Hebben het kartel CD&V/N-VA en Open VLD een historische kans gemist om een grote staatshervorming dichterbij te brengen? Heeft Vlaanderen een unieke kans laten voorbijgaan om zijn onafhankelijkheid concreet en tastbaar te maken? Hebben de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen, door de federale loyaliteit zwaarder te laten wegen dan het ‘Vlaanderen eerst’-principe, de kansen voor Vlaanderen zwaar gehypothekeerd?
Dit is in elk geval de centrale vaststelling van Bart Maddens, politicoloog aan de KU Leuven, in een Vrije Tribune in De Morgen (21.12.2007). Het was, aldus de wetenschapper, juist de onmogelijkheid om nog een Belgische federale regering te kunnen samenstellen, “dit onverbiddelijk voort tikken van de teller die zorgde voor druk op de ketel om een grote staatshervorming af te dwingen van de onwillige Franstaligen”.
Met precisie ontleedt Bart Maddens de achillespees van het Belgische regime: “De ultieme nachtmerrie van het establishment was dat België op een bepaald moment de facto zou ophouden te bestaan als gevolg van de onmogelijkheid om nog een Belgische regering te vormen”. Men kan zich dus de kreten van opluchting voorstellen in Belgische kringen “nu blijkt dat de CD&V, als het echt spannend wordt, de Belgische staatsraison laat doorwegen”.
Het is op zijn minst bevreemdend dat CD&V “zonder boe of ba is mee gestapt in het door Verhofstadt en het paleis uitgetekende scenario. Een scenario dat overigens niet zo gek veel verschilt van het op 8 november door het paleis gedecreteerde plan om snel met een sociaaleconomische regering van start te gaan en de staatshervorming door te schuiven naar een conventie”.
Waarom de Franstaligen niet overstag zouden gaan in de voorziene onderhandelingen met de Vlamingen? Waarom zouden ze dat wel doen? Waarom zouden de Walen op een termijn van 3 maanden overstag gaan, waar ze gedurende 6 maanden het been stijf hebben gehouden? Bart Maddens haalt overigens nog een andere reden aan: “Nu de druk van de ketel is (door de vorming van de regering), zullen de Franstaligen partijen minder dan ooit geneigd zijn om belangrijke toegevingen te doen”.
De eerste maanden van 2008 zullen voor Vlaanderen snel duidelijkheid brengen over de gemiste kansen van 2007. Het zal het Vlaams Belang zijn, als grootste Vlaamse oppositiepartij, die de druk op de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen zal moeten verhogen.
maandag 31 december 2007
vrijdag 28 december 2007
Tegen gevaarlijke drugs moet een zorgzame overheid toch optreden?
De populaire muziekwereld brengt elk jaar een pak idolen voort, waar onze jeugd zich – terecht of onterecht – heel vaak aan spiegelt. Zelden krijg je als ouder een geruststellend gevoel als je het popidool bezig ziet of hoort, integendeel.
Maar er zijn van die momenten die je zou willen koesteren en waarop je je luidop afvraagt waarom de overheid de voorbeelden van de popidolen niet aangrijpt om voorlichtingscampagnes op te zetten. Neem nu de popster Rihanna, die bijvoorbeeld enkele weken terug Laura Lynn en Frans Bauer van de Ultratop stootte. De jonge, pas 19-jarige Rihanna is op het vlak van drugs merkwaardig verstandig voor haar leeftijd en haar boodschap zou eigenlijk best op de hoek van elke straat worden uitgeplakt: “Ik weet hoeveel miserie drugs kunnen veroorzaken. Mijn jeugd was een hel, doordat mijn vader verslaafd was aan crack en cocaïne” (getuigenis in Het Laatste Nieuws, 20.12.2007).
Door de ervaringen thuis werd ze een rabiaat tegenstander van drugs: “Er slingerden regelmatig drugs rond in huis. Al als kleuter wist ik dat bruine aluminiumfolie in de asbak betekende dat mijn vader en mijn moeder die avond ruzie zouden hebben. Op een bepaald moment hadden we amper genoeg geld om te eten”. Op het dieptepunt van de verslaving verdween vader soms dagenlang van huis, om in het plaatselijke park crack te roken met andere junkies. Rihanna moest voor haar broers zorgen, terwijl de moeder de klok rond moest werken om haar gezin te kunnen onderhouden.
Mensen als Rihanna, die aan den lijve de drugsellende moesten ondervinden, zul je niet vinden in het kamp van een drugsgedoogbeleid, integendeel. Spijtig en onverantwoord dat dié boodschap niet meer door de overheid wordt gebracht.
Maar er zijn van die momenten die je zou willen koesteren en waarop je je luidop afvraagt waarom de overheid de voorbeelden van de popidolen niet aangrijpt om voorlichtingscampagnes op te zetten. Neem nu de popster Rihanna, die bijvoorbeeld enkele weken terug Laura Lynn en Frans Bauer van de Ultratop stootte. De jonge, pas 19-jarige Rihanna is op het vlak van drugs merkwaardig verstandig voor haar leeftijd en haar boodschap zou eigenlijk best op de hoek van elke straat worden uitgeplakt: “Ik weet hoeveel miserie drugs kunnen veroorzaken. Mijn jeugd was een hel, doordat mijn vader verslaafd was aan crack en cocaïne” (getuigenis in Het Laatste Nieuws, 20.12.2007).
Door de ervaringen thuis werd ze een rabiaat tegenstander van drugs: “Er slingerden regelmatig drugs rond in huis. Al als kleuter wist ik dat bruine aluminiumfolie in de asbak betekende dat mijn vader en mijn moeder die avond ruzie zouden hebben. Op een bepaald moment hadden we amper genoeg geld om te eten”. Op het dieptepunt van de verslaving verdween vader soms dagenlang van huis, om in het plaatselijke park crack te roken met andere junkies. Rihanna moest voor haar broers zorgen, terwijl de moeder de klok rond moest werken om haar gezin te kunnen onderhouden.
Mensen als Rihanna, die aan den lijve de drugsellende moesten ondervinden, zul je niet vinden in het kamp van een drugsgedoogbeleid, integendeel. Spijtig en onverantwoord dat dié boodschap niet meer door de overheid wordt gebracht.
donderdag 27 december 2007
Klein, onafhankelijk én efficiënt
Eén van de hardnekkigste ‘argumenten’ die onze politieke tegenstanders als een mantra tegen de onafhankelijkheid van Vlaanderen blijven herhalen, is wel deze: België is al een zeer klein land, en dat willen de separatisten nog eens met de helft kleiner maken. Wat zal er van onze welvaart en welzijn overblijven? Dit kleine Vlaanderen zal misschien niet leefbaar zijn? Wat blijft er dan nog van onze invloed in de wereld over?
In De Tijd (21/12/2007) verscheen een zeer lezenswaardige Vrije Tribune van een Engelstalige journalist van de Financial Times, die als kernboodschap juist verkondigde dat het feit dat vele landen uit elkaar vallen, niet altijd nefast hoeft te zijn. “Er zijn verschillende redenen te bedenken waarom kleine landen net voordeel halen: de klassieke nadelen armoede en onveiligheid zijn grotendeels weggevallen. Er blijven alleen voordelen over. Kleine landen zijn doorgaan welvarend, concurrentieel en gedijen vreedzaam. Het tijdperk van de kleine staten is aangebroken”.
“Cijfers van het IMF bewijzen het: De landenranking naar bruto binnenlands product per hoofd toont aan dat vier van de rijkste vijf landen ter wereld minder dan 5 miljoen inwoners tellen. De Globale Peace Index van de Economist Intelligence Unit rangschikt landen via criteria als aantal moorden en aantal gevangenen, en ook die is aangename lectuur voor kleine landen (…) Acht van de tien meest vredevolle landen hebben minder dan 10 miljoen inwoners”. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan inzake concurrentierangschikking, levensverwachting van de inwoners, opleidingsniveau.
De journalist van de Financial Times somt nog andere, belangrijkere argumenten op: “Kleine landen neigen naar meer homogeniteit. Dat maakt ze minder kwetsbaar voor burgertwisten of dictatoriale regimes. Het sociale vertrouwen is ook hoger. Dat is misschien een reden waarom Scandinavische staten bereid zijn zoveel te investeren in gezondheid en onderwijs en zo hoog scoren op indices van menselijke ontwikkeling.”
Een beleid uittekenen en uitvoeren, wordt ook gemakkelijker door de homogeniteit van de bevolking. Democratie scoort er veel en veel hoger. “Kleine homogene landen zouden ook minder de verlokking moeten komen geld te verkwisten aan stemmenlokkende projecten, bedoeld om ontevreden minderheden mild te stemmen”, aldus een buitenlandse journalist, die zo actief zou kunnen worden in onze partij.
Vlaanderen is klaar voor zijn belangrijke stap, het moet alléén voldoende durf en lef tonen. De Vlaamse Beweging mag dus niet versagen en moet blijven hameren op dit centrale punt. Laat dit de centrale nieuwjaarsboodschap zijn van en voor alle goedmenende Vlaams-nationalisten.
In De Tijd (21/12/2007) verscheen een zeer lezenswaardige Vrije Tribune van een Engelstalige journalist van de Financial Times, die als kernboodschap juist verkondigde dat het feit dat vele landen uit elkaar vallen, niet altijd nefast hoeft te zijn. “Er zijn verschillende redenen te bedenken waarom kleine landen net voordeel halen: de klassieke nadelen armoede en onveiligheid zijn grotendeels weggevallen. Er blijven alleen voordelen over. Kleine landen zijn doorgaan welvarend, concurrentieel en gedijen vreedzaam. Het tijdperk van de kleine staten is aangebroken”.
“Cijfers van het IMF bewijzen het: De landenranking naar bruto binnenlands product per hoofd toont aan dat vier van de rijkste vijf landen ter wereld minder dan 5 miljoen inwoners tellen. De Globale Peace Index van de Economist Intelligence Unit rangschikt landen via criteria als aantal moorden en aantal gevangenen, en ook die is aangename lectuur voor kleine landen (…) Acht van de tien meest vredevolle landen hebben minder dan 10 miljoen inwoners”. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan inzake concurrentierangschikking, levensverwachting van de inwoners, opleidingsniveau.
De journalist van de Financial Times somt nog andere, belangrijkere argumenten op: “Kleine landen neigen naar meer homogeniteit. Dat maakt ze minder kwetsbaar voor burgertwisten of dictatoriale regimes. Het sociale vertrouwen is ook hoger. Dat is misschien een reden waarom Scandinavische staten bereid zijn zoveel te investeren in gezondheid en onderwijs en zo hoog scoren op indices van menselijke ontwikkeling.”
Een beleid uittekenen en uitvoeren, wordt ook gemakkelijker door de homogeniteit van de bevolking. Democratie scoort er veel en veel hoger. “Kleine homogene landen zouden ook minder de verlokking moeten komen geld te verkwisten aan stemmenlokkende projecten, bedoeld om ontevreden minderheden mild te stemmen”, aldus een buitenlandse journalist, die zo actief zou kunnen worden in onze partij.
Vlaanderen is klaar voor zijn belangrijke stap, het moet alléén voldoende durf en lef tonen. De Vlaamse Beweging mag dus niet versagen en moet blijven hameren op dit centrale punt. Laat dit de centrale nieuwjaarsboodschap zijn van en voor alle goedmenende Vlaams-nationalisten.
maandag 24 december 2007
En steeds weer dat 'respect' van de Franstaligen...
In zijn toespraak voor de Kamerleden had Eerste Minister Guy Verhofstadt het voortdurend over “het herstel van het vertrouwen”, dat tot de belangrijkste taken van deze regering zou behoren. Men zou nog zo naïef kunnen zijn en inderdaad met de premier vinden dat het vertrouwen in dit land hersteld zou moeten kunnen worden, maar men mag dit gevoel van naïviteit vooral niet laten uitgroeien tot blindheid. Want elke dag zijn er zoveel ‘uitingen van respect’ door Franstaligen, dat men al een zeer achterlijke boer moet zijn om niet te snappen dat dit land alléén op het geduld van de Vlamingen is gebouwd.
Neem nu het volgende verhaal. Een Franstalige, Sidi Fellahi, liep in Vlaanderen een boete op maar vond dat hij de boete niet moest betalen: hij verstond immers geen Nederlands – probeert u het maar eens, de boete die u in Wallonië oploopt, niet te betalen!
De klap op de vuurpijl moet echter nog komen. Deze Fellahi vond een Franstalige rechter, die hem hierin gelijk gaf. Dit is het einde van de rechtsstaat, toch? Niemand hoeft zich vanaf vandaag nog aan de wet te houden, als hij kan aantonen dat hij de taal niet spreekt: zo eenvoudig is dat!
Voor die Vlamingen, die nog steeds blijven geloven dat er met de Franstaligen land te bezeilen valt, en vooral voor de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen deze (herhaalde) boodschap van respect voor het Nederlands, de taal van 60% van de inwoners van dit land.
Neem nu het volgende verhaal. Een Franstalige, Sidi Fellahi, liep in Vlaanderen een boete op maar vond dat hij de boete niet moest betalen: hij verstond immers geen Nederlands – probeert u het maar eens, de boete die u in Wallonië oploopt, niet te betalen!
De klap op de vuurpijl moet echter nog komen. Deze Fellahi vond een Franstalige rechter, die hem hierin gelijk gaf. Dit is het einde van de rechtsstaat, toch? Niemand hoeft zich vanaf vandaag nog aan de wet te houden, als hij kan aantonen dat hij de taal niet spreekt: zo eenvoudig is dat!
Voor die Vlamingen, die nog steeds blijven geloven dat er met de Franstaligen land te bezeilen valt, en vooral voor de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen deze (herhaalde) boodschap van respect voor het Nederlands, de taal van 60% van de inwoners van dit land.
vrijdag 21 december 2007
Foie gras en eendenborst
Het ligt helemaal niet in mijn bedoeling om mij te bemoeien met de samenstelling van de kerstmenu’s in de gevangenis. En ik heb begrip voor de moeilijke omstandigheden waarin het gevangenispersoneel moet werken. Maar de algemene bedoeling van opsluiting in een gevangenis moet toch de bestraffing van criminele daden blijven: dit is geen stelling van het Vlaams Belang, het is gewoon de mening van een grote meerderheid van Vlamingen. Een bepaalde progressieve stelling mag dan wel de nadruk willen leggen op de ‘resocialisatie’ van de gevangene, eerst komt toch de bestraffing.
Maar toch zijn criminelen die zich beklagen over hun toestand, neem nu Farid Le Fou, een gevaarlijke en recidiverende crimineel, géén slachtoffer van een agressieve vader en een drinkende moeder, Farid Le Fou klaagt België aan wegens onmenselijke omstandigheden. Hij heeft zich burgerlijke partij gesteld wegens “slagen en vrijwillige verwondingen, vernederende en onmenselijke behandeling. De gedetineerde wordt 24 uur op 24 geketend”, aldus een bericht in Het Laatste Nieuws (12.12.2007). Het parket heeft kennis van de omstandigheden maar heeft absoluut geen bemerkingen.
Een bericht in Het Laatste Nieuws één dag later meldt dat “dit jaar de gevangenen in Lantin kunnen kiezen wat ze willen eten met kerstmis (…) Zo kunnen de gevangenen kiezen tussen kippenvleugeltjes, gerookte zalm, foie gras, eendenborst à l’orange of calamares. Wie het hele menu wil, betaalt 28,03 euro”.
Los van de prijs van het geheel moet het mij toch van het hart dat steeds meer gewone mensen en gezinnen worden getroffen door de koopkrachtvermindering. Zij zien hun reserves zo wegsmelten en meer mensen dan vroeger moeten afzien van een rijkelijke kerstmaaltijd. In die omstandigheden lees ik de twee berichten in Het Laatste Nieuws op zijn minst met zéér gemengde gevoelens. Menselijke omstandigheden in de gevangenis: wie kan daar wat tegen hebben? Maar de kerstmaaltijden met foie gras en eendenborst? De overheid zou er vooral moeten zorgen dat het publiek hierdoor geen verkeerde signalen ontvangt, meen ik.
Maar toch zijn criminelen die zich beklagen over hun toestand, neem nu Farid Le Fou, een gevaarlijke en recidiverende crimineel, géén slachtoffer van een agressieve vader en een drinkende moeder, Farid Le Fou klaagt België aan wegens onmenselijke omstandigheden. Hij heeft zich burgerlijke partij gesteld wegens “slagen en vrijwillige verwondingen, vernederende en onmenselijke behandeling. De gedetineerde wordt 24 uur op 24 geketend”, aldus een bericht in Het Laatste Nieuws (12.12.2007). Het parket heeft kennis van de omstandigheden maar heeft absoluut geen bemerkingen.
Een bericht in Het Laatste Nieuws één dag later meldt dat “dit jaar de gevangenen in Lantin kunnen kiezen wat ze willen eten met kerstmis (…) Zo kunnen de gevangenen kiezen tussen kippenvleugeltjes, gerookte zalm, foie gras, eendenborst à l’orange of calamares. Wie het hele menu wil, betaalt 28,03 euro”.
Los van de prijs van het geheel moet het mij toch van het hart dat steeds meer gewone mensen en gezinnen worden getroffen door de koopkrachtvermindering. Zij zien hun reserves zo wegsmelten en meer mensen dan vroeger moeten afzien van een rijkelijke kerstmaaltijd. In die omstandigheden lees ik de twee berichten in Het Laatste Nieuws op zijn minst met zéér gemengde gevoelens. Menselijke omstandigheden in de gevangenis: wie kan daar wat tegen hebben? Maar de kerstmaaltijden met foie gras en eendenborst? De overheid zou er vooral moeten zorgen dat het publiek hierdoor geen verkeerde signalen ontvangt, meen ik.
donderdag 20 december 2007
Er is 'eindelijk' iets, maar eigenlijk is er niets
Er is dus een regering - tot grote opluchting van het Belgisch systeem, dat hiermee denkt te kunnen bewijzen dat het overlevingskansen heeft. Maar of deze regering een lang en gelukkig leven beschoren is, is zelfs geen vraag. Uiterlijk op 23 maart 2008 moet er een “andere” regering aantreden, met Yves Leterme als premier.
Dit was slikken voor het kartel CD&V/N-VA, dat is de teneur in heel wat kranten. Uiteindelijk krijgen we een regering met vooral verliezers. Zelfs de winnaars van de jongste verkiezingen worden verliezers, want het Vlaamse kartel bijvoorbeeld stapt in een regering zonder garanties op een ‘grote staatshervorming’ (de ‘grote vis’ van Bart De Wever). Dit is ook een regering zonder regeringsprogramma, maar dat is niet belangrijk, aldus Didier Reynders: “Het belangrijkste is nu even niet wàt ze gaat doen, die regering, maar dat ze er is”.
“Er is totaal géén uitzicht op de staatshervorming. Van een menu is geen sprake, van een procedure evenmin. CD&V en N-VA zouden nochtans niet in een regering stappen zonder de splitsing van BHV en zonder een communautaire hervorming”, aldus Vlaams Belangfractieleider Gerolf Annemans in De Standaard (20.12.2007). Zodat men zich de vraag kan stellen waarom N-VA eigenlijk nog een partijcongres moet samenroepen: er is géén communautair akkoord, er is zelfs geen communautaire procedure; Of zou het dan toch over de postjes gaan, ook dààr?
De lezers in de kranten hebben het in elk geval goed begrepen. Zo schrijft iemand: “Wat deed Guy Verhofstadt? Weer toegeven aan de wensen van de Walen”. Een andere: “Verhofstadt komt en de Franstaligen hebben alles wat ze willen. Guy geeft weer toe”. Frank Vanhecke, voorzitter van het Vlaams Belang, vat de situatie voor Vlaanderen zo samen: “Dit is de regering van de Vlaamse capitulatie. De postjes zijn verdeeld maar van de beloftes van CD&V en N-VA is niets in huis gekomen. Deze regering is een inhoudsloze constructie”.
De énige winnaars lijken alweer de Franstaligen te zijn, die 3 maanden tijd hebben gewonnen. En zij worden ernstig gecoacht door de Franstalige media. Zo roept Béatrice Delvaux, hoofdredactrice van Le Soir (20.12.2007) de Franstalige politici op om nu vooral een échte strategie uit te denken: “Het discours van “wij zijn nergens vragende partij voor” behoort tot het verleden. Het is noodzakelijk om offensief uit de hoek te komen en het Vlaamse dictaat om te vormen tot een mogelijkheid voor de Franstaligen”. Zelfs een oude krokodil als Willy Claes heeft door dat er ook na 3 maanden geen ernstige staatshervorming op de sporen kan en zal worden gezet.
Een sléchte zaak voor Vlaanderen! Dank u, Guy, dank u, Yves.
Dit was slikken voor het kartel CD&V/N-VA, dat is de teneur in heel wat kranten. Uiteindelijk krijgen we een regering met vooral verliezers. Zelfs de winnaars van de jongste verkiezingen worden verliezers, want het Vlaamse kartel bijvoorbeeld stapt in een regering zonder garanties op een ‘grote staatshervorming’ (de ‘grote vis’ van Bart De Wever). Dit is ook een regering zonder regeringsprogramma, maar dat is niet belangrijk, aldus Didier Reynders: “Het belangrijkste is nu even niet wàt ze gaat doen, die regering, maar dat ze er is”.
“Er is totaal géén uitzicht op de staatshervorming. Van een menu is geen sprake, van een procedure evenmin. CD&V en N-VA zouden nochtans niet in een regering stappen zonder de splitsing van BHV en zonder een communautaire hervorming”, aldus Vlaams Belangfractieleider Gerolf Annemans in De Standaard (20.12.2007). Zodat men zich de vraag kan stellen waarom N-VA eigenlijk nog een partijcongres moet samenroepen: er is géén communautair akkoord, er is zelfs geen communautaire procedure; Of zou het dan toch over de postjes gaan, ook dààr?
De lezers in de kranten hebben het in elk geval goed begrepen. Zo schrijft iemand: “Wat deed Guy Verhofstadt? Weer toegeven aan de wensen van de Walen”. Een andere: “Verhofstadt komt en de Franstaligen hebben alles wat ze willen. Guy geeft weer toe”. Frank Vanhecke, voorzitter van het Vlaams Belang, vat de situatie voor Vlaanderen zo samen: “Dit is de regering van de Vlaamse capitulatie. De postjes zijn verdeeld maar van de beloftes van CD&V en N-VA is niets in huis gekomen. Deze regering is een inhoudsloze constructie”.
De énige winnaars lijken alweer de Franstaligen te zijn, die 3 maanden tijd hebben gewonnen. En zij worden ernstig gecoacht door de Franstalige media. Zo roept Béatrice Delvaux, hoofdredactrice van Le Soir (20.12.2007) de Franstalige politici op om nu vooral een échte strategie uit te denken: “Het discours van “wij zijn nergens vragende partij voor” behoort tot het verleden. Het is noodzakelijk om offensief uit de hoek te komen en het Vlaamse dictaat om te vormen tot een mogelijkheid voor de Franstaligen”. Zelfs een oude krokodil als Willy Claes heeft door dat er ook na 3 maanden geen ernstige staatshervorming op de sporen kan en zal worden gezet.
Een sléchte zaak voor Vlaanderen! Dank u, Guy, dank u, Yves.
woensdag 19 december 2007
We kregen gelijk - woordbreuk van CD&V in Roeselare
De ganse Vlaams Belangfractie in de gemeenteraad van Roeselare had in vorige uitgaven van het lokaal partijblad al enkele keren het feit aangeklaagd dat de aanvullende personenbelasting en de opcentiemen (de onroerende voorheffing) van de Rodenbachstede al tot de hoogste van alle centrumsteden behoorden, de ambities van burgemeester Martens (CD&V) konden hierdoor echter niet afgeremd worden, integendeel. Teveel om op te sommen trouwens: de plannen voorzagen en voorzien een grote evenmentenhal, de KBC-site, een spiraalbrug, de werken rond Roeselare Centraal, de aankoop van het gebouw van de Nationale Bank, en we kunnen nog een tijdje doorgaan.
Vorig jaar reeds waarschuwde fractieleider Herman De Reuse (Vlaams Belang) burgemeester Martens ervoor dat de ferme schuld van de stad gecombineerd met deze en andere prestigeprojecten onvermijdelijk voor fiscale ontsporingen zou zorgen. Men hoonde onze fractie weg en men bedolf ons onder de verwijten van populisme. Zo verklaarde Luc Martens in verschillende media (en onder andere in De Weekbode): “Wij staan voor belangrijke uitdagingen, maar het is niet de bedoeling dat de burger daarvoor dieper in de geldbeugel moet tasten”.
Sinds de gemeenteraden van gisteren en eergisteren (17 en 18 december 2007) is de kogel door de kerk: niet alleen worden de aanvullende personenbelastingen verhoogd van 8% naar 9,5%, maar wordt ook de onroerende voorheffing verhoogd van 1.625 naar 1.925, waarmee de Rodenbach fiscaal tot de absolute koploper wordt van alle centrumsteden. Verhogingen van niet minder dan 20%! Voor de onroerende voorheffing bijvoorbeeld heeft het stadsbestuur de mééruitgaven begroot op 3.450.000 euro!!! En krijgen de Roeselarenaars hiervoor iets terug?
Woordbreuk? Niet meer maar zeker ook niet minder, vond fractieleider Herman De Reuse. Niet de eerste belastingverhoging sinds de nieuwe meerderheid in januari 2007 aan de macht kwam. Want 2006 werd afgesloten met een nieuwe waterbelasting (opbrengst: ongeveer 92 miljoen Belgische frank), en in juni werden de gemeenteraadsleden opgeroepen om nieuwe retributies te stemmen (zoals belasting op onbebouwde gronden, on leegstand), en nu dus de forse belastingverhoging.
De schijnheiligste uitleg leverde de SP.A-fractie, die het had over “sociale belastingverhogingen”, omdat de zwaksten in de Roeselaarse maatschappij niet getroffen zouden worden. Beseffen de socialisten dan niet dat het sociale weefsel in onze stad voor meer dan 80% bestaat uit mensen die hard en met tweeën moeten gaan werken om rond te komen. Die een eigen woning betrokken waarvoor ze in het verleden zwaar hebben afbetaald of nog aan het afbetalen zijn. Die in de afgelopen maanden zwaar werden getroffen door de stijging van de levensduurte en de energieprijzen. Het zijn die hardwerkende Vlaamse burgers die volgend jaar een bijkomende belastingbedrag tussen 250 en 350 euro zullen moeten betalen.
Eén van de CD&V-gemeenteraadsleden had het over “moeilijke, eenmalige en voorlopige” verhogingen. Misschien is CD&V al een volgende verkiezingsstunt aan het voorbereiden: verhoog de belastingen nu drastisch en laat ze dan weer iets zakken juist voor belangrijke verkiezingen… Wie weet?
Vorig jaar reeds waarschuwde fractieleider Herman De Reuse (Vlaams Belang) burgemeester Martens ervoor dat de ferme schuld van de stad gecombineerd met deze en andere prestigeprojecten onvermijdelijk voor fiscale ontsporingen zou zorgen. Men hoonde onze fractie weg en men bedolf ons onder de verwijten van populisme. Zo verklaarde Luc Martens in verschillende media (en onder andere in De Weekbode): “Wij staan voor belangrijke uitdagingen, maar het is niet de bedoeling dat de burger daarvoor dieper in de geldbeugel moet tasten”.
Sinds de gemeenteraden van gisteren en eergisteren (17 en 18 december 2007) is de kogel door de kerk: niet alleen worden de aanvullende personenbelastingen verhoogd van 8% naar 9,5%, maar wordt ook de onroerende voorheffing verhoogd van 1.625 naar 1.925, waarmee de Rodenbach fiscaal tot de absolute koploper wordt van alle centrumsteden. Verhogingen van niet minder dan 20%! Voor de onroerende voorheffing bijvoorbeeld heeft het stadsbestuur de mééruitgaven begroot op 3.450.000 euro!!! En krijgen de Roeselarenaars hiervoor iets terug?
Woordbreuk? Niet meer maar zeker ook niet minder, vond fractieleider Herman De Reuse. Niet de eerste belastingverhoging sinds de nieuwe meerderheid in januari 2007 aan de macht kwam. Want 2006 werd afgesloten met een nieuwe waterbelasting (opbrengst: ongeveer 92 miljoen Belgische frank), en in juni werden de gemeenteraadsleden opgeroepen om nieuwe retributies te stemmen (zoals belasting op onbebouwde gronden, on leegstand), en nu dus de forse belastingverhoging.
De schijnheiligste uitleg leverde de SP.A-fractie, die het had over “sociale belastingverhogingen”, omdat de zwaksten in de Roeselaarse maatschappij niet getroffen zouden worden. Beseffen de socialisten dan niet dat het sociale weefsel in onze stad voor meer dan 80% bestaat uit mensen die hard en met tweeën moeten gaan werken om rond te komen. Die een eigen woning betrokken waarvoor ze in het verleden zwaar hebben afbetaald of nog aan het afbetalen zijn. Die in de afgelopen maanden zwaar werden getroffen door de stijging van de levensduurte en de energieprijzen. Het zijn die hardwerkende Vlaamse burgers die volgend jaar een bijkomende belastingbedrag tussen 250 en 350 euro zullen moeten betalen.
Eén van de CD&V-gemeenteraadsleden had het over “moeilijke, eenmalige en voorlopige” verhogingen. Misschien is CD&V al een volgende verkiezingsstunt aan het voorbereiden: verhoog de belastingen nu drastisch en laat ze dan weer iets zakken juist voor belangrijke verkiezingen… Wie weet?
dinsdag 18 december 2007
De kostprijs van drugs
Het Vlaams Belang – dat is gekend – is al langer dan vandaag voorstander van een harde aanpak van het druggebruik. Niet alleen van de harddrugs, maar ook van zogenaamde softdrugs, omdat die voor jongeren meestal de eerste opstap zijn naar de harddrugs. De maatschappelijke schade van het druggebruik is enorm: hoeveel gezinnen werden door het druggebruik van één of meerdere kinderen uit elkaar gerukt? Hoeveel kinderen zijn ondertussen volledig aan de zelfkant van de maatschappij beland omwille van het druggebruik van hun ouders? Hoeveel criminelen zijn niet gestart als drugsverslaafden?
In enkele vragen de ganse ellende van het druggebruik samenvatten. Het gaat over het leven van dierbaren, over het leven van ganse gezinnen. Het gaat over de kostprijs voor de maatschappij en voor de gemeenschap: hoeveel kost het om mensen van de drugs weg te houden? Hoe groot is het repressief apparaat dat zich moet buigen over het drugdossier?
Het persbureau ANP zorgde op 14 december 2007 voor een totaal andere invalshoek. “Brits leger verliest één bataljon per jaar aan drugs”. De verliezen zijn daarmee zwaarder dan het aantal doden en ernstig gewonden in Irak en Afghanistan, blijkt uit intern onderzoek.
Het bericht gaat verder: “Het aantal militairen dat wordt gepakt en onder invloed verkeert van cocaïne is verviervoudigd in het Britse leger. Het totaal aantal militairen dat in 2006 werd gepakt wegens het gebruik van verboden middelen staat op 769. Dat was iets lager dan het jaar ervoor toen 795 voor de bijl gingen; Maar ruim meer dan in 2003 toen er 520 werden gesnapt”.
In enkele vragen de ganse ellende van het druggebruik samenvatten. Het gaat over het leven van dierbaren, over het leven van ganse gezinnen. Het gaat over de kostprijs voor de maatschappij en voor de gemeenschap: hoeveel kost het om mensen van de drugs weg te houden? Hoe groot is het repressief apparaat dat zich moet buigen over het drugdossier?
Het persbureau ANP zorgde op 14 december 2007 voor een totaal andere invalshoek. “Brits leger verliest één bataljon per jaar aan drugs”. De verliezen zijn daarmee zwaarder dan het aantal doden en ernstig gewonden in Irak en Afghanistan, blijkt uit intern onderzoek.
Het bericht gaat verder: “Het aantal militairen dat wordt gepakt en onder invloed verkeert van cocaïne is verviervoudigd in het Britse leger. Het totaal aantal militairen dat in 2006 werd gepakt wegens het gebruik van verboden middelen staat op 769. Dat was iets lager dan het jaar ervoor toen 795 voor de bijl gingen; Maar ruim meer dan in 2003 toen er 520 werden gesnapt”.
maandag 17 december 2007
Dit was me het vrouwenweekend wel!
Tja, dit leek het weekend van de vrouwen wel. Niet alleen de verkiezing van sportvrouw van het jaar, we kregen er een nieuwe Miss België bij, en in Nederland werd de beste politicus gekozen.
Ben ik de enige die de Waalse Justine Henin een vrij arrogante dame vind? Geef mij maar de goedlachse Clijsters. Henin vertikt het en plus om Nederlands te spreken. Maar moet de sportvrouw van het jaar dan Nederlands kennen? Dit staat nergens voorzien, men zou er dus kunnen van uitgaan dat dit niet het geval is.
Wie wel perfect tweetalig moet zijn, is de nieuwe miss België 2008. Maar dit is België, en dus werd de genaamde Alizée Poulicek tot miss verkozen, “de apotheose van een groots opzet televisiespektakel”, aldus een bericht in De Standaard (17/12/2007). Ze heeft een Tsjechische vader en spreekt Frans, Tsjechisch, Engels en Spaans. Maar neen, géén Nederlands. Op de website van De Standaard vond méér dan 80% van de deelnemers dat dit niet door de beugel kon. De reacties in de pers logen er trouwens niet om. Zo schrijft een lerares: “Wat moet ik mijn leerlingen antwoorden, als ze mij vragen: ‘Mevrouw, waarom moeten wij Frans leren als je miss België kan worden zonder Nederlands te spreken?’”, of een andere reactie: “Als een Franstalige minister geeneens Nederlands moet kennen, waarom dat dan eisen van zo’n miss?”.
Volgens goedingelichte bron – zoals dat dan heet – vernemen de media dat de miss Nederlands “zal leren”. Dit moet de meest afgedraaide Belgische zin zijn: “ze zullen het leren”. Hoelang de Franstaligen al aan het leren zijn, weet ik niet, maar dit spelletje duurt al decennia. En nog zijn de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel niet aangepast, en nog is de tweetaligheid in het ambtenarenkader in Brussel dode letter…We kunnen nog een tijdje doorgaan. België is gebouwd op véél geduld, véél Vlaams geduld. Daar mag best eens een einde aan komen.
Gelukkig is er ook goed nieuws van het vrouwenfront! Zo bleek uit een peiling van het Nederlandse tv-programma EénVandaag dat 18% van de 24.000 paneldeelnemers Rita Verdonk de beste politica van Nederland vond. En die andere rechtse rebel, dwarsdoorse Nederlandse politicus, Geert Wilders, werd voorwaar 2de. Nederland koos dus massaal voor twee contestanten van “de multiculturele mythe”. Nederland houdt met andere woorden de vinger aan de pols. Ook in Nederland houden de mensen er dus een duidelijk een andere mening op na dan “de heren opiniemakers”, want die vonden Geert Wilders namelijk de slechtste politicus van het land. Een tweede Filip Dewinter of Gerolf Annemans, zeg maar.
Ben ik de enige die de Waalse Justine Henin een vrij arrogante dame vind? Geef mij maar de goedlachse Clijsters. Henin vertikt het en plus om Nederlands te spreken. Maar moet de sportvrouw van het jaar dan Nederlands kennen? Dit staat nergens voorzien, men zou er dus kunnen van uitgaan dat dit niet het geval is.
Wie wel perfect tweetalig moet zijn, is de nieuwe miss België 2008. Maar dit is België, en dus werd de genaamde Alizée Poulicek tot miss verkozen, “de apotheose van een groots opzet televisiespektakel”, aldus een bericht in De Standaard (17/12/2007). Ze heeft een Tsjechische vader en spreekt Frans, Tsjechisch, Engels en Spaans. Maar neen, géén Nederlands. Op de website van De Standaard vond méér dan 80% van de deelnemers dat dit niet door de beugel kon. De reacties in de pers logen er trouwens niet om. Zo schrijft een lerares: “Wat moet ik mijn leerlingen antwoorden, als ze mij vragen: ‘Mevrouw, waarom moeten wij Frans leren als je miss België kan worden zonder Nederlands te spreken?’”, of een andere reactie: “Als een Franstalige minister geeneens Nederlands moet kennen, waarom dat dan eisen van zo’n miss?”.
Volgens goedingelichte bron – zoals dat dan heet – vernemen de media dat de miss Nederlands “zal leren”. Dit moet de meest afgedraaide Belgische zin zijn: “ze zullen het leren”. Hoelang de Franstaligen al aan het leren zijn, weet ik niet, maar dit spelletje duurt al decennia. En nog zijn de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel niet aangepast, en nog is de tweetaligheid in het ambtenarenkader in Brussel dode letter…We kunnen nog een tijdje doorgaan. België is gebouwd op véél geduld, véél Vlaams geduld. Daar mag best eens een einde aan komen.
Gelukkig is er ook goed nieuws van het vrouwenfront! Zo bleek uit een peiling van het Nederlandse tv-programma EénVandaag dat 18% van de 24.000 paneldeelnemers Rita Verdonk de beste politica van Nederland vond. En die andere rechtse rebel, dwarsdoorse Nederlandse politicus, Geert Wilders, werd voorwaar 2de. Nederland koos dus massaal voor twee contestanten van “de multiculturele mythe”. Nederland houdt met andere woorden de vinger aan de pols. Ook in Nederland houden de mensen er dus een duidelijk een andere mening op na dan “de heren opiniemakers”, want die vonden Geert Wilders namelijk de slechtste politicus van het land. Een tweede Filip Dewinter of Gerolf Annemans, zeg maar.
vrijdag 14 december 2007
Arbeidsongeschiktheid in Vlaanderen en Wallonië
Een van de grieven van de Vlaamse Beweging is dat de sociale zekerheid op verschillende wijze wordt ‘gehanteerd’ in Vlaanderen en Wallonië. Zoals bij arbeidsongeschiktheid, en vooral dan bij de blijvende vormen. Nu zou men er kunnen van uitgaan dat de Waalse zware industrie meer blijvende arbeidsongeschiktheid veroorzaakt, en men zou dat zelfs rationeel kunnen onderbouwen. Maar men kan deze redenering natuurlijk moeilijk blijven volhouden en tezelfdertijd vaststellen dat er van de zware industrie in Wallonië omzeggens niets meer overblijft.
De cijfers zoals ik ze op 10 december van de minister van Sociale Zaken, Didier Donfut, mocht ontvangen, laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Eerst geef ik u de naakte cijfers, en laat daarop mijn rekenmachine enkele bewerkingen uitvoeren.
Uitkeringen aan uitkeringsgerechtigde, volledig arbeidsongeschikten in Vlaanderen
- 2001: 80.668.118 euro
- 2002: 81.592.992 euro
- 2003: 78.551.609 euro
- 2004: 73.583.641 euro
- 2005: 74.503.932 euro
Uitkeringen aan uitkeringsgerechtigde, volledig arbeidsongeschikten in Wallonië:
- 2001: 118.554.800 euro
- 2002: 117.550.686 euro
- 2003: 113.779.467 euro
- 2004: 108.219.727 euro
- 2005: 104.539.744 euro
Uitkeringen aan rechthebbenden, ingevolge het overlijden van een betrokkene met woonplaats in Vlaanderen:
- 2001: 17.216.825 euro
- 2002: 17.646.199 euro
- 2003: 17.744.725 euro
- 2004: 17.226.833 euro
- 2005: 17.205.694 euro
Idem, maar dan voor Wallonië:
- 2001: 31.266.571 euro
- 2002: 30.939.614 euro
- 2003: 30.618.704 euro
- 2004: 30.236.194 euro
- 2005: 30.119.397 euro
Wat de uitkeringsgerechtigden betreft, de aandelen van Vlaanderen en Wallonië in de globale pot blijven – over een lange periode van 5 jaar – praktisch ongewijzigd. Vlaanderen haalt 40,5% (stijgend tot 41,6% in 2005) uit de pot, Wallonië 59,5% (dalend tot 58,38%).
Wat de rechthebbenden (die een uitkering krijgen na het overlijden van de uitkeringsgerechtigden), is de toestand nog duidelijker: Vlaanderen haalt tussen 35,5 en 36,4% uit de federale pot, Wallonië niet minder dan 63 tot 65%.
De cijfers zoals ik ze op 10 december van de minister van Sociale Zaken, Didier Donfut, mocht ontvangen, laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Eerst geef ik u de naakte cijfers, en laat daarop mijn rekenmachine enkele bewerkingen uitvoeren.
Uitkeringen aan uitkeringsgerechtigde, volledig arbeidsongeschikten in Vlaanderen
- 2001: 80.668.118 euro
- 2002: 81.592.992 euro
- 2003: 78.551.609 euro
- 2004: 73.583.641 euro
- 2005: 74.503.932 euro
Uitkeringen aan uitkeringsgerechtigde, volledig arbeidsongeschikten in Wallonië:
- 2001: 118.554.800 euro
- 2002: 117.550.686 euro
- 2003: 113.779.467 euro
- 2004: 108.219.727 euro
- 2005: 104.539.744 euro
Uitkeringen aan rechthebbenden, ingevolge het overlijden van een betrokkene met woonplaats in Vlaanderen:
- 2001: 17.216.825 euro
- 2002: 17.646.199 euro
- 2003: 17.744.725 euro
- 2004: 17.226.833 euro
- 2005: 17.205.694 euro
Idem, maar dan voor Wallonië:
- 2001: 31.266.571 euro
- 2002: 30.939.614 euro
- 2003: 30.618.704 euro
- 2004: 30.236.194 euro
- 2005: 30.119.397 euro
Wat de uitkeringsgerechtigden betreft, de aandelen van Vlaanderen en Wallonië in de globale pot blijven – over een lange periode van 5 jaar – praktisch ongewijzigd. Vlaanderen haalt 40,5% (stijgend tot 41,6% in 2005) uit de pot, Wallonië 59,5% (dalend tot 58,38%).
Wat de rechthebbenden (die een uitkering krijgen na het overlijden van de uitkeringsgerechtigden), is de toestand nog duidelijker: Vlaanderen haalt tussen 35,5 en 36,4% uit de federale pot, Wallonië niet minder dan 63 tot 65%.
donderdag 13 december 2007
PS heeft staatshervorming voorbereid - waar staan de Vlamingen?
PS heeft staatshervorming voorbereid – en de Vlamingen?
Een verwittigd burger is er twee waard, zegt het spreekwoord. We zijn benieuwd of dat ook geldt voor de Vlaamse politici van de zogenaamde Vlaamse meerderheid. Nu een overgangsregering meer en meer tot de mogelijkheden behoort, liet de PS – die bijna zeker is ervan deel uit te maken – in haar staatshervormingspapieren kijken. De Standaard (12.12.2007) vatte de strategie samen.
Philippe Moureaux, gewezen vicepremier en minister van Institutionele Hervormingen, eist dat de Franstaligen het eerst onder elkaar eens moeten worden over 4 lijstjes, vooraleer ze de discussie met de Vlamingen aangaan. Een Franstalig front is met andere woorden de vertrekbasis voor onderhandelingen.
Aan welke 4 lijstjes Philippe Moureaux, toch nog steeds één van de sterkhouders van de PS, dan wel gedacht heeft? Houdt u vast, hier gaan we:
Het 1ste lijstje is kort, zéér kort, aldus De Standaard, en bevat de bevoegdheden die voor de PS geregionaliseerd kunnen worden.
De 2de lijst is veel langer en bevat die dossiers die de Franstaligen niet willen regionaliseren, maar waarvan “ze vinden dat een regionalisering niet catastrofaal is voor de deelstaten”. Hiermee willen ze bewijzen dat ze van goede wil, aldus de Vlaamse krant.
Het 3de lijstje bevat ook dossiers die ze niet willen regionaliseren, maar waar men wel kan over praten. De eis om Brussel territoriaal uit te breiden, zou dan wel mee op tafel worden gelegd.
En de 4de lijst bevat de onbespreekbare dossiers.
‘Dans la queue le venin”, zegt men in het Frans. In de strategie van Moureaux staat of valt alles met de conditio sine qua non van de PS. Vooraleer te praten over een staatshervorming, wil men een akkoord met de Vlamingen over artikel 195 van de Grondwet. Dat artikel regelt de procedure voor de grondwetswijziging. De PS ziet het zo: de herziening van het artikel zou het mogelijk moeten maken om in eerste instantie vlot een staatshervorming door te voeren. Eens dat achter de rug, “zouden er extra grendels worden ingevoerd, die een nieuwe staatshervorming moeilijker maken”, aldus de krant. Moeilijker dan wat? Moeilijker dan nu reeds het geval is? Nu reeds is een 2/3de meerderheid nodig om de grondwet te wijzigen, en heeft men nog eens dubbele meerderheden nodig om zaken goedgekeurd te krijgen. Met andere woorden: de Vlaamse meerderheid is nu al ontmand en moet dus nog meer ingeperkt worden? Het volgend citaat van Moureaux is niet onbelangrijk: “We weten dat we afstevenen op een belangrijke staatshervorming. Indien alle Franstalige partijen aan tafel zitten en die ‘neen’ zeggen tegen de Vlamingen, zullen de Vlamingen weten dat het ook ‘neen’ is”.
Waar blijven de voorbereidingen van de Vlamingen? Wanneer worden de 5 resoluties van het Vlaams Parlement op tafel gelegd? Zullen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen eindelijk een eigen plan en strategie opstellen en hiervoor àlle Vlaamse partijen – en dus ook het Vlaams Belang - bijeenroepen? Of zullen ze zich opnieuw schikken naar de oekazen van de Franstaligen (dus zonder onze partij te kennen)? Ook voor Vlaanderen zijn dit belangrijke tijden. Men mag dan best wel eens ‘alle hens aan dek’ roepen, vind ik.
Een verwittigd burger is er twee waard, zegt het spreekwoord. We zijn benieuwd of dat ook geldt voor de Vlaamse politici van de zogenaamde Vlaamse meerderheid. Nu een overgangsregering meer en meer tot de mogelijkheden behoort, liet de PS – die bijna zeker is ervan deel uit te maken – in haar staatshervormingspapieren kijken. De Standaard (12.12.2007) vatte de strategie samen.
Philippe Moureaux, gewezen vicepremier en minister van Institutionele Hervormingen, eist dat de Franstaligen het eerst onder elkaar eens moeten worden over 4 lijstjes, vooraleer ze de discussie met de Vlamingen aangaan. Een Franstalig front is met andere woorden de vertrekbasis voor onderhandelingen.
Aan welke 4 lijstjes Philippe Moureaux, toch nog steeds één van de sterkhouders van de PS, dan wel gedacht heeft? Houdt u vast, hier gaan we:
Het 1ste lijstje is kort, zéér kort, aldus De Standaard, en bevat de bevoegdheden die voor de PS geregionaliseerd kunnen worden.
De 2de lijst is veel langer en bevat die dossiers die de Franstaligen niet willen regionaliseren, maar waarvan “ze vinden dat een regionalisering niet catastrofaal is voor de deelstaten”. Hiermee willen ze bewijzen dat ze van goede wil, aldus de Vlaamse krant.
Het 3de lijstje bevat ook dossiers die ze niet willen regionaliseren, maar waar men wel kan over praten. De eis om Brussel territoriaal uit te breiden, zou dan wel mee op tafel worden gelegd.
En de 4de lijst bevat de onbespreekbare dossiers.
‘Dans la queue le venin”, zegt men in het Frans. In de strategie van Moureaux staat of valt alles met de conditio sine qua non van de PS. Vooraleer te praten over een staatshervorming, wil men een akkoord met de Vlamingen over artikel 195 van de Grondwet. Dat artikel regelt de procedure voor de grondwetswijziging. De PS ziet het zo: de herziening van het artikel zou het mogelijk moeten maken om in eerste instantie vlot een staatshervorming door te voeren. Eens dat achter de rug, “zouden er extra grendels worden ingevoerd, die een nieuwe staatshervorming moeilijker maken”, aldus de krant. Moeilijker dan wat? Moeilijker dan nu reeds het geval is? Nu reeds is een 2/3de meerderheid nodig om de grondwet te wijzigen, en heeft men nog eens dubbele meerderheden nodig om zaken goedgekeurd te krijgen. Met andere woorden: de Vlaamse meerderheid is nu al ontmand en moet dus nog meer ingeperkt worden? Het volgend citaat van Moureaux is niet onbelangrijk: “We weten dat we afstevenen op een belangrijke staatshervorming. Indien alle Franstalige partijen aan tafel zitten en die ‘neen’ zeggen tegen de Vlamingen, zullen de Vlamingen weten dat het ook ‘neen’ is”.
Waar blijven de voorbereidingen van de Vlamingen? Wanneer worden de 5 resoluties van het Vlaams Parlement op tafel gelegd? Zullen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen eindelijk een eigen plan en strategie opstellen en hiervoor àlle Vlaamse partijen – en dus ook het Vlaams Belang - bijeenroepen? Of zullen ze zich opnieuw schikken naar de oekazen van de Franstaligen (dus zonder onze partij te kennen)? Ook voor Vlaanderen zijn dit belangrijke tijden. Men mag dan best wel eens ‘alle hens aan dek’ roepen, vind ik.
woensdag 12 december 2007
België op allerlei internationale lijstjes
Economisch gaat men er in dit land niet op vooruit, wel integendeel. Dit land gaat er ten opzichte van buurlanden eerder op achteruit, en grotendeels moet de oorzaak hiervoor gezocht worden in de onoverzichtelijke federale structuur en – vooral – het immobilisme dat in België heerst. Omdat oplossingen die passen bij deze of gene gemeenschap, door de Franstaligen systematisch worden geboycot, gaat het land er globaal op achteruit.
Zo schrijft De Tijd (23.11.2007): “België bezet de 12de plaats in een Europese ranglijst over koopkracht. Dat is een plaatsje lager dan een jaar geleden. Dat blijkt uit een studie van het instituut GfK (…) Het instituut wijst ook op de grote nationale en regionale verschillen”.
U meent dat één rapport te weinig is om op te evalueren? Het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) stelt elk jaar een ‘Human Development Index’ samen, waarbij gekeken wordt naar de levensverwachting, de opleidingsgraad en het inkomensniveau in een land. Metro somt de resultaten op: “IJsland heeft Noorwegen van de troon gestoten in de Human Development Index, de lijst van de meest ontwikkelde landen ter wereld. België is 4 plaatsen gezakt in de VN-rangschikking en staat nu op de 17de plaats”.
Het erge is niet dat België wegzakt, maar vooral dat Vlaanderen in deze negatieve spiraal mee wordt gezogen. Dit zal pas ophouden – alle gezwets van de gekleurde vakbondstoppen ten spijt – als Vlaanderen volledig over de eigen economische werkinstrumenten beschikt. Vlaanderen doet het nu al vrij goed, maar kan nog beter. Vlaanderen moét onafhankelijk worden!
Zo schrijft De Tijd (23.11.2007): “België bezet de 12de plaats in een Europese ranglijst over koopkracht. Dat is een plaatsje lager dan een jaar geleden. Dat blijkt uit een studie van het instituut GfK (…) Het instituut wijst ook op de grote nationale en regionale verschillen”.
U meent dat één rapport te weinig is om op te evalueren? Het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) stelt elk jaar een ‘Human Development Index’ samen, waarbij gekeken wordt naar de levensverwachting, de opleidingsgraad en het inkomensniveau in een land. Metro somt de resultaten op: “IJsland heeft Noorwegen van de troon gestoten in de Human Development Index, de lijst van de meest ontwikkelde landen ter wereld. België is 4 plaatsen gezakt in de VN-rangschikking en staat nu op de 17de plaats”.
Het erge is niet dat België wegzakt, maar vooral dat Vlaanderen in deze negatieve spiraal mee wordt gezogen. Dit zal pas ophouden – alle gezwets van de gekleurde vakbondstoppen ten spijt – als Vlaanderen volledig over de eigen economische werkinstrumenten beschikt. Vlaanderen doet het nu al vrij goed, maar kan nog beter. Vlaanderen moét onafhankelijk worden!
dinsdag 11 december 2007
De 'sale Flamands' zullen het wel weer betalen...
De Belgische recuperatie van de communautaire crisis draait op volle toeren. Vlaams-nationalisten worden voor het vuil van de straat versleten. Zo meldt de Franstalige krant Vers l’Avenir dat “het verwijt ‘sale flamand’ zich momenteel lijkt te verspreiden in verschillende Franstalige scholen. Een leerkracht uit het Brusselse merkte dit onder meer op tijdens de speeltijd. Sommige leerlingen boycotten ook de Nederlandse les. Vooral leerlingen die hun best doen tijdens de les Nederlands, krijgen ‘sale flamand’ naar het hoofd geslingerd. In sommige klassen weigeren leerlingen mee te werken en doen ze net voldoende om 50% voor Nederlands te halen”. Een straf verhaal dus, en opnieuw een schitterende illustratie op welke constructieve wijze Franstaligen zich het samenleven met Vlamingen voorstellen.
Ondertussen dreigt er op Belgisch niveau alweer de volgende crisis. De Waalse regering vroeg ArcelorMittal een tijd geleden de hoogovens van Luik opnieuw op te starten en de hoogoven van Ougrée verder open te houden, zeker tot 2012. De topman van Mittal, Lakshmi Mittal, merkt nu op dat men CO2-quota tekort komt: “De Waalse overheid heeft ons gevraagd de oven opnieuw op te starten. Wij doen dan en nu heeft men C02-quota te kort. Dat kan niet”, verklaart hij aan De Tijd op 6 december.
De Waalse minister van Economie, Jean-Claude Marcourt, bevestigde op 5 december aan het persagentschap Belga dat er op Waals niveau een oplossing is voor de periode 2008-2009. Het Gewest zou aan het staalbedrijf voorstellen hebben gedaan, maar meer details wenste hij niet te geven. “Voor de periode 2010-2012 zal iedereen een oplossing moeten leveren: het bedrijf, het Gewest, de federale overheid en Europa”. Concreet vraagt Wallonië, aldus De Tijd, dat de federale regering met 400 miljoen euro over de brug komt voor extra emissierechten voor ArcelorMittal.
Nu blijkt uit enkele persberichten dat de Waalse minister van Economie Marcourt aan de topman van ArcelorMittal beloofd zou hebben dat de federale overheid hier wel ging bijspringen. Nochtans is er in 2004 een afspraak gemaakt tussen de federale overheid, Wallonië en Vlaanderen inzake de verdeling van de emissierechten. De verklaring van de Waalse minister en de persberichten in de marge van de zaak Luik-Ougrée bewijzen alleen maar dat federale loyaliteit voor de Franstaligen enkel en alleen geldt als het voor hen voordelig is. Spijtig dat Vlamingen dit toch maar niet lijken te willen begrijpen.
Ondertussen dreigt er op Belgisch niveau alweer de volgende crisis. De Waalse regering vroeg ArcelorMittal een tijd geleden de hoogovens van Luik opnieuw op te starten en de hoogoven van Ougrée verder open te houden, zeker tot 2012. De topman van Mittal, Lakshmi Mittal, merkt nu op dat men CO2-quota tekort komt: “De Waalse overheid heeft ons gevraagd de oven opnieuw op te starten. Wij doen dan en nu heeft men C02-quota te kort. Dat kan niet”, verklaart hij aan De Tijd op 6 december.
De Waalse minister van Economie, Jean-Claude Marcourt, bevestigde op 5 december aan het persagentschap Belga dat er op Waals niveau een oplossing is voor de periode 2008-2009. Het Gewest zou aan het staalbedrijf voorstellen hebben gedaan, maar meer details wenste hij niet te geven. “Voor de periode 2010-2012 zal iedereen een oplossing moeten leveren: het bedrijf, het Gewest, de federale overheid en Europa”. Concreet vraagt Wallonië, aldus De Tijd, dat de federale regering met 400 miljoen euro over de brug komt voor extra emissierechten voor ArcelorMittal.
Nu blijkt uit enkele persberichten dat de Waalse minister van Economie Marcourt aan de topman van ArcelorMittal beloofd zou hebben dat de federale overheid hier wel ging bijspringen. Nochtans is er in 2004 een afspraak gemaakt tussen de federale overheid, Wallonië en Vlaanderen inzake de verdeling van de emissierechten. De verklaring van de Waalse minister en de persberichten in de marge van de zaak Luik-Ougrée bewijzen alleen maar dat federale loyaliteit voor de Franstaligen enkel en alleen geldt als het voor hen voordelig is. Spijtig dat Vlamingen dit toch maar niet lijken te willen begrijpen.
maandag 10 december 2007
Wijze woorden van Karel Van Eetvelt (UNIZO)
De boodschap van UNIZO-topman Karel Van Eetvelt dit weekend bevatte enkele zeer belangrijke politieke vaststellingen: er mag gehoopt worden dat de politieke implicaties van zijn woorden tot alle Vlaamse politici doordringen. Van Eetvelt deed zijn uitspraak naar aanleiding van het bekend geraken van de resultaten van de jongste KMO-barometer, waarmee UNIZO elk kwartaal het ondernemersvertrouwen becijfert. De KMO-barometer toonde een tweede verzwakking op rij dit jaar, omdat “de bedrijven ongerust zijn over de stijging van de inflatie, de gestegen voedings- en olieprijzen en de weerslag daarvan op het consumentenvertrouwen”, aldus De Morgen (10.12.2007).
Er is ook een emotionele reden, waarom ondernemers minder vertrouwen hebben, het feit namelijk dat er maar geen federale regering wil komen. En Karel Van Eetvelt gaat vooral op dit punt in, om duidelijk te maken dat de perceptie niet noodzakelijk met de werkelijkheid overeenstemt, want “de groei vertraagt weliswaar, maar onze KMO’s doen het over het algemeen zeer goed. De rendabiliteit stijgt, net als de tewerkstelling”. De impact van het ontbreken van een federale regering wordt overschat, aldus Van Eetvelt, die in het radio-interview op zondag 5 december (VRT1) hieraan toevoegde dat er toch steeds een niveau is waar werd wordt gewerkt: het Vlaamse niveau. Hij spreekt de beweringen van Guy Quaden van de Nationale Bank van België dus duidelijk tegen.
Of met andere woorden – maar misschien ga ik verder dan Van Eetvelt zou willen gaan – breidt het Vlaamse niveau met een pak economische en fiscale bevoegdheden uit, en we hebben helemaal géén federaal niveau meer nodig.
Tweede niet onbelangrijke politieke boodschap in het radio-interview. Karel Van Eetvelt zou het een totaal verkeerd signaal vinden om nu rap rap een federale regering samen te stellen, zonder ook de grote staatshervorming te realiseren. Hij liet met zoveel woorden verstaan dat de ondernemerswereld in Vlaanderen meer dan vragende partij is en dat best niet wordt voorbijgegaan aan deze wensen.
Er is ook een emotionele reden, waarom ondernemers minder vertrouwen hebben, het feit namelijk dat er maar geen federale regering wil komen. En Karel Van Eetvelt gaat vooral op dit punt in, om duidelijk te maken dat de perceptie niet noodzakelijk met de werkelijkheid overeenstemt, want “de groei vertraagt weliswaar, maar onze KMO’s doen het over het algemeen zeer goed. De rendabiliteit stijgt, net als de tewerkstelling”. De impact van het ontbreken van een federale regering wordt overschat, aldus Van Eetvelt, die in het radio-interview op zondag 5 december (VRT1) hieraan toevoegde dat er toch steeds een niveau is waar werd wordt gewerkt: het Vlaamse niveau. Hij spreekt de beweringen van Guy Quaden van de Nationale Bank van België dus duidelijk tegen.
Of met andere woorden – maar misschien ga ik verder dan Van Eetvelt zou willen gaan – breidt het Vlaamse niveau met een pak economische en fiscale bevoegdheden uit, en we hebben helemaal géén federaal niveau meer nodig.
Tweede niet onbelangrijke politieke boodschap in het radio-interview. Karel Van Eetvelt zou het een totaal verkeerd signaal vinden om nu rap rap een federale regering samen te stellen, zonder ook de grote staatshervorming te realiseren. Hij liet met zoveel woorden verstaan dat de ondernemerswereld in Vlaanderen meer dan vragende partij is en dat best niet wordt voorbijgegaan aan deze wensen.
vrijdag 7 december 2007
Vlaams onderwijs nog steeds "degelijk", maar...
Op de Vlaamse lauweren gaan rusten, dat is wel het laatste wat Vlaanderen moet doen, zelfs na schitterende internationale cijfers over ons onderwijs. We scoren in Europa en zelfs op wereldniveau zeer goed, maar bij elke internationale vergelijking valt op dat ook en zelfs Vlaanderen toch weer enkele stapjes achteruit moet zeggen.
“Hoewel Vlaanderen ook in de nieuwe PISA 2006-studie hoge toppen scheert, is er toch weinig reden tot optimisme”, aldus De Morgen (05.12.2007). Inzake wiskundige kennis gaan de Vlaamse 15-jarigen erop achteruit, maar we blijven het 5de sterkste land (na Finland, China, Hongkong en Korea). Onze wetenschappelijke geletterdheid gaat er ook iets op achteruit; zodat Vlaanderen 8ste eindigt (na Finland, Estland, Canada, China, enzovoort).
Vlaanderen blijft steevast, en dit al gedurende jaren, tot de toptien behoren. Daar zorgt het beleid natuurlijk voor een stuk voor (alhoewel het beter kan), maar we mogen de dagelijkse gedrevenheid van zovele Vlaamse leraressen en leraars niet vergeten, en het verdient dan ook deze harde werkers hiervoor even de bloemetjes te zetten.
Waar ze absoluut een tandje moeten bijsteken – en niet alleen daar, trouwens – is Franstalig België. En merkwaardig genoeg kregen wij die ronduit slechte cijfers nérgens in de Vlaamse media te lezen. Zo meldde de Franstalige editie van Métro (05.12.2007): “De resultaten van Franstalige leerlingen zijn bijzonder alarmerend (…) Over het algemeen zijn de resultaten van de Belgische leerlingen zeer goed, maar de resultaten van de Franstalige leerlingen zijn opmerkelijk slechter (…) Op het vlak van wetenschappelijke kennis bijvoorbeeld scoren Franstalige kinderen een gemiddelde van 486 punten, waardoor de Franstalige Gemeenschap helemaal in de staart van de ontwikkelingslanden terecht komt”.
Nochtans kan dit slechte tot zeer slechte resultaat niet te wijten zijn aan slechte omkadering. De aandachtige lezer – en dat bent u toch allemaal! – zal zich namelijk nog herinneren dat het onderwijs in Franstalig België zich van alle buurlanden daarin onderscheidt dat er niet minder dan 3 ministers voor verantwoordelijk zijn. 3 ministers, dat betekent 3 kabinetten, 3 maal zoveel medewerkers en dus 3 maal zoveel kosten. Maar ja, als ge het breed hebt, moet ge het vooral breed laten hangen, zeker?
“Hoewel Vlaanderen ook in de nieuwe PISA 2006-studie hoge toppen scheert, is er toch weinig reden tot optimisme”, aldus De Morgen (05.12.2007). Inzake wiskundige kennis gaan de Vlaamse 15-jarigen erop achteruit, maar we blijven het 5de sterkste land (na Finland, China, Hongkong en Korea). Onze wetenschappelijke geletterdheid gaat er ook iets op achteruit; zodat Vlaanderen 8ste eindigt (na Finland, Estland, Canada, China, enzovoort).
Vlaanderen blijft steevast, en dit al gedurende jaren, tot de toptien behoren. Daar zorgt het beleid natuurlijk voor een stuk voor (alhoewel het beter kan), maar we mogen de dagelijkse gedrevenheid van zovele Vlaamse leraressen en leraars niet vergeten, en het verdient dan ook deze harde werkers hiervoor even de bloemetjes te zetten.
Waar ze absoluut een tandje moeten bijsteken – en niet alleen daar, trouwens – is Franstalig België. En merkwaardig genoeg kregen wij die ronduit slechte cijfers nérgens in de Vlaamse media te lezen. Zo meldde de Franstalige editie van Métro (05.12.2007): “De resultaten van Franstalige leerlingen zijn bijzonder alarmerend (…) Over het algemeen zijn de resultaten van de Belgische leerlingen zeer goed, maar de resultaten van de Franstalige leerlingen zijn opmerkelijk slechter (…) Op het vlak van wetenschappelijke kennis bijvoorbeeld scoren Franstalige kinderen een gemiddelde van 486 punten, waardoor de Franstalige Gemeenschap helemaal in de staart van de ontwikkelingslanden terecht komt”.
Nochtans kan dit slechte tot zeer slechte resultaat niet te wijten zijn aan slechte omkadering. De aandachtige lezer – en dat bent u toch allemaal! – zal zich namelijk nog herinneren dat het onderwijs in Franstalig België zich van alle buurlanden daarin onderscheidt dat er niet minder dan 3 ministers voor verantwoordelijk zijn. 3 ministers, dat betekent 3 kabinetten, 3 maal zoveel medewerkers en dus 3 maal zoveel kosten. Maar ja, als ge het breed hebt, moet ge het vooral breed laten hangen, zeker?
donderdag 6 december 2007
Steeds duidelijker voor rekening van de Franstaligen.
Over de rol van de koning en het koningshuis in dit land werden al meer dan eens ernstige bedenkingen geuit. In bijna alle gevallen keken de koningen en hun families neer op de “boerkes” van Vlamingen. Ze kleurden ook meermaals buiten de lijntjes van hetgeen hen constitutioneel toekwam. De uitschuivers van Filip de Belgique/van België tegen het Vlaams Belang getuigden van een diepe, bijna overgeërfde minachting voor de meerderheid van dit land.
Is het weer zover? Toch wel als we bepaalde Vlaamse dagbladen mogen geloven. Niet alleen benoemde hij Verhofstadt tot informateur, maar daarenboven heeft het er alle schijn van dat hij Paars terug op de sporen wil zetten, zelfs als het paarse beleid door de kiezer in Vlaanderen juist massaal werd weggestemd onder andere omwille van een totale afwezigheid van communautaire vooruitgang voor Vlaanderen. Zelfs als dit paarse beleid in Vlaanderen op geen enkele manier nog over een meerderheid beschikt.
De leiding van CD&V (ook N-VA?) zou zich, in ruil voor regeringsdeelname in een tripartiet, laten verleiden tot een ‘constructieve’ houding tegenover het op korte termijn verder zetten van Verhofstadt en Paars. Bart Maddens is hierover vrij scherp: “Een regering zonder Vlaamse meerderheid zou tijdelijk misschien enig soelaas kunnen bieden voor België. Maar op termijn zou dat gedurfde manoeuvre wel eens de genadeslag kunnen betekenen voor de geloofwaardigheid van het regime” (De Morgen, 04.12.2007).
Toch weerklinkt in het CD&V ook geklaag. Zo verklaren bepaalde CD&V’ers: “Albert II laat zich leiden door de Franstalige media en publieke opinie. Elke keer is het een Vlaming die de kastanjes uit het vuur moeten halen. Zo zullen de Franstaligen nooit inzien dat zij toegevingen moeten doen. Verhofstadt laat zich misbruiken in die eenzijdige Franstalige filosofie” (De Morgen, 05.12.2007). Nochtans zullen ook de CD&V’ers zich laten misbruiken om in de Franstalige filosofie mee te stappen. Ondertussen waarschuwen enkele grondwetsspecialisten wel voor het ongrondwettelijke van een noodregering. Maar dit zal Verhofstadt allicht geen zorg zijn…
Vlaanderen staat er weer schitterend voor, zoveel is duidelijk!
Is het weer zover? Toch wel als we bepaalde Vlaamse dagbladen mogen geloven. Niet alleen benoemde hij Verhofstadt tot informateur, maar daarenboven heeft het er alle schijn van dat hij Paars terug op de sporen wil zetten, zelfs als het paarse beleid door de kiezer in Vlaanderen juist massaal werd weggestemd onder andere omwille van een totale afwezigheid van communautaire vooruitgang voor Vlaanderen. Zelfs als dit paarse beleid in Vlaanderen op geen enkele manier nog over een meerderheid beschikt.
De leiding van CD&V (ook N-VA?) zou zich, in ruil voor regeringsdeelname in een tripartiet, laten verleiden tot een ‘constructieve’ houding tegenover het op korte termijn verder zetten van Verhofstadt en Paars. Bart Maddens is hierover vrij scherp: “Een regering zonder Vlaamse meerderheid zou tijdelijk misschien enig soelaas kunnen bieden voor België. Maar op termijn zou dat gedurfde manoeuvre wel eens de genadeslag kunnen betekenen voor de geloofwaardigheid van het regime” (De Morgen, 04.12.2007).
Toch weerklinkt in het CD&V ook geklaag. Zo verklaren bepaalde CD&V’ers: “Albert II laat zich leiden door de Franstalige media en publieke opinie. Elke keer is het een Vlaming die de kastanjes uit het vuur moeten halen. Zo zullen de Franstaligen nooit inzien dat zij toegevingen moeten doen. Verhofstadt laat zich misbruiken in die eenzijdige Franstalige filosofie” (De Morgen, 05.12.2007). Nochtans zullen ook de CD&V’ers zich laten misbruiken om in de Franstalige filosofie mee te stappen. Ondertussen waarschuwen enkele grondwetsspecialisten wel voor het ongrondwettelijke van een noodregering. Maar dit zal Verhofstadt allicht geen zorg zijn…
Vlaanderen staat er weer schitterend voor, zoveel is duidelijk!
woensdag 5 december 2007
Naar een splitsing binnen de Liga voor Mensenrechten?
Met het Vlaams Belang is ook een niet onbelangrijk deel van de Vlaamse burgers – daaronder heel wat professoren, juristen, en andere specialisten – de mening toegedaan dat de zogenaamde antiracismewet een onding is, veel te ver gaat en best kan worden afgeschaft. Steeds vaker ook een regelrechte aanfluiting van de fundamentele vrijheid van meningsuiting, nochtans ook een mensenrecht.
De zogenaamde professionele antiracisten zijn hieraan natuurlijk gedeeltelijk zelf schuldig. Zo liet de voorzitter van het zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR) zich al ontvallen dat alléén minderheden racistisch konden worden behandeld. Op een ander moment heette het dan weer dat alle communautaire geschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België buiten het toepassingsgebied van de zogenaamde antiracismewet vielen, zodat de Franstaligen ongestoord verder Vlamingen konden en kunnen pesten in de Vlaamse Rand rond Brussel.
Nu blijkt zélfs de Liga voor de Mensenrechten het moeilijk te hebben met bepaalde stukken van de zogenaamde antiracismewet. Berouw voor de inkeer? Enkele citaten toch uit een interview in Metro (05.12.2007): “Wij kanten ons meer bepaald tegen het nieuwe artikel 21 van de gewijzigde wet uit 2007. Dat stelt elke racistische uitspraak strafbaar, zelfs als het maar een keer gebeurt”.
Op de vraag of de Liga niet denkt hiermee voor de kar van het Vlaams Belang te worden gespannen, zegt de woordvoerder: “Het klopt dat zij het ene na het andere verzoekschrift tot vernietiging indienen. Voor ons is de vrije meningsuiting een onvervreemdbaar mensenrecht. Dan moeten wij het risico van eventuele nieuwe stemmingmakerij door het Vlaams Belang er maar bij nemen. Al geef ik toe dat hier een lange discussie aan is voorafgegaan”.
Ze hebben warempel het licht gezien bij de Liga. “Onaangename, (zogenaamd) racistische denkbeelden die verspreid worden, moeten niet strafbaar gesteld worden, maar bestreden worden in het maatschappelijk debat”.
Als Vlaams Belang blijven we deze wet een onding vinden, en we zullen blijven ijveren om deze wet ongedaan te maken, want ze was alleen bedoeld om onze partij te bestrijden. Maar het is meer dan veelbetekend dat de Vlaamse vleugel van de Liga de wet ook veel te ver vindt gaan, terwijl de Franstalige vleugel de partijpolitieke bedoelingen van de wet duidelijk verder wilt zetten; “Ze zitten inderdaad op een andere golflengte. Volgens hen er andere manieren om de vrije meningsuiting te beschermen dan delen van de wet zomaar te vernietigen”, aldus de Vlaamse woordvoerder van de Liga. Heerlijk toch, nu is er zelfs al een uiteenlopende Vlaamse en Franstalige benadering van de Mensenrechten.
De zogenaamde professionele antiracisten zijn hieraan natuurlijk gedeeltelijk zelf schuldig. Zo liet de voorzitter van het zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR) zich al ontvallen dat alléén minderheden racistisch konden worden behandeld. Op een ander moment heette het dan weer dat alle communautaire geschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België buiten het toepassingsgebied van de zogenaamde antiracismewet vielen, zodat de Franstaligen ongestoord verder Vlamingen konden en kunnen pesten in de Vlaamse Rand rond Brussel.
Nu blijkt zélfs de Liga voor de Mensenrechten het moeilijk te hebben met bepaalde stukken van de zogenaamde antiracismewet. Berouw voor de inkeer? Enkele citaten toch uit een interview in Metro (05.12.2007): “Wij kanten ons meer bepaald tegen het nieuwe artikel 21 van de gewijzigde wet uit 2007. Dat stelt elke racistische uitspraak strafbaar, zelfs als het maar een keer gebeurt”.
Op de vraag of de Liga niet denkt hiermee voor de kar van het Vlaams Belang te worden gespannen, zegt de woordvoerder: “Het klopt dat zij het ene na het andere verzoekschrift tot vernietiging indienen. Voor ons is de vrije meningsuiting een onvervreemdbaar mensenrecht. Dan moeten wij het risico van eventuele nieuwe stemmingmakerij door het Vlaams Belang er maar bij nemen. Al geef ik toe dat hier een lange discussie aan is voorafgegaan”.
Ze hebben warempel het licht gezien bij de Liga. “Onaangename, (zogenaamd) racistische denkbeelden die verspreid worden, moeten niet strafbaar gesteld worden, maar bestreden worden in het maatschappelijk debat”.
Als Vlaams Belang blijven we deze wet een onding vinden, en we zullen blijven ijveren om deze wet ongedaan te maken, want ze was alleen bedoeld om onze partij te bestrijden. Maar het is meer dan veelbetekend dat de Vlaamse vleugel van de Liga de wet ook veel te ver vindt gaan, terwijl de Franstalige vleugel de partijpolitieke bedoelingen van de wet duidelijk verder wilt zetten; “Ze zitten inderdaad op een andere golflengte. Volgens hen er andere manieren om de vrije meningsuiting te beschermen dan delen van de wet zomaar te vernietigen”, aldus de Vlaamse woordvoerder van de Liga. Heerlijk toch, nu is er zelfs al een uiteenlopende Vlaamse en Franstalige benadering van de Mensenrechten.
dinsdag 4 december 2007
Wat is er mis met de moslims?
Twee feiten die duidelijk wijzen op de problemen die moslims hebben om de waarden en normen van de moderne maatschappij te aanvaarden. Vooral de vrijheid van meningsuiting en de scheiding tussen staat en godsdienst worden blijkbaar door grote massa’s moslims afgewezen. Wat willen de moslims? En vooral: wat willen de moslims in België?
Zo betoogden afgelopen weekend honderden moslims in verschillende steden in Indonesië op de Wereld Aids Dag tegen het gebruik van condooms. Indonesië lanceerde een eerste nationale campagne om het gebruik van condooms te promoten. Condoomgebruik, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (01.12.2007) beslaat minder dan 1% van de anticonceptie in het islamitische Indonesië, waar de hiv-epidemie het snelste groeit in Azië. Maar neen, geen condooms dus, ook al kan kan men de hiv-epidemie ermee afremmen.
Een tweede bericht is nog meer onrustwekkend. Een Britse lerares werd in Soedan gearresteerd omdat ze in de klas een teddybeer ‘Mohammed’ had genoemd. De openbare aanklager, aldus De Morgen (29.11.2007) besloot na onderzoek om de lerares in beschuldiging te stellen van blasfemie en aanzetten tot haat. De Soedanese wet voorziet tot 6 maanden cel en veertig zweepslagen voor die misdaad. Verschillende honderden Soedanezen kwamen op straat om de doodstraf te eisen.
Alarmerend en onrustwekkend, maar toch zo veraf, zegt u? Lees er dan de Humo-enquête van 27.11.2007 op na. Zo vindt een geïnterviewde moslim: “Ja, ik vind de sharia belangrijker dan de Belgische grondwet”. De stelling “mijn geloof is het enige ware geloof” wordt door de overgrote meerderheid van de moslims beaamd (77%).
Zo betoogden afgelopen weekend honderden moslims in verschillende steden in Indonesië op de Wereld Aids Dag tegen het gebruik van condooms. Indonesië lanceerde een eerste nationale campagne om het gebruik van condooms te promoten. Condoomgebruik, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (01.12.2007) beslaat minder dan 1% van de anticonceptie in het islamitische Indonesië, waar de hiv-epidemie het snelste groeit in Azië. Maar neen, geen condooms dus, ook al kan kan men de hiv-epidemie ermee afremmen.
Een tweede bericht is nog meer onrustwekkend. Een Britse lerares werd in Soedan gearresteerd omdat ze in de klas een teddybeer ‘Mohammed’ had genoemd. De openbare aanklager, aldus De Morgen (29.11.2007) besloot na onderzoek om de lerares in beschuldiging te stellen van blasfemie en aanzetten tot haat. De Soedanese wet voorziet tot 6 maanden cel en veertig zweepslagen voor die misdaad. Verschillende honderden Soedanezen kwamen op straat om de doodstraf te eisen.
Alarmerend en onrustwekkend, maar toch zo veraf, zegt u? Lees er dan de Humo-enquête van 27.11.2007 op na. Zo vindt een geïnterviewde moslim: “Ja, ik vind de sharia belangrijker dan de Belgische grondwet”. De stelling “mijn geloof is het enige ware geloof” wordt door de overgrote meerderheid van de moslims beaamd (77%).
maandag 3 december 2007
De kern van de zaak
Ja, rond de communautaire patstelling kan men in België niet meer, zoveel is duidelijk. Er moet iets gebeuren en dat zullen niet de oplossingen zijn van de belgicistische kleurvakbonden: méér Belgische solidariteit (op de rug van de Vlamingen) en méér geherfederaliseerde materies, met alle kwalijke Belgische ziektes van dien. Integendeel: Vlaanderen schreeuwt om een grote, om een definitieve staatsvorming.
Er zijn van die lezersbrieven die meer zeggen dan een lang artikel of een uitgewerkt essay. Neem nu Knack (26.11.2007): “Het probleem rijst op waneer een groep intrek neemt bij de buur maar diens taal niet wil spreken. Uit kleinerende onverschilligheid en/of minachting voor buur en taal. En wat wanneer die inwijkeling op de koop toe zijn eigen taal wil opdringen aan die buur, in diens eigen huis? Gyorgy Konrad in ongetwijfeld een erudiet man. In deze spreekt hij echter ‘vanachter uit de keel’ over zaken waarbij hij blijkbaar geen benul heeft van de historische achtergrond, noch van de kern ervan, namelijk het 177 jaar oude maar springlevende obsessioneel belgicistisch jakobinisme. Niet het nationalisme is de oorzaak van ruzie, rellen, rebellie en burgeroorlog. Nationalisme is enkel een vorm van reactie tegen excessen van meestal discriminerende jakobijnse regimes. Stupide is vooral de politieke correctheid die, ook in België, totalitaire trekjes heeft aangenomen”. Beter kunnen wij het niet zeggen.
Ook opmerkelijk: zondagmorgen kreeg ik een epostbericht binnen. VRT hield een opiniepeiling over het te volgen scenario bij nieuwe regeringsonderhandelingen. Opmerkelijke cijfers, ware het niet dat de opiniepeiling even snel van het scherm verdween, als ze erop verschenen was. Allicht omdat de ‘teneur’ niet die van de openbare zender was? In elk geval, hier volgen de cijfers, zoals ze later op de webstek van Het Belang van Limburg wel te volgen waren:
- Nieuwe poging van oranje-blauw, piste CD&V/N-VA: ongeveer 7%
- Coalitie met verschillende samenstelling in Noord en Zuid, ongeveer 9%
- Paars-groen, zonder CD&V/N-VA, piste Di Rupo, ongeveer 8%
- Klassieke tripartite, rood-oranje-blauw, ongeveer 2%
- Noordregering die de boedelscheiding voorbereidt, piste Vlaams Belang, ongeveer 50%, later evoluerend naar 44%
- Nieuwe verkiezingen, zoals Lijst Dedecker voorstelt, ongeveer 15%
- Hervorming van federale tot confederale staat, piste Spirit, ongeveer 3%
Hoelang houdt men in België nog de stop op de fles?
Er zijn van die lezersbrieven die meer zeggen dan een lang artikel of een uitgewerkt essay. Neem nu Knack (26.11.2007): “Het probleem rijst op waneer een groep intrek neemt bij de buur maar diens taal niet wil spreken. Uit kleinerende onverschilligheid en/of minachting voor buur en taal. En wat wanneer die inwijkeling op de koop toe zijn eigen taal wil opdringen aan die buur, in diens eigen huis? Gyorgy Konrad in ongetwijfeld een erudiet man. In deze spreekt hij echter ‘vanachter uit de keel’ over zaken waarbij hij blijkbaar geen benul heeft van de historische achtergrond, noch van de kern ervan, namelijk het 177 jaar oude maar springlevende obsessioneel belgicistisch jakobinisme. Niet het nationalisme is de oorzaak van ruzie, rellen, rebellie en burgeroorlog. Nationalisme is enkel een vorm van reactie tegen excessen van meestal discriminerende jakobijnse regimes. Stupide is vooral de politieke correctheid die, ook in België, totalitaire trekjes heeft aangenomen”. Beter kunnen wij het niet zeggen.
Ook opmerkelijk: zondagmorgen kreeg ik een epostbericht binnen. VRT hield een opiniepeiling over het te volgen scenario bij nieuwe regeringsonderhandelingen. Opmerkelijke cijfers, ware het niet dat de opiniepeiling even snel van het scherm verdween, als ze erop verschenen was. Allicht omdat de ‘teneur’ niet die van de openbare zender was? In elk geval, hier volgen de cijfers, zoals ze later op de webstek van Het Belang van Limburg wel te volgen waren:
- Nieuwe poging van oranje-blauw, piste CD&V/N-VA: ongeveer 7%
- Coalitie met verschillende samenstelling in Noord en Zuid, ongeveer 9%
- Paars-groen, zonder CD&V/N-VA, piste Di Rupo, ongeveer 8%
- Klassieke tripartite, rood-oranje-blauw, ongeveer 2%
- Noordregering die de boedelscheiding voorbereidt, piste Vlaams Belang, ongeveer 50%, later evoluerend naar 44%
- Nieuwe verkiezingen, zoals Lijst Dedecker voorstelt, ongeveer 15%
- Hervorming van federale tot confederale staat, piste Spirit, ongeveer 3%
Hoelang houdt men in België nog de stop op de fles?
Abonneren op:
Posts (Atom)
