POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





woensdag 17 juli 2013

Iets méér daadkracht kan toch niet schaden?

Waarom zou men het uitroepen van een Vlaamse republiek moeten zien als het ‘opsluiten in een autonome republiek’, als men tezelfdertijd België bestrijdt omdat het Vlaanderen opsluit. N-VA zit in een gevaarlijke cirkelredenering gevangen, en die perceptie wordt bij mij alleen maar groter als ik het interview met minister Geert Bourgeois lees.
In eerste instantie wordt hij geconfronteerd met de tegenstrijdigheid tussen zijn eigen stelling dat Vlaanderen alle bevoegdheden moest krijgen (de facto en de jure wordt het dan onafhankelijk) en het terugfluiten ervan door De Wever en Weyts. Waarop Geert Bourgeois – nochtans een verstandig man – zegt dat eens Vlaanderen alle bevoegdheden het zal kunnen beslissen wat het nog samen wil doen met de andere deelstaten. Maar waarom éérst onafhankelijk worden, om dan in een tweede fase opnieuw afstand te doen van die onafhankelijkheid en opnieuw in een Belgische constructie te stappen, waarvan je zelf het nefaste als politieke partij jarenlang hebt bestreden?
Volgens Bourgeois is niet het overhevelen van àlle bevoegdheden naar Vlaanderen een coperniciaanse omwenteling, maar wel het confederale model. Wie kan nog volgen? De slogan “België barst” wordt door dezelfde N-VA-minister daarom ook consequent terzijde geschoven: “Maar wees gerust, we zullen België niet laten barsten. We zijn al te zeer bezorgd om de werkgelegenheid en om de toekomst en de welvaart van onze regio. We willen de Vlamingen niet in een avontuur storten”.
Vlaamse onafhankelijkheid? Het was eigenlijk maar om te lachen.

De boodschap na jarenlange strijd in de voorposten van de Vlaamse Beweging: iets méér daadkracht bij de Vlamingen zou voorwaar niet schaden, wel integendeel!

Geen opmerkingen: