met een aantal professoren: “Zo goed als alle fiscale
bevoegdheden overdragen naar de deelstaten en een transparante maar eindige
solidariteit tussen de regio’s. Zo zien academici de toekomstige Belgische
confederatie. Maar dat zien de Franstaligen niet zitten. Ook de verdeling van
de overheidsschuld is een hinderpaal”, aldus de conclusie”.
De term confederalisme – véél gebruikt de jongste weken,
maar wàt betekent dat nu juist? – veroorzaakt paniek in Franstalig België, dat
het gelijkschakelt met separatisme. De kern van de zaak legt professor Matthijs
bloot natuurlijk: “Als België zo’n confederatie wordt, moet op zijn minst het
zwaartepunt van de overheidsbegroting en van de overheidsuitgaven bij de
deelstaten liggen. Net als belangrijke pakketten van de sociale zekerheid”.
Daar knelt het schoentje natuurlijk. Bevoegdheid betekent responsabilisering”.
Professor Van Hecke beaamt dat: “Het is belangrijk dat regio’s hun uitgaven
financieren. Dat gebeurt in België nog te weinig, zelfs niet in de nieuwe
staatshervorming. In een confederatie moeten de deelstaten toch zelf hun
belastingen kunnen heffen”.
Of professor Vuye: “Confederalisme houdt in dat je alle
hefbomen in handen hebt: zowel inkomsten, uitgaven als de bevoegdheid”. Eén ding is zeker, aldus professor Matthijs:
“Franstalig België zal er in 2014 alles aan doen om een grondige
staatshervorming te blokkeren. Ze weten dat de volgende kans op een grondige
operatie zich pas voordoet in 2019. Ondertussen kunnen ze door hen voordelige
situatie rekken”.
Voor het Vlaams Belang kan men beter de scheidingspapieren
opmaken. Men voelt nu al aan zijn warm water dat dit opnieuw een
staatshervorming bric-à-brac wordt. Een die met haken en ogen aan elkaar hangt.
Een waarvoor we alweer een enorme prijs zullen betalen. Een die opnieuw niet
zal blijken te werken. Waarom dan niet eindigen in schoonheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten