Als vragende partij in dit communautair debat moet de Vlaamse Beweging eigenlijk zeer alert zijn voor wat er allemaal gebeurt. Zeker als het over centen gaat, lijkt het erop alsof de gemiddelde Vlaamse politieker zich zeer gemakkelijk de traditionele kaas van het al even traditionele brood laat pakken.
Het lijkt er inderdaad sterk op dat de euforie in de nasleep van de zogenaamd propere splitsing van BHV – niets proper, maar de zogenaamde Vlaamse partijen sloegen zich met deze overwinning wel op de borst – alle zin voor realiteit zoek is. Zo meent hoofdredacteur van Trends, Van Overtveldt, dat Di Rupo bezig is met een geniaal strategisch spelletje. De zogenaamde goedkeuring van de financieringswet laat met name zoveel onduidelijkheden over, dat de deur wagenwijd openzet voor “constante onenigheid, wederzijdse afdreiging en verlamming”.
Waar zit het geniale van de strategie van Di Rupo: hij heeft de Vlaamse onderhandelaars én de buitenwereld ondertussen overtuigd van het feit dat twee van de drie te nemen hindernissen (enkel het sociaal-economische luik blijft nog over) effectief genomen zouden zijn. De weg terug voor elke betrokken partij ligt dus met wolfijzers en schietgeweren bezaaid. Wie nu nog zou wagen de trein Di Rupo te laten ontsporen, wordt met alle zonden van de wereld beladen én zet “deze belangrijkste staatshervorming sinds 1970” op de helling.
De Vlaamse Beweging, en dan vooral de participationistische vleugel, wacht een zware taak: hoe kan zij haar participationische strategie in de gegeven omstandigheden verder aanhouden? Steeds weer blijken Vlaamse onderhandelaars het te moeten afleggen tegen hun Franstalige tegenhangers.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten