De nieuwe criminaliteitswebstek van het Vlaams Belang stond nog maar net op het net - met als adres: www.criminaliteit.org - of van verschillende kanten werd moord en brand geschreeuwd om deze "ontoelaatbare inbreuk op de rechten van verdachten". Soms lijkt het wel alsof de strijd tegen de zware criminaliteit niet mag gewonnen worden. Zo kondigde het Parket van Antwerpen aan dat er een onderzoek komt naar de zogenaamde lekken bij de Antwerpse politie.
De zogenaamde Privacycommissie tilt er dan weer zwaar aan dat "een bewakingscamera op de VB-site te zien is. Daarop is te zien hoe twee mannen een broodautomaat van een bakker molesteren. Dit zou in strijd zijn met de wet", aldus een woordvoerder in Het Laatste Nieuws (22.02.2008). Open VLD-parlementslid en schepen van Antwerpen Van Campenhout moest ook zijn duit in het zakje doen en had het onvoorstelbaar 'politiek inzicht' om de Antwerpse VB-voorman Filip Dewinter in volle tv-uitzending te beschuldigen van 'fascistische methoden'. Enkele dagen later vond dezelfde liberale politicus het dan weer nodig om zich tegenover het publiek te verontschuldigen...voor zijn Antwaaarps taalgebruik. "Het zou niet meer gebeuren". Geen woord spijt tegenover Filip Dewinter natuurlijk.
Men kan zich afvragen of de liberaal wel nog voeling heeft met de realiteit. Want dat het Vlaams Belang wel degelijk de nagel op de kop slaat inzake veiligheid, vreemdelingen en allerlei andere samenlevingsproblemen bewijzen de feiten elke dag opnieuw. Zo werd een Evergemse allochtoon-die-boven-elke-verdenking-stond in Marokko aangehouden en beschuldigd van terroristische bendevorming en (minstens) zesvoudige moord. Waarop Luc Van der Kelen, journalist én liberaal, noteert: "Moeten we niet vaststellen dat de dubbele nationaliteit het criminelen wel heel eenvoudig maakt? Eerst een moord plegen in België en met het Marokkaans paspoort onderduiken in Marokko. Moeten we niet vaststellen dat de Belgische nationaliteit veel te laks is toegekend?" Van der Kelen is géén Vlaams Belanger...
Dezelfde dag waarop de criminaliteitswebstek van het Vlaams Belang werd gelanceerd, kon men (alwéér in Het Laatste Nieuws) lezen dat een jonge gevaarlijke illegaal op vrije voeten was gesteld. Een jaar geleden stak hij een bewaakster in een gesloten asielcentrum neer. Omdat de Marokkaanse overheid echter geen gegevens van de man in haar bevolkingsregisters terug vond, weigerde dit land "haar" crimineel terug te nemen. Uiteindelijk zat hij een tijdje in België en werd ontslagen "met het bevel om het grondgebied te verlaten".
Dit zijn zaken die de Vlaming zwaar op de maag blijven liggen. Veiligheid houdt onze burgers - ondanks het geroep van sommige liberale politici - wel degelijk bezig.
vrijdag 29 februari 2008
donderdag 28 februari 2008
Etnische spanningen in een multiculturele vereniging?
Wat één van de steunpilaren van de Belgische zogenaamde multiculturele samenleving had kunnen worden, de moslimexecutieve, moet er noodgedwongen het bijltje bij neerleggen. Omwille van oplopende etnische spanningen, zo melden bepaalde media.
Enkele jaren geleden werd bij gebrek aan een duidelijke hiërarchie binnen de islamitische gemeenschappen een overkoepelende moslimexecutieve opgericht, een vereniging die dus zowel het aanspreekpunt van de moslims in België als van de overheid zou zijn. De laatste 2 jaar echter baadde deze executieve in een schandaalsfeer. Zo was er sprake van het doorsluizen van verenigingsgeld naar de terrorist Trabelsi. De huidige Franstalige ondervoorzitter van de moslimexecutieve, van Marokkaanse afkomst, bevindt zich al geruime tijd in de gevangenis, op verdenking van schriftvervalsing en misbruik van vertrouwen. Er is een schuldenput van meer dan 200.000 euro (gemeenschapsgeld voor de duidelijkheid).
Dit zou een gewoon verhaal van misbruik van gemeenschapsgelden kunnen zijn, ware het niet dat er ook etnische, ja, zelfs communautaire trekjes aan vastzitten. Immers, als we De Standaard (25.02.2008) mogen geloven, pleit de ontslagnemende voorzitter, een Turk, voor een aparte vertegenwoordiging van Turken en Marokkanen. “Wij als Turkse moslims dulden de sabotagepogingen van de Marokkaanse gemeenschap niet langer (…) Eén vertegenwoordigend orgaan komt niet tegemoet aan die diversiteit”. En plus gaat het om Nederlandssprekende Turken tegenover Franssprekende Marokkanen. Een andere Turkse hoogwaardigheidsbekleder heeft het dan weer over “structuren die niet werken” (Franstalige editie van Metro, 25.02.2008).
De jongste poging van enkele dagen geleden om een 10-tal nieuwe leden te verkiezen, draaide op niets uit. De moslimexecutieve besliste om de stekker uit het stopcontact te halen en in vereffening te gaan. De evolutie van deze moslimexecutieve staat ironisch genoeg symbool voor de stand van zaken in België. Wordt het trouwens algemeen in België niet stilaan tijd om in vereffening te gaan? Ook in de n.v. België werkt er omzeggens niets meer, dat is toch voor iedereen duidelijk?
Enkele jaren geleden werd bij gebrek aan een duidelijke hiërarchie binnen de islamitische gemeenschappen een overkoepelende moslimexecutieve opgericht, een vereniging die dus zowel het aanspreekpunt van de moslims in België als van de overheid zou zijn. De laatste 2 jaar echter baadde deze executieve in een schandaalsfeer. Zo was er sprake van het doorsluizen van verenigingsgeld naar de terrorist Trabelsi. De huidige Franstalige ondervoorzitter van de moslimexecutieve, van Marokkaanse afkomst, bevindt zich al geruime tijd in de gevangenis, op verdenking van schriftvervalsing en misbruik van vertrouwen. Er is een schuldenput van meer dan 200.000 euro (gemeenschapsgeld voor de duidelijkheid).
Dit zou een gewoon verhaal van misbruik van gemeenschapsgelden kunnen zijn, ware het niet dat er ook etnische, ja, zelfs communautaire trekjes aan vastzitten. Immers, als we De Standaard (25.02.2008) mogen geloven, pleit de ontslagnemende voorzitter, een Turk, voor een aparte vertegenwoordiging van Turken en Marokkanen. “Wij als Turkse moslims dulden de sabotagepogingen van de Marokkaanse gemeenschap niet langer (…) Eén vertegenwoordigend orgaan komt niet tegemoet aan die diversiteit”. En plus gaat het om Nederlandssprekende Turken tegenover Franssprekende Marokkanen. Een andere Turkse hoogwaardigheidsbekleder heeft het dan weer over “structuren die niet werken” (Franstalige editie van Metro, 25.02.2008).
De jongste poging van enkele dagen geleden om een 10-tal nieuwe leden te verkiezen, draaide op niets uit. De moslimexecutieve besliste om de stekker uit het stopcontact te halen en in vereffening te gaan. De evolutie van deze moslimexecutieve staat ironisch genoeg symbool voor de stand van zaken in België. Wordt het trouwens algemeen in België niet stilaan tijd om in vereffening te gaan? Ook in de n.v. België werkt er omzeggens niets meer, dat is toch voor iedereen duidelijk?
woensdag 27 februari 2008
Dis al?
Reeds in december 2007 schreef politicoloog Bart Maddens in De Morgen de volgende visionaire woorden: “De Vlamingen hebben een historische kans gemist om het zwaartepunt van de macht naar de deelstaten te doen verschuiven. In hogere Belgische kringen wordt er een zucht van opluchting geslaakt nu CD&V, als het echt spannend wordt, de Belgische staatsraison laat doorwegen”.
Het Afrikaner gedicht “Dis al” parafraserend (*) heeft men de neiging om bij het communautaire akkoord dat momenteel voorligt, luidkeels uit te roepen: “Is dit alles?” Hebben de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen nu echt niet méér gewicht in het politiek spel dan deze enkele borrelnootjes en het vooruitzicht op…ja, op wat eigenlijk?
De Vlaamse pers – die de jongste jaren niet uitmuntte in Vlaams-nationale gedrevenheid – is ontgoocheld en laat dit ook merken. “Eerste fase een mager beetjes”, aldus Het Belang van Limburg. Of De Tijd: “Over de grote staatshervorming die op deze eerste fase moet volgen, blijft het in de Groep van Wijzen bereikte akkoord erg vaag”. De Morgen: “De Franstaligen hebben meer dan gelijk als ze de resultaten marginaal noemen. Het akkoord is hooguit geschikt om de Vlamingen te laten vertellen dat er eindelijk, na 8 maanden van gebeuk en immobilisme, ‘iets’ bewogen heeft. En nu maar hopen dat hun achterban het gelooft”.
Wat er dan wel overgaat naar Vlaanderen? Volgens De Tijd alleen restbevoegdheden: De bevoegdheid inzake huurwetgeving, het prijzenbeleid, de handelsvestigingen, het participatiefonds, het verkeersboetefonds, enzovoort. Bijlange dus niet de inhoud van de 5 resoluties van het Vlaams Parlement, zoals u kan zien. Het zal dus niemand verwonderen dat PS en cdh unisono positief klinken. Zo zegt Elio Di Rupo: “Je kunt het glas halfleeg of halfvol zien, maar dit akkoord heeft minstens de verdienste dat het België na 7 maanden stabiliseert. Bovendien wordt het behoud van de solidariteit beklemtoond”. Mevrouw ‘non’ beaamt volmondig: “Dit akkoord gaat niet verder dan waar wij altijd de grens hebben getrokken. Bovendien volgt nadien nog een debat over de versterking van de federatie”. Bij de interpersoonlijke solidariteit worden dus niet eens vragen gesteld.
Tot slot merken we op dat met de te verwachten onthouding van N-VA de Belgische meerderheid alvast geen meerderheid meer in Vlaanderen heeft en dat ook de 2/3de meerderheid er momenteel niet meer is. Het beloven dus nog spannende tijden te worden, maar van één ding zijn we ondertussen al zeker: een vette vis wordt het niet.
(*) Het gedicht “Dis al” is van de Afrikaner dichter Jan E. Celliers
“Dis die blond,
Dis die blou,
Dis die veld,
Dis die lug
En ’n voël draai bowe in eensame vlug – dis al”
Het Afrikaner gedicht “Dis al” parafraserend (*) heeft men de neiging om bij het communautaire akkoord dat momenteel voorligt, luidkeels uit te roepen: “Is dit alles?” Hebben de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen nu echt niet méér gewicht in het politiek spel dan deze enkele borrelnootjes en het vooruitzicht op…ja, op wat eigenlijk?
De Vlaamse pers – die de jongste jaren niet uitmuntte in Vlaams-nationale gedrevenheid – is ontgoocheld en laat dit ook merken. “Eerste fase een mager beetjes”, aldus Het Belang van Limburg. Of De Tijd: “Over de grote staatshervorming die op deze eerste fase moet volgen, blijft het in de Groep van Wijzen bereikte akkoord erg vaag”. De Morgen: “De Franstaligen hebben meer dan gelijk als ze de resultaten marginaal noemen. Het akkoord is hooguit geschikt om de Vlamingen te laten vertellen dat er eindelijk, na 8 maanden van gebeuk en immobilisme, ‘iets’ bewogen heeft. En nu maar hopen dat hun achterban het gelooft”.
Wat er dan wel overgaat naar Vlaanderen? Volgens De Tijd alleen restbevoegdheden: De bevoegdheid inzake huurwetgeving, het prijzenbeleid, de handelsvestigingen, het participatiefonds, het verkeersboetefonds, enzovoort. Bijlange dus niet de inhoud van de 5 resoluties van het Vlaams Parlement, zoals u kan zien. Het zal dus niemand verwonderen dat PS en cdh unisono positief klinken. Zo zegt Elio Di Rupo: “Je kunt het glas halfleeg of halfvol zien, maar dit akkoord heeft minstens de verdienste dat het België na 7 maanden stabiliseert. Bovendien wordt het behoud van de solidariteit beklemtoond”. Mevrouw ‘non’ beaamt volmondig: “Dit akkoord gaat niet verder dan waar wij altijd de grens hebben getrokken. Bovendien volgt nadien nog een debat over de versterking van de federatie”. Bij de interpersoonlijke solidariteit worden dus niet eens vragen gesteld.
Tot slot merken we op dat met de te verwachten onthouding van N-VA de Belgische meerderheid alvast geen meerderheid meer in Vlaanderen heeft en dat ook de 2/3de meerderheid er momenteel niet meer is. Het beloven dus nog spannende tijden te worden, maar van één ding zijn we ondertussen al zeker: een vette vis wordt het niet.
(*) Het gedicht “Dis al” is van de Afrikaner dichter Jan E. Celliers
“Dis die blond,
Dis die blou,
Dis die veld,
Dis die lug
En ’n voël draai bowe in eensame vlug – dis al”
dinsdag 26 februari 2008
Vlamingen sparen veel minder
Nog in de jaren 70 en 80 van vorige eeuw gingen de Vlamingen wereldwijd door voor de beste spaarders. Onze ouders en grootouders hebben hun leven lang vrij karig geleefd en hebben enorme inspanningen gedaan opdat hun kinderen en de kinderen van hun kinderen het beter dan zij gingen hebben. Deze generaties hebben door hun werklust Vlaanderen economisch groot gemaakt. Ten koste van veel zweet, tranen en bloed.
Die tijd lijkt echter definitief achter ons te liggen. Het sparen neemt drastisch af. Niet alleen zijn de interesten op spaargeld zo laag, dat men er beter aan doet het gespaarde goed op een andere manier te besteden. Men kan investeren bijvoorbeeld. Ook de mentaliteit van onze jongeren is ten gronde veranderd. Onze jeugd focust zich op andere prioriteiten. Ze wil van het leven genieten en wil nu. Zware investeringen en uitgaven gebeuren in het begin van de loopbaan, waardoor weinig spaartegoeden overblijven natuurlijk. Jongeren willen ook niet meer afzien, kan men het hen kwalijk nemen?
Maar er lijkt meer aan de hand. In combinatie met een ander consumptiegedrag bij jongeren en de lage opbrengsten van spaartegoeden bij de banken stelt men ten alle kante een stijgende levensduurte vast. Het leven is – wat meester-tovenaar Guy Verhofstadt er ook over mag denken en vertellen – wel degelijk enorm duurder geworden. Het Nieuwsblad bericht over de vrij fundamentele spaarval in haar editie van 23.02.2008, en stelt vast dat 95% van de Vlamingen vindt dat het leven duurder is geworden. 6 op de 10 Vlamingen spaart minder dan een jaar geleden en bijna 1 op 3 spaart helemaal niets meer.
Belangrijke knipperlichten waar het beleid best terdege rekening mee houdt. De gevolgen op lange termijn van dit sterk verminderd spaargedrag kan men nu onmogelijk inschatten, maar enkele negatieve gevolgen lijken nu al duidelijk.
Die tijd lijkt echter definitief achter ons te liggen. Het sparen neemt drastisch af. Niet alleen zijn de interesten op spaargeld zo laag, dat men er beter aan doet het gespaarde goed op een andere manier te besteden. Men kan investeren bijvoorbeeld. Ook de mentaliteit van onze jongeren is ten gronde veranderd. Onze jeugd focust zich op andere prioriteiten. Ze wil van het leven genieten en wil nu. Zware investeringen en uitgaven gebeuren in het begin van de loopbaan, waardoor weinig spaartegoeden overblijven natuurlijk. Jongeren willen ook niet meer afzien, kan men het hen kwalijk nemen?
Maar er lijkt meer aan de hand. In combinatie met een ander consumptiegedrag bij jongeren en de lage opbrengsten van spaartegoeden bij de banken stelt men ten alle kante een stijgende levensduurte vast. Het leven is – wat meester-tovenaar Guy Verhofstadt er ook over mag denken en vertellen – wel degelijk enorm duurder geworden. Het Nieuwsblad bericht over de vrij fundamentele spaarval in haar editie van 23.02.2008, en stelt vast dat 95% van de Vlamingen vindt dat het leven duurder is geworden. 6 op de 10 Vlamingen spaart minder dan een jaar geleden en bijna 1 op 3 spaart helemaal niets meer.
Belangrijke knipperlichten waar het beleid best terdege rekening mee houdt. De gevolgen op lange termijn van dit sterk verminderd spaargedrag kan men nu onmogelijk inschatten, maar enkele negatieve gevolgen lijken nu al duidelijk.
maandag 25 februari 2008
Regie der Gebouwen - alleen in bestuursfuncties al 150 jobs aan Vlamingen onthouden.
Volgens sommige media moet men werkelijk een slecht karakter hebben om te blijven volhouden dat Vlaanderen nog steeds op allerlei vlakken achtergesteld wordt. Nochtans blijkt bij elke confrontatie met de correcte cijfers dat die achterstelling nog steeds een feit is. De vraag zou ik daarom graag richting pers omkeren: Waarom wil de pers dit niet zien? Waarom leest men zo weinig over de voortdurende achterstelling?
Neem nu de Regie der Gebouwen en de taalkaders van de hogere functies in deze staatsinstelling. Ze kan gerust model staan voor de zovele andere staatsinstellingen, waar Vlamingen alléén al op basis van hun demografische meerderheid (60%) , recht zou hebben op enkele honderden bijkomende jobs.
Misschien even concreet worden? In de Regie der Gebouw heeft men vastbenoemden in het hoofdbestuur en vastbenoemden in de buitendienst. Daarnaast zijn er contractuelen in het hoofdbestuur en contractuelen in buitendienst. Vier categorieën dus, en overal stellen we vrij flagrante discriminaties vast.
De vastbenoemden in het hoofdbestuur van de Regie der Gebouwen. In 2005 vond men er 53% van de Nederlandstalige taalrol, dit cijfer zakt in 2007 naar 52,5%. Het aantal Franstaligen stijgt er naar 47,5%. Bij het aantal contractuelen in het hoofdbestuur loopt het helemaal de spuitgaten uit. In 2005 vond men er 89 Nederlandstaligen en 85 Franstaligen. In 2007 maken de Nederlandstaligen zelfs niet eens de helft van het hoofdbestuur uit.
Bij de buitendiensten is de toestand erger, omdat die personeelsleden niet onder de toepassing van het koninklijk besluit tot vastlegging van de taalkaders bij de Regie der Gebouwen vallen. Bij de buitendiensten liggen de verhoudingen tussen Nederlandstalige en Franstalige vastbenoemden 50-50 wat ook al een gestage achteruitgang is tegenover enkele jaren geleden. Ook bij de contractuelen in de buitendienst gaan we er in enkele jaren tijd op achteruit: van 54% naar 50%.
Conclusie: de achteruitstelling blijft niet alleen duren, maar Vlaanderen gaat er in Belgisch staatsverband opnieuw op achteruit. Alleen al in de Regie der Gebouwen missen we op een totaal van 1433 functies minstens 150 Nederlandstaligen. Dit is België anno 2008.
Neem nu de Regie der Gebouwen en de taalkaders van de hogere functies in deze staatsinstelling. Ze kan gerust model staan voor de zovele andere staatsinstellingen, waar Vlamingen alléén al op basis van hun demografische meerderheid (60%) , recht zou hebben op enkele honderden bijkomende jobs.
Misschien even concreet worden? In de Regie der Gebouw heeft men vastbenoemden in het hoofdbestuur en vastbenoemden in de buitendienst. Daarnaast zijn er contractuelen in het hoofdbestuur en contractuelen in buitendienst. Vier categorieën dus, en overal stellen we vrij flagrante discriminaties vast.
De vastbenoemden in het hoofdbestuur van de Regie der Gebouwen. In 2005 vond men er 53% van de Nederlandstalige taalrol, dit cijfer zakt in 2007 naar 52,5%. Het aantal Franstaligen stijgt er naar 47,5%. Bij het aantal contractuelen in het hoofdbestuur loopt het helemaal de spuitgaten uit. In 2005 vond men er 89 Nederlandstaligen en 85 Franstaligen. In 2007 maken de Nederlandstaligen zelfs niet eens de helft van het hoofdbestuur uit.
Bij de buitendiensten is de toestand erger, omdat die personeelsleden niet onder de toepassing van het koninklijk besluit tot vastlegging van de taalkaders bij de Regie der Gebouwen vallen. Bij de buitendiensten liggen de verhoudingen tussen Nederlandstalige en Franstalige vastbenoemden 50-50 wat ook al een gestage achteruitgang is tegenover enkele jaren geleden. Ook bij de contractuelen in de buitendienst gaan we er in enkele jaren tijd op achteruit: van 54% naar 50%.
Conclusie: de achteruitstelling blijft niet alleen duren, maar Vlaanderen gaat er in Belgisch staatsverband opnieuw op achteruit. Alleen al in de Regie der Gebouwen missen we op een totaal van 1433 functies minstens 150 Nederlandstaligen. Dit is België anno 2008.
vrijdag 22 februari 2008
Voor wie er nog aan twijfelt: Wallonië werkt!
Niet in het Waals Parlement, waar vers Waals minister-president Demotte (PS) zijn State of the Union kwam voorlezen. Niet minder dan negen (9!) parlementsleden waren op de historische afspraak met Rudy Demotte, waarbij die met rapporten en cijfers zwaaide om het Waals herstel te bewijzen. Voor vele Vlaamse kranten zit het echt schandaal vooral in de zeer geringe aanwezigheid van Waalse parlementairen.
Maar laat ons het even over de cijfers van de toespraak van Rudy Demotte hebben. Er zouden minder faillissementen in Wallonië zijn dan in Vlaanderen, er zouden meer nieuwe bedrijven opgericht zijn, enzovoort. Er is een Waals handelsoverschot van 12,7 miljard euro in 2006 tegenover een Vlaamse tekort van 4,4 miljard euro, er is de groeiende mobiliteit van Waalse werknemers.
Enkele voorlopige conclusies zijn alvast te trekken.
Vooreerst dit. Wat houdt de onderhandelaars van de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen nog tegen om eindelijk de zo geroemde solidariteitsstrengen door te knippen. Het gaat goed met Wallonië, het herstel is een feit en het Marshallplan werkt. Wallonië heeft onze steun niet meer nodig, daar komt de boodschap van Demotte eigenlijk op neer. Goed, schitterend, laat ons die dan onmiddellijk toepassen. En als er geen transfers meer zijn van Vlaanderen naar Wallonië, wat kunnen de Franstaligen dan nog opwerpen tegen Vlaamse eisen om de sociale zekerheid te splitsen bijvoorbeeld?
Waals minister van transport André Antoine gaf deze week trouwens een mooi staaltje van Waalse promotiepolitiek. Hij wil Brussels Airlines van Zaventem naar Charleroi krijgen (Metro, 18.02.2008). Zo wijst hij er op “dat het bedrijf Brussels Airlines, dat als vanouds in Zaventem is gevestigd, heel wat geld kunnen uitsparen door te verhuizen naar Wallonië. Ik neem het voorbeeld van de taks. Die bedraagt 2,20 euro in Charleroi en 28,80 in Brussel”. Eigen volk eerst? Minister Antoine ‘verzekert’ de Vlamingen dat het debat niets communautairs heeft, voor wie soms die kwade gedachten zou koesteren.
“Diep in zijn hart weet de sympathieke minister-president zeer goed dat het niet waar is. Het keerpunt is nog niet bereikt. Er zijn andere, meer relevante cijfers en studies die aantonen dat de kloof groeit in plaats van verkleint”, is de terechte commentaar van Paul Geudens in Gazet van Antwerpen ((21.02.2008). Zo zou Demotte ons eens kunnen proberen te verklaren waarom de Vlaamse activering van werklozen het best werkt, ondanks het feit dat het aantal werklozen een stuk lager ligt dan in Wallonië? 35% van de jongeren die ‘gecontroleerd’ werden in hun zoektocht naar werk, had binnen de 6 maanden ook effectief werk. In Brussel en in Wallonië lag het slaagpercentage veel lager: 21 en 22%.
Dag, mijnheer Demotte.
Maar laat ons het even over de cijfers van de toespraak van Rudy Demotte hebben. Er zouden minder faillissementen in Wallonië zijn dan in Vlaanderen, er zouden meer nieuwe bedrijven opgericht zijn, enzovoort. Er is een Waals handelsoverschot van 12,7 miljard euro in 2006 tegenover een Vlaamse tekort van 4,4 miljard euro, er is de groeiende mobiliteit van Waalse werknemers.
Enkele voorlopige conclusies zijn alvast te trekken.
Vooreerst dit. Wat houdt de onderhandelaars van de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen nog tegen om eindelijk de zo geroemde solidariteitsstrengen door te knippen. Het gaat goed met Wallonië, het herstel is een feit en het Marshallplan werkt. Wallonië heeft onze steun niet meer nodig, daar komt de boodschap van Demotte eigenlijk op neer. Goed, schitterend, laat ons die dan onmiddellijk toepassen. En als er geen transfers meer zijn van Vlaanderen naar Wallonië, wat kunnen de Franstaligen dan nog opwerpen tegen Vlaamse eisen om de sociale zekerheid te splitsen bijvoorbeeld?
Waals minister van transport André Antoine gaf deze week trouwens een mooi staaltje van Waalse promotiepolitiek. Hij wil Brussels Airlines van Zaventem naar Charleroi krijgen (Metro, 18.02.2008). Zo wijst hij er op “dat het bedrijf Brussels Airlines, dat als vanouds in Zaventem is gevestigd, heel wat geld kunnen uitsparen door te verhuizen naar Wallonië. Ik neem het voorbeeld van de taks. Die bedraagt 2,20 euro in Charleroi en 28,80 in Brussel”. Eigen volk eerst? Minister Antoine ‘verzekert’ de Vlamingen dat het debat niets communautairs heeft, voor wie soms die kwade gedachten zou koesteren.
“Diep in zijn hart weet de sympathieke minister-president zeer goed dat het niet waar is. Het keerpunt is nog niet bereikt. Er zijn andere, meer relevante cijfers en studies die aantonen dat de kloof groeit in plaats van verkleint”, is de terechte commentaar van Paul Geudens in Gazet van Antwerpen ((21.02.2008). Zo zou Demotte ons eens kunnen proberen te verklaren waarom de Vlaamse activering van werklozen het best werkt, ondanks het feit dat het aantal werklozen een stuk lager ligt dan in Wallonië? 35% van de jongeren die ‘gecontroleerd’ werden in hun zoektocht naar werk, had binnen de 6 maanden ook effectief werk. In Brussel en in Wallonië lag het slaagpercentage veel lager: 21 en 22%.
Dag, mijnheer Demotte.
donderdag 21 februari 2008
Dit houdt de mensen natuurlijk niet bezig...
De Belgisch-politieke reactionaire krachten, verenigd in allerlei lobby’s, vakbonden, ziekenfondsen, progressieve en andere multiculturele clubjes, blijven de bekende mantra afdreunen dat geen mens wakker ligt van het gekissebis tussen Vlamingen en Franstaligen. Géén mens! De mensen liggen natuurlijk wel wakker van de wezenlijke dinges des levens: de opwarming van de aarde bijvoorbeeld, de mobiliteit bijvoorbeeld. U kent deze afgezaagde stelling maar al te goed.
De resultaten van een opiniepeiling die het weekblad Knack (20.02.2008) organiseerde en publiceerde, zijn in dit verband een opsteker van formaat. Een riem onder het hart van zovele Vlaamse veldwerkers, die dag na dag, tegenslag na tegenslag, en belediging na belediging toch koppig doorgaan om de Vlaamse publieke opinie te overtuigen van de noodzaak van Vlaamse staatsvorming. Uit deze opiniepeiling blijkt dat de ondervraagde Vlamingen in 28% van de gevallen aangeven dat de staatshervorming voor hen de belangrijkste problematiek is. Vergrijzing van de arbeidsmarkt is voor 23% van de ondervraagden het belangrijkste probleem – waarmee we absoluut niet willen zeggen dat vergrijzing Europa niet voor enorme uitdagingen zet.
Wie nu denkt dat de ‘wijze’ politici met de vragen en de wensen van hun Vlaamse kiezers, is er aan voor de moeite. Zo schrijft Rik Van Cauwelaert, hoofdredacteur van hetzelfde weekblad, over de zogenaamde communautaire onderhandelingen: “De Belgisch federale staat is stilaan een fictie, in stand gehouden door en voor de nieuwe politieke klasse. Die heeft de federale staat nodig om haar status, carrière en inkomsten te behouden”.
Moeten we nog iets ‘Vlaams’ verwachten? Neen, zegt Van Cauwelaert heel duidelijk: “Terwijl Dehaene en zijn raad van wijzen de baan vrijmaken voor de doorstart van deze of van een nieuwe coalitie, houdt het zogenaamde Octopusoverleg de schijn hoog dat er ook op het parlementaire niveau wordt nagedacht over de nieuwe staatsinrichting”. Niets dus, en al zeker geen vette vis!
De resultaten van een opiniepeiling die het weekblad Knack (20.02.2008) organiseerde en publiceerde, zijn in dit verband een opsteker van formaat. Een riem onder het hart van zovele Vlaamse veldwerkers, die dag na dag, tegenslag na tegenslag, en belediging na belediging toch koppig doorgaan om de Vlaamse publieke opinie te overtuigen van de noodzaak van Vlaamse staatsvorming. Uit deze opiniepeiling blijkt dat de ondervraagde Vlamingen in 28% van de gevallen aangeven dat de staatshervorming voor hen de belangrijkste problematiek is. Vergrijzing van de arbeidsmarkt is voor 23% van de ondervraagden het belangrijkste probleem – waarmee we absoluut niet willen zeggen dat vergrijzing Europa niet voor enorme uitdagingen zet.
Wie nu denkt dat de ‘wijze’ politici met de vragen en de wensen van hun Vlaamse kiezers, is er aan voor de moeite. Zo schrijft Rik Van Cauwelaert, hoofdredacteur van hetzelfde weekblad, over de zogenaamde communautaire onderhandelingen: “De Belgisch federale staat is stilaan een fictie, in stand gehouden door en voor de nieuwe politieke klasse. Die heeft de federale staat nodig om haar status, carrière en inkomsten te behouden”.
Moeten we nog iets ‘Vlaams’ verwachten? Neen, zegt Van Cauwelaert heel duidelijk: “Terwijl Dehaene en zijn raad van wijzen de baan vrijmaken voor de doorstart van deze of van een nieuwe coalitie, houdt het zogenaamde Octopusoverleg de schijn hoog dat er ook op het parlementaire niveau wordt nagedacht over de nieuwe staatsinrichting”. Niets dus, en al zeker geen vette vis!
woensdag 20 februari 2008
btw-controles op nieuwbouw: Alléén Vlaanderen betaalt!
Hoe meer cijfers men onder ogen krijgt, hoe duidelijker het plaatje wordt. België legt rechtsregels op, die in Vlaanderen correct worden opgevolgd, en waar Wallonië een veel “laksere perceptie” bij heeft. De boetes die de Vlamingen correct en op tijd betalen, spijzen de Belgische vleespotten, waarvan het Franstalig gedeelte van dit land dan maar gretig van meeprofiteert. Dit systeem wordt – in tegenstelling tot alle sussende woorden van het establishment – niet afgebouwd, wel integendeel.
Zo stelde ik de minister van Financiën de vraag naar de regionale spreiding van het aantal BTW-controles op nieuwbouw, het aantal controles die uiteindelijk inkomsten genereerden en de opbrengsten van deze boetes. Om toch maar vooral geen momentopname te krijgen, vroeg ik de cijfers van 2005, 2006 en 2007. Houdt u vast, daar gaan we:
Totaal aantal controles op de bouwwaarde, cijfers meegedeeld door FOD Financiën:
Aantal controles
- in 2004 in gans België: 16.679, waarvan 12.825 of 76% in Vlaanderen
- in 2005: 16.665, waarvan 13.213 of 79% in Vlaanderen
- in 2006: 16.370, waarvan 11.961 of 73% in Vlaanderen
Het aantal productieve controles (controles die inkomsten voor de staatskas genereren dus):
- in 2004: 3.514 in gans België, waarvan 3.166 of 90% in Vlaanderen
- in 2005: 2.953 in België, waarvan 2.677 of 90% in Vlaanderen
- in 2006: 2.604 in België, waarvan 2.330 of 89% in Vlaanderen
Wat de BTW-opbrengsten en de boetes betreft, gaan de cijfers in dezelfde lijn: Vlaanderen betaalt niet minder dan 90% van de boetes, Vlaanderen betaalt met andere woorden 10 maal zoveel als het Waalse Gewest bijvoorbeeld. En omdat het een totaal onwetenschappelijke bewering is te stellen dat Vlamingen massaal meer bouwovertredingen plegen dan de Franstaligen, is er dus maar één verklaring: het gaat om twee totaal verschillende invullingen van het begrip “controle” en “strafvervolging – sanctionering”.
Vraag ik nu om de controle in Vlaanderen lakser te maken? Neen, natuurlijk niet. Ik stel alleen vast dat Vlamingen en Franstaligen ook het begrip “BTW-controle van bouwmisdrijven” een geheel eigen invulling geven. Waarom wordt het rechtsapparaat dat het vervolgingsbeleid vorm geeft, dan ook maar niet gesplitst? Als men het niet wil splitsen, dan moet men minstens de lat voor iedereen even hoog hangen. Of even laag.
Zo stelde ik de minister van Financiën de vraag naar de regionale spreiding van het aantal BTW-controles op nieuwbouw, het aantal controles die uiteindelijk inkomsten genereerden en de opbrengsten van deze boetes. Om toch maar vooral geen momentopname te krijgen, vroeg ik de cijfers van 2005, 2006 en 2007. Houdt u vast, daar gaan we:
Totaal aantal controles op de bouwwaarde, cijfers meegedeeld door FOD Financiën:
Aantal controles
- in 2004 in gans België: 16.679, waarvan 12.825 of 76% in Vlaanderen
- in 2005: 16.665, waarvan 13.213 of 79% in Vlaanderen
- in 2006: 16.370, waarvan 11.961 of 73% in Vlaanderen
Het aantal productieve controles (controles die inkomsten voor de staatskas genereren dus):
- in 2004: 3.514 in gans België, waarvan 3.166 of 90% in Vlaanderen
- in 2005: 2.953 in België, waarvan 2.677 of 90% in Vlaanderen
- in 2006: 2.604 in België, waarvan 2.330 of 89% in Vlaanderen
Wat de BTW-opbrengsten en de boetes betreft, gaan de cijfers in dezelfde lijn: Vlaanderen betaalt niet minder dan 90% van de boetes, Vlaanderen betaalt met andere woorden 10 maal zoveel als het Waalse Gewest bijvoorbeeld. En omdat het een totaal onwetenschappelijke bewering is te stellen dat Vlamingen massaal meer bouwovertredingen plegen dan de Franstaligen, is er dus maar één verklaring: het gaat om twee totaal verschillende invullingen van het begrip “controle” en “strafvervolging – sanctionering”.
Vraag ik nu om de controle in Vlaanderen lakser te maken? Neen, natuurlijk niet. Ik stel alleen vast dat Vlamingen en Franstaligen ook het begrip “BTW-controle van bouwmisdrijven” een geheel eigen invulling geven. Waarom wordt het rechtsapparaat dat het vervolgingsbeleid vorm geeft, dan ook maar niet gesplitst? Als men het niet wil splitsen, dan moet men minstens de lat voor iedereen even hoog hangen. Of even laag.
dinsdag 19 februari 2008
Is dit communautaire koelbloedigheid?
Wachten is één van die mooie Vlaamse ‘deugden’ die in de Belgische politiek eerder tegen ons dan in ons voordeel werken. Zo wijst Bart De Wever, N-VA-voorzitter, de Vlamingen dit weekend op het belang van een grote staatshervorming. Alléén: er is helemaal geen staatshervorming. Denkt Bart De Wever de mensen iets wijs te maken? Waar is de ‘grote vis’ waarover hij het nu al maanden heeft?
Elke politieke commentator wijst er ondertussen met steeds meer nadruk op dat het niets wordt. Zelfs het begrip ‘borrelnootjes’ is een te groot woord voor deze zoveelste Vlaamse ‘overwinningen’. In De Morgen (13.02.2008) kan men trouwens al een opsomming vinden van het pakket nieuwe bevoegdheden van de staatshervorming: het gaat dan over de regionalisering van de vestigingswet, de regionalisering van de pachtwet, de reglementering over de onteigeningen, het laatste stukje kinderopvang zou regionale materie worden, en ook de regulering van internet zou naar de regio’s gaan.
Dit komt zelfs niet in de buurt van de befaamde 5 resoluties van het Vlaams Parlement. Leterme haalt met andere woorden de beproefde ‘salami-politiek’ uit de kast. Enkele ‘borrelhapjes’ zodat de N-VA-top kan proberen haar troepen achter het kartel te houden. De ‘grote staatshervorming’ wordt versast naar het overleg en wordt met andere woorden deskundig begraven. Dit alles onder het motto: “nu, dan en nooit”. Een stappenplan is de beste garantie om de rit uit te doen met lege handen. Dat weet Bart De Wever natuurlijk maar al te goed.
Maar dat hij problemen heeft om zijn achterban achter het “wervend project” van het kartel te houden, is meer dan begrijpelijk. Wanneer geeft N-VA eindelijk eens toe dat het met de staatshervorming niets wordt? Wanneer trekt zij de stekker uit het stopcontact en geeft zij ruiterlijk haar vergissing toe? Als er een iets steeds duidelijker wordt, dan is het dat dit Octopus-overleg een maat voor niets wordt, en alleen kosten op het sterfhuis betekenen. Trek de Vlaams Belang-lijn, mijnheer De Wever, en ga voor onafhankelijkheid, nu!
“Wij kijken de kat uit de boom tot 23 maart”, aldus De Wever. Dit is geen teken van communautaire koelbloedigheid, dit is eerder een teken van bloedarmoede.
Elke politieke commentator wijst er ondertussen met steeds meer nadruk op dat het niets wordt. Zelfs het begrip ‘borrelnootjes’ is een te groot woord voor deze zoveelste Vlaamse ‘overwinningen’. In De Morgen (13.02.2008) kan men trouwens al een opsomming vinden van het pakket nieuwe bevoegdheden van de staatshervorming: het gaat dan over de regionalisering van de vestigingswet, de regionalisering van de pachtwet, de reglementering over de onteigeningen, het laatste stukje kinderopvang zou regionale materie worden, en ook de regulering van internet zou naar de regio’s gaan.
Dit komt zelfs niet in de buurt van de befaamde 5 resoluties van het Vlaams Parlement. Leterme haalt met andere woorden de beproefde ‘salami-politiek’ uit de kast. Enkele ‘borrelhapjes’ zodat de N-VA-top kan proberen haar troepen achter het kartel te houden. De ‘grote staatshervorming’ wordt versast naar het overleg en wordt met andere woorden deskundig begraven. Dit alles onder het motto: “nu, dan en nooit”. Een stappenplan is de beste garantie om de rit uit te doen met lege handen. Dat weet Bart De Wever natuurlijk maar al te goed.
Maar dat hij problemen heeft om zijn achterban achter het “wervend project” van het kartel te houden, is meer dan begrijpelijk. Wanneer geeft N-VA eindelijk eens toe dat het met de staatshervorming niets wordt? Wanneer trekt zij de stekker uit het stopcontact en geeft zij ruiterlijk haar vergissing toe? Als er een iets steeds duidelijker wordt, dan is het dat dit Octopus-overleg een maat voor niets wordt, en alleen kosten op het sterfhuis betekenen. Trek de Vlaams Belang-lijn, mijnheer De Wever, en ga voor onafhankelijkheid, nu!
“Wij kijken de kat uit de boom tot 23 maart”, aldus De Wever. Dit is geen teken van communautaire koelbloedigheid, dit is eerder een teken van bloedarmoede.
maandag 18 februari 2008
Waarom wil men niet zien dat er geen Belgische arbeidsmarkt meer is?
Is er al veel te doen geweest over de grote regionale verschillen op de arbeidsmarkt. Terwijl men in Vlaanderen kampt met een krapte op de arbeidsmarkt, en met moeite nog werknemers vindt voor bepaalde knelpuntberoepen, zijn werkloosheidspercentages van 20% en meer geen uitzondering in Wallonië.
Het was ooit anders, zoals men ook kan lezen in De Tijd (16.02.2008): “Twee, drie generaties geleden pendelden Vlaamse werklozen massaal naar Wallonië om er te werken in steenkoolmijnen en hoogovens (…). In zijn boek “Arm Vlaanderen” haalt Pascal Verbeken het heroïsche voorbeeld aan van een Vlaming die in de jaren 30 van vorige eeuw elke dag 160 kilometer fietste om in een Waalse steenkoolmijn te wroeten”.
Die heroïek is bij de Waalse werklozen van vandaag ver, heel ver te zoeken. Sommigen hangen daar een argumentatie aan vast dat de Belgische werklozenbedragen veel te hoog zijn en te lang uitgesponnen in de tijd, en natuurlijk ligt daar een gedeelte van de werkelijkheid. Maar bestaat er niet zoiets als controle van werklozen en een verplichting voor werklozen om aangeboden jobs aan te nemen? Vlaamse werkgevers schuwen geen enkele inspanning om Waalse werknemers aan te trekken, maar wat blijkt?
De Tijd (15.02.2008) stelt vast dat het “bijzonder moeilijk blijkt om Waalse werkzoekenden in Vlaanderen aan de slag te krijgen, zelfs voor een gratis opleiding. Een cursus voor Waalse werkzoekenden in het gespecialiseerde VDAB-textielcentrum in Wevelgem moest vorig jaar worden afgelast omdat er geen (géén) kandidaten waren. De Vlaamse textielsector schreeuwt intussen om arbeidskrachten”. Willen Waalse werklozen eigenlijk wel werken?
Beseft men in Belgische overheidskringen dan niet dat dit land twee verschillende arbeidsmarkten kent, die een eigen beleid moeten kunnen voeren om de eigen problemen op een adequate manier in te vullen? Ziet men het niet of wil men het niet zien? Zijn hier soms teveel vakbondsbelangen en belangen van het Belgische grootkapitaal mee gemoeid? De modale Vlaming begrijpt er in elk geval niets van en heeft er eigenlijk de buik van vol.
Het was ooit anders, zoals men ook kan lezen in De Tijd (16.02.2008): “Twee, drie generaties geleden pendelden Vlaamse werklozen massaal naar Wallonië om er te werken in steenkoolmijnen en hoogovens (…). In zijn boek “Arm Vlaanderen” haalt Pascal Verbeken het heroïsche voorbeeld aan van een Vlaming die in de jaren 30 van vorige eeuw elke dag 160 kilometer fietste om in een Waalse steenkoolmijn te wroeten”.
Die heroïek is bij de Waalse werklozen van vandaag ver, heel ver te zoeken. Sommigen hangen daar een argumentatie aan vast dat de Belgische werklozenbedragen veel te hoog zijn en te lang uitgesponnen in de tijd, en natuurlijk ligt daar een gedeelte van de werkelijkheid. Maar bestaat er niet zoiets als controle van werklozen en een verplichting voor werklozen om aangeboden jobs aan te nemen? Vlaamse werkgevers schuwen geen enkele inspanning om Waalse werknemers aan te trekken, maar wat blijkt?
De Tijd (15.02.2008) stelt vast dat het “bijzonder moeilijk blijkt om Waalse werkzoekenden in Vlaanderen aan de slag te krijgen, zelfs voor een gratis opleiding. Een cursus voor Waalse werkzoekenden in het gespecialiseerde VDAB-textielcentrum in Wevelgem moest vorig jaar worden afgelast omdat er geen (géén) kandidaten waren. De Vlaamse textielsector schreeuwt intussen om arbeidskrachten”. Willen Waalse werklozen eigenlijk wel werken?
Beseft men in Belgische overheidskringen dan niet dat dit land twee verschillende arbeidsmarkten kent, die een eigen beleid moeten kunnen voeren om de eigen problemen op een adequate manier in te vullen? Ziet men het niet of wil men het niet zien? Zijn hier soms teveel vakbondsbelangen en belangen van het Belgische grootkapitaal mee gemoeid? De modale Vlaming begrijpt er in elk geval niets van en heeft er eigenlijk de buik van vol.
vrijdag 15 februari 2008
pre-electorale koorts?
Men zou het haast gaan geloven, toch als men enkele persberichten naast elkaar legt, en vooral als men het muffe geurtje in de Wetstraat opsnuift. Een sprankelende, dynamische regering verspreidt een ander geurtje, zoveel is duidelijk.
Zo liet de Waalse PS enkele dagen geleden weten dat er in haar ogen, en gelet op de dramatische financiële toestand van dit land, geen sprake kan zijn van de door de liberale partijen vooropgestelde ‘levensnoodzakelijke’ belastingverlagingen: er is nu eenmaal geen geld. In liberale kranten is er dan weer formele twijfel van MR-voorzitter Didier Reynders, minister van Financiën en Begroting, te lezen bij de kandidatuur van Yves Leterme om vanaf 23 maart de leiding op zich te nemen van de écht, de échtéchte regering (Het Laatste Nieuws). Metro kopt echter diezelfde dag dat PS en cdH de ambities van minister Reynders – om zélf premier te worden, natuurlijk – radicaal van tafel vegen. De PS wil de notionele interestaftrek afgeschaft zien, terwijl MR en Open VLD alle registers opentrekken om de faillissementswet gewijzigd te krijgen in een wet op de continuïteit van de ondermeningen, een wetsvoorstel waar links allesbehalve van wakker ligt. CD&V zit erbij en kijkt ernaar. Wat N-VA in deze Belgische vaudeville doet, is ons helemaal een raadsel, of zorgt zij alleen voor het volk in de zaal?
En dan is er het ‘verhaal van de (CD&V?) lekken’ naar De Standaar, natuurlijk. Wat Mark Eyskens, misschien hengelend op nog een Belgisch lintje, verleidde toch volgende uitspraak: “Die loslippige politici willen de monarchie weg en dromen van een republiek Vlaanderen onder het motto ‘Philip Dewinter for president’. Als ze met de koning gaan praten, staan ze klaar met een dolk om hem in de rug te steken” (De Morgen, 13?02.2008).
Enfin, de mot zit in deze regering die eigenlijk de naam ‘regering’ niet eens verdient. Goed dat er de CD&V-krokodil Schouppe is die in de Franstalige media maar blijft herhalen dat “België onvervangbaar is in de ganse Europese constructie. Hoe minder spanningen tussen ons, hoe minder communautaire spanningen en hoe beter Brussel onze internationale belangen kan uitdragen” (Le Soir, 11.02.2008). Wat kan het leven toch zò simpel zijn, nietwaar Etienne?
Zo liet de Waalse PS enkele dagen geleden weten dat er in haar ogen, en gelet op de dramatische financiële toestand van dit land, geen sprake kan zijn van de door de liberale partijen vooropgestelde ‘levensnoodzakelijke’ belastingverlagingen: er is nu eenmaal geen geld. In liberale kranten is er dan weer formele twijfel van MR-voorzitter Didier Reynders, minister van Financiën en Begroting, te lezen bij de kandidatuur van Yves Leterme om vanaf 23 maart de leiding op zich te nemen van de écht, de échtéchte regering (Het Laatste Nieuws). Metro kopt echter diezelfde dag dat PS en cdH de ambities van minister Reynders – om zélf premier te worden, natuurlijk – radicaal van tafel vegen. De PS wil de notionele interestaftrek afgeschaft zien, terwijl MR en Open VLD alle registers opentrekken om de faillissementswet gewijzigd te krijgen in een wet op de continuïteit van de ondermeningen, een wetsvoorstel waar links allesbehalve van wakker ligt. CD&V zit erbij en kijkt ernaar. Wat N-VA in deze Belgische vaudeville doet, is ons helemaal een raadsel, of zorgt zij alleen voor het volk in de zaal?
En dan is er het ‘verhaal van de (CD&V?) lekken’ naar De Standaar, natuurlijk. Wat Mark Eyskens, misschien hengelend op nog een Belgisch lintje, verleidde toch volgende uitspraak: “Die loslippige politici willen de monarchie weg en dromen van een republiek Vlaanderen onder het motto ‘Philip Dewinter for president’. Als ze met de koning gaan praten, staan ze klaar met een dolk om hem in de rug te steken” (De Morgen, 13?02.2008).
Enfin, de mot zit in deze regering die eigenlijk de naam ‘regering’ niet eens verdient. Goed dat er de CD&V-krokodil Schouppe is die in de Franstalige media maar blijft herhalen dat “België onvervangbaar is in de ganse Europese constructie. Hoe minder spanningen tussen ons, hoe minder communautaire spanningen en hoe beter Brussel onze internationale belangen kan uitdragen” (Le Soir, 11.02.2008). Wat kan het leven toch zò simpel zijn, nietwaar Etienne?
donderdag 14 februari 2008
En onze vrijheid van meningsuiting?
Het symbool van de Deense strijd voor vrijheid van meningsuiting, de tekenaar van de bekende Mohammed-cartoons in de krant Jyllands Posten, is op het nippertje aan een moordende aanslag op zijn leven ontsnapt, kan men in Der Spiegel online lezen (12.02.2008). Mensen die omwille van een simpele tekening, een simpele cartoon, met de dood worden bedreigd en waar men de dreiging probeert uit te voeren? Waar moet dit allemaal heen?
Tweeëneenhalf jaar geleden publiceerde de Deense krant Jyllands Posten een reeks van 12 cartoons, die in ‘andere omstandigheden’ volledig onopgemerkt zouden gebleven zijn. Sloeg de spot op het christendom, op Europa, op de eigenaardige gewoonten van Duitsers, Nederlanders of Polen: geen haan zou ernaar hebben gekraaid. Neen, het ging om cartoons van de profeet van de islam, Mohammed, en dit kon niet voor de moslims.
Met de cartoons wou de krant vooral aantonen dat het niet wilde zwichten voor godsdiensten, politieke bewegingen of wat dan ook die de vrijheid van meningsuiting niet ernstig wilden nemen. De krant wilde duidelijk maken dat de vrijheid van meningsuiting zo fundamenteel was dat ze niet moest zwichten voor intimidatie, zelfs niet als die intimidatie van de islam kwam. Toen er in Europa géén storm van protest tegen de cartoons opstak, gingen radicale Deense moslims met de cartoons naar Arabische landen, en toen gingen de poppetjes aan het dansen: in allerlei gewelddadig straatprotest gingen 3 Deense ambassades en verschillende kerken in de vlammen op. Toonde de islam hiermee haar ware aard? Nog meer Europeanen gingen in elk geval twijfel aan de compatibiliteit met de Europese waarden.
Deze negatieve perceptie schrikt blijkbaar veel radicale islamieten niet af. Uiteindelijk ontdekte de Deense politie een moordcomplot op één van de tekenaars, en werden “een Deen met Marokkaanse roots en twee Tunesiërs aangehouden omdat ze een moord zouden hebben beraamd” (De Morgen, 13.02.2008). De Deense premier Rasmussen reageerde als volgt: “In Denemarken zijn er groepen extremisten die de basisprincipes waarop onze maatschappij stoelt, niet accepteren”. Dat is dé grote uitdaging voor Europa. En hoe reageert onze politieke wereld op deze uitdaging?
Tweeëneenhalf jaar geleden publiceerde de Deense krant Jyllands Posten een reeks van 12 cartoons, die in ‘andere omstandigheden’ volledig onopgemerkt zouden gebleven zijn. Sloeg de spot op het christendom, op Europa, op de eigenaardige gewoonten van Duitsers, Nederlanders of Polen: geen haan zou ernaar hebben gekraaid. Neen, het ging om cartoons van de profeet van de islam, Mohammed, en dit kon niet voor de moslims.
Met de cartoons wou de krant vooral aantonen dat het niet wilde zwichten voor godsdiensten, politieke bewegingen of wat dan ook die de vrijheid van meningsuiting niet ernstig wilden nemen. De krant wilde duidelijk maken dat de vrijheid van meningsuiting zo fundamenteel was dat ze niet moest zwichten voor intimidatie, zelfs niet als die intimidatie van de islam kwam. Toen er in Europa géén storm van protest tegen de cartoons opstak, gingen radicale Deense moslims met de cartoons naar Arabische landen, en toen gingen de poppetjes aan het dansen: in allerlei gewelddadig straatprotest gingen 3 Deense ambassades en verschillende kerken in de vlammen op. Toonde de islam hiermee haar ware aard? Nog meer Europeanen gingen in elk geval twijfel aan de compatibiliteit met de Europese waarden.
Deze negatieve perceptie schrikt blijkbaar veel radicale islamieten niet af. Uiteindelijk ontdekte de Deense politie een moordcomplot op één van de tekenaars, en werden “een Deen met Marokkaanse roots en twee Tunesiërs aangehouden omdat ze een moord zouden hebben beraamd” (De Morgen, 13.02.2008). De Deense premier Rasmussen reageerde als volgt: “In Denemarken zijn er groepen extremisten die de basisprincipes waarop onze maatschappij stoelt, niet accepteren”. Dat is dé grote uitdaging voor Europa. En hoe reageert onze politieke wereld op deze uitdaging?
woensdag 13 februari 2008
vennootschapsbelasting splitsen stelt weinig problemen
Vanuit een bepaalde Franstalige en/of belgicistische hoek wordt schamper gedaan over de Vlaamse eis om de vennootschapsbelasting te regionaliseren: omdat vennootschappen in meerdere gewesten actief zijn, zou deze splitsing niet mogelijk zijn, het zou asociaal zijn want Wallonië benadelen en omdat de Europese Unie tégen is, zou Vlaanderen dit eigenlijk niet mogen doorvoeren. Het is daarom goed dat de Vlaamse werkgeversorganisatie VOKA een reactie vroeg aan professor Axel Haelterman, fiscaal expert en hoogleraar belastingsrecht aan de KULeuven.
“De EU heeft er geen moeite mee wanneer een lidstaat de fiscale bevoegdheid opsplitst tussen de federale overheid en de regionale overheden, op voorwaarde dat alle regio’s dan identieke bevoegdheden krijgen. Dat is wat men noemt de symmetrische bevoegdheidsdelegatie”, merkt professor Haelterman op, waarmee hij één groot bezwaar de wereld uithelpt.
Waarom de Franstaligen toch zo tegen de regionalisering van de vennootschapsbelasting zijn, wil VOKA weten. Haelterman is niet mals voor de Franstalige politici en verwijt ze dat ze het consumptiefederalisme in stand willen houden: “De hertekening van de Bijzondere Financieringswet (…) dreigt natuurlijk een aantal door Wallonië en Brussel belangrijk geachte financiële beschermingen aan te tasten. Bestedingsbevoegdheid zonder financiële verantwoordelijkheid leidt echter tot wat men het ‘consumptiefederalisme’ heeft en een volwassen federale staat moet daarvan af”.
Omdat het aantrekken van investeerders voor Vlaanderen én Franstalig België essentieel is, en het niet mogelijk is om een laag fiscaal vennootschapstarief in te voeren, moeten we de gewesten de instrumenten geven om de concurrentie aan te gaan. Dit kan alleen door de vennootschapsbelasting te regionaliseren, wat ook Jan Van Doren, adjunct-directeur van het VOKA-kenniscentrum, in dezelfde bijdrage onderstreept: “Inzake de vennootschapsbelasting hebben de gewesten geen enkele bevoegdheid. Dat leidt er toe dat ze in hun economisch ondersteuningsbeleid enkel kunnen terugvallen op subsidies voor bedrijven. Een subsidiepolitiek brengt veelal administratieve overlast mee en werkt vaak concurrentievervalsend”.
Ook het argument dat vennootschapsbelasting regionaliseren te moeilijk is omdat vennootschappen soms actief zijn in meerdere gewesten, houdt geen steek, aldus professor Haelterman: “De regionalisering bestaat al in een vrij groot aantal landen. Meestal ontwikkelt men dan methoden om de ‘compliance’-kost (de kost om zich aan te passen aan de nieuwe regelgeving) voor ondernemingen te beperken. Ook in België hebben wij een dergelijke techniek, met name die van de winstsplitsing: de vennootschap geeft eenvoudigweg per gewest aan, wat de totale loonkost is van de werknemers die ze er tewerkstelt. Dit cijfer is moeilijk manipuleerbaar, want hier speelt onder meer de taalwetgeving, het toezicht van de vakbonden en de werkelijke plaats van bedrijfsvoering” (VOKA-tribune, februari 2008, pagina 20 e.v.).
De conclusie is eigenlijk zeer eenvoudig: het regionaliseren van de vennootschapsbelasting is niet alleen gemakkelijk door te voeren, maar is ook niet strijdig met de EU-regels en is noodzakelijk om ons in het peloton van de sterkste economieën te houden.
“De EU heeft er geen moeite mee wanneer een lidstaat de fiscale bevoegdheid opsplitst tussen de federale overheid en de regionale overheden, op voorwaarde dat alle regio’s dan identieke bevoegdheden krijgen. Dat is wat men noemt de symmetrische bevoegdheidsdelegatie”, merkt professor Haelterman op, waarmee hij één groot bezwaar de wereld uithelpt.
Waarom de Franstaligen toch zo tegen de regionalisering van de vennootschapsbelasting zijn, wil VOKA weten. Haelterman is niet mals voor de Franstalige politici en verwijt ze dat ze het consumptiefederalisme in stand willen houden: “De hertekening van de Bijzondere Financieringswet (…) dreigt natuurlijk een aantal door Wallonië en Brussel belangrijk geachte financiële beschermingen aan te tasten. Bestedingsbevoegdheid zonder financiële verantwoordelijkheid leidt echter tot wat men het ‘consumptiefederalisme’ heeft en een volwassen federale staat moet daarvan af”.
Omdat het aantrekken van investeerders voor Vlaanderen én Franstalig België essentieel is, en het niet mogelijk is om een laag fiscaal vennootschapstarief in te voeren, moeten we de gewesten de instrumenten geven om de concurrentie aan te gaan. Dit kan alleen door de vennootschapsbelasting te regionaliseren, wat ook Jan Van Doren, adjunct-directeur van het VOKA-kenniscentrum, in dezelfde bijdrage onderstreept: “Inzake de vennootschapsbelasting hebben de gewesten geen enkele bevoegdheid. Dat leidt er toe dat ze in hun economisch ondersteuningsbeleid enkel kunnen terugvallen op subsidies voor bedrijven. Een subsidiepolitiek brengt veelal administratieve overlast mee en werkt vaak concurrentievervalsend”.
Ook het argument dat vennootschapsbelasting regionaliseren te moeilijk is omdat vennootschappen soms actief zijn in meerdere gewesten, houdt geen steek, aldus professor Haelterman: “De regionalisering bestaat al in een vrij groot aantal landen. Meestal ontwikkelt men dan methoden om de ‘compliance’-kost (de kost om zich aan te passen aan de nieuwe regelgeving) voor ondernemingen te beperken. Ook in België hebben wij een dergelijke techniek, met name die van de winstsplitsing: de vennootschap geeft eenvoudigweg per gewest aan, wat de totale loonkost is van de werknemers die ze er tewerkstelt. Dit cijfer is moeilijk manipuleerbaar, want hier speelt onder meer de taalwetgeving, het toezicht van de vakbonden en de werkelijke plaats van bedrijfsvoering” (VOKA-tribune, februari 2008, pagina 20 e.v.).
De conclusie is eigenlijk zeer eenvoudig: het regionaliseren van de vennootschapsbelasting is niet alleen gemakkelijk door te voeren, maar is ook niet strijdig met de EU-regels en is noodzakelijk om ons in het peloton van de sterkste economieën te houden.
dinsdag 12 februari 2008
En wij maar betalen...
Voor sommige oudere en al dan niet rijkelijk gesubsidieerde leden van het zichzelf benoemde intellectuele toplaagje van deze totaal kunstmatige staat speelt de koning een zeer belangrijke rol in het politieke en maatschappelijke leven in dit land. Niet alleen is hij een gezellige prater, een bon vivant en een Bourgondiër – wat natuurlijk zéér goed overeenkomt met het karakter van de gemiddelde Vlaming, wat had je gedacht – maar daarnaast zorgt hij ervoor dat het land bijeengehouden wordt. Hij zou dus méér doen dan alleen maar ministeriële besluiten ondertekenen, hij is de kleefstof van België. En zie, hij zingt zelfs de Vlaamse Leeuw mee…
Hoe ‘gemoedelijk’ en hoe ‘vriendelijk’ deze vorst wel is, en hoevéél hij eigenlijk wel bijdraagt in de vooruitgang van de Vlamingen, bleek uit een recente bijdrage in De Standaard (11.02.2008). Niet alleen kreeg de koning totaal geen greep op de gebeurtenissen naar aanleiding van de recente politieke crisis, hij (of zijn raadgever) slaagde er trouwens ettelijke keren in de bal totaal verkeerd te slaan. Als de koning tussenkwam, was het alleen in het belang van de kroon en van het Belgische establishment. “Zo bepleitte Albert structureel de invoering van een federale kieskring. Voor de koning was dat een uitgelezen manier om de Belgische cohesie in stand te houden”.
Of de vorst dan geen interesse heeft voor de concurrentiekracht van de Vlaamse bedrijven? Hierover lezen we totaal niets, alleen wel dat de koning in gesprekken met onder andere senaatsvoorzitter De Decker liet verstaan dat de oorzaak van de crisis te vinden was in “een staatsgevaarlijke organisatie als N-VA”. Als die brave man in die termen denkt over de kartelpartner van CD&V, hoe moet hij dan wel denken over onze partij?
De kans dat er trouwens door dit kartel enig weerwerk tegen het koninklijk gestamel wordt geboden, is bijzonder klein, kan men lezen in een interview van de CD&V-jongerenvoorzitter in De Morgen (11.02.2008). Men verneemt er dat de oude CVP helemaal terug is: “Voor je het weet, zit de CD&V weer in de 20ste eeuw. Schouppe is niet de jongste en doet allerlei beloften aan het ACW. We mogen niet de indruk wekken dat we terugkeren naar het Ancien Régime”. En over N-VA: “N-VA zal alles aanvaarden wat geen achteruitgang betekent in de zin van herfederaliseringen”. Van een grote staatshervorming gesproken.
Ondertussen, en om te besluiten, beste lezer: voor dit koninklijk circus betalen onze burgers zo’n 13 miljoen euro. Jààrlijks.
Hoe ‘gemoedelijk’ en hoe ‘vriendelijk’ deze vorst wel is, en hoevéél hij eigenlijk wel bijdraagt in de vooruitgang van de Vlamingen, bleek uit een recente bijdrage in De Standaard (11.02.2008). Niet alleen kreeg de koning totaal geen greep op de gebeurtenissen naar aanleiding van de recente politieke crisis, hij (of zijn raadgever) slaagde er trouwens ettelijke keren in de bal totaal verkeerd te slaan. Als de koning tussenkwam, was het alleen in het belang van de kroon en van het Belgische establishment. “Zo bepleitte Albert structureel de invoering van een federale kieskring. Voor de koning was dat een uitgelezen manier om de Belgische cohesie in stand te houden”.
Of de vorst dan geen interesse heeft voor de concurrentiekracht van de Vlaamse bedrijven? Hierover lezen we totaal niets, alleen wel dat de koning in gesprekken met onder andere senaatsvoorzitter De Decker liet verstaan dat de oorzaak van de crisis te vinden was in “een staatsgevaarlijke organisatie als N-VA”. Als die brave man in die termen denkt over de kartelpartner van CD&V, hoe moet hij dan wel denken over onze partij?
De kans dat er trouwens door dit kartel enig weerwerk tegen het koninklijk gestamel wordt geboden, is bijzonder klein, kan men lezen in een interview van de CD&V-jongerenvoorzitter in De Morgen (11.02.2008). Men verneemt er dat de oude CVP helemaal terug is: “Voor je het weet, zit de CD&V weer in de 20ste eeuw. Schouppe is niet de jongste en doet allerlei beloften aan het ACW. We mogen niet de indruk wekken dat we terugkeren naar het Ancien Régime”. En over N-VA: “N-VA zal alles aanvaarden wat geen achteruitgang betekent in de zin van herfederaliseringen”. Van een grote staatshervorming gesproken.
Ondertussen, en om te besluiten, beste lezer: voor dit koninklijk circus betalen onze burgers zo’n 13 miljoen euro. Jààrlijks.
maandag 11 februari 2008
De Sharia invoeren?
Marx parafraserend, vrezen we al geruime tijd dat de Europese culturele en politieke elite zelf het touw zal aanmaken, waarmee de militante islam uiteindelijk Europa zal ophangen. In dit verband is het hoofddoekendebat dat burgemeester Janssens (SP.A) en het Vlaams Belang op gang trokken (onder andere in Antwerpen, Gent, Lier, en nu al in een resem Limburgse gemeenten) veel meer dan louter een symbooldossier.
Voor professor Kerkelijk Recht en mediaster Rik Torfs is het allemaal redelijk simpel: Je moet iedereen “vrij laten om te tonen waarvoor hij staat” (Het Laatste Nieuws, 31.01.2008). Waartoe dit cultuurrelativisme in Europa bijna onvermijdelijk zal op uitdraaien, werd onlangs in het BBC-News (07.02.2008) pijnlijk duidelijk, waar men de aartsbisschop van Canterbury, dr. Williams, ten tonele voerde die meende dat “de acceptatie van sommige aspecten van de Shariawetten in Groot-Brittannië onvermijdelijk wordt”. Als reden wordt de slechtst mogelijke reden opgesomd: “Groot-Brittannië moet het feit accepteren dat sommigen van zijn burgers geen relationele band hebben met het Britse rechtssysteem”, aldus de hooggeleerde priester en “dat men de door de Sharia-wetten te aanvaarden als wettelijk systeem, de sociale cohesie opnieuw zou kunnen versterken”. Dit is toch abdicatie over de gehele lijn!
Het gevaar van zo’n voorstellen zit hem in het feit dat sommigen autochtonen er een bepaalde logica in zien: voor zover onze fundamentele rechten niet worden geschonden, redeneren sommige progressieve geesten, maakt het toch niet uit of die arme moslims naar ons recht dan wel naar de Sharia-wetten worden beoordeeld. Probleem is echter dat als je de deur openzet voor sommige Sharia-wetten, je geen enkele garantie meer kunt inbouwen dat ook andere, ‘minder evidente’ Sharia-wetten kunnen worden tegengehouden. Of dat je aan de Somalische gemeenschap in Groot-Brittannië of bij ons kan verbieden dat zij hun eigen rechtssysteem zouden toepassen (met executies in bepaalde gevallen). BBC titelt terecht: “Naar het einde van het ene rechtssysteem voor allen?”.
Dat deze op het eerste gezicht ‘onschuldige’ voorstellen desastreuze gevolgen hebben voor onze Europese beschaving, laat zich raden. Stel dat je de toepassing van (sommige) Sharia-wetten als alternatief voor ons rechtssysteem zou accepteren, welk rechtssysteem heeft dan voorrang bij botsende belangen? Hoe vermijd je dat de Sharia uiteindelijk de bovenhand krijgt en onze rechtstraditie volledig onderuit haalt? Dit is dus geen theoretische discussie, maar een discussie met zeer vérdragende gevolgen!
Voor professor Kerkelijk Recht en mediaster Rik Torfs is het allemaal redelijk simpel: Je moet iedereen “vrij laten om te tonen waarvoor hij staat” (Het Laatste Nieuws, 31.01.2008). Waartoe dit cultuurrelativisme in Europa bijna onvermijdelijk zal op uitdraaien, werd onlangs in het BBC-News (07.02.2008) pijnlijk duidelijk, waar men de aartsbisschop van Canterbury, dr. Williams, ten tonele voerde die meende dat “de acceptatie van sommige aspecten van de Shariawetten in Groot-Brittannië onvermijdelijk wordt”. Als reden wordt de slechtst mogelijke reden opgesomd: “Groot-Brittannië moet het feit accepteren dat sommigen van zijn burgers geen relationele band hebben met het Britse rechtssysteem”, aldus de hooggeleerde priester en “dat men de door de Sharia-wetten te aanvaarden als wettelijk systeem, de sociale cohesie opnieuw zou kunnen versterken”. Dit is toch abdicatie over de gehele lijn!
Het gevaar van zo’n voorstellen zit hem in het feit dat sommigen autochtonen er een bepaalde logica in zien: voor zover onze fundamentele rechten niet worden geschonden, redeneren sommige progressieve geesten, maakt het toch niet uit of die arme moslims naar ons recht dan wel naar de Sharia-wetten worden beoordeeld. Probleem is echter dat als je de deur openzet voor sommige Sharia-wetten, je geen enkele garantie meer kunt inbouwen dat ook andere, ‘minder evidente’ Sharia-wetten kunnen worden tegengehouden. Of dat je aan de Somalische gemeenschap in Groot-Brittannië of bij ons kan verbieden dat zij hun eigen rechtssysteem zouden toepassen (met executies in bepaalde gevallen). BBC titelt terecht: “Naar het einde van het ene rechtssysteem voor allen?”.
Dat deze op het eerste gezicht ‘onschuldige’ voorstellen desastreuze gevolgen hebben voor onze Europese beschaving, laat zich raden. Stel dat je de toepassing van (sommige) Sharia-wetten als alternatief voor ons rechtssysteem zou accepteren, welk rechtssysteem heeft dan voorrang bij botsende belangen? Hoe vermijd je dat de Sharia uiteindelijk de bovenhand krijgt en onze rechtstraditie volledig onderuit haalt? Dit is dus geen theoretische discussie, maar een discussie met zeer vérdragende gevolgen!
vrijdag 8 februari 2008
te veel criminele vreemdelingen
Stilaan sijpelt het besef door dat ongeveer alle Europese landen een ernstig veiligheidsprobleem kennen. Jeugdcriminaliteit en volwassen criminaliteit, maar met een onevenredig groot aandeel van allochtonen. Enerzijds door het lakse veiligheidsbeleid, zwaar beïnvloed door allerlei progressieve permissieve denkbeelden, en anderzijds door de open-grenspolitiek, de massale migratie naar Europa en de globalisering zijn grote delen van Europese steden in de ban van de zware criminaliteit.
Probeer er als gewone politieman maar iets aan te doen. Men moet tezelfdertijd nog aardig oppassen voor uitspraken die zogezegd politiek niet correct zijn, want dan gaan de linkse poppetjes aan het dansen. Zo stelde Herman Reusch, een bekend én geacht procureur in Berlijn, onlangs dat volgens berekeningen van het gerecht niet minder dan 80% van de zware criminelen in zijn stad van niet-Duitse origine was. Niet alleen kreeg hij van zijn overste verbod om deel te nemen aan een televisiedebat over dit heikele thema, zoals collega Dirk De Smedt onlangs meldde (Vlaams Belang Magazine, februari 2008), maar hem wacht ook nog een strafrechterlijke vervolging, aldus sommige Duitse kranten.
Op een moment dus dat in gans Duitsland, en bij uitbreiding in geheel Europa, het debat woedt op welke manier men de jeugdcriminaliteit kan indijken, wordt in Duitsland de man die op dat vlak juist aantoonbare successen kon voorleggen, politiek en carrièrematig afgemaakt. Procureur Reusch had zich namelijk gespecialiseerd in jeugdcriminaliteit en zijn dienst gold als een van de meest efficiënte in gans Duitsland. Reusch had een eigen techniek ontwikkeld, de zogenaamde dadergeoriënteerde strafvervolging, waardoor criminele jongeren (en andere) steeds voor dezelfde strafrechter kwamen, zodat die uiteindelijk het dossier door en door kende.
Volgens onze berichten zou de overste van Reusch, SPD-politica Gisela von der Aue, zijn val hebben geëist. Reusch sprak open en eerlijk over zijn bevindingen en ging ondermeer ook voor de conservatieve C.S.U. spreken. Zo had hij ook zijn deelname aan een televisiedebat toegezegd, maar de S.P.D.-politica stak hier een stokje voor: Reusch mocht niet gaan, terwijl von der Aue in datzelfde debat de ambtenaar afmaakte. Reusch reageerde ontgoocheld, en stelde bitter dat er nu maar heel weinig tijd rest vooraleer delen van de grote Duitse steden gewoon ‘opgegeven’ gebied zullen worden, waar politie en justitie niets meer te zoeken hebben en autochtone Duitsers al helemaal niets meer.
Is de toestand bij ons zoveel beter? Is de toestand geruststellender in en rond Parijs? Hoe explosief is de toestand in grote Italiaanse steden, in Groot-Brittannië?
Probeer er als gewone politieman maar iets aan te doen. Men moet tezelfdertijd nog aardig oppassen voor uitspraken die zogezegd politiek niet correct zijn, want dan gaan de linkse poppetjes aan het dansen. Zo stelde Herman Reusch, een bekend én geacht procureur in Berlijn, onlangs dat volgens berekeningen van het gerecht niet minder dan 80% van de zware criminelen in zijn stad van niet-Duitse origine was. Niet alleen kreeg hij van zijn overste verbod om deel te nemen aan een televisiedebat over dit heikele thema, zoals collega Dirk De Smedt onlangs meldde (Vlaams Belang Magazine, februari 2008), maar hem wacht ook nog een strafrechterlijke vervolging, aldus sommige Duitse kranten.
Op een moment dus dat in gans Duitsland, en bij uitbreiding in geheel Europa, het debat woedt op welke manier men de jeugdcriminaliteit kan indijken, wordt in Duitsland de man die op dat vlak juist aantoonbare successen kon voorleggen, politiek en carrièrematig afgemaakt. Procureur Reusch had zich namelijk gespecialiseerd in jeugdcriminaliteit en zijn dienst gold als een van de meest efficiënte in gans Duitsland. Reusch had een eigen techniek ontwikkeld, de zogenaamde dadergeoriënteerde strafvervolging, waardoor criminele jongeren (en andere) steeds voor dezelfde strafrechter kwamen, zodat die uiteindelijk het dossier door en door kende.
Volgens onze berichten zou de overste van Reusch, SPD-politica Gisela von der Aue, zijn val hebben geëist. Reusch sprak open en eerlijk over zijn bevindingen en ging ondermeer ook voor de conservatieve C.S.U. spreken. Zo had hij ook zijn deelname aan een televisiedebat toegezegd, maar de S.P.D.-politica stak hier een stokje voor: Reusch mocht niet gaan, terwijl von der Aue in datzelfde debat de ambtenaar afmaakte. Reusch reageerde ontgoocheld, en stelde bitter dat er nu maar heel weinig tijd rest vooraleer delen van de grote Duitse steden gewoon ‘opgegeven’ gebied zullen worden, waar politie en justitie niets meer te zoeken hebben en autochtone Duitsers al helemaal niets meer.
Is de toestand bij ons zoveel beter? Is de toestand geruststellender in en rond Parijs? Hoe explosief is de toestand in grote Italiaanse steden, in Groot-Brittannië?
donderdag 7 februari 2008
The Foggy Dew
Er zijn van die volkeren en naties waar men steeds met enige afgunst naar kijkt, niet omdat ze het economisch goed doen, maar in de eerste plaats omdat ze er totaal geen graten in zien hun nationaal gevoel zonder gêne te uiten. Neem nu de Ieren. Muziek en dans staan er zeer hoog op de culturele agenda en iedereen kent de namen van Sinead O’Connor, Van Morrison, enzovoort. Niemand die eraan denkt om die te koppelen aan het begrip ‘nationalisme’.
In 2007 bracht de Ierse eerste klasse folkgroep The Chieftains een DVD uit naar aanleiding van 40 jaar muzikale creativiteit, The Wide World Over, waaraan enkele van de genoemde popsterren deelnamen, samen met andere bekende namen als Sting, The Rolling Stones, Elvis Costello, Art Garfunkel. Een DVD die men met plezier beluistert.
Wat is nu mijn punt? Wat zingt Sinead O’Connor? Geen liefdesliedje, neen, het oude nationalistische rebellenlied The Foggy Dew. Een lied opgedragen aan het handjevol nationalisten dat in 1916, op een moment dat Groot-Brittannië in volle oorlog met Duitsland verkeerde, in Ierland als het ware een tweede front opende en de Ierse Paasopstand startte, die uiteindelijk op de Ierse onafhankelijkheid zou uitlopen. Zij zingt, met emotie en met overtuiging, een nationalistisch lied.
Waarom blijft onze culturele elite achterwege? Heeft zij pleinvrees? Is ze bang door een bepaalde pers belachelijk te worden gemaakt? Is het omwille van een lintje hier of een benoeming daar? Men kan niet om de vaststelling heen dat ondanks enkele zeer moedige enkelingen die met bijna doodsverachting tegen de stroom in zwemmen, het zogenaamde Vlaamse culturele bovenlaagje zich in een bijna onnatuurlijke houding heeft gewrongen: voor België en tegen Vlaanderen. In Ierland kiezen de Ieren, ook die van het culturele bovenlaagje, zonder aarzeling voor Ierland.
Voor de liefhebbers, hieronder de volledige tekst van het Ierse lied. En de juiste verwijzingen naar de DVD luiden: The Chieftains – The Wide World Over – A 40 year Celebration, uitgebracht door Sony BMG Music Entertainment. Ook op You Tube kan men beeldfragmenten bekijken.
The Foggy Dew
As down the glen one Easter morn to a city fair rode I
There Armed lines of marching men in squadrons passed me by
No fife did hum nor battle drum did sound it's dread tatoo
But the Angelus bell o'er the Liffey swell rang out through the foggy dew
Right proudly high over Dublin Town they hung out the flag of war
'Twas better to die 'neath an Irish sky than at Sulva or Sud El Bar
And from the plains of Royal Meath strong men came hurrying through
While Britannia's Huns, with their long range guns sailed in through the foggy dew
'Twas Britannia bade our Wild Geese go that small nations might be free
But their lonely graves are by Sulva's waves or the shore of the Great North Sea
Oh, had they died by Pearse's side or fought with Cathal Brugha,
Their names we will keep where the fenians sleep 'neath the shroud of the foggy dew
But the bravest fell, and the requiem bell rang mournfully and clear
For those who died that Eastertide in the springing of the year
And the world did gaze, in deep amaze, at those fearless men, but few
Who bore the fight that freedom's light might shine through the foggy dew
Ah, back through the glen I rode again and my heart with grief was sore
For I parted then with valiant men whom I never shall see more
But to and fro in my dreams I go and I'd kneel and pray for you,
For slavery fled, O glorious dead, When you fell in the foggy dew.
In 2007 bracht de Ierse eerste klasse folkgroep The Chieftains een DVD uit naar aanleiding van 40 jaar muzikale creativiteit, The Wide World Over, waaraan enkele van de genoemde popsterren deelnamen, samen met andere bekende namen als Sting, The Rolling Stones, Elvis Costello, Art Garfunkel. Een DVD die men met plezier beluistert.
Wat is nu mijn punt? Wat zingt Sinead O’Connor? Geen liefdesliedje, neen, het oude nationalistische rebellenlied The Foggy Dew. Een lied opgedragen aan het handjevol nationalisten dat in 1916, op een moment dat Groot-Brittannië in volle oorlog met Duitsland verkeerde, in Ierland als het ware een tweede front opende en de Ierse Paasopstand startte, die uiteindelijk op de Ierse onafhankelijkheid zou uitlopen. Zij zingt, met emotie en met overtuiging, een nationalistisch lied.
Waarom blijft onze culturele elite achterwege? Heeft zij pleinvrees? Is ze bang door een bepaalde pers belachelijk te worden gemaakt? Is het omwille van een lintje hier of een benoeming daar? Men kan niet om de vaststelling heen dat ondanks enkele zeer moedige enkelingen die met bijna doodsverachting tegen de stroom in zwemmen, het zogenaamde Vlaamse culturele bovenlaagje zich in een bijna onnatuurlijke houding heeft gewrongen: voor België en tegen Vlaanderen. In Ierland kiezen de Ieren, ook die van het culturele bovenlaagje, zonder aarzeling voor Ierland.
Voor de liefhebbers, hieronder de volledige tekst van het Ierse lied. En de juiste verwijzingen naar de DVD luiden: The Chieftains – The Wide World Over – A 40 year Celebration, uitgebracht door Sony BMG Music Entertainment. Ook op You Tube kan men beeldfragmenten bekijken.
The Foggy Dew
As down the glen one Easter morn to a city fair rode I
There Armed lines of marching men in squadrons passed me by
No fife did hum nor battle drum did sound it's dread tatoo
But the Angelus bell o'er the Liffey swell rang out through the foggy dew
Right proudly high over Dublin Town they hung out the flag of war
'Twas better to die 'neath an Irish sky than at Sulva or Sud El Bar
And from the plains of Royal Meath strong men came hurrying through
While Britannia's Huns, with their long range guns sailed in through the foggy dew
'Twas Britannia bade our Wild Geese go that small nations might be free
But their lonely graves are by Sulva's waves or the shore of the Great North Sea
Oh, had they died by Pearse's side or fought with Cathal Brugha,
Their names we will keep where the fenians sleep 'neath the shroud of the foggy dew
But the bravest fell, and the requiem bell rang mournfully and clear
For those who died that Eastertide in the springing of the year
And the world did gaze, in deep amaze, at those fearless men, but few
Who bore the fight that freedom's light might shine through the foggy dew
Ah, back through the glen I rode again and my heart with grief was sore
For I parted then with valiant men whom I never shall see more
But to and fro in my dreams I go and I'd kneel and pray for you,
For slavery fled, O glorious dead, When you fell in the foggy dew.
vrijdag 1 februari 2008
België en de genitale verminkingen
Er zijn van die praktijken die, ongeacht de culturele achtergrond, eigenlijk gewoon niet kunnen, vind ik. Zo ben ik in absolute termen tegen de genitale verminking, waarbij vrouwen in hun vrouwelijkheid onvoorstelbaar worden verminkt. Deze praktijk woedt nog steeds in delen van zwart Afrika en in een aantal Aziatische moslimlanden, maar België wordt, onder andere middels de ‘zegeningen van de multiculturele samenleving’ in toenemende mate geconfronteerd met deze mensonterende praktijken.
In België is er een Franstalige vereniging (waarschijnlijk omdat deze praktijk vooral voorkomt in vanouds Franssprekende landen) die ons land oproept om de zaak met meer aandacht op te volgen. “In 2006 zochten zo’n 415 vrouwen hulp bij de vereniging, wat een verdubbeling is ten opzichte van 2005”, aldus Khadidiatou Diallo van de vereniging (De Morgen, 01.02.2008). En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, komt men te weten dat er verschillende vormen van verminking bestaan. Infibulatie is de radicaalste vorm en wordt vooral in de Hoorn van Afrika toegepast: “alle uiterlijke geslachtsorganen van de vrouw worden weggesneden. De wond wordt dichtgenaaid op een kleine opening na” (De Morgen). Daarnaast is er bijvoorbeeld ook de zogenaamde sunnabesnijdenis naast andere vormen.
Het zal niemand verwonderen dat “België achterop hinkt als het aankomt op het bestrijden van dit onrecht”! Burgers in dit land durven al helemaal niets meer zeggen tegen of over allochtonen: een klacht wegens al dan niet vermeend racisme hangt iedereen boven het hoofd. Feit is natuurlijk ook dat vooral links met zijn cultuurrelativistische strekkingen hiervoor verantwoordelijk is. Als de hoofddoek niet mag verboden worden, omdat het de uiting is van een “culturele verworteling van onze allochtone medeburger”, dan moet men mij toch maar eens proberen uit te leggen hoe men op basis van dezelfde redenering wel de genitale verminking zou kunnen bestrijden?
Ondertussen draait de ‘iranisering’ van Turkije op volle toeren. Onder de druk van de islamitisch fundamentalistische AK-partij wordt het hoofddoekenverbod er misschien eerstdaags ingetrokken. Vooruitziende Turken waarschuwen: “Ik zeg u dat binnen 5 jaar er geen studente meer zal zijn die geen hoofddoek op heeft (…) In Iran is het net zo gegaan. Niemand kan op tegen de maatschappelijke druk” (De Standaard).
Benieuwd hoe links, dat steeds meer hengelt naar allochtone stemmen (bij gebrek aan autochtone stemmen natuurlijk) op de toename van genitale verminking zal reageren.
In België is er een Franstalige vereniging (waarschijnlijk omdat deze praktijk vooral voorkomt in vanouds Franssprekende landen) die ons land oproept om de zaak met meer aandacht op te volgen. “In 2006 zochten zo’n 415 vrouwen hulp bij de vereniging, wat een verdubbeling is ten opzichte van 2005”, aldus Khadidiatou Diallo van de vereniging (De Morgen, 01.02.2008). En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, komt men te weten dat er verschillende vormen van verminking bestaan. Infibulatie is de radicaalste vorm en wordt vooral in de Hoorn van Afrika toegepast: “alle uiterlijke geslachtsorganen van de vrouw worden weggesneden. De wond wordt dichtgenaaid op een kleine opening na” (De Morgen). Daarnaast is er bijvoorbeeld ook de zogenaamde sunnabesnijdenis naast andere vormen.
Het zal niemand verwonderen dat “België achterop hinkt als het aankomt op het bestrijden van dit onrecht”! Burgers in dit land durven al helemaal niets meer zeggen tegen of over allochtonen: een klacht wegens al dan niet vermeend racisme hangt iedereen boven het hoofd. Feit is natuurlijk ook dat vooral links met zijn cultuurrelativistische strekkingen hiervoor verantwoordelijk is. Als de hoofddoek niet mag verboden worden, omdat het de uiting is van een “culturele verworteling van onze allochtone medeburger”, dan moet men mij toch maar eens proberen uit te leggen hoe men op basis van dezelfde redenering wel de genitale verminking zou kunnen bestrijden?
Ondertussen draait de ‘iranisering’ van Turkije op volle toeren. Onder de druk van de islamitisch fundamentalistische AK-partij wordt het hoofddoekenverbod er misschien eerstdaags ingetrokken. Vooruitziende Turken waarschuwen: “Ik zeg u dat binnen 5 jaar er geen studente meer zal zijn die geen hoofddoek op heeft (…) In Iran is het net zo gegaan. Niemand kan op tegen de maatschappelijke druk” (De Standaard).
Benieuwd hoe links, dat steeds meer hengelt naar allochtone stemmen (bij gebrek aan autochtone stemmen natuurlijk) op de toename van genitale verminking zal reageren.
Abonneren op:
Posts (Atom)
