Het is duidelijk dat Europa al decennia worstelt met massale migratie en met de komst van de islam. Steeds verder rukt de islam op, steeds meer economisch en politiek benadeelde groepen komen naar Europa en eisen er het recht op om een beter bestaan op te bouwen. De militante islam zoekt dan weer haar godsdienst op agressieve manier te verspreiden en het ongelovige Europa om te toveren tot één reusachtig rekruteringsterrein, goedschiks of kwaadschiks. De Europeaan, de autochtone Vlaming zeg maar, wiens mening men in deze tijden van democratische rechtstaat zelfs niet eens heeft gevraagd, zit erbij en moet ondergaan. Het ongenoegen smeult. Hoelang hij zal ondergaan, is de grote onbekende.
Christopher Caldwell, gerenommeerd journalist en columnist in The Financial Times, heeft deze evolutie naar een multiculturele samenleving in Europa geanalyseerd. Deze schrijver, die geen enkele affiniteit heeft met politieke krachten als het Vlaams Belang, heeft uit zijn analyse enkele onaangename conclusies voor de Europese bewindvoerders op papier gezet. Uit het verslag van Joshua Livestro in Dagelijkse Standaard van 8 augustus halen wij voor u de volgende 3 markante conclusies uit de het werk van Caldwell:
1. Europa bedriegt zichzelf als het denkt dat de enorme aantallen immigranten die de afgelopen decennia naar ons werelddeel zijn getrokken, vanzelf zullen worden ingepast in onze samenleving. Alles wijst er nu juist op dat dit niet het geval is. Van Parijs tot Malmö, overal ontstaan ghetto’s waarin werkloosheid en schooluitval de norm lijken en waarin immigranten een nieuwe cultuur ontwikkelen, die weinig lijkt op die van de autochtone meerderheid.
2. Het Europees cultureel relativisme vormt een onoverkomelijk obstakel voor de succesvolle integratie van nieuwkomers. Het ‘anything goes’ denken wordt door de autochtone cultuurdragende klasse gevierd als het ultieme stadium van beschaving. Voor veel nieuwkomers is het eerder een teken van ultieme decadentie. Wat feitelijk plaatsvindt, is een proces van desintegratie, treffend verbeeld door islamitische meisjes die vrijwillig besluiten om een hoofddoekje te gaan dragen.
3. In een confrontatie tussen het “onzekere, kneedbare, relativistische” Europa en de “diepgewortelde, zelfverzekerde en door gedeelde opvattingen versterkte” islam zal het uiteindelijk alleen de eerste zijn die ingrijpend zal worden veranderd. Nu reeds, aldus Caldwell, merken we een zelfislamisering van de Europese cultuur. Het straatbeeld wordt in toenemende mate bepaald door islamitische cultuuruitingen, en de overheid zal hierop volgen.
Op de vraag of Europa met een andere bevolkingssamenstelling nog hetzelfde kan blijven, antwoordt dezelfde auteur ontnuchterend en provocerend “neen”. Kunnen wij, Europeanen, het tij nog keren? Willen de Europeanen dit tij nog keren? Of krijgt de cultuurpessimist Spengler met zijn boek Untergang des Abendlandes ongeveer 100 jaar na verschijnen toch gelijk? Feit is in elk geval dat steeds meer internationaal gerenommeerde auteurs een politieke analyse van de dwangidee ‘multiculturele samenleving’ durven publiceren die danig afwijkt van het politiek correcte denken hierover. Een analyse die in de richting gaat van hetgeen het Vlaams Belang nu al jaren verklaart. Tot spijt van wie’t benijdt.
Voor wie interesse heeft in het boek van Caldwell: Reflections on the revolution in Europe : immigration, Islam and the West / Christopher Caldwell, uitgeverij Allen Lane, London, 2009.
ISBN 0713999365 -- 9780713999365
