We kennen ondertussen het officiële verhaal: het Westen is
de onderdrukte Libische bevolking te hulp geschoten om de tiran Khadaffi ten
val te brengen. Het begin van de Arabische lente, ook in Libië. Datzelfde
progressieve, weldenkende Westen vergeet er wel bij te vertellen dat het
diezelfde Khadaffi in het zadel heeft
geholpen en in het zadel heeft geholpen. Dat het diezelfde Khadaffi zelfs
verheven heeft in de hemel van progressieve heiligen (Castro, Boumedienne, het
rijtje van antikolonialistische strijders…).
Nee, Khadaffi moest weg en wat in de plaats zou komen, zou
eindelijk de uitdrukking zijn van de democratische wil van het Libische volk.
Maar maanden geleden had ik de auteur Scholl-Latour en anderen aangehaald om te
wijzen op het artificiële, kunstmatige karakter van Libië – zoiets als België,
zeg maar.
Nu lees ik in de Nederlandse krant Trouw dat zaterdag 7 juli
de eerste vrije verkiezingen in 40 jaar plaatsgrijpen in Libië, verkiezingen
die “zouden moeten leiden tot een nieuw en rechtvaardig politiek systeem, maar
veel mensen in het oosten van het land zien ze als een voortzetting van een
discriminatoir beleid waardoor de oostelijke regio al tientallen jaren wordt
gemarginaliseerd”.
Volledig in overeenstemming met wat ik ongeveer 6-7 maanden
geleden had geschreven, lees ik dat de oostelijke regio Cyrenaica wegens haar
vermeende trouw aan de koning Idris Sanussi door Khadaffi werd achteruit
gestoken. De Nationale Overgangsraad (NTC) wees echter 100 zetels toe aan de
westelijke regio Tripolitania en maar 60 aan Cyrenaica. De regio Fezzan kreeg
er 40. Maar het gaat om meer dan louter zetelverdeling: “Uit decreten van de
Nationale Overgangsraad (zou) blijken dat bij de verdeling van de budgetten,
kansen op werk, onderwijs en andere kwesties, het westen van het land wordt
bevoordeeld”.
En Tripoli, waar de politieke macht (voorlopig)
geconcentreerd is, verwerpt de idee van federalisme. Er zou oorlog van komen,
en leiden tot verarming – waar hebben we die argumenten nog al gehoord?
In mijn opiniestuk had ik maanden al voorspeld dat het land,
dat uit 3 totaal verschillende culturen bestaat, uit elkaar zou vallen.
Voorlopig is dit nog niet gebeurd, maar het blijkt in elk geval wel zo te zijn
dat de spanningen toenemen en dat de zo geroemde eenheid van Libië eigenlijk
maar kolonialistische schepping te zijn. Wat niet bijeen hoort, moet men niet
met alle moeite proberen onder één dak te duwen, dat moet de les zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten