POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





woensdag 9 november 2011

Libië, tussen moderniteit en identiteit?


De voorzitter van de Nationale Overgangsraad, Moestafa Abdel Jalil, heeft blijkbaar nogal wat commotie losgemaakt, toen hij aankondigde dat de “sharia de basis van de wetgeving” in Libië zal uitmaken. Door zijn Westerse partners hierover op de vingers getikt, haastte hij zich om hieraan toe te voegen: “Wij zijn gematigde moslims”. Maar opnieuw met een zijsprongetje: “De sharia, hierin gesteund door een vers in de koran, laat polygamie toe”.
De sharia dient momenteel als referentie voor de wetgeving in verschillende landen: soennitische landen in de Golf, maar ook bij sjiieten in Iran of in Pakistan. Er zijn veel interpretaties van, en verschillende regels spreken elkaar tegen.
Maar zo komen wij natuurlijk tot de kern van de zaak. De militaire interventie in Libië – waar wij als Vlaams Belang steeds met grote terughoudendheid hebben gewaarschuwd voor mogelijke gevolgen – gebeurde onder het mom van de democratische waarden en het herstel van de rechtstaat in Libië. Maar wat als in naam van dezelfde democratie en dezelfde rechtstaat de Libiërs beslissen om een of andere, al dan niet gematigde vorm van islam in te voeren, gecombineerd met de toepassing van de sharia en het toelaten bijvoorbeeld van polygamie.
Hoe soeverein zal Libië zijn? En zal op dat moment niet opnieuw zeer duidelijk worden dat het Universele Verklaring van de Rechten van de Mens eigenlijk alleen slaan op de Europese humanistische cultuur, en dat ook mensenrechten in zeer belangrijke mate cultureel gedetermineerd zijn?
Hoe soeverein zal Libië zijn als men verneemt dat Qatar met belangrijke financiële stimuli het land infiltreert. Het heeft met bijzonder enthousiasme enorm geïnvesteerd in de anti-Khadaffi-troepen, en het emiraat speelt de islamitische kaart, ook in Libië. Zo verweet de politieke vleugel van de Nationale Overgangsraad onlangs aan Qatar dat het de wapenlevering gewoon verder liet doorgaan, ook als de andere buitenlandse machten hun levering en hun inzet hadden stopgezet.
Tot hier toe zag ik geen enkel argument om onze argwaan tegen deze militaire interventie in Libië te ontkrachten.  

Geen opmerkingen: