Communautaire onevenwichten bij Justitie

Een federale staat met een beperkt aantal partners, kan maar blijven bestaan als de partners een grote federale loyaliteit betonen. Anders het er steeds meer op dat de ene partner de unie alleen nog in stand houdt omwille van het smeer. En is de vaststelling niet veraf meer dat de andere partner het gelag helemaal en alleen moet betalen. Jarenlang.

Deze toestand houdt al decennia aan in België en wordt voor de Vlamingen stilaan onhoudbaar. Het Vlaams Belang vindt de tijd van praten al lang voorbij en stelt voor dat de boedelscheiding eindelijk voltrokken wordt, zodat beide volkeren eindelijk hun eigen zaakjes kunnen regelen naar eigen inzichten en, ook en vooral, op eigen kosten. Want hoe men het ook draait of keert: hoe meer cijfergegevens je bekijkt en analyseert, hoe meer je tot het besef komt dat het geduld van de Vlamingen toch al veel te lang op de proef is gesteld.

Neem nu het personeel van de FOD Justitie. Op een totaal van 20.460 personeelsleden in het jaar 2007 stonden er – contractuelen en statutairen – 10.800 op de Nederlandstalige taalrol en een 9.600 op de Franstalige taalrol. Wat neerkomt op een verhouding van 52,7% Nederlandstaligen.

Toepassing van de correcte taalverhoudingen in dit land zou ervoor zorgen dat nog eens bijna 2.000 Nederlandstaligen aan de slag zouden kunnen bij Justitie. En dan houden we nog niet eens rekening met de werklast in de Vlaamse hoven en rechtbanken, die – ook dat is een bijna cijfermatig uitgemaakte zaak – veel meer zaken te behandelen hebben.

Voor de geïnteresseerden geef ik hieronder beknopt de cijfers weer, zoals die mij door de minister van Justitie ter beschikking werden gesteld.

1. Inzake de rechterlijke organisatie. Wat het aantal magistraten betreft, scoort Vlaanderen met gemiddeld 54% lager dan het eigenlijk zou moeten.
2. Op het vlak van het personeel in de rechterlijke organisatie ligt het aantal tewerkgestelden (statutaire en contractuele door elkaar genomen) iets beter. In 2007 bedroeg het aandeel Nederlandstaligen 56%, maar in 2005 nog 56,2%. Echte vooruitgang of nog maar gelijkschakeling met de Franstaligen is niet merkbaar.
3. Tenslotte het personeel in de penitentiaire inrichtingen. Ook hier nemen we voor de gemakkelijkheid de statutaire en contractuele werknemers door elkaar. Ook hier hinkt Vlaanderen zwaar achterop en haalt het zelfs niet de helft van het aantal tewerkgestelden. In 2007 behoorde slechts 49% tot de Nederlandstalige taalrol, in 2005 zelfs maar 47%.

Franstalige federale loyaliteit betekent al decennialang eigen Franstalig belang. Het wordt tijd dat Vlaanderen deze scheeftrekkingen definitief achter zich laat. Dit kan alleen, ook dat besef begint in Vlaanderen stilaan te rijpen, door totale onafhankelijkheid. Het is meer dan tijd. En het heeft lang genoeg geduurd.