De chantage is al begonnen en het politieke jaar is nog niet eens gestart. In een interview in Het Laatste Nieuws (27.08.2009) vertolkt de Waalse minister-president Demotte perfect de Franstalige verzuchtingen. Houdt u maar goed vast…
Voor Demotte is eigenlijk alles peis en vree. Gent is op een boogscheut van Vloesberg, er is de fantastische natuur, en hij kent de muur van Geraardsbergen: op zo’n man kan Vlaanderen niet kwaad zijn. Hij zegt het trouwens zelf in de krant: “Vlaanderen, wij zijn niet jullie vijanden”. Nochtans vindt men in het interview geen woord terug over de staatshervorming (welke staatshervorming?), over de noodzakelijke splitsing van B-H-V, over de voortdurende Franstalige druk op Vlaams-Brabant, enzovoort. Nochtans allemaal Vlaamse verzuchtingen, mijnheer Demotte…
Neen, alleen een zijdelingse verwijzing: als het over Vlaamse belangen gaat, mag Vlaanderen zich niet verkrampt opstellen: “Een schoolvoorbeeld van hoe Wallonië en Vlaanderen moeten samenwerken: praktisch en pragmatisch, niet ideologisch. En dat is de manier waarop we in de herfst aan de onderhandelingstafel moeten schuiven: met het oog op akkoorden waar we allebei beter van worden”.
Alleen, als het over de verdediging van de Franstalige belangen gaat, verandert de toon. Als het op het thema van de begroting komt, met name, en wie het gat zal moeten dichtrijden, als het dus over de verdediging van de Franstalige belangen gaat, moet Wallonië zich niet ‘praktisch’ en ‘pragmatisch’ opstellen. Oh neen, dat laten ze dus liever aan de Vlamingen over. Immers: “Wallonië kan, zal en wil niet hetzelfde begrotingstraject volgen als Vlaanderen. Vlaanderen wil terug naar een evenwicht in 2011. Dat is voor ons niet haalbaar en niet wenselijk (…) Vlaanderen mag ons niet verplichten zijn tempo over te nemen”.
Federale loyaliteit? Dat is voor die dommeriken van Vlamingen die het gat blijven dichtrijden. Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen moeten goed beseffen dat dit taalgebruik van Franstalige politici niet meer kan. Er zal zéér nauwlettend worden toegezien op de handelingen van de Vlaamse meerderheidspolitici op Vlaams en federaal niveau. Demotte kan dan blijven zeuren over het feit dat in Wallonië “de wind gekeerd is”, het zou wel eens kunnen dat de wind vooral bij de Vlaamse boerkes aan de andere kant van de grens gekeerd is, mijnheer Demotte.
